“งั้นแสดงว่าทุกวันนี้ที่ไปเล่นร้านเนตคาเฟ่นี่คือวัยรุ่นชายหญิงอยู่ด้วยกัน2ต่อ2 …แถมเมื่อกี้ยูคุงก็อุ้มน้องเค้าด้วย สัมผัสแนบเนื้อใกล้ชิดกันอีก … ไม่ผิดแน่ ทั้งสองคนคบกันอยู่สินะ ยูคุงนี่ร้ายจริงๆ”

“ม.ไม่ได้คบกันสักหน่อย  ไม่มีอะไรใกล้เคียงแบบนั้นเลย”

“โกหกตกนรกน้า”

“หยุดล้อเหอะคร้าบบ  รู้อยู่แล้วว่าถ้าบอกไปจะเจอเนเน่ล้อแบบนี้ไงถึงไม่อยากจะเล่า แล้วก็ผมขอตัวไปหาเสื้อให้ยุยเปลี่ยนก่อนนะครับ”

ยูมะพูดจบเบี่ยงประเด็นหนีเนเน่ โกยแน่บกลับห้องตัวเอง

เมื่อกลับถึงห้อง ยูมะหยิบผ้าเช็ดตัวกับหาเสื้อไซส์ที่ตัวเล็กพอจะให้ยุยผลัดเปลี่ยน

(มันน่าจะมีเสื้อเราสมัยเด็กหลงเหลือบ้างสิน่า”

โชคดีว่ายูมะเจอเสื้อตกค้างสมัยเรียนประถมเหลืออยู่ จากนั้นพอคิดว่ายุยกำลังจะสวมเสื้อของเขา ไม่รู้ทำไมเด็กหนุ่มรู้สึกหน้าแดงเขินนิดๆ  เขาส่ายศีรษะยิกละความฟุ้งซ่านเดินกลับไปจุดเปลี่ยนเสื้อหน้าห้องน้ำ

ถ้าเป็นมังงะเลิฟคอมทั่วไป จังหวะไปห้องน้ำนี่ต้องเจอยุยเปลื้องผ้าอยู่หน้าห้องน้ำเห็นทุกสัดส่วนให้พวก18+ชื่นชม แต่ความเป็นจริงคือเธออยู่ในห้องน้ำนั่นแหละ  แต่ไม่รู้ทำไม เขาดันมีความคิดว่าเรื่องในมังงะ ถ้ามันเกิดได้ในชีวิตจริงสักครั้งก็ไม่แย่นะ 

เสียงน้ำจากห้องน้ำชัดเจนว่ายุยกำลังอาบน้ำอยู่  ยูมะนำเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวไปวางตรงจุดเปลี่ยนเสื้อ

“ยุย เดี๋ยวชั้นให้ยืมเสื้อของชั้นใส่ไปก่อน ส่วนเสื้อเธอ รอตากให้แห้งก่อนค่อยว่าอีกที่นะ”

“อืม…ขอบคุณนะ”

ยุยตอบกลับท่ามกลางเสียงน้ำฝักบัว

ห้องน้ำที่แมนชั่นยูมะเป็นกระจก ฉะนั้นถ้ามองผ่านกระจกจะเห็นเงาสัดส่วนของคนที่กำลังอาบน้ำได้ระดับหนึ่ง

ยุยกำลังเปลือยเปล่าอยู่หลังประตูบานนี้

เพียงแค่คิดเท่านี้ สีหน้ายูมะร้อนผ่าว รีบส่ายหัวหนักกว่าเดิม  นี่กุเป็นอะไรของกูเนี่ย ตั้งแต่อุ้มยุยแล้วได้สัมผัสก้นนิ่มๆของเธอ อาการฟุ้งซ่านนี่โหมกระหน่ำไม่หยุดเลยเว้ย

ยูมะเป็นผู้ชายทั้งแท่ง ยุยก็น่ารัก ฉะนั้นมันก็ไม่แปลกที่ยูมะจะเกิดอาการ 18+ งุ่นง่านอยู่ตอนนี้ แต่ระงับความอยากของตัวเองไว้

ทั้งที่บอกกับตัวเองว่าจะไม่หันไปมองกระจกอีกแล้ว แต่สัญชาตญาณข้างในก็หัามใจไม่ได้ ไม่นะ ทำไมหัวของชั้น หันไปที่ห้องน้ำ ชั้นจะหันไปอีกทางนะโว้ย แล้วนี่แค่เห็นเงาเธอหลังห้องน้ำ ความฟุ้งซ่านกุนี่ไม่หยุดสักที 

“….ยูคุง”

“เหวออออ!”

