ตอนที่ 132 การต่อสู้แย่งชิงทางธุรกิจ

ตอนที่ 132 การต่อสู้แย่งชิงทางธุรกิจ

เฉียนหลินและคนอื่น ๆ ยุ่งอยู่จนถึงสี่ทุ่ม ก่อนที่จะส่งผู้เช่าชุดสุดท้ายที่ซื้อผักออกไป เนื่องจากยุ่งเกินไป มื้อเย็นที่ตกลงกันไว้จึงเป็นอันยกเลิก เมื่อเห็นพวกเขานั่งดื่มน้ำที่ทางเดินอย่างเหนื่อยล้าเพื่อพักผ่อน ซูเถารู้สึกเป็นทุกข์มาก

“ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของทุกคน พรุ่งนี้ในช่วงบ่าย ฉันจะให้ทุกคนได้ไปพักผ่อนที่ภูเขาผานหลิว และให้พ่อครัวฉินจัดโต๊ะให้เรา”

ทุกคนร่าเริงขึ้นทันทีและขอบคุณเจ้านายด้วยรอยยิ้ม

หลังจากแยกย้าย เฉียนหรงหรงเป็นคนที่ยุ่งที่สุด เธอไม่สามารถทิ้งบัญชีไว้ค้างคืนได้ ดังนั้นเธอจึงเปิดคอมพิวเตอร์และเคาะแป้นพิมพ์อย่างเมามัน ในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากคำนวณรายได้วันนี้ของไร่เสร็จ

“คำนวณเสร็จแล้ว! พี่เถาจื่อ ดูสิ วันนี้ขายผักได้ถึงหกหมื่นกว่าเหลียนปัง!”

ซูเถาหาวและเอนตัวไปดู จากนั้นลุกขึ้นทันทีหลังจากเห็นตัวเลข

เธอขายเท่าราคาของไร่ที่ตงหยางในอดีต ราคาของผักแต่ละชนิดแตกต่างกัน โดยเฉลี่ยประมาณ 800 เหลียนปังต่อหนึ่งจิน

ราคานี้ไม่ถูก แต่เธอต้องจ่ายค่าแรงคนงานและค่าวัสดุอุปกรณ์ต่าง ๆ ถ้าขายราคาต่ำเกินไป เธอจะเอาเงินที่ไหนจ่ายให้เฉียนหลินและอู๋เจิ้น แม้จะมีราคาแพง แต่เธอก็ยังประเมินกำลังซื้อของผู้เช่าในเถาหยางต่ำไป ผัก 20 จิน ขายหมดในวันเดียว

ตามผลผลิตและปริมาณการขายในปัจจุบัน พื้นที่เพาะปลูกเพียงอย่างเดียวสามารถสร้างรายได้ประมาณ 200,000 ถึง 300,000 เหลียนปังต่อเดือน นี่เป็นเพียงการบริโภคภายในเท่านั้น หากขายภายนอก มูลค่าการซื้อขายอาจน่ากลัวกว่านี้มาก

อู๋เจิ้นเป็นผู้มีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ เขาได้สร้างอุตสาหกรรมสำหรับเถาหยางด้วยตัวเขาเอง

เมื่อมันเติบโตขึ้นในอนาคต ไม่เพียงจะสามารถจัดหาและขายผักที่เพียงพอทั้งภายในและภายนอกเท่านั้น แต่ไร่แห่งนี้จะดึงดูดผู้คนจำนวนมากขึ้น การจัดหางานก็มากขึ้นด้วย

มันจะทำให้ผู้คนจำนวนมากมีทางอยู่รอดเพิ่มมากขึ้น

คนสองสามคนที่อยู่ตอนนี้เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ราวกับว่าพวกเขาเห็นอนาคตที่สดใสสำหรับการพัฒนา

ในเวลานี้ หม่าต้าเพ่าซึ่งเลิกงานแล้วจึงมาหาซูเถา เขาคิดว่าไม่มีคนอยู่ในอาคารสำนักงาน แต่เมื่อเขาเห็นว่าฝ่ายบริหารอยู่ที่นั่นเขาก็เกาหัวด้วยความลำบากใจและกล่าวว่า

“ยังไม่เลิกงานกันเหรอ ทุกคนทำงานกันอย่างหนักเลยนะครับ ผมมาหาเถ้าแก่ซูน่ะ”

ทั้งเฉียนหลินและจวงหว่านมองเขาเหมือนผี “คุณมาที่นี่ได้ยังไง”

เถ้าแก่ซูต้องเป็นคนพาเขาเทเลพอร์ตมาที่นี่ถึงจะมาได้ไม่ใช่เหรอ แต่เถ้าแก่ซูก็อยู่กับพวกเธอตลอดเวลานี่!

หม่าต้าเพ่านิ่งไปครู่หนึ่ง “เอ่อ…มีประตู”

ซูเถาเพิ่มเฉียนหลิน จวงหว่าน และเฉียนหรงหรงลงในรายชื่อการเคลื่อนย้ายอย่างรวดเร็ว จากนั้นหม่าต้าเพ่าก็พูดว่า

“มีประตูอยู่ด้านหลังเถาหยางคุณสามารถไปมาระหว่างสองแห่งผ่านประตูนั้นได้ โดยที่ฉันไม่ต้องเป็นคนพาไป”

เมื่อจวงหว่านนึกถึงภูเขาผานหลิว เธอก็มีความสุขมาก ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักถึงการพักผ่อนอย่างอิสระ

“จากนี้ไป ฉันจะไปที่ภูเขาผานหลิวทุกวันหลังเลิกงาน และคุยกับผู้จัดการหม่าให้มากขึ้น”

หม่าต้าเพ่า “เป็นผมมากกว่าที่ต้องเรียนรู้อะไรอีกมาก”

เฉียนหลินก็มีความสุขเช่นกัน เพราะมันจะง่ายสำหรับเธอที่จะไปสื่อสารกับทีมขนส่ง

เฉียนหรงหรงเต็มไปด้วยความคาดหวัง ดังนั้นจึงสะดวกสำหรับเธอเวลาต้องตรวจสอบบัญชีของภูเขาผานหลิว

แต่ละคนคุยกันอย่างกระตือรือร้นอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็กลับไป ซูเถารอให้พวกเธอออกไปก่อนและถามหม่าต้าเพ่า

“มันดึกแล้ว คุณตามหาฉันทำไม”

หม่าต้าเพ่าอดกลั้นไว้เป็นเวลานาน และในที่สุดเขาก็สามารถพูดได้ว่า

“เถ้าแก่ ผมแน่ใจว่าคุณพูดถูก สถานีเก่าส่งคนมาตามหาผมจริง ๆ เป็นรองหัวหน้าของพวกเขา ชวีจิ้งอวิ๋น ผู้หญิงคนนี้พูดอย่างกล้าหาญ เมื่อเธอมาถึง เธอถามว่าเราจำหน่ายน้ำมันเชื้อเพลิงและน้ำใช่ไหม”

“เมื่อผมตอบว่าใช่ สีหน้าของเธอก็เย็นชา แล้วให้ทางเลือกกับผมสองทาง หนึ่งคือไม่ขายน้ำและเชื้อเพลิง อีกทางหนึ่งคือขายได้ แต่ต้องแบ่งรายได้ครึ่งหนึ่งให้กับพวกเขา ไม่งั้นพวกเขาจะทำให้พวกเรารู้สึก”

“เถ้าแก่! นี่คือการขู่กรรโชก ใครจะทนได้ล่ะ ผมเลยปฏิเสธทันที ผู้หญิงแซ่ชวีคนนั้นหันหลังกลับและจากไปโดยไม่พูดอะไรเลย”

ซูเถารู้สึกรำคาญมากเมื่อได้ยินดังนั้น

“เดิมทีฉันคิดว่า ถ้าท่าทีของคนที่สถานีเก่าดีกว่านี้ ฉันไม่รังเกียจเลยที่จะแลกเปลี่ยนและผูกมิตร และยังสามารถขายเชื้อเพลิงและทรัพยากรน้ำให้กับพวกเขาได้ในราคาที่ถูกกว่าเล็กน้อย เพื่อให้พวกเขาได้รับส่วนแบ่งจากตลาดนี้ หลังจากนั้นหากความร่วมมือเป็นไปด้วยดีและมีความไว้วางใจในระดับหนึ่ง เราจะพัฒนาร่วมกันกับพวกเขา ตลาดจะเติบโตมากขึ้นและพวกเราก็จะ วิน-วิน กันทั้งสองฝ่าย”

“ตอนนี้ดูเหมือนว่าเงื่อนไขเหล่านี้ที่ถานหย่งส่งคนมาหารือนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าการข่มขู่ พวกเขาจงใจมาสร้างความเดือดร้อนให้เรา พวกเขากำลังฉีกหน้ากากเพื่อท้าทายเรา!”

หม่าต้าเพ่าพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า “เถ้าแก่ พวกเขาไม่ปฏิบัติต่อเราในฐานะมนุษย์ ดังนั้นอย่าสุภาพเลย จัดการเรื่องของพวกเขา แล้วเราก็แยกย้าย!”

ซูเถากัดฟัน “ไปลงโฆษณาว่าแขกทุกคนที่มาจากสถานีเก่าจะได้รับส่วนลด 10% สำหรับค่าห้องพัก และแต่ละคนจะได้รับน้ำดื่ม 500 มิลลิลิตรฟรีหนึ่งขวดทุกวัน”

ความโกรธในใจของหม่าต้าเพ่าหายไปทันที เขากลืนน้ำลายและพูดว่า

“คุณไม่ใจร้ายไปหน่อย คุณโจมตีสถานีเก่าโดยตรง ถานหย่งคงโมโหจนอกแตกตาย”

สภาพที่พักในภูเขาผานหลิวดีกว่าที่พักในสถานีเก่า และราคาก็ใกล้เคียงกัน

อีกทั้งส่วนลดนี้ถูกกว่าสถานีเก่า

แถมน้ำดื่มฟรี 500 มิลลิลิตร…เกรงว่าแขกจะเป็นบ้าไปกันใหญ่ รวมถึงถานหย่งด้วย

ซูเถาพูดด้วยความโกรธ “เป็นการดีที่สุดที่จะทำให้เขาโกรธ หลังจากทำธุรกิจมาหลายปี ฉันคิดว่าเขาคงบ้าไปแล้ว ดังนั้นมาลองดูกันสักตั้ง ถ้าเขาต้องการแก้แค้น ก็เข้ามา ฉันจะตามเกม ช่วงนี้คุณอย่าเพิ่งออกไปไหน ตราบใดที่คุณอยู่ในภูเขาผานหลิว ก็จะไม่มีใครสามารถแตะต้องคุณได้”

หม่าต้าเพ่าตัดสินใจแล้ว

ในความเป็นจริงเขากลัวการแก้แค้นของสถานีเก่าอยู่เล็กน้อย เพราะหลายปีมานี้พวกเขาพัฒนาขึ้นมาก ทั้งยังมีคนที่มีพลังเหนือธรรมชาติและกองกำลังติดอาวุธมากมายอยู่ในมือ

คำพูดของซูเถาทำให้เขาสบายใจขึ้นทันที

ซูเถาโบกมือ “กลับไปก่อนเถอะ ภูเขาผานหลิวไม่เพียงแต่เปิดตามปกติเท่านั้น แต่ยังเปิดด้วยการประโคมข่าวใหญ่ เผยแพร่สวัสดิภาพระดับสูงและสภาพแวดล้อมที่ดีของเรา คุณจะเป็นคนง่าย ๆ ไม่ได้ เพราะถ้าคุณต่ำต้อย คุณจะถูกมองว่าเป็นคนโง่”

“ตกลง!”