ตอนที่ 133 ทำธุรกิจต้องประโคมข่าว

ตอนที่ 133 ทำธุรกิจต้องประโคมข่าว

แม้ว่าการทำธุรกิจต้องประโคมข่าว แต่ก็ต้องใช้ความระมัดระวังเช่นกัน เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้คนจากสถานีเก่าแทรกตัวเข้ามาปะปนและทำตัวเป็นปีศาจ ซูเถาได้เพิ่มกล้องอีก 20 ตัวบนภูเขาผานหลิว

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ก็เพิ่มกล้องวงจรปิดอีก 20 ตัวนอกรั้วของเถาหยาง ซึ่งสามารถมองเห็นในรัศมี 100 เมตรของเถาหยาง และสามารถถ่ายภาพคนแปลกหน้าที่เข้ามาใกล้หรือโยนสิ่งของเข้าไปข้างในได้

เธอไม่ยอมให้เหตุการณ์วางระเบิดครั้งล่าสุดเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง

เพราะว่ามีกล้องวงจรปิดหลายตัว เธอไม่สามารถดูด้วยตัวเองได้อย่างแน่นอน ดังนั้นเธอจึงต้องหาคนมาเฝ้าตลอด 24 ชั่วโมง

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ซูเถาไปหาจวงหว่านและขอให้เธอจ้างคนดูจอมอนิเตอร์ 6-8 คน

ผู้อาวุโสเหม่ยผู้รอบรู้พูดหลังจากฟังความต้องการของเธอ

“หนูเถา ทำไมเธอไม่แยกเป็นแผนกรักษาความปลอดภัยล่ะ คนแปดคนที่เธอจ้างมาไม่เพียงแต่มีหน้าที่ดูแลกล้องวงจรปิดของภูเขาผานหลิวและเถาหยางเท่านั้น แต่ควรดูแลการป้องกันอัคคีภัย และตรวจสอบความปลอดภัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเฝ้าระวังบุคคลที่น่าสงสัย เหตุการณ์ที่น่าสงสัย รวมถึงอันตรายที่อาจเกิดขึ้นได้”

“อีกอย่าง คนเฝ้าหน้าจอมอนิเตอร์สี่คนก็เพียงพอแล้ว การรับสมัครคนที่สามารถอดทนต่ออารมณ์และยอมรับงานที่น่าเบื่อได้ พวกเขาต้องมีทักษะการวิเคราะห์บางอย่าง ควบคุมเหตุการณ์วิกฤตต่าง ๆ การเป็นคนเฝ้าระวัง พูดง่ายแต่ทำไม่ง่ายเลยนะ”

“ในสี่คนนี้จะเอาทหารเกณฑ์ที่มีพลังเหนือธรรมชาติสี่คน หรือชายที่แข็งแกร่งมืออาชีพ ผู้อุทิศตนเพื่อตอบสนองต่อเหตุการณ์ที่น่าสงสัยในทันที และสามารถช่วยควบคุมเหตุการณ์เลวร้ายได้ตั้งแต่แรก”

ซูเถาพยายามคิดอย่างรอบคอบ “พี่จวงหว่าน พี่คิดว่ายังไงดีคะ”

จวงหว่านพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า “เอาล่ะ เรื่องนี้ฉันมีความเห็นว่าต้องมีแผนกรักษาความปลอดภัย ฉันต้องการให้ป้าชีดูแล เธอเข้างานเร็วและรู้จักเถาหยางเป็นอย่างดี ทำอะไรระมัดระวังตัวดีมาก และมีความกล้าหาญ”

ซูเถาตอบทันที “ตกลง ไว้ค่อยให้เธอมาหาฉันทีหลัง”

จวงหว่านดีใจกับป้าชีมาก “ขอบคุณเถ้าแก่!”

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ซูเถาได้พบกับป้าชีในห้องทำงานชั้นหนึ่ง

ป้าชียังไม่ค่อยมั่นใจนัก เธอเอาแต่ไตร่ตรองว่าช่วงนี้งานของเธอยังไม่ดีพอหรือไม่ และถามอย่างกระวนกระวาย “เถ้าแก่ซู คุณเรียกหาฉันเหรอ”

ซูเถายิ้มและขอให้เธอนั่งลง

“เร็ว ๆ นี้ เราจะจัดตั้งแผนกรักษาความปลอดภัยแยกต่างหากเพื่อรับผิดชอบงานรักษาความปลอดภัยของเถาหยางและภูเขาผานหลิว จวงหว่านแนะนำให้คุณเป็นหัวหน้าของแผนก เธอบอกว่าคุณอยู่ในเถาหยางมานาน และคุณคอยกังวลเกี่ยวกับผู้เช่ารวมถึงสภาพแวดล้อมของเถาหยางอยู่เสมอ ทั้งยังคุ้นเคยและระมัดระวังในการทำสิ่งต่าง ๆ ดังนั้นจึงเป็นผู้สมัครที่เหมาะสมมาก”

ป้าชีตกตะลึง รู้สึกได้ว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกายของเธอ หัวใจของเธอสั่นสะท้าน

