ตอนที่ 234 ได้รับผลึกนิวเคลียสมากมาย

ตอนที่ 234 ได้รับผลึกนิวเคลียสมากมาย

ที่ศูนย์แม่และเด็กตงหยางมีพนักงาน 45 คน

ทุกคนประหลาดใจและดีใจเมื่อได้รับการขึ้นเงินเดือนและสวัสดิการทางอีเมล

เถาเสวี่ยภรรยาของผู้อำนวยการชิว กำลังเดินกุมท้องอยู่ที่ทางเดิน ในอดีตเธอลังเลที่จะเดินเพราะทุกที่ในตอนนั้นร้อนมาก เพียงแค่เธอขยับเล็กน้อยร่างกายก็จะเหงื่อออก และเธอก็ไม่สะดวกที่จะอาบน้ำ

ตอนนี้มันต่างออกไปแล้ว บริเวณทางเดินอากาศเย็นสบายมาก เวลาออกมาเดินก็ไม่ต้องกลัวว่าจะเหงื่อออก อีกทั้งแต่ละชั้นก็มีห้องสุขาและห้องน้ำ และใช้น้ำฟรี

ผู้อำนวยการชิวแวะมาหาภรรยาของเขาหลังเลิกงาน เมื่อเขาเห็นสีหน้าและจิตใจที่เปล่งปลั่งของเธอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะสนับสนุนภรรยา และถอนหายใจ

“เห็นคุณแบบนี้แล้ว ผมก็คิดว่าผลึกนิวเคลียสทั้งสามที่ให้ไปนั้นคุ้มค่ามาก”

หลังจากพูดจบ เขาก็พูดด้วยความอิจฉาว่า “มันทำให้ผมอยากอยู่ที่นี่กับคุณทุกวัน สะดวกสบายกว่าการอยู่บ้านมาก”

แม้ว่าบ้านจะติดตั้งเครื่องปรับอากาศอย่างหรูหรา แต่หลังจากวันสิ้นโลก น้ำและไฟฟ้ายังคงราคาสูง แม้แต่ครอบครัวอย่างผู้อำนวยการชิว ก็ไม่สามารถเปิดเครื่องปรับอากาศได้

เถาเสวี่ยพยุงท้องของเธอและตีเขาด้วยความขุ่นเคือง “ที่นี่มีแต่ผู้หญิง และไม่มีเตียงเสริมให้คุณนอนหรอกนะ”

ผู้อำนวยการชิวไม่ทันคิดถึงมุมนี้ เตียงในศูนย์แม่และเด็กนี้มีราคาแพงมาก

“น่าเสียดายที่น้องสาวของผมแต่งงานกับคนอู๋ไถ”

เถาเสวี่ยพูดอย่างเศร้าใจเมื่อเธอได้ยินคำพูดนี้ “ไม่มีทางให้เธอมาที่นี่จริง ๆ เหรอ ครั้งล่าสุดที่ฉันโทรหาเธอ ได้ยินว่าตอนนี้อู๋ไถไม่ปลอดภัย”

ผู้อำนวยการชิวส่ายหัว “ตอนนี้น่าจะยังทำอะไรไม่ได้ แต่ยังมีเวลาอีกระยะหนึ่งจนกว่าเธอจะตั้งครรภ์ ตอนนี้มันขึ้นอยู่กับความสามารถของเสี่ยวติง ถ้าเขากับเถาหยางมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันก็อาจจะมีโอกาส”

เถาเสวี่ยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตกลง

ในเวลานี้ พยาบาลตัวน้อยที่เดินผ่านไปต่างก็ยิ้มแย้ม และพวกเขาก็เดินขึ้นชั้นบนไปยังห้องทำงานของผู้อำนวยการกัวเป็นกลุ่ม ๆ

เถาเสวี่ยเห็นพวกเขามีความสุขมากขนาดนี้ ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะสงสัย และคว้าตัวพยาบาลตัวน้อยที่คุ้นเคยเพื่อถามว่าอะไรที่ทำพวกเธอมีความสุข

พยาบาลพูดอย่างมีความสุข

“ฉันได้ยินมาว่าเถ้าแก่ซูจากเถาหยางให้เงินเดือนเราเพิ่มขึ้น และเธอบอกว่าพวกเราที่ทำงานที่นี่มีสิทธิ์ได้ลงทะเบียนเข้าอาศัยในเถาหยาง!”

เถาเสวี่ยตกตะลึง “พวกคุณหมดทุกคนเลยเหรอ?”

ผู้อำนวยการชิวก็จ้องมองเช่นกัน

พยาบาลพยักหน้าอย่างกระฉับกระเฉง “ใช่ ผู้อำนวยการของเราบอกว่าตราบใดที่มีชื่ออยู่ในรายชื่อพนักงาน ก็ได้ได้รับการจัดการ แต่อาจต้องใช้เวลารอสักครู่”

หลังจากพูดจบ นางพยาบาลก็ถูกเพื่อนร่วมทางดึงตัวเธอไป “เร็วเข้า ผู้อำนวยการกัวเรียกหาเธอแล้ว”

พยาบาลตัวน้อยรีบอำลาทั้งคู่ “ขอโทษค่ะ ผู้อำนวยการของเราเรียกประชุม ฉันขอตัวก่อน”

หลังจากที่พยาบาลตัวน้อยออกไป เถาเสวี่ยและผู้อำนวยการชิวก็จ้องหน้ากัน

ในที่สุดผู้อำนวยการชิว ก็ทำลายความเงียบด้วยการถอนหายใจยาว

“แต่ว่างานของผมน่ะสิ”

เถาเสวี่ยตะคอกใส่เขา

พูดตามตรง พวกเขาต้องการอาศัยอยู่ในเถาหยางจริง ๆ แต่ผู้อำนวยการชิวค่อนข้างเป็นแกนหลักในตงหยาง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องหลีกเลี่ยงการกระทำที่อาจก่อให้เกิดความสงสัย พวกเขาจึงไปไม่ได้

เถาเสวี่ยรู้สึกผิดอย่างช่วยไม่ได้

“คุณยังกลัวสิ่งนี้อีกเหรอ เผยตงจากกองกำลังปกป้องเมืองและสือจื่อจิ้นจากกองทัพบุกเบิกไม่ได้อาศัยอยู่ที่นั่นอย่างเปิดเผยและซื่อสัตย์หรือไง”

ผู้อำนวยการชิวบ่นว่า “เฮ้อ พวกเขาเป็นทหาร ใครกล้านินทาพวกเขาลับหลัง พวกเขาทำผลงานอย่างยิ่งใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นสือจื่อจิ้นหรือเผยตงพวกเขาไม่ได้อาศัยอยู่ในเถาหยางตลอด เพราะส่วนใหญ่พวกเขาจะต้องออกไปลาดตระเวนหรือป้องกันเมือง”

เถาเสวี่ยไม่สนใจเขาและรู้สึกเศร้าอยู่คนเดียว

เธอเป็นภรรยาของผู้อำนวยการการไฟฟ้าตงหยาง แต่เธอไม่ได้อาศัยอยู่เช่นเดียวกับพยาบาลตัวน้อยในศูนย์สุขภาพแม่และเด็ก

ผู้อำนวยการชิว ไม่สามารถพูดอะไรกับภรรยาได้ดีนัก เพราะเขาก็รู้สึกหนักใจ

……

ซูเถาไม่เคยคิดว่าการกระทำของเธออาจทำให้เกิดความขัดแย้งในครอบครัวของผู้อำนวยการ

เธอดีใจที่ลูกค้าที่มาซื้อเสบียงในครั้งนี้ใจกว้างมาก มีสามคนที่พร้อมชำระผลึกนิวเคลียส 8 อันทันทีเพื่อเป็นสมาชิก และอีก 2 คนชำระ 3 อัน สำหรับหนึ่งเดือน

เมื่อพวกเขาทั้งหมดมาพร้อมกันและทำการชำระพร้อมกัน ทำให้ซูเถามีผลึกนิวเคลียสสามสิบอันในมือของเธอทันที

ลูกค้าสองสามคนกลับไปพร้อมกับของเต็มกระเป๋า ไม่เพียงแต่พวกเขาซื้ออาหารและน้ำจำนวนมาก แต่ยังซื้อเชื้อเพลิงกลับไปด้วย พวกเขาจากไปพร้อมกับเสียงรถที่บรรทุกของอย่างหนัก แม้แต่กู้หมิงฉือซึ่งอยู่ห่างไกลในเขตตะวันออก ยังได้ยินเสียง

เขาเข้าสู่ระบบเว็บไซต์ของเถาหยาง เรียกดูหน้าการซื้อเสบียงเป็นเวลานาน เปิดหน้าการสั่งซื้อขึ้นมา จากนั้นเขาก็ปิดหน้าต่างลง แล้วหันไปถามหุยซู่

“แล้วเรื่องการเช่าที่ดินล่ะ?”

