ตอนที่ 115 ยกเลิกสัญญาเช่า

ตอนที่ 115 ยกเลิกสัญญาเช่า

ซูเถาขยะแขยงคนประเภทนี้อยู่แล้ว จึงพูดขึ้นอย่างไม่เกรงใจ

“คนคนนี้ทำไมในสมองมีแต่จะหาทางลัด ต่อไปถ้าเขามาหานายอีก นายไม่ต้องไปสนใจเขา ฉันจะดึงเขากับอีกสามคนเข้าสู่บัญชีดํา”

จากนั้นเธอก็เปิดระบบและป้อนภาพจากกล้องวงจรปิดของคนทั้งสามลงในบัญชีดํา ตราบใดที่กล้องวงจรปิดสแกนใบหน้าของทั้งสามคนได้ พวกเขาจะถูกปิดกั้นไม่ให้เข้ามา

ก่อนอาหารเย็น หม่าต้าเพ่าอาบน้ำจนสะอาดสะอ้าน และยังเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่ โกนหนวดเครา หวีผมเรียบร้อย

ซูเถากวาดตามองเพื่อยืนยันให้

“ดูมีชีวิตชีวา แต่ผอมไปหน่อย ต่อไปกินให้เยอะหน่อยนะ”

หม่าต้าเพ่าลูบศีรษะอย่างเขินอาย

“หลายปีมานี้ผมอดมื้อกินมื้อ ท้องไส้ก็ไม่ค่อยดีแล้ว ตอนนี้อยากจะกินกระเพาะก็รับไม่ไหว เพราะจะปวดท้อง เถ้าแก่ซูพวกเราจะไปกันยังไงครับ ต้องการให้โทรเรียกรถเหมาไหม?”

ซูเถายิ้มเล็กน้อย “ไม่จำเป็นต้องใช้รถ หลับตาสิ”

หม่าต้าเพ่าไม่รู้เหตุผล แต่เขาก็หลับตาลงอย่างเชื่อฟัง และอยู่ในภวังค์ครู่หนึ่ง เมื่อเขาลืมตาอีกครั้งฉากรอบ ๆ ก็เปลี่ยนไปหมดแล้ว

ทั้งสระว่ายน้ำที่มีน้ำพุดูสดชื่น อาคารที่พักเรียงราย โรงอาหารสามชั้นที่เชื่อมต่อกับระเบียงที่สวยงาม…

เขากำลังฝันอยู่เหรอ ภาพตรงหน้าทำให้ตกใจจนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน

ซูเถาตบไหล่เขาเบา ๆ “ที่นี่คือเถาหยาง ไม่ต้องตื่นเต้น ต่อไปจะได้มาบ่อย ๆ”

จวงหว่าน เฉียนหรงหรง เฉียนหลิน และคนอื่น ๆ ที่ได้รับข่าวก็มาต้อนรับ พวกเขาเริ่มทำความรู้จักกันในโรงอาหาร

จวงหว่านถามซูเถาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า

“คุณเปิดจุดแวะพักข้าง ๆ ภูเขาผานหลิวแล้วจริง ๆ เหรอ?”

ซูเถาชี้ไปที่หม่าต้าเพ่าที่ยังมีท่าทีไม่มีคุ้นเคยที่อยู่ข้างหน้า “คนที่รับผิดชอบก็พามาแล้ว ฉันจะหลอกพี่ไปทำไมกัน”

จวงหว่านเลื่อมใสศรัทธาเธอมาก “ที่แท้ช่วงนี้ที่คุณหายตัวไปเพราะไปทำธุรกิจเสริมเหรอ แล้วจะพาฉันไปดูตอนไหนล่ะ ฉันไม่ได้ออกจากตงหยางนานแล้ว”

“ไม่มีปัญหา แต่ที่ผานหลิวซานไม่สวยงามเท่าเถาหยาง เป็นแค่ภูเขาว่างเปล่า รอให้อู๋เจิ้นมาแล้ว เดี๋ยวถ้าเขาว่างค่อยให้เขาไปสร้างพื้นที่สีเขียว”

จวงหว่านคาดหวังอยู่ในใจของเธอ “ที่นั่นไม่เหมือนบ้านพักคนที่มีน้ำมีเขาในยุคก่อนวันสิ้นโลกเหรอ สวรรค์ ไปที่นั้นเพียงระยะสั้นก็เหมือนไปพักผ่อน”

ซูเถารู้สึกขบขัน “พี่กำลังฝันกลางวันอยู่เหรอที่จะไปเที่ยวพักผ่อน ตื่นเถอะ ถ้ามีเวลาก็ประสานงานกับหม่าต้าเพ่าให้เยอะหน่อย เขาเป็นคนเปิดเผย การพูดคุยและการแสดงออกมีไหวพริบดีมาก พี่สามารถเรียนรู้จากเขาได้ แต่เขาไม่ได้ละเอียดเท่าพี่ และไม่ได้ทำงานแบบมีเหตุผล พี่ก็ช่วยสอนเขาหน่อยนะ”

จวงหว่านได้รับคําชมก็ตอบตกลงอย่างมีความสุข

อาหารค่ำคืนนี้ของหม่าต้าเพ่าเป็นเหมือนอาหารค่ำบนสรวงสวรรค์ เหมือนได้เหยียบบนเมฆ ไม่เพียงแต่อาหารสดและอร่อย แต่เพื่อนร่วมงานก็อบอุ่นและเป็นมิตร รู้สึกราวกับอยู่บ้าน

ถ้าไม่ใช่เพราะกระเพาะของเขาไม่ดี จนเขาอยากจะกินไปร้องไห้ไป เฉลิมฉลองให้เขาว่าไม่เพียงได้พบต้นไม้ใหญ่เท่านั้น แต่ยังเป็นสถานที่ที่จะหยั่งรากด้วย

หลังจากซูเถาส่งเขากลับไปที่ภูเขาผานหลิว เธอก็กลับมาหาเฉียนหรงหรง และนำข้อมูลของพนักงานทุกคนที่ภูเขาผานหลิวให้แก่เธอ

“หรงหรง หลังจากนี้เรื่องเงินเดือนของเถาหยาง-ผานหลิวจะให้เธอเป็นคนจัดการนะ ต่อไปคนของเราก็อาจจะเยอะขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพิจารณาถึงงานที่เธอต้องทำแล้ว ฉันจึงอยากจะขึ้นเงินเดือนให้เธอจากแปดพันเป็นหนึ่งหมื่น”

เฉียนหรงหรงที่กําลังป้อนข้อมูลพนักงานอยู่ เมื่อได้ยินประโยคนี้ก็เคาะมือบนแป้นพิมพ์แล้วส่ายหน้าอย่างบ้าคลั่ง

“ไม่ ๆ ตอนนี้ยังไม่ต้องค่ะ ขอบคุณเถ้าแก่ซูมาก แต่ยังไม่ต้องจริง ๆ ค่ะ”

จากนั้นก็หันไปขอความช่วยเหลือจากแม่ของเธอ “แม่…”

เฉียนหลินส่ายหัวให้ซูเถา “เถ้าแก่ ไม่ใช่ว่าเราไม่รับน้ำใจ แต่ตอนนี้มันยังไม่จําเป็นจริง ๆ รอให้งานของหรงหรงเพิ่มมากขึ้นกว่านี้ค่อยขึ้นก็ยังไม่สาย”

เมื่อพูดขนาดนี้แล้ว ซูเถาจำใจต้องยอมแพ้ ลูบหัวหรงหรงและพูดด้วยรอยยิ้ม

“หรงหรงต่อไปจะเป็นแม่บ้านถุงเงินของเรา และยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องเป็นธุระให้”

ในเวลาเดียวกันซูเถาก็ถอนหายใจ โชคดีที่ยังมีพวกเขาอยู่รอบตัวเธอ คอยเป็นธุระให้ในเรื่องต่าง ๆ ไม่อย่างนั้นให้เธอแบ่งตัวเองออกมาเป็นสิบคนก็คงไม่พอ

ความฝันสูงสุดของเธอ คือการทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง ทุก ๆ วันได้พาแมวและสุนัขไปเดินเล่น ได้ดื่มชาและเก็บค่าเช่าไว้ใช้ยามเกษียณอายุ

เพียงแต่ว่ายังทําไม่ได้ และยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ทําให้เธอต้องทำด้วยตัวเอง และเถาหยาง-ผานหลิวซานก็ยังไม่ได้สร้างออกมาจริง ๆ

……

วันรุ่งขึ้น ซูเถาได้รับค่าเช่าการต่ออายุจากเดือนก่อนของผู้เช่าทั้งหมดรวมแล้ว 540,000 เหลียนปัง

เธอค่อนข้างรู้สึกตื่นเต้นที่ได้รับเงินจํานวนมหาศาลเช่นนี้ ซึ่งนี่ก็เป็นครั้งแรก เธอนั่งนับยอดคงเหลือของเธอซ้ำ ๆ หลายครั้ง ถ้าไม่รวมค่าน้ำค่าไฟ เงินทั้งหมดรวมแล้วมากกว่า 630,000 เหลียนปัง

เงินฝากในบัญชีเข้าใกล้ครบหนึ่งล้านแล้ว!

ในเวลาเดียวกันซูเถายังส่งรายงานห้องสิบเอ็ดห้องที่เพิ่งขยายใหม่เมื่อปลายเดือนที่แล้วให้จวงหว่าน และขอให้เธอจัดการเลือกผู้เช่ารายใหม่

จวงหว่านมีความสุขมากที่ได้รับห้องว่าง

“เถ้าแก่ ช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในเดือนของฉันคือตอนที่คุณส่งรายงานข้อมูลห้องว่างให้ฉัน แบบนี้ฉันก็จะสามารถรับมือกับผู้เช่าที่มาหาฉันเพราะต้องการห้องพักได้แล้ว ช่วงหลายวันมานี้เงียบมาก อ่อ ใช่แล้ว เมื่อคืนวานมีคนคืนห้องเช่าด้วย”

ซูเถาแปลกใจ “คืนห้องเช่าเหรอ? มีอะไรที่เขาไม่ชอบรึเปล่า?”

นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้เช่าคืนห้องเช่า เพราะก่อนหน้านี้จะมีแต่ขาดแคลนห้อง เมื่อเข้าพักแล้วก็จะไม่ไปไหน

จวงหว่านถอนหายใจและพูดว่า “ไม่ใช่ไม่พอใจเถาหยาง แต่เพราะตงหยางต้องเสียสละทหารจำนวนมากในการโจมตีซอมบี้ครั้งก่อน ภรรยาของถังชิงซูจึงตัดสินใจคืนห้องเช่าและเข้าร่วมกับกองทัพในตำแหน่งที่ว่าง เพราะเมื่อเข้าร่วมแล้วต้องอยู่ข้างนอกเป็นเวลาหนึ่งปีหรือมากกว่านั้น จะเป็นการดีกว่าที่จะคืนสัญญาเช่าเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับคนอื่น นี่คือสิ่งที่พวกเขาพูด”

คู่สามีภรรยาถังชิงซูเป็นคู่สามีภรรยาทหารที่แนะนําผู้อาวุโสเหม่ยให้มาเป็นนักวางแผน

ซูเถากังวลใจเล็กน้อย แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดว่า

“บอกให้พวกเขาระวังตัวด้วย ถ้าพวกเขาต้องการอะไร สามารถมาที่เถาหยางได้ตลอด และหากต่อไปพวกเขาต้องการกลับมาใช้ชีวิตที่นี่ ก็ให้จัดห้องให้พวกเขาโดย เฉพาะ”

จวงหว่านพยักหน้า “ฉันจะบอกพวกเขาให้ นอกจากนี้เมื่อวานฉันได้คุยกับเซิ่งอวี๋หลันด้วย เธอบอกว่าเมื่อเรียนจบแล้วเธอยินดีมากที่จะมาเถาหยาง เพียงแต่เธอต้องได้รับคำสั่งการจากโรงเรียน ไม่อย่างนั้นเธอต้องไปเข้าร่วมกองทัพ เถ้าแก่หรือเราควรรอให้พลตรีสือกลับมา แล้วบอกเขาหน่อยไหม เขาน่าจะช่วยได้”

“เดี๋ยวฉันจะถามเขา เรื่องนี้พี่ไม่ต้องกังวล”

ซูเถายังต้องการให้เซิ่งอวี๋หลันมาอยู่ด้วย การสอนของเธอนั้นดีมาก หลินฟางจือได้พัฒนาความสามารถในการพูดของเขาอย่างมาก ประโยคยาว ๆ ที่มากกว่ายี่สิบคำก็สามารถพูดได้

แต่บางครั้งก็ยังไม่ชอบที่จะพูด และพูดกับเธอเพียงไม่กี่ประโยคเท่านั้น

ซูเถาฝากข้อความถึงสือจื่อจิ้น และขอเซิ่งอวี๋หลันจากเขาอย่างไม่รู้สึกเกรงใจ

ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับมาอย่างร่าเริงภายในสามวินาทีว่า ‘ได้’

ซูเถาจึงโทรหาเขาทันที “ถึงฉางจิงแล้วใช่มั้ย”

เสียงของสือจื่อจิ้นฟังดูผ่อนคลายมาก “ผมมาถึงเมื่อเช้า นักวิจัยของฉางจิงเพิ่งเอาตัว ‘โบนวิงส์’ ไป ภารกิจเสร็จสมบูรณ์แล้ว”

ซูเถาเหมือนยกภูเขาออกจากอก “ในที่สุดก็ส่งไปได้แล้ว แล้วเมื่อไหร่คุณจะกลับมา”

“คืนนี้ผมจะออกเดินทางเลย แต่ผมยังต้องเก็บวัสดุก่อสร้างระหว่างทาง เพราะงั้นอีกครึ่งเดือนน่าจะถึงตงหยาง”