ตอนที่ 320 เจียงจิ่นเวยถูกทิ้ง

ตอนที่ 320 เจียงจิ่นเวยถูกทิ้ง

“เจียงจิ่นเวย!” ความโกรธของจั๋วเอ่อร์เฉิงทะยานพุ่งสูง

เจียงจิ่นเวยตกใจอกสั่นขวัญแขวน มือที่ยื่นออกมาแข็งค้างกลางอากาศ ในความทรงจำของเธอ ผู้ชายคนนี้มีความยับยั้งชั่งใจและอ่อนโยนเสมอ เขาไม่มีวันตะคอกใส่เธอแบบนี้

เว้นแต่เขาจะโกรธจริง ๆ

“เอ่อร์เฉิง…”

“พอได้หรือยัง!” จั๋วเอ่อร์เฉิงบีบมือของหญิงสาว ดวงตาลุกโชติพร้อมแผดเผาทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากลอง

“ทำไม ทำไมคุณไม่ไปหาคนอื่น ทำไมต้องเป็นเธอ เธอเป็นน้องสาวของฉันนะ!” เจียงจิ่นเวยทั้งโกรธทั้งรู้สึกผิด

“หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันไม่รู้จักคุณ อีกอย่างหัวหน้าจั๋วแค่มาทำความเข้าใจเรื่องสถานการณ์ของสถานที่จัดงาน มันเป็นเรื่องของธุรกิจ ก่อนจะพูดอะไรออกมาได้โปรดกลั่นกรองสักหน่อยเถอะ” ซูเถาก้าวถอยหลัง

จั๋วเอ่อร์เฉิงรู้สึกละอายใจอย่างมาก และกล่าวขอโทษซูเถา “ผมขอโทษคุณซูที่ทำให้คุณเดือดร้อน ไว้เราค่อยพูดคุยรายละเอียดกันภายหลัง”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไว้ถ้าคุณมีเรื่องอะไรคุณสามารถติดต่อผู้จัดการหม่าของเราได้เลยนะคะ ฉันขอตัวก่อนค่ะ” ซูเถากล่าว

หลังจากที่เธอพูดจบ ก็หมุนกายจากไปอย่างรวดเร็ว

เจียงจิ่นเวยไม่อยากจะเชื่อ เธอจ้องมองไปที่แผ่นหลังของซูเถาตาไม่กะพริบ

จั๋วเอ่อร์เฉิงบีบมืออีกฝ่ายก่อนจะลากออกไปอย่างเกรี้ยวกราดจนกระทั่งเข้าไปอยู่ในรถ เขาก็ปิดประตูกระแทกหน้าเธออย่างแรง ไม่ทันที่เจียงจิ่นเวยจะได้พูดอะไร ชายหนุ่มก็หยิบบัตรใบหนึ่งโยนให้เธอ

“เลิกกันเถอะ ในนี้มีเงินอยู่สองล้าน ส่วนอพาร์ทเมนต์ในซินตูผมก็จะยกให้คุณด้วย จากนี้อย่ามาหาผมอีก ไม่งั้นผมจะเอาคืนทุกสตางค์ที่ผมให้คุณไปก่อนหน้านี้!”

เจียงจิ่นเวยรู้สึกเพียงว่าเหมือนระเบิดลง จากนั้นเธอก็เอาแต่พูดพล่ามไม่หยุด “ทั้งหมดนี้ เพียงเพราะคุณไม่ต้องการฉันแล้วเหรอ? ถ้างั้นฉันจะไม่งี่เง่าวุ่นวายกับคุณแล้วตกลงไหม ถ้าในอนาคตคุณไปหาซูเถา ฉันจะแสร้งทำเป็นไม่เห็น ไม่สิ คุณจะไปมีใครก็ได้ ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก คุณ คุณเอ่อร์เฉิง!”

ชายผู้นี้เปรียบดังเสาค้ำยันที่คอยค้ำจุนชีวิตเธอเอาไว้ เพราะมีเขา เธอถึงได้ขยับฐานะทางสังคมให้สูงขึ้น เพราะมีเขา เธอถึงสามารถมีชีวิตที่มั่นคงและมั่งคั่งในวันสิ้นโลกแบบนี้ได้

เพราะมีเขา เธอถึงมีความมั่นใจที่จะดูถูกสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในวันสิ้นโลก

ชีวิตนี้ เธอขาดเขาไม่ได้!

จั๋วเอ่อร์เฉิงเองก็โกรธมากจนหัวใจของเขารวดร้าวไปหมด เมื่อก่อนตอนที่คบกันทำไมถึงไม่รู้สึกว่าเธองี่เง่าไม่มีเหตุผลเลย เขาแค่คิดว่า เธอน่ารัก น่าเอ็นดู และก็มีเสน่ห์แบบหญิงสาวที่ควรจะมี เขาเลยไม่เข้าใจกับสายตาและน้ำเสียงที่จู้จี้จุกจิกที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ เขาไม่ต้องการคุยกับเจียงจิ่นเวยอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงลงจากรถและจากไป

เจียงจิ่นเวยคว้าขาเขาเอาไว้เพื่อรั้งไม่ให้เขาไป แต่เขาก็สะบัดขาออกอย่างไร้ความปราณีบราวนี่ออนไลน์

เป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ ที่ซูเถาผ่านมาบริเวณนี้ ทำให้เธอได้เห็นท่าทางน่าอายของเจียงจิ่นเวย ในขณะที่เธอถูกเหวี่ยงออกไปและล้มลงกับพื้น

ซูเถาแสร้งทำเป็นเหมือนว่าเธอมองไม่เห็น

แต่เจียงจิ่นเวยเห็นเธอ และร้องบอกว่า “สะใจเธอหรือยัง”

จู่ ๆ ซูเถาก็เสียอารมณ์ และเดินเข้ามาหาเจียงจิ่นเวยช้า ๆ

“ฉันจะสะใจเรื่องอะไรเหรอ เราไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกันนี่ เธอจะเป็นตายร้ายดียังไงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน แต่เธอ เวลาได้ดีหน่อยก็มาอวดอ้างกับฉัน พอเจอเรื่องไม่ดีก็มาโทษฉัน ต้องการอะไรเหรอ? หรืออยากให้ฉันสงสารเวทนาเธอ?

ร่างกายของเจียงจิ่นเวยสั่นอย่างรุนแรง เธอไม่สามารถต่อคำกับซูเถาได้เลย

“อีกอย่างฉันจะขอย้ำอีกครั้ง ฉันไม่ได้อยากจะได้ผู้ชายมือสองจากเธอหรอกนะ หัดลืมหูลืมตาซะบ้าง เธอไม่รู้ว่าศัตรูตัวฉกาจของเธอโฉบไปโฉบมาต่อหน้าเธอไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เธอโง่มากนะที่คิดว่าคนคนนั้นคือฉัน เอาล่ะ ฉันจะชี้ทางสว่างให้ ใช้ชีวิตอย่างซื่อสัตย์ ให้มีค่า แม้ว่าจะไม่สวยหรูเหมือนเมื่อก่อน แต่มั่นคงแน่นอน เพราะว่าถ้าเธอยังเป็นแบบนี้อีก เธอก็เป็นได้แค่ของเล่นของคนมีเงินเท่านั้นแหละ!”

เติ้งจื่อฉิงเฉลียวฉลาด เจียงจิ่นเวยเป็นคนงี่เง่าที่ไม่สามารถสู้กับเธอได้อย่างแน่นอน และสุดท้ายเรื่องราวทั้งหมดมันก็ต้องจบลงแบบนี้

ซูเถาไม่สนใจว่าเจียงจิ่นเวยจะฟังสิ่งที่เธอพูดหรือไม่ และเดินจากไปทันที

เธอกำลังจะหารือกับหม่าต้าเพ่าและคนอื่น ๆ ว่าจะนำสิ่งของอะไรออกมาประมูลดี เธอมาที่นี่เพื่อหาเงินและประมูลของกลับไป ซ่งเยว่ปินผู้ไม่ยอมแพ้พูดอย่างเงียบ ๆ “หั่วเยี่ยนสามารถนำไปประมูลได้ ต้องได้ราคาดีเหมาะสมกับความสวยงามของมัน หรือไม่เอาล่าเจียวก็ได้”

แต่เขาเชื่อว่าถ้าเอาหั่วเยี่ยนไปประมูล ไม่ว่าจะตั้งราคาสูงแค่ไหนก็ต้องมีคนประมูลไปอย่างแน่นอน!

“ไม่ อย่างต่อไป”

ทุกคนปรึกษาหารือกันอยู่สักพัก และในที่สุดหม่าต้าเพ่าก็แนะนำ “เถ้าแก่ ทำไมเราไม่สร้างบ้านไปประมูลล่ะ? ผมได้ยินมาว่าก่อนวันสิ้นโลก คนรวยจะชื่นชอบในการสั่งตัดเสื้อผ้า ทำไมเราไม่รับสร้างบ้านบ้างล่ะ? อย่างเช่นว่าถ้ามีห้องชุดว่างก็ให้ผู้ประมูลร่วมออกแบบ”

ทุกคนรู้สึกว่าความคิดนี้ดีมาก

ซูเถาเองก็พยักหน้าและเริ่มเปลี่ยนความคิด “ฉันว่าเปิดเป็นที่โล่ง ๆ ดีกว่า ฉันจะสร้างโดมครอบป้องกันขึ้นมา แล้วค่อยให้ผู้ประมูลสามารถออกแบบที่ดินได้ ไม่ว่าจะเป็นวิลล่าหรืออะไรก็ได้ตามใจ และเมื่อถึงเวลานั้นฉันจะเป็นคนสร้างบ้านให้พวกเขาเอง”

ดวงตาของหม่าต้าเพ่าเป็นประกาย เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังได้กลิ่นเงินเลย

“ราคางามแน่นอน” ทันทีที่เขาพูด ซูเถามองหาโอกาสที่จะเปิดระบบทันที ใช้ผลึกนิวเคลียส 3 อันเพื่อเปิดพื้นที่โล่ง 300 ตารางเมตรใกล้กับเถาหยาง และใช้เงิน 300,000 เหลียนปังเพื่อสร้างโดมครอบป้องกัน

จากนั้นเธอก็เรียกหน้าจอแสดงผล เพื่อติดตั้งกล้องวงจรปิด หลังจากเสร็จสิ้นทั้งหมดนี้ หม่าต้าเพ่าได้นำสิ่งนี้ไปเจรจากับจั๋วเอ่อร์เฉิงในเรื่องราคาของการประมูล

หลังจากจั๋วเอ่อร์เฉิงสลัดคนงี่เง่าออกไป อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาก แต่เมื่อเขาเห็นสิ่งที่หม่าต้าเพ่านำมาเสนอ รอยยิ้มที่สุภาพของเขาก็แข็งทันที “ที่เปิดโล่งเหรอ?”

หม่าต้าเพ่าเลยอธิบาย “ใช่ หัวหน่าจั๋วน่าจะเคยได้ยินชื่อเถาหยางของเรา ตราบใดที่ที่ดินเป็นของเถาหยาง ที่แห่งนั้นก็จะมีโดมครอบป้องกัน อุณหภูมิภายในเหมาะสมและปัจจัยด้านความปลอดภัยสูงมาก ไม่ว่าจะเป็นซอมบี้ที่สามารถบินขึ้นท้องฟ้าและเข้ามาสู่อาณาเขตของนุษย์ได้จากด้านบน หรือสัตว์เลื้อยคลานที่รอดมาทางพื้นดินก็ไม่สามารถทำลายโดมครอบป้องกันได้ ผมกล้าพูดว่าแม้แต่ฉางจิง ก็อาจไม่ปลอดภัยเท่ากับเถาหยางของเรา”

“อีกอย่าง ที่ดินผืนนี้ผู้ที่ประมูลได้สามารถออกแบบได้ตามใจ ไม่ว่าจะเป็นบ้านหรืออาคาร ตราบใดที่จำนวนชั้นไม่เกิน 5 ชั้น เพราะถ้ามันมากกว่านั้นก็จะเป็นอีกราคาหนึ่ง”

หัวใจของจั๋วเอ่อร์เฉิงเต้นแรงหลังจากฟังหม่าต้าเพ่าอธิบาย

ช่วงหลัง ๆ มานี้เขาได้ยินชื่อของเถาหยางบ่อยขึ้น เรื่องฝาครอบป้องกันเป็นเรื่องจริง แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้คนแห่กันไป แล้วนี่ยังสามารถสร้างบ้านได้ฟรีอีก…

ถ้าสามารถประมูลมาได้ ก็จะได้สร้างวิลล่าสามชั้นพร้อมสนามหญ้าขนาดใหญ่ และพาทั้งครอบครัวไปอยู่ในนั้น โดยที่มีเถาหยางอยู่ถัดไป และไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเสบียง

จั๋วเอ่อร์เฉิงถามเสียงทุ้ม “พวกคุณตั้งราคาไว้เท่าไหร่”บราวนี่ออนไลน์

หม่าต้าเพ่าพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “50 ล้านเหลียนปังบวกกับผลึกนิวเคลียส 40 อัน ซึ่งจะได้ถือเป็นสิทธิ์ถาวร ถือว่าพวกเราได้เอาที่ดินมาขายถึง 300 ตารางเมตรแล้ว หากเราไม่สามารถเรียกผลึกนิวเคลียสได้หรือให้ราคาเราต่ำกว่า 50 ล้านเหลียนปัง เราจะไม่เข้าร่วม”

จั๋วเอ่อร์เฉิงหายใจเข้าลึก ๆ

“ผู้จัดการหม่า ผมรู้จักเถาหยางเป็นอย่างดี และผมไม่คัดค้านราคาที่คุณเสนอ แต่คนส่วนใหญ่ยังไม่คุ้นเคยกับเถาหยาง คงแยกไม่ออกว่ามันต่างกับพื้นที่ที่อื่นยังไง”

“50 ล้านเหลียนปังบวกผลึกนิวเคลียส 20 อัน อาจจะพอสู้”

“นั่นเป็นเพราะพวกเขาไม่รู้จักสินค้าและไม่รู้ประโยชน์ของการใช้ชีวิตในเถาหยาง ราคาที่เราเสนอต่ำมากแล้ว เมื่อเถาหยางมีชื่อเสียงมากขึ้น พวกเขาอาจไม่สามารถซื้อราคานี้ได้อีก ถึงตอนนั้นถ้าไม่มีใครประมูล พวกเราก็จะไม่ยอมลดราคาแม้แต่เหลียนปังเดียว หรือท้ายสุดเรายอมไม่ประมูลจะดีกว่า” หม่าต้าเพ่าส่ายหัว