จู่ๆข้างหลังก็มีคนเรียกชื่อด้วยเสียงสูง เล่นเอาสะดุ้งโหยงสุดตัว พอหันกลับไปดูก็พบเจ้าของเสียงกำลังส่งยิ้มล้อเลียนอยู่

“มายืนจดๆจ้องๆอะไรอยู่ตรงนี้เอ่ย”

“ป..เปล่าสักหน่อย ผมแค่รอส่งเสื้อเฉยๆ”

“อ้อเหรอ งั้นที่พี่คิดว่ายูคุงกำลังจะแอบถ้ำมองคือพี่คิดไปเองสินะ”

ถ…ถูกต้อง คิดไปเองครับ ใครมันจะไปถ้ำมองเล่า”

“อย่างนี้นี่เอง ไม่ได้ถ้ำมองแต่ถ้าเขาเสนอตัวให้มองได้ก็จะดูแบบจัดเต็มสินะ”

“โว้วว พูดไปเรื่อย ผมกับยุยไม่ได้มีความสัมพันธ์อย่างนั้นสักหน่อย..”

“อ้อ น้องเขาชื่อยุยนี่เอง ว้าว นี่ถึงขั้นเรียกชื่อจริงน้องเขาซะด้วย แบบนี้จะเรียกว่ามีความสัมพันธ์แบบไหนดีล่ะ”

“เนเน่ ผมไหว้ล่ะคร้าบ ให้กราบทีนก็ยอม วันนี้ขอเหอะ เนเน่ช่วยอยู่ในห้องนิ่งๆไม่ต้องล้อผมสักวันหนึ่งได้มั้ยครับ”

“ฮะฮะ สงสัยพี่แกล้งหนักไปสินะ  หึหึ ไม่ต้องห่วงจ้า พี่ไม่อยู่เป็นก้างขวางคอทั้งสองคนหรอก เชิญตามสบายทั้งคู่นะ”

เนเน่กล่าวจบเดินกลับห้อง 

ยูมะคิดว่าวันนี้ทำไมมันเหนื่อยขนาดนี้ฟะ

หลังจากนัั้นสักพัก ยุยออกจากห้องน้ำ

“ขอบคุณที่่ให้อาบน้ำนะ”

ยุยสวมเสื้อของยูมะ ทั้งที่จริงๆก็ไม่ได้มีอะไรเลย แต่ยูมะแค่คิดว่า ยุยกำลังสวมเสื้อเขาอยู่ เขาก็รู้สึกใจเต้นตึกตักโดยที่หาเหตุผลไม่ได้

ทางด้านยุย สภาพก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ายูมะ ท่าทางเธอกระวนกระวายตื่นเต้นเช่นกัน

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ยุยได้เที่ยวบ้านเพื่อนผู้ชาย ด้วยความที่เสื้อยูมะหลวม จึงมีพื้นที่ให้ยุยดึงเสื้อขึ้นมาปิดครึ่งปากครึ่งจมูก

ยูมะเห็นความน่ารักของยุย เขาเริ่มเขิน ทางยูมะเองก็เพิ่งจะเคยพาเพื่อนผู้หญิงมาเที่ยวถึงที่แมนชั่นครั้งแรกเช่นกัน

“มีโจ๊กสำเร็จรูปอยู่ สนใจกินมั้ยครับ”

“อืม สนใจ”

“ได้ งั้นนั่งรอที่ห้องรับแขกแปบนะ”

ยูมะไปที่ครัว เตรียมโจ๊กไว้สองถ้วย ไว้กินคนละถ้วยกับยุย

ยูมะเดินกลับมาพร้อมถ้วยสองใบ ส่งใบหนึ่งให้ยุยที่กำลังนั่งอยู่เก้าอี้รับแขก

“เอ้า ระวังร้อนนะ”

“”อืม ขอบคุณนะ”

ถ้วยโจ๊กส่งควันหอมฉุย ยุยเป่าถ้วยให้หายร้อนสักนิดก่อนจะกิน

“ฮัดชิ่ว”

