ตอนที่ 53 ฉันสัมผัสคุณได้ไหม?

ตอนที่ 53 ฉันสัมผัสคุณได้ไหม?

กวานจือหนิงซึ่งนั่งอยู่แถวหลังพูดขึ้นว่า “มันอาจเป็นพรสวรรค์ในการรับรู้จริง ๆ ไม่ใช่แค่ในด้านนี้นะ ด้านภัยอันตรายเธอยังสามารถรับรู้ได้เร็วมาก ตอนนั้นที่ ‘โบนวิงส์’ ปรากฏ ถ้าเธอซ่อนตัวช้ากว่านั้นสักนิดก็คงถูกแทงไปแล้ว แต่ว่านะพลตรี คุณไปฆ่าอะไรมาอีกล่ะ ผลข้างเคียงในครั้งนี้ถึงได้สาหัสมาก”

เธอหยุดคิดครู่หนึ่ง และอธิบายความรู้สึกของตนเองออกมา “มันเหมือนมีผีที่ตายแล้วนอนทับบนตัวคุณ”

ในช่วงเวลาอากาศที่ร้อนมาก แต่ก็ยังทําให้เฉินเทียนเจียวและอีกหลายคนหนาวจนตัวสั่นได้

เฉินเทียนเจียวลูบแขนตัวเองแผ่วเบา “พี่หนิง พี่อธิบายได้ถูกจุดมาก ครั้งนี้ที่พวกเราออกไป ไปเจอเข้ากับ ‘ผีตาย’ ยากเข้าจริง ๆ พวกเราเกือบเอาชีวิตรอดกลับมาไม่ได้”

สือจื่อจิ้นเองก็ทําอะไรไม่ถูก “ไปพบอดีตผู้นำกองทัพก่อนเถอะ”

สิงหงเหวินขมวดคิ้วเมื่อเห็นลมหายใจที่ผิดปกติไปของสือจื่อจิ้น

“คราวนี้ผลข้างเคียงค่อนข้างหนัก สิ่งนี้ยากที่จะจัดการใช่ไหม?”

สือจื่อจิ้นเอ่ยว่า “พลังของคนคนนั้นคือ ‘วิญญาณคั่งแค้น’ พอตกกลางคืนก็จะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ต้องใช้ความพยายามพอสมควรสำหรับการค้นหาในวันที่มีแดดจ้า ต้องรอโอกาสตอนที่เขาปรากฏตัวและฆ่า ไม่รู้ว่าตอนที่เขาอยู่ในสถานะวิญญาณคั่งแค้นมีคนมากมายอยู่ในร่างกายของเขาหรือเปล่า เพราะหลังจากเลียเลือดของมันแล้ว ผมได้รับชิ้นส่วนความทรงจําของคนหลายคน ยุ่งเหยิงเกินกว่าจะแยกแยะ และมีชั่วขณะหนึ่งที่เกิดภาพลวงตาของร่างกายส่วนบน หลังจากนั้นไม่กี่วันผมก็จะแยกแยะความทรงจําและพลังของมันได้ แล้วก็จะกลับมาเป็นปกติ”

สิงหงเหวินถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ไม่ได้สร้างความอันตรายให้เธอมากก็ดีแล้ว วัสดุก่อสร้างที่พวกเธอเอามา ฉันขอให้เผยตงไปรับแล้ว หลังจากจัดแจงอะไรเสร็จก็จะเริ่มก่อสร้างกันสัปดาห์นี้เลย”

ชายชราถอนหายใจอีกครั้ง “แต่ต้องใช้เวลาพอสมควรในการสร้างกําแพงเมือง และมีแนวโน้มที่จะถูกโจมตีโดยซอมบี้ที่มีวิวัฒนาการในช่วงเวลานี้ด้วย เมื่อวานนี้เผยตงมารายงานว่ามีซอมบี้ที่วิวัฒนาการแล้วซ่อนตัวในพื้นที่ฝั่งตะวันออก มันสังหารคนไร้บ้านไปสองคน ซึ่งดูเหมือนเป็นการหยั่งเชิงหรือยั่วยุ”

“การถูกซอมบี้ล้อมคิดว่าคงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นหลังจากที่เธอได้พักผ่อนอย่างเต็มที่แล้ว ก็ต้องรบกวนเธอให้ไปหาวัสดุก่อสร้างกลับมาอีก”

“นอกจากนี้ยาและเครื่องมือทางการแพทย์ก็จำเป็นเช่นกัน หลังจากจำนวนซอมบี้ที่วิวัฒนาการเพิ่มขึ้น จำนวนผู้เสียชีวิตของเราก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน คนที่มีความสามารถในการรักษานั้นหายากเกินไป เราจึงต้องพึ่งพาการรักษาทางการแพทย์”

สือจื่อจิ้นรู้สึกเพียงว่าภาระบนบ่าของเขาหนักอึ้งขึ้นอีกนิดแล้ว

สิงหงเหวินเองก็รู้สึกกดดัน “นอกจากนี้ยังมี ‘โบนวิงส์’ ซอมบี้กลายพันธุ์อีก แม้ว่าเราจะจับมันได้ แต่ด้วยระดับการวิจัยในปัจจุบันของเรา เราไม่สามารถศึกษาทิศทางการกลายพันธุ์และกฎการแปรผันได้อย่างถี่ถ้วน ต้องส่งมันไปยังฐานฉางจิงอย่างลับ ๆ ให้ทีมผู้เชี่ยวชาญพร้อมอุปกรณ์ที่ยอดเยี่ยมเข้ามาควบคุม”

สือจื่อจิ้นพยักหน้า “ให้ผมดูมันหน่อยได้ไหมครับ”

จากนั้นสิงหงเหวินจึงขอให้นักวิจัยชั้นหนึ่งจากตงหยางเป็นผู้นำสือจื่อจิ้นและคนอื่น ๆ เข้าไปในพื้นที่วิจัยลับระดับแรก

ประตูอิเล็กทรอนิกส์เปิดขึ้นทีละบาน และในที่สุดสือจื่อจิ้นก็เห็นเด็กที่มี ‘ปีกกระดูก’ ตาทั้งสองข้างปิดสนิทอยู่ในสารละลายธาตุอาหาร

ใบหน้าของมันบอบบางงดงาม ไม่ได้มีภาพลักษณ์ของซอมบี้เลยแม้แต่น้อย มันมีปีกขนาดใหญ่คู่หนึ่งที่ด้านหลัง และขนสีแดงเลือดเชื่อมต่อกับข้อต่อกระดูก ซึ่งดูแปลกตาและน่าตกใจมาก

นักวิจัยเอ่ย “เราทำให้มันตกอยู่ในการหลับใหล หยุดความเป็นไปได้ทั้งหมดของการเจริญเติบโตและชีวิต ไม่อย่างนั้นมันอาจทําลายห้องปฏิบัติการของฉันด้วยพลังทําลายล้างของมัน”

สือจื่อจิ้นถาม “มันจะไม่ตื่นขึ้นมาในระหว่างกระบวนการขนส่งใช่ไหม”

ถ้าตื่นขึ้นมาก็จบเห่แน่

นักวิจัยตบหน้าอกของตนเอง และเอ่ยอย่างมั่นใจว่า “ตราบใดที่การป้องกันนี้ไม่แตก มันเป็นไปไม่ได้ที่จะตื่นขึ้นมา และการป้องกันนี้ก็ทําจากวัสดุพิเศษ ภายใต้สถานการณ์ปกติมันไม่ง่ายเลยที่จะทําลายได้ ถ้าเป็นร้อยตรีตั่งที่หมัดหนักแรงดีก็ว่าไปอย่าง”

ตั่งซิ่งเหยียนยิ้มเยาะ ในฐานะผู้เชี่ยวชาญด้านรถถังและการต่อสู้ระยะประชิดในทีม

ระหว่างทางกลับ จิตใจของสือจื่อจิ้นเต็มไปด้วยความกังวลที่มีต่อด้วยความยากลําบากของภารกิจต่อไป

ไม่เพียงแต่ต้องคำนึงถึงการค้นหาวัสดุก่อสร้าง ค้นหายาและอุปกรณ์ทางการแพทย์ แต่ยังต้องส่งเจ้าปัญหาใหญ่อย่าง ‘โบนวิงส์’ นี่ไปยังฉางจิงอีก

เฉินเทียนเจียวและคนอื่น ๆ ก็อ่อนแอลงเช่นกัน

หัวใจของฐาน ไม่ง่ายที่จะเป็น

สิ่งที่บนหลังพวกเขาแบกไว้เป็นฐานทั้งหมด ฐานที่มีผู้คนเกือบห้าหมื่นชีวิต

น้ำหนักมากพอที่จะทําให้พวกเขาหายใจติดขัด

เฉินเทียนเจียวนอนแขนขาชี้ฟ้าอยู่ที่เบาะหลัง “ฉันไม่สนใจแล้ว ฉันแค่อยากกลับไปที่เถาหยาง ใช้ชีวิตที่มีความสุขกับแม่ของฉันสักสองสามวัน แล้วค่อยพูดถึงเรื่องนี้”

สือจื่อจิ้นตบไหล่ตั่งซิ่งเหยียนครั้งหนึ่ง “ขับรถเร็วหน่อย เราเหนื่อยกันมากแล้ว”

ตั่งซิ่งเหยียนเหยียบคันเร่ง และออกตัวไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อกลับมาถึงเถาหยางเวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงสี่ทุ่มกว่าแล้ว

ในเวลากลางคืนสวนสาธารณะส่วนกลางสวยงามเป็นพิเศษ ไฟใต้น้ำพุส่องแสงประกายระยิบระยับบนผิวน้ำ

แสงสะท้อนระยิบระยับที่ส่องทักทายกับแสงจันทร์ สือจื่อจิ้นเห็นซูเถานอนอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบข้างน้ำพุ

ซูเถาเพิ่งลุกขึ้นและมองย้อนกลับมา เห็นร่างของสือจื่อจิ้นในยามค่ำคืน ความรู้สึกแปลกประหลาดก็พุ่งขึ้นเกือบจะถึงจุดสูงสุด ทําให้คำพูดที่เธอต้องการถามติดอยู่ในลําคอ

เธอลุกขึ้นยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ยอมก้าวไปข้างหน้า

สือจื่อจิ้นอดไม่ได้ที่จะยิ้ม “เป็นฉันจริง ๆ”

ซูเถาพูดอย่างตรงไปตรงมา “แต่ฉันคิดว่าคุณค่อนข้างแตกต่างไปจากเดิม ดูแปลกไปมาก”

“คุณคิดว่ามีอะไรที่แตกต่าง?”

“อารมณ์และท่าทาง มีบางช่วงเวลาที่ฉันรู้สึกเหมือนคุณเป็นผีที่ดูมืดมนไร้แสง”

สือจื่อจิ้นไม่คิดว่าเธอจะอ่อนไหว และคาดเดาได้อย่างถูกต้องเกือบครึ่งหนึ่ง จนไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไรอยู่พักหนึ่ง

ซูเถาเอียงศีรษะและถามว่า “ฉันสัมผัสคุณได้ไหม?”

ดวงตาที่ถามอย่างจริงจังของเธอทําให้สือจื่อจิ้นรู้สึกว่าหญิงสาวตรงหน้าเหมือนกระต่ายตัวน้อยที่กำลังแอบสังเกตอย่างระมัดระวัง แต่ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้

เขาอดไม่ได้ที่จะแกล้งให้เธอกลัว “เมื่อสัมผัสตัวฉันจะพบว่าร่างกายของฉันสามารถทะลุผ่านไป ได้”

หนังศีรษะของซูเถาชาวาบ “…ยื่นมือออกมา”

สือจื่อจิ้นเหยียดมือออกไปภายใต้แสงจันทร์ นิ้วเรียวยาว ข้อกระดูกที่เด่นชัดสวยงาม ง่ามนิ้วและปลายนิ้วสามารถเห็นผิวหนังด้านหยาบได้จาง ๆ ซึ่งเป็นผลมาจากการถือปืนเป็นเวลานาน

ซูเถาเม้มปาก เหยียดนิ้วก้อยขาวนวลอ่อนโยนออกไปสะกิดฝ่ามือของเขาอย่างแผ่วเบา

เฮ้ย มั่นคงและอบอุ่น

เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มทันที เผยให้เห็นฟันขาวซี่เล็ก ๆ เรียงเป็นแถว

“ประเมินแล้ว ผ่านเกณฑ์มาตรฐาน คุณน่าจะไปเจอเรื่องอะไรบางอย่างมา เกิดอะไรขึ้นเหรอ ฉันรู้ด้วยได้ไหม”

สือจื่อจิ้นชักมือกลับ ก่อนจะกำมือแน่น บริเวณนั้นยังหลงเหลือสัมผัสของเธออยู่

“มันเกี่ยวกับพลังของคุณไหม”

ซูเถาจําได้ว่าครั้งสุดท้ายเขาบอกว่ามันเป็นความลับ เธอก็อดไม่ได้ที่จะระแวดระวังมากขึ้น

“พอคุณไม่พูดอย่างนี้ฉันก็ไม่กล้าฟังแล้ว ถ้าใครจับฉันไป บังคับถามฉัน ฉันไม่มีศีลธรรมมากพอที่จะยืนหยัดไม่ยอมแพ้ ฉันต้องยอมเผยข้อมูลเพราะทนถูกทรมานไม่ไหวแน่”

เมื่อสือจื่อจิ้นได้ยินคําพูดตลก ๆ ของเธอก็อดหัวเราะไม่ได้ และภาระที่ทําให้เขาหนักใจในระหว่างวันก็เบาลงไปได้ครึ่งหนึ่ง

“ไม่เป็นไร ผมอนุญาตให้คุณขายข้อมูลของผมเพื่อแลกชีวิตของคุณได้”

ซูเถารีบทำท่าทางแสดงความเคารพทันที เธอกวักมือเรียกให้เขามานอนบนเก้าอี้ข้าง ๆ และพูดคุยถึงรายละเอียด

สือจื่อจิ้นทําตามที่เธอว่า และทันทีที่เขาเอนกายนอนลง ความผ่อนคลายของร่างกายทําให้ความกดดันนั้นหายวับไปด้วย

แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็ดูผ่อนคลายมาก

“พลังของผมเรียกว่า ‘สืบทอด’ เมื่อผมฆ่าใครสักคน และเลียเลือดของพวกเขา ผมจะมีความทรงจําและความสามารถของบุคคลนั้น ราวกับว่าผมได้สืบทอดสองสิ่งนี้จากบุคคลนั้นมา”

ซูเถาแทบจะเด้งตัวออกจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ

จะเป็นไปไม่ได้ที่จะมีพลังมากมายขนาดนี้?

สวรรค์!

ไม่แปลกใจเลยที่ต้องเก็บเป็นความลับ