ตอนที่ 205 กองกำลังป้องกันตนเองเถาหยาง

ตอนที่ 205 กองกำลังป้องกันตนเองเถาหยาง

สวีฉีเป็นคู่สามีภรรยาที่เลือกจะไม่มีบุตร แม้ว่าพวกเขาจะแต่งงานแล้ว แต่ทั้งเขาและภรรยาต่างรู้สึกว่าเป็นการดีกว่าที่จะไม่ให้ลูกเกิดมาในสภาวะของโลกที่เลวร้ายแบบนี้ ถ้าเกิดมาก็ต้องทนทุกข์ทรมาน และมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก

ดังนั้นบ้านที่ซื้อในตอนนั้นจึงไม่ใหญ่นัก

เป็นบ้านแบบ 1 ห้องนอนที่เรียบง่าย แต่เขาก็ใช้เงินไปไม่น้อย

เป็นผลให้ตอนนี้มันกลายเป็นบ้านที่ทรุดโทรมหลังจากอาศัยอยู่ในนั้นได้ไม่ถึงสิบห้าปี

และภรรยาของเขารู้สึกเจ็บปวดที่จะพูดถึงมันในตอนนี้

หลังจากที่เนี่ยซือป๋อถาม เขาก็มองไปที่ซูเถาอย่างใจจดใจจ่อ

ซูเถายิ้มและพูดว่า “มีให้หมดค่ะ”

เนี่ยซือป๋อเอามือป้องปากของเขา

สวีฉีรู้สึกประทับใจ “ขอบคุณเถ้าแก่ซูล่วงหน้า”

ซูเถากล่าวว่า “จากนี้ไปเราก็ถือว่าเป็นคนกันเอง ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรือเกรงใจกันหรอกค่ะ”

สวีฉีต้องการที่จะรีบเริ่มต้นทำงานเพื่อเป็นการตอบแทนเธอ ดังนั้นเขาจึงถามว่า

“เถ้าแก่ซูรับพวกเราแล้ว ต้องการให้พวกเราช่วยงานด้านไหนเหรอ”

ซูเถาเปิดใจและพูดว่า

“ฉันต้องการจัดตั้งกองกำลังป้องกันตนเองที่นี่และฉันจะรับสมัครผู้ที่มีพลังเหนือธรรมชาติเข้ามา ความรับผิดชอบหลักคือรักษาความปลอดภัย และต้องออกไปทำภารกิจกับฉันเมื่อจำเป็น”

ในความเป็นจริงจุดประสงค์พื้นฐานคือเธอต้องการใครสักคนเพื่อช่วยเธอล่าซอมบี้และรวบรวมผลึกนิวเคลียส

เธออยากสร้างทีมมหาอำนาจที่มีพลังมหาศาลให้คล้ายกับกลุ่มเป้าถู

สวีฉีคุ้นเคยกับเรื่องนี้เป็นอย่างดี พูดตรง ๆ ก็คือการเพิ่มกองกำลังติดอาวุธส่วนตัว เขาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

เนี่ยซือป๋อพยักหน้าอย่างแรง

ซูเถายิ้มและพูดว่า “ตอนนี้มันเป็นแค่การวางแผน ฉันจะคุยรายละเอียดกับคุณวันหลัง ยังไงก็ตาม ฉันอยากจะถามคุณด้วยว่าคุณต้องการอยู่ที่นี่ต่อหรือย้ายไปที่เถาหยาง”

สวีฉีมักจะให้ความสนใจกับข่าวภายนอกอยู่เสมอ ดังนั้นเขาจึงถามด้วยความไม่เข้าใจ

“เป็นเพราะช่วงนี้ต้องขายเสบียงไปทั่วหรือเปล่า?”

ซูเถาพยักหน้า “ฉันจะพาคุณไปดูในภายหลัง และจะให้ไปทำความรู้จักกับพันธมิตรที่นั่น”

สวีฉีตอบรับ แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณมีเสบียงจริง ๆ หรือเปล่า….”

ไม่ต้องพูดถึงว่ามีแต่เขาที่สงสัย แต่ใครก็ตามที่ได้ยินเรื่องนี้ต่างก็สงสัยเช่นกัน

ท้ายที่สุดเมื่ออุณหภูมิยังคงเพิ่มสูงขึ้นและเกิดสงครามขึ้นบ่อยครั้ง การขาดแคลนเสบียงก็หายากมาก และมันก็เป็นรากฐานของการอยู่รอด ใครจะเอาเสบียงออกมาขายกัน

ซูเถายิ้มเล็กน้อย “ตอนเย็นคุณก็จะรู้เอง ตอนนี้ไม่มีเรื่องอะไรพวกคุณกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ แล้วตอนเย็นค่อยเจอกัน แล้วถ้าสะดวกก็พาครอบครัวมาด้วยก็ได้ค่ะ”

ระหว่างทางกลับ เนี่ยซือป๋อรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

“เหล่าสวี เหล่าสวี เราเรียกสิ่งนี้ว่าเป็นความโชคดีได้หรือเปล่า ถ้าเว่ยเสียงรู้เรื่องนี้ เขาจะต้องเสียใจมากแน่ ๆ ฉันยังจำได้ว่าเราอิจฉาแค่ไหนเมื่อเราเห็นภาพภูเขาผานหลิว เราต้องใช้เวลานานแค่ไหนที่จะได้อยู่ในสถานที่ที่น่าอยู่แบบนั้น”

สวีฉีมองไปที่เขาและพูดว่า

“ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว นายก็ฝึกฝนความสามารถของนายให้ดี พยายามแบ่งเบาเถ้าแก่ซูสักหน่อย ไม่อย่างนั้นใครจะอยากเลี้ยงคนเกียจคร้านไว้ล่ะ จริงไหม”

ไหล่ของเนี่ยซือป๋อห่อลง

สวีฉีตบหน้าของเขาเบา ๆ “ถ้านายใช้ความสามารถนี้ได้ดี ผลลัพธ์ก็น่าจะออกมาดี แต่ขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นคนสั่งการนาย”

เมื่อสวีฉีกลับมาถึงบ้าน ภรรยาของเขาก็กลับมาจากเลิกงานเช่นกัน หลังจากบ่นเกี่ยวกับแขกแปลก ๆ ในโรงแรม เธอก็เริ่มกังวล

“เหล่าสวี มาดูหน่อย เหมือนว่าบ้านของเราจะมีรอยร้าวเพิ่มขึ้นหรือเปล่า”

สวีฉีสวมแว่นตาของเขาและมองไปที่รอยร้าวที่เพิ่มมากขึ้นสองสามรอย

ภรรยาถอนหายใจ รู้สึกไร้เรี่ยวแรง

“จะทำยังไงดี เหล่าสวี ตอนนี้โรงแรมกำลังขาดทุน และการหายตัวไปของถานเหล่าต้า ผู้จัดการของเราก็เริ่มพบเจอกับความวุ่นวาย บ่ายวันนี้เขาก็เรียกพวกเราไปพูดคุย โดยมีข้อแก้ตัวเรื่องการปรับโครงสร้าง แต่ก็นั่นแหล่ะ พวกเราก็ต้องถูกหักเงินเดือน หากยังเป็นแบบนี้ต่อไปเราจะทำยังไงดี เราจะออกไปเช่าบ้านของนอกมันก็เกินกำลัง”

สวีฉีโอบกอดเธออย่างอ่อนโยน พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

ภรรยาของเขาโอบเอวของเขาและพูดด้วยความโกรธ

“ยังจะยิ้มออกอีก ฉันเป็นกังวลจริง ๆ นะ โชคดีที่เราไม่มีลูก พูดแล้วก็นึกถึงเนี่ยซือป๋อ เขาน่าจะลำบากกว่าเรา ครอบครัวของเขามีลูกสองคน เงินเดือนและสวัสดิการของสามีภรรยาก็ไม่สูง เฮ้อ”

สวีฉีลูบผมของภรรยาแล้วถามด้วยรอยยิ้ม

“คุณลองดูรูปภูเขาผานหลิวนี่สิ คุณคิดยังไงกับห้องของพวกเขา”

ภรรยามองเขาอย่างอธิบายไม่ได้

“ฉันเดาว่าคงไม่มีใครบอกว่ามันไม่ดี ใช่ไหม เพราะอย่างนี้การทำธุรกิจโรงแรมของเราคงไม่ง่ายนัก”

สวีฉีกอดเธอและพูดด้วยความเข้าใจ “บางทีมันอาจจะไม่นานเกินรอ ที่เราจะสามารถอาศัยอยู่ในห้องแบบนี้ได้”

……

ในตอนเย็น ซูเถามีความสุขมากที่เห็นว่าทั้งคู่พาภรรยาและลูกมาด้วย จึงขอให้หม่าต้าเพ่านำทางผ่านประตูเคลื่อนย้ายไปยังเถาหยาง

ภรรยาและลูกของสวีฉีและเนี่ยซือป๋อ รู้สึกตกใจกับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

ฝาแฝดอายุ 5 ขวบทั้งสองกอดต้นขาของเนี่ยซือป๋อ ดวงตาใสของทั้งคู่จ้องมองด้วยความแตกตื่น

ซูเถาขอให้หม่าต้าเพ่าวิ่งไปซื้อไอศกรีมหนึ่งกล่องสำหรับเด็กสองคน เพื่อเอาใจพวกเขาทันที

ภรรยาของเนี่ยซือป๋อเป็นคนระมัดระวังมาก เมื่อเธอเห็นไอศกรีมเย็นๆ เธอก็รู้สึกว่ามันหายากเกินไปดังนั้นเธอจึงปฏิเสธที่จะรับมัน

เนี่ยซือป๋อพูดตะกุกตะกัก “มะ…ไม่ ไม่ เถ้าแก่ซู ไม่ต้องลำบาก”

เด็กทั้งสองยังมีสติสัมปชัญญะ แม้ว่าพวกเขาจะโลภมากจนไม่สามารถละสายตาได้ แต่พวกเขาก็ไม่สร้างปัญหา พวกเขาแค่บีบมือและดวงตาเล็ก ๆ ของพวกเขาก็จ้องมองอยู่เฉย ๆ

ซูเถาเอาช้อนตัดไอศกรีมป้อนเด็กทั้งสอง พร้อมลูบหัวพวกเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าไม่รีบกินมันจะละลาย”

เด็กทั้งสองอ้าปากรับโดยไม่รู้ตัว รสหวานและเย็นกระจายอยู่ที่ปลายลิ้นของพวกเขา และพวกเขาก็ตาโตเพราะรสชาติที่อร่อย

เนี่ยซือป๋อและภรรยาของเขารู้สึกเกรงใจมาก

ซูเถาโบกมือ “มันไม่ใช่ของหายาก เมื่อพวกคุณย้ายมาที่นี่ พวกคุณจะสามารถซื้อได้ทุกเมื่อที่ต้องการ ไปเถอะ ไปกินข้าวก่อนค่ะ”

ทุกคนเดินตามซูเถาไปด้วยความงุนงง ระหว่างทางเดินไปพวกเขาเห็นน้ำพุและสระน้ำ อาคารสำนักงานสูงและใหม่เอี่ยม… ทุกสิ่งทำให้พวกเขาใจเต้นรัว

เมื่อเรามาถึงห้องส่วนตัวบนชั้น 3 ของโรงอาหาร แม้ว่าการตกแต่งภายในจะเรียบง่ายแต่กลับถูกทำความสะอาดอย่างสะอาดหมดจดไม่มีฝุ่นหรือคราบใด ๆ โต๊ะกลมขนาดใหญ่ตรงกลางเต็มไปด้วยอาหารจานอร่อยมากมาย

เนี่ยซือป๋อไม่สามารถรั้งรอได้ เขากับลูกสองคนถึงกับร้องออกมา

จวงหว่าน เฉียนหลินและคนอื่น ๆ ที่มาถึงก่อนแล้ว ก็ทักทายพวกเขาอย่างอบอุ่น

หลังจากทานอาหารเสร็จ เนี่ยซือป๋อก็ตั้งใจมากขึ้นที่จะอยู่ที่นี่ต่อและทำงานให้ดี

ตอนนี้เขารู้สึกขอบคุณเว่ยเสียงและคนอื่น ๆ มากที่ผลักเขาออกไป ทำให้เขาได้อยู่ต่อและพบกับเจ้านายที่เอาใจใส่เช่นนี้

ในเวลาเดียวกัน ความกดดันที่ไม่สิ้นสุดก็เกิดขึ้นในใจด้วย เพราะกลัวว่าการไร้ประโยชน์ของเขาจะทำให้เถ้าแก่ซูปฏิบัติต่อเขาแบบไม่เต็มใจ

สวีฉีตกตะลึงและเข้าใจว่าทำไมกู้หมิงฉือถึงหันหลังให้กับถานหย่งอย่างเฉียบขาด

ตราบใดที่ไม่มีการขาดแคลนเสบียง ก็ไม่ควรต่อต้านสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัยคุณภาพสูงของเถาหยาง

ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น จู่ ๆ ภรรยาของเขาก็ดึงมือเขาแล้วเดินออกไปจากโต๊ะ เธอมองมาที่เขาอย่างมีเลศนัย แล้วถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่า

“เราสามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้จริง ๆ เหรอ”

สวีฉีสัมผัสเหงื่อบนฝ่ามือของเธอและรู้ว่าเธอทั้งประหม่าและตื่นเต้น ดังนั้นเขาจึงพูดเบา ๆ

“เถ้าแก่ซูสัญญาแล้ว เธอไม่น่าจะผิดคำพูด ผมเดาว่าน่าจะใช้เวลาอีกสองสามวัน”

หัวใจของเธอฟูขึ้น ตาของเธอแดงก่ำและพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“ฉันตั้งตัวไม่ทันจริง ๆ เมื่อเทียบกันแล้วถานหย่งเอาเปรียบพวกคุณเป็นอย่างมาก เราหาเงินให้เขามากมาย ไม่ต้องพูดถึงว่าที่พักดีแค่ไหน แต่เขาสร้างหอพักหยาบ ๆ และไม่มีอะไรให้พวกเรา ตอนนี้ตัวเขาจากไปแล้ว เงินที่เขาหามา ก็เอาไปใช้ใต้ดินไม่ได้”

คำพูดเหล่านี้ทำให้นึกถึงสวีฉีทันที

ถานหย่งตายแล้ว เงินที่สถานีเก่าหามาได้ตกไปอยู่ในมือของใครแล้วล่ะ?

มื้ออาหารเป็นที่น่าพอใจมากและก่อนการเลิกรา พ่อครัวฉินก็ได้จัดเตรียมของว่างเป็นพิเศษสำหรับครอบครัวของเนี่ยซือป๋อและสวีฉีเพื่อให้นำกลับไป

ฝาแฝดทั้งสองมองดูขนมรูปสัตว์ในกล่องแล้วร้องว้าวตาลุกวาว ทำให้พวกเขาไม่เต็มใจที่จะกลับไปนัก แต่พวกเขาก็ต้องกลับไป ทำให้มีการเสียน้ำตาเกิดขึ้น

ในเวลานี้เฉินซีรีบวิ่งไปทันที

“พี่เถาจื่อ พี่จือหนิงฟื้นแล้ว แต่เธอมีบางอย่างผิดปกติ พี่รีบไปดูเถอะ!”

ซูเถาบอกหม่าต้าเพ่าให้ไปส่งครอบครัวของเนี่ยซือป๋อและสวีฉี จากนั้น เธอจึงรีบไปยังห้องที่จือหนิงพักฟื้นอยู่

สวีฉีขมวดคิ้ว คิดอยู่ครู่หนึ่งและให้ภรรยาของเขากลับไปก่อน เพื่อที่เขาจะติดตามซูเถาไป