“ไม่ได้เป็นไข้ใช่มั้ย ถ้าปวดหัวมีอาการตัวร้อนอะไรให้รีบบอกนะ”

“อืม”

ยุยเป่าโจ๊กสักพัก ดื่มไปหนึ่งคำ

“อร่อยจัง”

สภาพยุยตอนนี้ดูจะใจเย็นขึ้นแล้วหากเทียบกับตอนอยู่หน้าแมนชั่น ท่าทางเธอตอนเป่าถ้วยก็น่ารักมากเหลือเกิน  เพียงแค่ดูก็เล่นเอาอยากจะเอ่ยปากชมเชย แต่ว่า…

“…..”

“…..”

ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหน้าแมนชั่น ทั้งสองคนต่างเอ่ยความในใจตัวเองหมดแล้ว ยูมะเลยมองยุยนิ่งๆไม่พูดไม่จาอะไรพลางคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาว่าทำอะไรไปบ้าง

สรุปว่า เขาทั้งกอดยุย ทั้งอุ้มยุยอย่างแนบแน่น   แถมยังจับก้นนิ่มๆของเธอเต็มมือทั้งคู่ แล้วก็พายุยเข้ามาในบ้านตัวเองอีก   คิดแล้วก็ร้อนใจเหมือนกัน เพราะว่าถึงยังไงยุยเป็นผู้หญิง ถ้าโดนผุ้ชายทำพฤติกรรมแบบนี้ใส่ ส่วนใหญ่ต้องเกลียดขี้หน้าผุ้ชายคนนั้นแน่ 

ด้วยความร้อนใจราวมีชนักติดหลัง ยูมะเลยดื่มโจ้กระบายความเขินโดยไม่เป่า 

“อ้ากก ร้อนนน”

ยูมะหน้าเหยเก เป่าปากฟู่ๆให้โจ้กในปากคลายความร้อนสักนิดนึงก้ยังดี ยุยเห็นสภาพยูมะแล้วหลุดยิ้มออกมา

ทางด้านยุยเองก็รู้สึกได้ถึงความร้อนที่แก้มตัวเอง แต่เธอเก๊กนิ่ง ค่อยๆดื่มโจ๊ก ก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนส่งข้อความหายูมะ แน่นอนว่ายูมะเห็นยุยส่งข้อความก็หยิบสมาร์ทโฟนตัวเองขึ้นมาพิมพ์แชทตอบด้วย

“ยูมะ มีพี่สาวด้วยเหรอ”

“อืม ถึงจะบอกว่าพี่สาว แต่เธอก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือด แค่อาศัยอยู่ด้วยกันเฉยๆ แล้วอายุพี่เขาก็ไม่ได้มาก เลยรู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนมากกว่า 

ส่วนสาเหตุที่เขาเป็นพี่ชั้นเกิดจากครอบครัวของชั้นกับพี่แต่งงานกันอีกรอบหนึ่ง เราเลยเป็นลูกติดของแต่ละฝั่งครับ”

“ง่ายๆคือเป็นพี่สาวบุญธรรมสินะ นี่มันอารมณ์เลิฟคอมสาวแกลชัดๆ”

“ห๊ะ พูดอะไรของนาย เลิฟคอมสาวแกลเนี่ยนะ”

“ก็มัน..อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับพี่สาวบุญธรรมสุดสวย นี่มันซีนปักธงตามมังงะหรือเมะชัดๆ”

“ปักธงบ้าอะไรเล่า”

“”นี่นี่ สารภาพมาตามตรงก็ได้นะว่าไม่ได้มีอะไรจริงๆเหรอ ผมก็ไม่ได้รังเกียจงานพล็อตสาวแกลหรอกนะ”

“แสสสส เมิงอย่าเอา2dกับ3dมาปนกันในชีวิตจริงสิฟะ  ถึงอยู่ด้วยกันจริงแต่ไอ้เรื่องปักธงห่าเหวอะไรนั่นลืมไปได้เลย”

“เอ๊ะ จะว่าไปตะกี้บอกว่าอยู่ดัวยกันสองคนกับพี่ใช่มั้ย แล้วพ่อแม่ยูมะไปไหนเหรอ”

“อ้อ พ่อแม่ไปทำงานต่างประเทศ ชั้นเลยอยู่กับพี่แค่สองคนในแมนชั่นนี้”

“พล็อตมันชวนคิดแนวเอโระจริงๆนะ”

“เป็นผู้หญิงแท้ๆอย่าใช้คำว่าเอโระได้มั้ยฟะ”

พอส่งแชทจบ ทั้งคู่ต่างสบตากัน ก่อนจะค่อยๆหลุดขำออกมา ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะกลับมาคืนดีกันสมบูรณ์แล้ว

***

หลังจากนั้นพักใหญ่ ยูมะพายุยกลับมาส่งที่บ้านด้วยกัน ตอนนี้ยุยกลับมายิ้มแย้มแจ่มใสเป็นปกติ เขารู้สึกโล่งใจมาก 

เมื่อส่งยุยเสร็จเรียบร้อย ยูมะกลับมานอนบนเตียงห้องตัวเองพลางคิดถึงเรื่องของยุย

เหตุการณ์ในวันนี้ ช่วยกระชับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ให้แน่นแฟ้นกว่าเดิม แต่กระชับในฐานะเพื่อน…ไม่สิเพื่อนสนิทมากกว่า  เป็นความสัมพันธ์เพื่อนสนิทที่ใสซื่อบริสุทธิ์ ยูมะคิดแบบนี้ รู้สึกดีใจ

(แต่ว่า….ถ้ายังรักษาอาการป่วยของยุยไม่ได้ เหตุการณ์วันนี้ก็อาจจะเกิดขึ้นกับเธออีกก็ได้)

ไอ้ที่ยุยมาถึงแมนชั่นผมได้ อย่าไปนับ กว่ายุยจะมาถึงได้ ผมมั่นใจว่าเธอต้องอดทนและใช้ความพยายามอย่างมาก  ฉะนั้น ถ้ายังรักษาโรคไม่ได้เต็มร้อย อย่างน้อยก็ต้องหาวิธีเสริมความมั่นใจให้เธอมีความเชื่อมั่นในตัวเองมากกว่านี้

ในตอนนี้ ยูมะมีความรู้สึกหลายอย่างปนอยู่ในใจ  ความสัมพันธ์ของเราจะอยู่ตราบเท่าที่โรคขอยุยยังไม่หาย แต่ถ้ารักษาหายดีแล้ว พวกเราจะเป็นยังไงต่อไป  ถึงแม้ชั้นอยากจะให้โรคยุยหาย แต่ทำไมชั้นถึงติดใจเรื่องความสัมพันธ์ของชั้นกับยุยนะ

แต่เรื่องนั้นก็ว่ากันทีหลัง โฟกัสเรื่องยุยก่อน ถ้าเร่งมากไป ชั้นอาจจะทำร้ายจิตใจยุยอีกก็ได้ ซึ่งสภาพยุยตอนนั้น ชั้นไม่อยากเห็นมันอีกเป็นครั้งที่สอง

หลังจากนั่งครุ่นคิดหาวิธีสักพัก ยูมะก็นึกไอเดียออก เขาดีดตัวขึ้นจากเตียง  เดินไปห้องเนเน่ สูดลมหายใจเข้าเล็กน้อย ตัดสินใจเคาะประตู

“เนเน่ ขอเข้าไปได้มั้ย”

“เชิญจ้า”

เนเน่กำลังนอนอยู่บนเตียง เล่นสมาร์ทโฟนอยู่ แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าจริงจังของยูมะ เธอรู้แล้วว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ จึงลุกขึ้นนั่ง 

“มีอะไรรึเปล่า ทำหน้าขึงขึงมาเชียว”

“…มีเรื่องจะขอร้องอย่างหนึ่งครับ”

ยูมะก้มหัวลงเล็กน้อยหลังกล่าวจบ

*****

จบCH4-3 

ยังไงก็ยืนยันว่าไม่ทิ้งเรือ่งนี้แน่นอนครับผม จะแปลให้สุดจนจบชัวร์  ขอไม่พูดเยอะ พอดีโดนชวนแดกเหล้า ไว้มีโอกาสจะมาตอบทุกท่านครับ

ตอนหน้ามาลุ้นกันนะครับ ว่ายูมะขอร้องอะไร

 ถ้ารอได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon