“เธอ…รักชั้นในฐานะคนรักรึเปล่า”

ตอนเธอฟังคำพูดของยูมะจบ หัวใจเธอเต้นแรงสุดๆจนลืมหายใจ

อยากจะรักเขาในฐานะคนรัก อยากจะคบยูมะเป็นแฟน

อยากอยู่ใกล้ชิดมากกว่านี้ อยากจะบอกว่าเขาว่า ชั้นรักเขามากที่สุด

(ชั้นชอบยูมะเหมือนกันนะ)

ถ้าเธอแค่เอ่ยคำพูดนี้ตอบกลับไป  ความปรารถนาของเธอจะเป็นจริง ยุยอาจจะได้เป็นแฟนกับยูมะไปแล้วก็ได้

ยุยเกือบจะสารภาพออกไปแล้ว แต่ก่อนที่จะเอ่ยออกไป ความรู้สึกหนึ่งแว่บขึ้นมา

ชั้นกลัว

ตั้งแต่เกิดถึงมอต้น ยุยไม่เคยมีเพื่อนสักคน ร่างกายอ่อนแอแต่เด็ก แถมมีปัญหาเรื่องสีผมขาวจนแทบจะไม่ออกไปข้างนอก  ส่วนพ่อกับแม่เธอก็มีงานประจำ บ่อยครั้งที่เธอต้องอยู่บ้านตามลำพัง

ถึงกระนั้น ตอนนั้นก็ไม่รู้สึกเหงา เพราะชินแล้ว การอยู่คนเดียวเลยไม่เกิดปัญหาอะไร

…จนกระทั่งเริ่มเล่นเกมแล้วได้เจอยูมะ  ตั้งแต่นั้นพออยู่คนเดียว ความรู้สึกเหงาก็เริ่มเกาะกุมหัวใจ

ยุยเพิ่งจะมีคนที่เรียกว่าเพื่อนเป็นคนแรกคือยูมะ การเล่นเกมโดยไม่มียูมะเล่นด้วยมันไม่มีความสนุก  ช่วงเวลานอกเหนือจากเวลาที่ยูมะเรียน  ยุยมักจะนึกเสมอว่า ยูมะยังไม่รีบกลับจากโรงเรียนอีกเหรอ เค้าไม่อยากรีบล้อคอินมาเล่นเกมรึเปล่านะ

หลังจากนั้นเวลาผ่านไป พอได้เริ่มสนทนากันมากขึ้นเลยรู้ว่าเขาจะว่างเล่นวันเสาร์อาทิตย์ นั่นเป็นช่วงเวลาที่ยุยรอคอยตลอด

เอาจริงๆ เรื่องตัดสินใจว่าจะต่อมอปลายเริ่มไปโรงเรียน ยุยมีแต่ความคิดกังวลเต็มหัว ไปเรียนแล้วจะถูกหัวเราะเรื่องผมสีขาว หรืออาจจะเลวร้ายกว่านั้นคือตกเป็นเป้าหมายกลั่นแกล้งของพวกเด็กเลวก็ได้ 

แต่ว่าเธอก็ไม่อยากจะร้องไห้ต่อหน้าพ่อแม่และสารภาพความรู้สึกกังวลตอนนีัให้ฟังเพราะไม่อยากจะสร้างความกังวลให้พวกท่าน

ทว่าด้วยความกลัวและกังวลเรื่องโรงเรียน บางครั้งเธอก็แอบร้องไห้อยู่บนห้องตามลำพัง

แต่ว่า พอยูมะบอกว่า เขาเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับที่ชั้นจะไปต่อมอปลาย  นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกขอบคุณต่อพระผู้เป็นเจ้า เนื่องจากนี่คือโอกาสอันดีที่พระเจ้ามอบให้เธอ

เพราะเหตุนี้ ยุยจึงรวบรวมความกล้า ถามเขาไปตอนนั้นว่า “อยากเจอยูมะในชีวิตจริง” ….

เรื่องที่ว่านิสัยเพื่อนในเน็ตกับชีวิตจริงอาจจะมีนิสัยแตกต่างกัน  หรือไปเจอแล้วอาจจะเจอเรื่องแย่ๆขึ้น ยุยก็รู้ดีและกังวลด้วย  แต่ว่าพอได้เจอตัวจริงยูมะแล้วรู้สึกดีใจมาก ยูมะกลายเป็นเพื่อนคนแรกของเธอ ตอนที่เขามาส่งชั้นแล้วกลับบ้าน ชั้นแทบจะร้องไห้ออกมา

หลังจากนั้นพวกเราก็ได้ทำกิจกรรมร่วมกัน เพราะยูมะ ทำให้โรคสื่อสารไม่เก่งของชั้นดีขึ้น ชั้นมาเรียนมอปลาย ได้เจอเพื่อนใหม่ ทุกวันเต็มไปด้วยความสนุก และคาดหวังได้ว่าพรุ่งนี้ก็จะสนุกไม่ต่างกับวันนี้

ตอนนี้เธอพูดได้เต็มปากจากหัวใจว่านี่สินะสิ่งที่เรียกว่าความสุข 

เพราะฉะนั้น จะให้พัฒนาความสัมพันธ์ไปมันจะดีเหรอ ถ้าอยู่แบบนี้ต่อไปคงจะดีกว่า  มันดีกว่าแน่ๆ  ความคิดนี้แว่บมาในหัวตอนเธอจะสารภาพความรู้สึกที่แท้จริงออกไป 

จู่ๆก็กลัวมากว่าหากสารภาพแล้วความสุขที่เกิดขึ้นมันจะเปลี่ยนไป

ถ้าสารภาพไปแล้วถูกเขาปฏิเสธ ….ไม่สิ ถูกปฏิเสธยังจะดีกว่าด้วยซ้ำ ถึงตอนนั้นอาจจะแย่ แต่อย่างน้อยก็ยังกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ไม่ยาก

กรณีเลวร้ายที่สุดคือหากคบยูมะเป็นแฟนแล้วรักเขาจืดจางลงจนต้องเลิกกันต่างหาก 

เพราะถ้าเป็นคนรักกัน ชั้นจะต้องอ้อนเขามากกว่าเดิม อยากอยู่ใกล้ชิดเขามากกว่านี้  แล้วพอใกล้ชิดกันมากเกินไป เขาก็อาจจะเบื่อชั้นในสักวันหนึ่งก็ได้

แน่นอนว่า นี่เป็นความคิดด้านลบสุดกู่ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามีโอกาสเกิดขึ้นจริง 

….ถ้ายูมะเกลียด และทิ้งเธอไปโดยไม่ไยดี สุดท้ายต้องกลับไปชีวิตตามลำพังเหมือนเดิมอีกครั้งล่ะก็…

……ชั้นกลัวเหลือเกิน

เพราะได้รู้จักความสุขในทุกวัน  มันเลยยิ่งกลัวที่จะสูญเสียไปยิ่งกว่าเก่า

เพราะฉะนั้น ความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันดีแล้ว  ชั้นกลัวการเปลี่ยนแปลง ด้วยเหตุนี้ ชั้นจึงกล่าวคำพูดไปว่า “ต่อจากนี้อยากให้เราเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ”

****

จบCH14-5 

อ่านหวานๆมานาน เจอคนแต่งจัดกาแฟดำเข้าไปตัดเลี่ยนเลย   ช่วงนี้ดึงเชงเข้าดราม่านิดหนึ่ง แต่แน่นอนว่า เรื่องนี้ดราม่าไม่นานครับ แปบๆก็คลายปมแล้ว ตอนแรกว่าจะแปลเรื่อยๆ แต่เดี๋ยวคนอ่านบอก กุไม่อยากอ่านดราม่า มาหาความหวานเติมกระแสเลือด เลยจัดเต็มไป 2ชั่วโมง แปลตอนดราม่าและปลดล็อคความรู้สึกยุยเรียบร้อย อ่านแล้วไม่มีฟีลตัดจบแบบละครไทยให้ลุ้นแน่

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon