ตอนที่ 318 โดนไอศกรีมซื้อใจ

ตอนที่ 318 โดนไอศกรีมซื้อใจ

เสี่ยวอวี๋เดินตัวสั่นแบกถุงใหญ่กลับเข้าไปในบ้าน เห็นหลานชายกลับเข้ามา เหล่าอวี๋ผอก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อยและเหลือบมองเขา

“แบกอะไรมา”

เสี่ยวอวี๋สบตากับเธอและพูดตะกุกตะกัก “ผ…ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณซูยัดมาให้ผม ผมไม่ได้เอ่ยปากขอจริง ๆ นะ จะ…จริง ๆ ผมก็อยากจะคืนให้พวกเธอ แต่พวกเธอ…รีบร้อนออกไปก่อน ถะ…ถ้าย่าไม่พอใจผมจะวางของเหล่านี้ไว้ที่นี่ก่อน แล้วเดี๋ยวผมจะส่งของพวกนี้คืนไป…”

เขาวางถุงใบหน้าสองถุงลงพื้น แต่เพราะถุงใบหนึ่งมันถูดอัดจนแน่น จึงทำให้ของข้างในหล่นออกมาจากถุง มันคือไอศกรีมช็อคโกแลตหนึ่งควอท และเครื่องดื่มเย็น ๆ อีกหลายขวดกลิ้งขลุก ๆ อยู่บนพื้น

เครื่องดื่มขวดหนึ่งกลิ้งไปที่เท้าของเหล่าอวี๋ผอ ย่าหลานต่างนิ่งงันไปทั้งคู่

เสี่ยวอวี๋พยายามอย่างหนักที่จะนึกถึงคำว่า ‘ไม่คิดเงิน’ สามคำที่ซูเถาบอกเขาก่อนหน้านี้ มันเป็นเรื่องจริงหรือเขาแค่ฝันไป ต้องเป็นภาพหลอนแน่ ๆ เลย!

“เปิดให้ฉันดูหน่อย” การแสดงออกของเหล่าอวี๋ผอแปลกไป

เสี่ยวอวี๋ย่อตัวลงอย่างรวดเร็วและเปิดถุงนั้นออก ถุงด้านซ้ายเป็นของว่างและของใช้ประจำวัน ขนมหวาน เครื่องดื่ม แปรงสีฟัน และผ้าเช็ดตัวถุงด้านขวาเต็มไปด้วยข้าว ธัญพืช เส้น น้ำมันและเครื่องปรุงต่าง ๆ เสี่ยวอวี๋เงยหน้าขึ้นทันทีและทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “ย่า ผมไม่รู้จริง ๆ ว่ามันคือสิ่งเหล่านี้ ถ้ารู้ผมคงไม่รับไว้และรีบคืนพวกเขาทันที!”

ย่าสอนตั้งแต่เด็กว่า ในวันสิ้นโลกนี้ใครก็ตามที่ปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างดีหรือให้สิ่งของแก่พวกเขาแสดงว่ามีจุดประสงค์บางอย่าง ยิ่งให้เยอะ ผลประโยชน์ที่เขาต้องการก็ยิ่งมหาศาล แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นสิ่งเหล่านี้มาก่อน แต่พวกมันดูเหมือนเสบียงอาหาร และเครื่องดื่มราคาแพงที่แม้แต่เงินก็ซื้อไม่ได้

เหล่าอวี๋ผอไม่ได้อาละวาดหัวฟัดหัวเหวี่ยงแต่ถามว่า “เมื่อกี้แกบอกว่าพวกเขารู้จักกับใครนะ?”

“พลตรีสือแห่งตงหยาง สือจื่อจิ้น”

เห็นได้ชัดว่าเหล่าอวี๋ผอไม่ไว้ใจสือจื่อจิ้นมากนัก เธอจึงพูดว่า “แกหาโอกาสเอาของไปคืนเลยนะ เราไม่รับของคนอื่น แกจำไว้ให้ดี ไม่ว่าใครเราก็ไม่รับ”

เสี่ยวอวี๋พยักหน้าซ้ำ ๆ

เหล่าอวี๋ผอเบือนศีรษะและกลับไปที่ห้องทำงานเพื่อทุ่มเทให้กับการซ่อมแซมสิ่งต่าง ๆ แต่นั่งอยู่ตรงนั้นได้ไม่นาน เธอก็ได้ยินหลานชายเอ่ย เรียกเธอด้วยความกลัวอยู่ด้านนอก

“ย่า! มันละลาย”

“แกจะเรียกฉันทำไมหนักหนา” เหล่าอวี๋ผอตวาดออกมา

มือของเสี่ยวอวี๋ถูกปกคลุมไปด้วยไอศกรีมที่ละลายแล้ว เธอมองดูเขาอย่างช่วยไม่ได้

“ละลายหมดแล้ว ไหลเยิ้มแบบนี้จะเอาไปคืนยังไง”

มีกลิ่นหวานและความเย็นยะเยือกลอยเข้าจมูกสองย่าหลาน เสี่ยวอวี๋ตะลึงกับกลิ่นนั้น มันทำให้จิตใจของเขาวนเวียนอยู่กับความหอมหวานนั่น เขาไม่เคยกินมาก่อน แม้ว่าอยากจะลองแต่ก็ทำไม่ได้ เดี๋ยวจะโดนย่าด่าเอาได้

เมื่อเห็นความโง่เขลาของเขา เหล่าอวี๋ผอรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ จึงดุหลานชายไปเล็กน้อยและยอมอ่อนข้อในที่สุดบราวนี่ออนไลน์

“แกนี่จริง ๆ เลย จะเอาไปคืนแบบนี้ก็คงไม่ดี กิน ๆ เข้าไปแล้วกัน!”

หลังจากพูดจบ เธอก็กลับเข้าไปในห้องทำงาน ก่อนจะเริ่มค้นกล่องและตู้ต่างๆ หลังจากพบแก้วน้ำที่มีรูปร่างธรรมดาใบหนึ่ง ก็โยนมันให้เสี่ยวอวี๋ “หลังจากเอาของไปคืนก็เอาสิ่งนี้ไปด้วยแล้วกัน ถือว่าเป็นค่าไอศกรีม ฉันไม่ชอบเป็นหนี้ใคร”

เสี่ยวอวี๋รับมันอย่างเชื่อฟัง

แก้วนี้ไม่ใช่แก้วน้ำธรรมดา แม้ว่าจะมีเพียง 500 มล. แต่ก็สามารถจุน้ำได้ 3 หรือ 4 ลิตร บริเวณก้นแก้วสามารถใส่ผลึกนิวเคลียสเข้าไปได้ หากเป็นผลึกนิวเคลียสของผู้ที่มีพลังวิเศษประเภทน้ำ น้ำในถ้วยจะถูกเติมอย่างต่อเนื่อง สามารถใช้ดื่มได้เป็นเวลานาน

หากเป็นประเภทน้ำแข็งหรือความสามารถเกี่ยวกับอุณหภูมิ มันสามารถทำความเย็นหรือแช่แข็งได้ ความร้อนและการเดือด หรือปฏิกิริยาที่เกี่ยวข้องต่าง ๆ มันสะดวกและใช้งานได้จริง มันเป็นเพียงหนึ่งในสิ่งของที่เหล่าอวี๋ผอประดิษฐ์ขึ้น

“รีบกินเร็วเข้า ไม่อย่างนั้นมันจะละลายกลายเป็นน้ำหมด” เหล่าอวี๋ผอกำชับ

เด็กหนุ่มผู้โชคร้ายคนนี้เกิดมาไม่เคยกินไอศกรีมเลย

เสี่ยวอวี๋มีความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจ และแกะมันออกมาอย่างมีความสุข ไอศกรีมละลายไปเพียงครึ่งเดียว ซูเถาใจกว้างและมอบไอศกรีมให้พวกเขาเป็นกิโล

ข้างในเป็นส่วนผสมของหลายรสชาติ โรยหน้าด้วยบิสกิต อัลมอนด์เกล็ด ถั่วลิสงบด วัตถุดิบอื่น ๆ มากมายมีถั่วช็อคโกแลตตรงกลางและผลไม้แห้ง

เสี่ยวอวี๋ไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้เรียกว่าอะไร เขารู้เพียงแค่ว่ามันอร่อยมาก!

การแสดงออกที่ดูเหมือนไม่แยเส เป็นเพียงการป้องกันตัวเองที่คุณย่าสร้างขึ้นมาเท่านั้น เพราะการทำแบบนี้ผู้คนจะได้รู้สึกว่าการเข้าหาพวกเขาไม่ใช่เรื่องง่าย ทั้งยังค่อนข้างรับมือได้ยาก

แต่ไอศกรีมอร่อยมากทำให้เธอสูญเสียการควบคุมอารมณ์ไปชั่วขณะ

เหล่าอวี๋ผอมองดูหลานชายตัวน้อยของเธอที่กำลังละสายตาจากการกิน และรู้สึกเศร้าใจ

ตั้งแต่เล็กจนโตเด็กคนนี้ไม่เคยมีเพื่อน เข้าได้รับการปกป้องอย่างดีมาจากเธอตลอด เขาไม่เคยได้สัมผัสกับด้านมืดของโลกภายนอก และจิตใจของเขาก็ยังเรียบง่ายมาก เพียงแค่ไอศกรีมควอทเดียวก็สามารถซื้อใจเขาได้แล้ว

เธอรู้สึกผิดต่อเขา เพราะเขาไม่เคยได้กินอะไรดี ๆ เลย แต่ไม่นานเหล่าอวี๋ผอก็กลับมามีแรงฮึดอีกครั้ง ในวันสิ้นโลกแบบนี้ ต้องอยู่รอดได้โดยไม่ตกเป็นเหยื่อหรือหุ่นเชิดของใคร และใช้ชีวิตอย่างไม่ฟุ่ยเฟื่อย

เพราะไม่เหลือใครคอยปกป้องหลานชายของเธอแล้ว เพื่อความปลอดภัยของเขาก็จำเป็นต้องละทิ้งอิสรภาพไปบางส่วน

หลังจากกินไปสองคำ เสี่ยวอวี๋ก็เปลี่ยนช้อนอีกอันเพื่อที่จะได้ตักชิ้นใหญ่ขึ้น แล้วยื่นไปที่ปากของเหล่าอวี๋ผอ

“ย่า ลองดูสิ”

เขาอ้าปากกว้าง

“แกกินไปเถอะ ฉันเคยชิมเมื่อหลายสิบปีก่อน เมื่อก่อนมันไม่ได้หายาก” เหล่าอวี๋ผอเถียงเขาหัวชนฝา

เขาใช้ประโยชน์จากการเปิดปากพูดของเธอ ยัดไอศกรีมเข้าไปในปากนั้นทันที

สัมผัสเย็นทำให้เหล่าอวี๋ผอหยุดพูด และมอบรอยยิ้มให้กับไอศกรีมที่เสี่ยวอวี๋ป้อนให้

……

เป็นเวลาเที่ยงคืนที่ซูเถาและเฉียนหลินกลับมาถึงอพาร์ตเมนต์ การเดินทางครั้งนี้ทำให้พวกเธอทั้งสองเหนื่อยล้ามาก แต่ซูเถาต้องทำงานหนักเพื่อเลี้ยงลูกขนปุยสองสามตัวเมื่อกลับถึงบ้าน

ดวงตาของเสียวหั่วเยี่ยนเปิดเต็มที่แล้ว มันมีดวงตาสีฟ้าสวยงามเหมือนแม่ของมัน

เธอเพิ่งได้ยินจากหรงหรงว่าซ่งเยว่ปินยังไม่ยอมแพ้ แต่หลังจากเห็นดวงตาสีฟ้าของหั่วเยี่ยน ดูเหมือนว่าความมุ่งมั่นของเขาจะเพิ่มมากขึ้น เขาไม่มีใจแม้แต่จะเข้าร่วมการประมูลในวันพรุ่งนี้ เขาเชื่อว่าหั่วเยี่ยนเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดในโลก และไม่สามารถหามันได้อีกแล้วในชีวิตนี้

ซูเถาไม่สนใจว่าเขาโหยหามันมากแค่ไหน เธอคือคนคนนั้นที่ช่วยแมวไว้ด้วยมือตนเอง และเธอต้องเป็นคนดูแลมัน หลังจากให้อาหารแมวและสุนัขแล้ว อีกาน้อยหลิงอวี่ก็เอียงศีรษะมองเธอ และเปิดโหมดเล่นซ้ำ “หลิงอวี่ก็หิว และหลิงอวี่ก็หิวเช่นกัน”

ซูเถาป้อนผลไม้ให้กับมัน แต่หลังจากมันกินไปได้สองคำก็เริ่มส่งเสียงร้องหาเนื้อ

“อดทนซะ ฉันจะจับซอมบี้ให้แกในวันมะรืนนี้” ซูเถาหัวหมุน

“ออกไปกิน ออกไปกิน” หลิงอวี่ข่วนกระจกหน้าต่าง

“แกจะให้ฉันปล่อยแกออกไปหาอะไรกินด้วยตัวเองเหรอ” ซูเถาเถียง

หลิงอวี่กระพือปีกของมันไม่หยุด เห็นได้ชัดว่าเธอเดาได้ถูกต้อง

ซูเถาเงียบไปครู่หนึ่งและถามว่า “แล้วแกจะกลับมาไหม”

หลิงอวี่เอียงศีรษะไปทางซ้ายและขวา ราวกับไม่ค่อยเข้าในสิ่งที่ซูเถาพูด

“ช่างมันเถอะ ถ้าไม่อยากกลับ ฉันไม่บังคับ”

เมื่อเธอเปิดหน้าต่าง หลิงอวี่ก็บินจากไปอย่างมีความสุข และหายลับไปในยามราตรีอันมืดมิด

มันจะกลับมาไหม?

ซูเถาคิดต่างออกไป ถ้าเธอเป็นนกก็คงไม่อยากถูกขังอยู่ในกรงแบบนี้ ซอมบี้มีอยู่ทุกหนทุกแห่ง มันสามารถหากินได้โดยไม่ต้องใช้มนุษย์