ตอนที่ 64 หมอจงที่สามารถช่วยให้คนป่วยรอดจากความตายได้

ตอนที่ 64 หมอจงที่สามารถช่วยให้คนป่วยรอดจากความตายได้

ซูเถาพาจงเกาอี้ไปใช้เครื่องอัตโนมัติทั้งหมดในโรงอาหาร และกล่าวว่า

“คุณมาอยู่ที่นี่ห้าวันเรื่องอาหารการกินมีครบครัน ฉันเปิดสิทธิ์ให้คุณแล้ว คุณสามารถสแกนลายนิ้วมือเพื่อเลือกอาหารได้ เครื่องดื่มที่นี่จะมีบริการฟรีสามขวดต่อวัน หากไม่เพียงพอก็มีเครื่องทำน้ำแข็ง สามารถไปที่ตู้น้ำดื่มเพื่อรับน้ำฟรีและเติมน้ำแข็งด้วยตัวเองได้ อ้อ อีกอย่าง ที่คลินิกก็มีเครื่องกดน้ำ…”

จากอารมณ์ของจงเกาอี้ที่ได้ฟังซูเถาแนะนำ เริ่มจากความตกใจในตอนต้น แต่ตอนนี้ก็ค่อย ๆ สงบแล้ว

ในเถาหยาง อาหารการกินและเครื่องดื่มล้วนเป็นมาตรฐานเดียวกับช่วงก่อนวันสิ้นโลกที่เขาคุ้นเคย

เมื่อแนะนำมาถึงตอนสุดท้าย ซูเถาจึงถามขึ้นว่า “หมอจงมีอาหารที่ชอบไหมคะ?”

บางทีเธออาจพิจารณาที่จะเพิ่มเครื่องอัตโนมัติในโรงอาหาร หลังจากอัปเกรดร้านขายอาหารแล้ว นอกจากอุปกรณ์สำหรับสัตว์เลี้ยง ก็ยังไม่ได้ซื้อเครื่องอื่น ๆ เลย

จงเกาอี้โบกมือ “ไม่เป็นไร ผมไม่เลือกเยอะ กินได้ก็พอแล้ว”

ซูเถาตรวจสอบร้านขายอาหารแล้ว แล้วถามออกมาโดยตรง

“เบียร์? ไวน์? ชา? หรือขนมหวาน?”

เมื่อถามแล้วเฉินซีเฉินหยางเด็กสองคนนี้ก็ตาลุกวาว

จงเกาอี้เหลือบมองพวกเขาทั้งสอง และพูด “ขนมหวานเหรอ? มีด้วยเหรอ?”

ดวงตาของเด็กน้อยเปล่งประกายขึ้นทันที

ซูเถาเผยรอยยิ้ม “พรุ่งนี้ก็จะมี”

จวงหว่านมองเด็กทั้งสองครั้งหนึ่ง “เจ้าพวกแมวโหย”

ไป๋จือหม่าและเฮยจือหม่าได้ยินคําว่า ‘แมว’ ก็คิดว่าเรียกชื่อพวกมัน จึงส่งเสียงร้อง ‘เหมียว’ ตอบกลับครั้งหนึ่ง

เมื่อทุกคนเห็นฉากนี้ก็พากันหัวเราะ จนไป๋จือหม่ากลัวและถอยไปหลบอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างของซูเถา

คุณย่าเฉินเมื่อรู้ว่าหมอใหญ่จะมาก็มาทำอาหารด้วยตัวเอง และตั้งใจผัดผักไว้สามจาน คนที่ไม่ได้เห็นสีเขียวมานานก็ไม่สามารถกะพริบตาได้เลยเมื่อเห็นผักสดทั้งสามจาน

คุณย่าเฉินปลดผ้ากันเปื้อนออก และพูดว่า “ช่วงนี้ขาดน้ำไป ทำให้ผลผลิตจากการเพาะปลูกลดลงมาก ต้นกล้าที่เพิ่งปลูกใหม่จํานวนมากแทบจะแห้งจนตายกลางแดด แค่ผัดผักสามจานนี้ ต้องใช้คะแนนสมทบมากกว่าเดิมถึงสามเท่าหากเทียบกับเมื่อก่อน กินครั้งนี้แล้ว ไม่รู้ว่าครั้งต่อไปจะซื้อไหวไหม”

พลางทักทายจงเกาอี้ว่า

“หมอจงกินเยอะ ๆ หน่อยนะ”

จงเกาอี้ที่กําลังกินข้าวราดไก่หั่นเต๋าอยู่ในปาก ในมือถือไอศกรีม ด้านหน้ายังมีผักใบเขียวที่มีคุณค่าทางโภชนาการสามจาน

ตอนปีใหม่ก็ยังไม่ได้กินดีขนาดนี้เลย…

หลังมื้ออาหารจงเกาอี้รู้สึกว่าท้องตัวเองมีความมั่งคั่งมาก ไม่สามารถยัดอะไรเข้าไปได้อีกแล้ว

ซูเถาก็กินอย่างมีความสุข โดยเฉพาะผักสด ๆ ทั้งสามจานนี้ น่าอิจฉาจนเธอยังต้องการสร้างไร่เพาะปลูกในเถาหยางเพื่อให้แน่ใจว่ามีผักสดกินทุกวัน แต่ยังมีข้อจํากัดทางความคิด ไม่มีที่ดิน ไม่มีทรัพยากรมนุษย์ ไม่มีเทคนิคการปลูก รีบเข้านอนดีกว่า ในฝันมีทุกอย่าง

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นจวงหว่านแทบรอไม่ไหวที่จะพาเฉินซีไปรักษาหน้าของเธอ

ซูเถาต้องช่วยเธอรับผู้เช่ารายใหม่ ครั้งนี้มีเข้าพักสิบคน สามห้องคู่ และสี่ห้องเดี่ยว

กระบวนการลงทะเบียบดําเนินไปอย่างราบรื่น ทําให้เธอสามารถเก็บเงิน 85,000 เหลียนปังได้ในคราวเดียว กระเป๋าเงินน้อย ๆ ของเธอก็พองขึ้นอีกครั้ง แต่หนึ่งในผู้เช่าที่อาศัยอยู่ในห้องคู่คือผู้เช่าหญิงชื่อหลันหลิงหลิง ซึ่งดูสีหน้าไม่ค่อยดีนักตั้งแต่เธอเข้ามา

ผู้เช่าชายที่อาศัยอยู่กับเธอน่าจะเป็นแฟนหนุ่ม เขาเกลี้ยกล่อมเธอมาตลอดทาง แต่ก็ไม่เห็นว่าสีหน้าของเธอจะสบายใจขึ้น

ซูเถาจึงถามเธอว่า “มีส่วนไหนที่คุณยังรู้สึกไม่พอใจไหมคะ ตอนนี้คุณสามารถขอคืนค่าเช่าได้หากคุณไม่พอใจ ไม่เป็นไรเลย”

หลันหลิงหลิงได้ยินดังนั้นก็พูดอย่างโกรธจัด “ฉันไม่มีอะไรที่ไม่พอใจพวกคุณในเถาหยาง แต่ประเด็นคือเขาบอกว่าเขาจองห้องแบบหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่นไว้ ฉันเพิ่งได้มารู้ระหว่างทางว่าเขาหลอกฉันเพื่อเกลี้ยกล่อมฉันให้อยู่ในกำมือเขา”

สีหน้าของชายคนนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีเมื่อแฟนสาวพูดเรื่องนี้ออกมาในที่สาธารณะ

ซูเถาก็พูดไม่ออก ทำได้แค่ถามยืนยันอีกครั้ง

“เช่นนั้นคุณแน่ใจใช่ไหมว่าจะเช่าที่นี่”

ชายคนนั้นพูดว่า “ภายหลังหากคุณมีห้องที่มีหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่น คุณสามารถเปลี่ยนให้เราเช่าได้ไหม”

ซูเถากล่าวว่า “ไม่สามารถรับประกันได้เลยว่าจะมีห้องว่างไหม และการเปลี่ยนห้องก็ไม่สามารถรับประกันเรื่องเวลาได้”

หลันหลิงหลิงตบหน้าชายคนนั้นอย่างแรงทันที

“พวกผู้ชายอย่างคุณก็เป็นแบบนี้! ครั้งก่อนก็โกหกฉันแบบนี้ คําพูดนั้นพูดมาซะสวยงาม ขอแค่ฉันตกลง ก็จะสามารถอาศัยในห้องที่มีหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่นในเถาหยางได้ สุดท้ายไม่มีผีอะไรเลย! คุณก็ด้วย! เดิมทีฉันก็มีความสุขมาก มาแล้วถึงได้รู้ว่าคุณให้ฉันอยู่ในห้องคู่?”

“ห้องคู่ไม่มีแม้แต่ห้องนั่งเล่น ระเบียงเล็กขนาดที่ว่าคนสองคนออกไปไม่ได้ ยังต้องแบ่งเครื่องซักผ้าและเครื่องอบผ้ากับคนอื่นอีก”

เมื่อเห็นว่าเปลวเพลิงเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ซูเถาจึงรีบหยิบสัญญาเช่าของพวกเขาออกมา

“ถ้างั้น พวกคุณก็กลับไปคุยกันก่อนค่อยมาใหม่ ไม่ต้องรีบเซ็น”

หลันหลิงหลิงกลับวางสัญญาลงอย่างไม่คาดคิด

“เซ็น! การใช้ชีวิตในห้องคู่ดีกว่ากลับไปอยู่กับญาติ ฉันแค่โกรธที่ผู้ชายคนนี้ไม่น่าเชื่อถือ พูดโกหกภรรยา”

ในที่สุดก็ได้มีการลงนามคนสองคน ตอนนี้คนหนึ่งด่า อีกคนก็ก้มหน้าเงียบ หยิบกระเป๋าเดินทางของเขาและเดินเข้าไปในห้อง

ซูเถาส่ายหัว และไม่ต้องเกี่ยวข้องกับพวกเขามากไปกว่านี้ อย่าทะเลาะจนรบกวนผู้เช่ารายอื่นก็พอแล้ว หลังจากส่งผู้เช่าใหม่ทั้งหมดเข้าห้องแล้ว

ซูเถาจึงรีบไปที่คลินิกทันที แต่น่าเสียดายที่การรักษาของหมอจงเร็วเกินไป เมื่อมาถึงใบหน้าของเฉินซีก็ได้รับรักษาจนหายเป็นปกติเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว เมื่อเธอยิ้มก็เผยถึงลักยิ้มที่มีก่อนหน้านี้ ใบหน้าที่ขาวนวลและอ่อนโยน

ซูเถาตะลึงงันพลางเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเด็กหญิงตัวน้อย

“เฉินซีของเราหายแล้ว ใบหน้าเล็ก ๆ นี้ช่างอ่อนโยนจริง ๆ”

เฉินซีหัวเราะคิกคักที่ถูกเธอหยิกแก้ม และเห็นได้ชัดว่าจวงหว่านร้องไห้ไปยกหนึ่งแล้ว ซึ่งเป็นความซาบซึ้งจนน้ำตาไหล

“ฟื้นตัวแล้วภายในไม่ถึงสิบนาที มันน่าทึ่งมาก ขอบคุณหมอจงมาก ขอบคุณเถ้าแก่ซูด้วย พวกคุณเป็นผู้มีพระคุณของเฉินซี”

เฉินซีกอดซูเถาแน่นก่อนจะผละออกวิ่งไปหาจงเกาอี้ หญิงสาวลังเลเล็กน้อยและแขนเล็ก ๆ ของเธอออกไปกอดเขาเบา ๆ

“ขอบคุณค่ะลุงจง”

ความจริงใจของเด็กนั้นร้อนแรงและจริงใจเกินไป จนหัวใจของจงเกาอี้ถูกแผดเผาไปในคราวเดียว เขามองเห็นลูกสาวที่เสียชีวิตไปในภวังค์ ราวกับว่าเป็นความฝันอันแสนหวานอีกครั้ง

หลังจากนั้นซูเถาก็ปรึกษาหารือและตกลงกับเขาอยู่ครู่หนึ่งเกี่ยวกับเรื่องมาตรวจไข้ในภายหลัง

“ทุกเก้าโมงเช้าถึงสองทุ่ม ตอนเที่ยงมีเวลาพักสองชั่วโมง ถ้ามีคนไข้ที่ยากจะจัดการให้แจ้งจวงหว่านให้มาทันที คุณไม่ต้องแบกรับเอง คุณเป็นหมอ การรักษาคือหน้าที่หลัก เรื่องอื่น ๆ เราจะกังวลแทนคุณเอง”

จงเกาอี้เพิ่งเคยได้ยินคำพูดนี้เป็นครั้งแรก แม้ว่าเมื่อก่อนเขาจะมีบอสกู้คอยสนับสนุนเขาในตงหยาง แต่มันก็เป็นเหมือนความขัดแย้งระหว่างแพทย์และผู้ป่วย ตราบใดที่ที่ไม่มีใครถูกฆ่า เขาก็ยังต้องแบกรับมันไว้เอง

เขาพยักหน้าตอบรับ “ขอบคุณ แต่ขอแจ้งไว้ก่อนว่า ผมจะรักษาเฉพาะโรคที่มีผลกระทบกระเทือนจิตใจ เช่นการบาดเจ็บความเสียหายของอวัยวะภายใน แขนขาขาด และจะไม่รักษาโรคเช่นการติดเชื้อไวรัสและแบคทีเรีย คุณสามารถเข้าใจผมในฐานะคนจรจัดที่ซ่อมบ้านได้ จุดไหนที่ขาดที่พังก็ซ่อมที่จุดนั้น ถ้าบ้านสกปรก มีแมลงสาบมีหนู หรือมีคนไม่ดีเข้ามาในบ้าน ผมไม่สามารถช่วยจัดการได้”

“ฉันเข้าใจค่ะ ฉันได้พูดไปล่วงหน้าแล้วว่า หากมีผู้เช่าที่ต้องการรับการรักษาต้องผ่านการคัดกรองของเราเพื่อพิจารณาว่าคุณจะรักษาได้ไหม ก่อนที่เขาจะมาหาคุณ” ซูเถากล่าว

จงเกาอี้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “งั้นก็ดี ก่อนหน้านี้เคยมีผู้ป่วยโรคไวรัสตับอักเสบเอจะมาหาผมเพื่อรับการรักษา แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่สามารถรักษาให้หายได้ การรักษาด้วยยาที่มีประสิทธิภาพสามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่ปัญหาคือตอนนี้อยู่ในยุควันสิ้นโลก มีการขาดแคลนยาและอุปกรณ์ทางการแพทย์ ผมไม่สามารถรักษาทุกคนด้วยพลังของผมคนเดียวได้”