ตอนที่ 108 ผมต้องการเดิมพัน

ตอนที่ 108 ผมต้องการเดิมพัน

ซูเถาตื่นตัว และต้อนรับพวกเขาทั้งหมดด้วยความสุภาพ

เดิมทีเธอต้องการพาเขาไปที่ห้องโถงชั้นหนึ่งของโรงแรมเพื่อนั่งลงและพูดคุยรายละเอียด

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเหลยสิงจะปฏิเสธและยิ้มให้ เขาโชว์ฟันเขี้ยวสองซี่ จ้องมาที่เธอด้วยดวงตาที่แน่วแน่และพูดว่า

“ดูเหมือนว่าเถ้าแก่ซูจะอายุยังน้อย”

ซูเถาพูดเบา ๆ “กัปตันเหลยตัดสินอายุของนายจ้างเมื่อรับงานเหรอคะ?”

ทันใดนั้นเหลยสิงก็เดินเข้ามา เขาหยุดห่างออกไปสองก้าว และมองเธออย่างระมัดระวังแล้วยิ้ม

“ไม่ได้ดูหรอก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้พบกับนายจ้างที่ยังอายุเท่านี้ ดังนั้นอนุญาตให้ผมสงสัยเถอะ”

ซูเถาพยักหน้าอย่างไม่เห็นแก่ตัว

“ฉันอนุญาตแล้ว งั้นความอยากรู้อยากเห็นจบลงแล้วหรือยัง กัปตันเหลยก็ดูเหมือนจะเป็นคนตรงไปตรงมา เนื่องจากคุณไม่ต้องการขึ้นไปชั้นบน งั้นเรามาคุยข้อเสนอกันตรงนี้เถอะค่ะ”

เหลยสิงยิ้มและกลอกตา “น่าสนใจทีเดียว คุณดูมีความมั่นใจมาก ถ้าผมบอกว่าผมต้องการเชื้อเพลิงครึ่งตัน ธัญพืชครึ่งตัน และไทเทเนียมบริสุทธิ์ทางอุตสาหกรรมหนึ่งกิโลกรัม เถ้าแก่ซูให้ได้ไหม”

“ผมเหลยสิงก็มีชื่อเสียงที่ดีในสายงานนี้เช่นกัน ผมจะไม่ต่อราคากับคุณ การตอบแทนนี้สมเหตุสมผลอย่างยิ่งสำหรับงานของคุณ คุณเข้าใจไหม”

เมื่อพูดเช่นนั้น เขาก็หยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาใช้งานเล็กน้อย และแผนที่บ่อทรายจำลอง 3 มิติก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าซูเถา

“นี่คือโส่วอัน ฐานที่มีซอมบี้มากที่สุด กองกำลังแบ่งแยกดินแดนพวกเขาไม่ได้ทำอะไร เขาปล่อยให้มีการบาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก และพวกเขาก็ยังจัดการกับพวกมันไม่ทันเวลา กลิ่นเนื้อและเลือดดึงดูดซอมบี้ทั้งหมดที่อยู่รอบ ๆ มันไม่ง่ายเลยที่จะฝ่าวงล้อมเข้าไปช่วยชีวิตคน”

ซูเถาขมวดคิ้ว เธอไม่คิดสถานการณ์ของว่าโส่วอันจะสาหัสขนาดนี้

เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เชื้อเพลิงและพวกอาหารธัญพืชไม่มีปัญหา แต่ไทเทเนียมบริสุทธิ์ทางอุตสาหกรรมเป็นอีกเงื่อนไขหนึ่ง”

เธอไม่รู้ว่าไทเทเนียมบริสุทธิ์ทางอุตสาหกรรมคืออะไร แล้วจะหาได้จากที่ไหน

เหลยสิงไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะยอมรับเงื่อนไขสองข้อแรกอย่างง่ายดาย และเขาก็มีการคิดพิจารณาอย่างจริงจังมากขึ้นในใจของเขา

ไม่ใช่คนธรรมดาที่จะสามารถผลิตอาหารและเชื้อเพลิงได้มากมาย

หลังจากคิดทบทวนอยู่หลายรอบว่าองค์กร ครอบครัว หรือกองกำลังใด ๆ ที่มีคนแซ่ซู ที่อายุยังน้อยแบบนี้

เพื่อนร่วมทีมที่อยู่ข้าง ๆ เขาแตะเขาเบา ๆ และชี้ไปที่ด้านหน้าของเขา “เหล่าต้า เครื่องจ่ายน้ำมัน ของจริงหรือของปลอม มันคือแบบจำลองหรือเปล่า”

เหลยสิงมองไปรอบ ๆ และเห็นเครื่องจ่ายน้ำมันใหม่เอี่ยมสี่เครื่องและแม้กระทั่งแท่นชาร์จไฟฟ้า สิ่งเหล่านั้นทำให้รูม่านตาของเขาใหญ่ขึ้น

แต่เขาส่ายหัวอย่างใจเย็น “เมื่อเทียบกับของสองอย่างตรงหน้านี้ ฉันต้องการไทเทเนียมบริสุทธิ์อุตสาหกรรมมากกว่า”

สีหน้าของซูเถาไม่มีความสุขเล็กน้อย

“กัปตันเหลย ฉันจะบอกความจริงกับคุณ เรื่องเสบียงที่คุณขอฉันไม่มีปัญหา แต่ฉันไม่มีไทเทเนียมอุตสาหกรรมจริง ๆ หากคุณยืนยันว่าจะเอา ฉันหาทีมทหารรับจ้างอื่นให้มาร่วมมือก็ได้”

เหลยสิงก็ไม่มีแนวโน้มที่จะยอมแพ้ “เถ้าแก่ซูมาจากตงหยาง ดังนั้นจึงต้องมีภูมิหลังในตงหยางมาบ้าง ตงหยางไม่ใช่ฐานเล็ก ๆ หากคุณลองไปสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันจะต้องมีที่เก็บโลหะหายากสักที่”

สีหน้าของซูเถาแย่ลงไปอีก “คุณกำลังชี้นำฉันให้ทำสิ่งต่าง ๆ ใช่ไหม”

บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาทันใด

เสวี่ยเตาซึ่งนอนอยู่ก็ลุกขึ้นยืนและกัดฟันกรอด

เมื่อเห็นสิ่งนี้ คนจากกลุ่มทางเสือดาวก็ตื่นตัวเช่นกัน พวกเขาทุกคนมีแขนที่ใหญ่และเอวหนาเตอะ ทำให้ซูเถาดูตัวเล็กและอ่อนแอเข้าไปอีก

หญิงสาวเอ่ยอย่างเย็นชา “กัปตันเหลย งั้นคุณก็กลับไปเถอะ ครั้งนี้ไม่มีโอกาสที่จะร่วมมือกันแล้ว”

เหลยสิงประเมินเธอต่ำไป การเผชิญหน้ากับผู้ชายมากกว่าหนึ่งโหล อีกฝ่ายไม่ได้หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย

อะไรทำให้เธอมีความมั่นใจมากขนาดนั้น หรือเธอไม่ปกติกันแน่?

เหลยสิงต้องการเอาใจเพื่อนร่วมทีม เขาหันกลับมาและพูดกับซูเถา

“เถ้าแก่ซู ถ้าคุณไปหาทีมทหารรับจ้างอื่น มันอาจจะสายเกินไป ผมไปตามที่อยู่ที่คุณพูดถึงแล้ว อาคารนั้นจะอยู่ได้อีกไม่เกินสามวัน บ้านนั้นอาจจะพังเพราะซอมบี้ก่อนที่คุณจะหาคนไปช่วย”

แต่ซูเถาก็กล่าวว่า “อย่าใช้จังหวะนี้ที่ต้องทำให้นายจ้างอย่างฉันต้องพิจารณาว่ามันจะสายเกินไปหรือเปล่า ตอนนี้ฉันแค่ถามคุณว่าเงื่อนไขของโลหะหายาก สามารถเปลี่ยนแปลงได้หรือไม่ ถ้าไม่ พวกคุณก็ไปตอนนี้เลย ฉันไม่ไปส่งนะ”

เหลยสิงไม่รีบร้อน แต่เพื่อนร่วมทีมที่อยู่ข้างหลังเขากำลังร้อนใจ

เขามองไปที่เหลยสิงด้วยความลำบากใจ และเกลี้ยกล่อมเสียงแผ่ว “เหล่าต้า ไม่ต้องคิดถึงผม แม้ว่างานนี้จะไม่ง่าย แต่ผลตอบแทนก็เพียงพอสำหรับเราเป็นเวลาหนึ่งปี ตอนนี้แต่ละที่ล้วนขาดแคลน ดังนั้นตุนอาหารและน้ำมันไว้ดีที่สุด”

เขาพูดเสียงเบา และซูเถาก็ไม่ได้ยินว่าพวกเขาพูดอะไร แต่ดูเหมือนเธอจะเดาอะไรบางอย่างได้และถามว่า

“คุณต้องการไทเทเนียมบริสุทธิ์ไปเพื่ออะไร”

เหลยสิงมองไปที่ใบหน้าที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของเธอ และอธิบายถึงสิ่งที่ชายคนนั้นเพิ่งพูดออกมาเมื่อครู่ว่า

“นี่คือหั่วเสอ พี่น้องของผม ความสามารถของเขาคือควบคุมเปลวไฟและวางเพลิง เขาสามารถสร้างเปลวไฟสีน้ำเงินที่มีอุณหภูมิสูงมากได้ แต่มือเขาขาดจากการปฏิบัติภารกิจครั้งล่าสุด”

เหลยสิงดึงแขนเสื้อของหั่วเสอออก เผยให้เห็นข้อมือที่เปลือยเปล่าของเขา

“เนื่องจากความสามารถพิเศษของเขา อวัยวะเทียมที่ผลิตจะต้องสามารถทนต่ออุณหภูมิที่สูงเป็นพิเศษได้ วัสดุธรรมดานั้นใช้ไม่ได้ เราต้องใช้ไทเทเนียมบริสุทธิ์ทางอุตสาหกรรมเท่านั้น กล่าวกันว่าเป็นวัสดุของยานอวกาศก่อนถึงวันสิ้นโลก”

ซูเถามีความคิดในใจ แต่เธอก็ยังถามอีกเล็กน้อย

“คุณไม่เคยคิดหาวิธีอื่นเลยเหรอ เช่น ตามหาผู้ใช้พลังรักษา?”

เหลยสิงกล่าวว่า “ผมได้ตามหาแล้ว แต่มันก็ไม่ได้ง่ายไปกว่าการหาโลหะไทเทเนียมเลย”

ซูเถาพยักหน้า “บังเอิญว่า ฉันพอรู้จักผู้ใช้พลังรักษาอยู่ เป็นผู้ที่สามารถสร้างแขนขาที่ขาดให้งอกขึ้นมาได้”

คำพูดเหล่านั้นทำให้ทุกคนตกตะลึง

ดวงตาของเหลยสิงแตกต่างออกไปมาก และดวงตาสีทองของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย “ผมจะยืนยันสิ่งที่คุณพูดได้อย่างไร”

ซูเถาส่ายหัว “ไม่สามารถยืนยันได้ บุคคลเหนือธรรมชาติอยู่ในตงหยาง ไม่ใช่ที่นี่ เมื่อคุณช่วยคนมาได้และส่งเขามาที่ตงหยาง คุณจะได้พบเขา ฉันจะให้เขาจัดการการรักษาให้คุณ”

คำพูดเหล่านี้ทำให้หั่วเสอสงสัยและเอ่ยถามออกมาอย่างร้อนรน

“ผมไม่ไว้ใจคุณ คุณเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ ทั้งยังมีผู้ใช้พลังการรักษาที่หายากภายใต้คำสั่งของคุณ เราไม่มีหลักฐาน เราเดินทางไปทั่วสารทิศแล้ว และเราไม่เคยได้ยินชื่อของคุณเลย สิ่งที่คุณพูดเชื่อถือได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”

“ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่น่าเชื่อ หม่าต้าเพ่าที่ติดต่อเรามา เขาเป็นแค่เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ เขามาออกหน้าแทนคุณ คุณเองก็ดูจะมีภูมิหลังที่ดี ทำไมถึงใช้คนแบบนั้นล่ะ”

มันเหมือนทำให้เธอดูเป็นคนโกหกหลอกลวง

ซูเถาไม่เคยคิดเลยว่างานแบบนี้จะมีข้อเสียขนาดนี้ และทำให้เธอถูกสงสัยว่าตนตบตาคน

ซูเถาพูดไม่ออกบอกไม่ถูก “…ทำไมคุณไม่กลับไปสืบค้นข้อมูลของเถาหยางดูล่ะ มันเป็นอาณาเขตของฉัน แต่เวลากระชั้นชิดหน่อยนะ คุณต้องให้คำตอบฉันก่อน 8 โมงเช้าพรุ่งนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะติดต่อทีมทหารรับจ้างคนอื่น ๆ”

เธอต้องเผยแพร่เถาหยางและเรื่องราวส่วนตัวของเธอหรือเปล่า? มันลำบากจริง ๆ ที่จะทำสิ่งต่าง ๆ โดยไม่มีชื่อเสียง

“ผมเชื่อคุณ” เหลยสิงพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

“เรารับงานนี้”

เขาแสดงฟันเขี้ยวสองซี่ แล้วยื่นมือออกมาและพูดด้วยรอยยิ้ม

“ผมจะไม่ถาม ผมชอบความตื่นเต้นและเซอร์ไพรส์ที่คาดไม่ถึง ผมต้องการเดิมพัน หวังว่าเถ้าแก่ซูจะไม่ปล่อยให้ผมต้องแพ้การเดิมพันในครั้งนี้”