ซูเถากล่าวต่อ

“เมื่อเทียบกับงานปัจจุบันของคุณ ตำแหน่งนี้อาจมีเนื้อหามากกว่าและยากกว่า ดังนั้นสวัสดิการจึงได้รับการแก้ไขตามไปด้วย เงินเดือนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ยังคงอยู่ที่แปดพันเหลียนปัง แต่รวมอาหารสามมื้อและมีที่พักให้ อีกอย่างคุณยังมีครอบครัว พักเป็นห้องชุดแบบสองห้องนอน คุณว่ายังไงคะ ชอบไหม”

ป้าชีรู้สึกเหมือนว่ามีดอกไม้ไฟจุดขึ้นบนศีรษะของเธอ

รวมอาหารและที่พักแล้วด้วย! ห้องชุดแบบสองห้องนอน ค่าเช่ารายไตรมาสสูงถึง 80,000 เหลียนปัง!

เทียบเท่ากับการที่เถ้าแก่ให้เงินเดือนเธอเพิ่มขึ้นกว่า 20,000 เหลียนปัง!

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือแม้ว่าจะมีเงิน แต่ก็อาจไม่สามารถอาศัยอยู่ในเถาหยางได้

เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและใช้เวลานานก่อนที่เธอจะพยักหน้าอย่างแรง

“ฉันยอมรับ! ขอบคุณ ขอบคุณมากค่ะ”

ซูเถารินชาให้เธอด้วยตัวเอง

“ยินดีต้อนรับ งานรักษาความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญสูงสุดสำหรับเถาหยาง อาจกล่าวได้ว่าหากการรักษาความปลอดภัยทำได้ไม่ดี เราจะไม่สามารถพัฒนาได้อย่างมั่นคง ดังนั้นในอนาคตคุณจะต้องมีเรื่องที่ต้องกังวลมากมาย”

ป้าชีดีใจจนแทบสำลักหลังจากจิบชา

ซูเถายิ้มและขอให้เธอมาที่คอมพิวเตอร์ “นี่คือแผนคร่าว ๆ ของแผนกรักษาความปลอดภัย”

เมื่อพิจารณาจากความรู้ที่จำกัดของป้าชี ผู้อาวุโสเหม่ยจึงวาดชุดภาพประกอบที่กระชับและเข้าใจง่ายเป็นพิเศษให้เป็นสมุดงาน

ป้าชีเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว เธอพยักหน้าและพูดว่า

“เข้าใจแล้ว เราเปรียบเสมือนดวงตาของเถาหยาง เราต้องตรวจจับอันตรายที่อาจเกิดขึ้นโดยเร็วที่สุดและจัดการกับพวกมัน”

ซูเถาชมเชย “ใช่แล้วค่ะ”

ป้าชีมีความมั่นใจมากขึ้น เธอหายใจเข้าลึก ๆ

“เถ้าแก่ซู ให้เวลาฉันหน่อยนะ ฉันจะดูแลและปฏิบัติกับเถาหยางอย่างดี จะไม่ให้สัตว์ประหลาดตัวไหนมาวุ่นวายได้”

ซูเถาพูดอย่างจริงใจ “คุณต้องทำงานหนักและลำบากมาก เมื่อถึงเวลา คุณตามผู้จัดการจวงไปเลือกบุคลากรได้เลย กฎระเบียบก็ให้คุณดูแล้วเมื่อครู่ เพราะฉะนั้นการเลือกบุคลากรถือว่าสำคัญเช่นกัน”

ป้าชีมีความตั้งใจมาก “เข้าใจแล้ว ไม่เน้นปริมาณแต่เน้นคุณภาพ” หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็หยุดชั่วคราว

เธออายที่จะถามว่า “สำนวนนี้ใช้ในลักษณะนี้หรือเปล่า? ฉันเข้าชั้นเรียนของอาจารย์เสี่ยวเซิ่งเมื่อไม่กี่วันก่อน และเรียนรู้คำศัพท์ใหม่สองสามคำ”

ซูเถาให้กำลังใจเธอ “ถูกต้องค่ะ แม่นยำมาก”

ป้าชีมีความสุขมาก

ซูเถาพูดด้วยรอยยิ้ม และส่งรอยยิ้มผ่านดวงตาของเธอ

“คุณยังไม่เคยไปที่ภูเขาผานหลิว เดี๋ยวเราไปที่ภูเขาผานหลิวเพื่อกินข้าวกับทุกคน วันนี้ยังพอมีเวลาไปสำรวจและทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมดูก่อน เพราะสุดท้ายมันจะอยู่ภายใต้การควบคุมของคุณ ประตูที่อยู่ด้านหลังโรงอาหาร คุณลองเปิดเพื่อเดินทางไปยังภูเขาผานหลิวดูได้”

……

ป้าชีไม่สามารถระงับความตื่นเต้นของเธอได้เลย เธอลาหยุดครึ่งวันเพื่อกลับบ้านเป็นครั้งแรก

ระหว่างทางกลับเธอโทรหาสามีและขอให้เขาขอลากลับบ้านเพราะเธอมีเรื่องสำคัญจะแจ้งให้ทราบ

“มีเรื่องใหญ่อะไร หรือเถาหยางจะเลิกจ้างพนักงาน”สามีที่กลับมาถึงบ้านถามเธออย่างประหม่า

ลูกสาวอายุสิบเจ็ดปีก็มองด้วยความกังวลใจเช่นกัน

ตอนนี้เสาหลักของครอบครัวคือแม่ ถ้าแม่ตกงาน เธอคงไม่สามารถหางานที่ดีกว่าเถาหยางได้

เงินเดือน 8,000 เหลียนปัง ทั้งยังรวมอาหารสองมื้อและเงินอุดหนุนต่าง ๆ ซึ่งช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายของครอบครัวได้มาก

เธอยังบอกกับเพื่อน ๆ ของเธอว่างานของแม่ของเธอในเถาหยางเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจ ซึ่งดึงดูดสายตาอิจฉาจากเพื่อน ๆ ของเธอได้ไม่น้อย

ชีอวิ๋นหลันจงใจแกล้งพวกเขา เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันไม่สามารถทำหน้าที่หัวหน้าแม่บ้านต่อไปได้แล้ว”

เมื่อสามีได้ฟังดังนั้นเขาก็รู้สึกว่าทุกอย่างจบลงแล้ว

ดวงตาของลูกสาวเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที น้ำตาของเธอไหลออกมาและถามอย่างเสียใจ

“ทำไม แม่ทำงานได้ดี แม่เป็นคนแรกที่ไปถึงเถาหยางทุกวันและเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากที่นั่น แล้วแม่ก็พยายามเรียนหนังสืออีกด้วย แต่ทำไม…”

ชีอวิ๋นหลันเห็นปฏิกิริยาของลูกสาว จึงรีบเข้าไปกอดเธอเอาไว้

“แม่ขอโทษ แม่ล้อเล่น แม่ได้เลื่อนตำแหน่ง เถาหยางได้เพิ่มแผนกใหม่ และแม่ถูกย้ายไปเป็นหัวหน้าแผนกนั้น แม้ว่าเงินเดือนจะยังเท่าเดิม แต่รวมค่าอาหารสามมื้อและที่พักแล้ว ห้องพักเป็นห้องชุดสองห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่น เถ้าแก่บอกให้แม่พาครอบครัวเข้าไปอยู่ที่นั่นด้วยกัน”

สามีแทบกระอัก “ฮะ?”

ลูกสาวก็ตะลึงและร้องเสียงหลงเช่นกัน “จริงเหรอ”

ชีอวิ๋นหลันสาบาน “เป็นเรื่องจริง ลูกจะมีห้องเล็ก ๆ ของลูกเองในอนาคต เราสามารถเป็นเหมือนผู้เช่าในเถาหยาง สามารถซื้อของใช้ประจำวันที่ชั้นล่าง และสามารถไปที่โรงอาหารเพื่อกินอาหารรสเลิศทุกประเภท และที่ชั้นล่างยังมีบ่อน้ำพุที่ให้ความรู้สึกเย็นสบายด้วย”

……

ก่อนรับประทานอาหารกลางวัน ซูเถาได้เพิ่มป้าชี เสวี่ยเตา และเฮยจือหม่าในรายชื่อการเคลื่อนย้าย

ส่วนไป๋จือหม่าลืมไปได้เลย มันชอบอยู่บ้านไม่ชอบออกไปข้างนอก ออกไปข้างนอกทำท่าเหมือนจะตายอย่างงั้น

เมื่อหลินฟางจือจบชั้นเรียน ซูเถาซื้อเบียร์ในร้านค้าจำหน่ายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ จากนั้นก็เทเลพอร์ตไปที่ภูเขาผานหลิวกับเขา

ทันทีที่เขามาถึง ซูเถาก็ตกใจกับคิวยาวนอกประตู

หม่าต้าเพ่ารออยู่เป็นเวลานาน เมื่อเขาเห็นซูเถามาถึงก็วิ่งไป และรีบอธิบายว่า

“เถ้าแก่ กระแสนักท่องเที่ยวล้นหลามแล้ว ผมกระจายข่าวไปเมื่อกลางดึกเมื่อคืนนี้ ก่อนรุ่งสางวันนี้มีขบวนรถมาจากสถานีเก่าเพื่อเช็กอิน ห้องพักเต็มตั้งแต่สิบโมง คนที่ต่อแถวอยู่ด้านนอกคือคนที่รอลูกค้าเก่าเช็กเอาต์”

เมื่อซูเถาได้ยินคำพูดนั้น เธอรีบเปิดระบบเพื่อตรวจสอบจำนวนผู้เช่า จำนวนทั้งหมด 226 คน

ทะลุสองร้อยแล้ว!

ในเวลาเดียวกัน ระบบก็ส่งเสียง

[ตรงตามเงื่อนไขการอัปเกรดเลเวล 5 โฮสต์ต้องการใช้เงินหนึ่งล้านเหลียนปังในการอัปเกรดระบบหรือไม่?]