หุยซู่ตอบว่า “เถ้าแก่ซูบอกว่าเธอจะไม่ให้เช่าที่ดินจำนวนมากในเร็ว ๆ นี้ ผมถามเหตุผลแล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะไม่เต็มใจที่จะอธิบายให้ผมฟัง”

กู้หมิงฉือเคาะโต๊ะสองครั้งและคิดเป็นเวลานาน “ช่างเหอะ มันไม่ทันแล้ว”

ดวงตาของเขามีความขุ่นเคือง “ถ้าเช่าไม่ได้ก็ปล้น นายไปหาที่ดินอื่นที่เหมาะสมทางใต้ ถ้าแน่ใจก็ลงมือเลย ฉันจะทำการต่อสู้เพื่อแย่งชิงที่ดินมาให้พี่น้องของเรา เราปล่อยให้พวกเขาเตร็ดเตร่ต่อไปไม่ได้แล้ว”

กลุ่มพี่น้องเล็ก ๆ ที่นำมาจากสถานีเก่าไม่มีที่อยู่ พวกเขากินและดื่มในรถ และชีวิตของพวกเขาลำบากมาก

หุยซู่ยังรู้สึกเจ็บปวดในใจ เขาเป็นหนึ่งในกลุ่มพี่น้องที่ถูกนำตัวออกมาจากสถานีเก่าในตอนนั้น

เขาโชคดีที่เข้าตาเจ้านาย ดังนั้นเขาจึงสามารถลงหลักปักฐานในเขตตะวันออกได้

เขากัดฟันและโทรหาซูเถาอีกครั้ง

ซูเถารู้สึกหมดหนทางเช่นกันเมื่อเธอรับสาย “ขออภัย ช่วงนี้ไม่มีที่ดินให้เช่าจริง ๆ”

แม้ว่าเธอจะมีผลึกนิวเคลียส 20 อัน แต่นี่คือสิ่งที่เธอวางแผนที่จะนำส่วนนี้ไปพัฒนาศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้าและศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก

ได้ยินมาว่ามีการโจมตีเมืองในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา หากโชคร้ายและหายไปอีก 2 เขต ศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้าและศูนย์พัฒนาเด็กเล็กจะต้องเผชิญกับซอมบี้เป็นแน่

เธอต้องรีบดำเนินการ

หุ่ยซู่ผิดหวังมาก เขาเม้มปากแล้วพูดว่า “เถ้าแก่ซูต้องการอะไรเพื่อแลกเปลี่ยนกับการที่คุณจะปล่อยที่ดินให้พวกเราเช่า”

ซูเถาไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับคำว่า ‘พวกเรา’ ที่เขาพูดออกมา และถอนหายใจหลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ถ้าเพื่อนของคุณต้องการเช่าพื้นที่ 2,000 ตารางเมตรจริงๆ คุณสามารถให้ผลึกนิวเคลียส 30 อันกับฉันก่อนไหม และหลังจากนั้นฉันจะลดค่าเช่าให้ และคิดค่าเช่าเป็นเงินสุกลเงินเหลียนปังเท่านั้น”

หุยซู่ได้ยินคำว่าผลึกนิวเคลียสสามสิบอัน ใจเขาก็สั่น

มันเยอะมาก…

แต่เขาก็ยังปฏิบัติตามและหันไปส่งต่อคำพูดให้เจ้านายของเขา

กู้หมิงฉือคิดเรื่องนี้ตลอดทั้งบ่ายและในที่สุดก็เรียกหุยซู่มา และขอให้ผู้ช่วยของเขานำกล่องมาให้เขา

“ในนี้มีอยู่ 12 อัน หาเวลาคุยกับซูเถาโดยเร็วที่สุดเพื่อดูว่าสามารถเช่าที่ดินได้เท่าไร และส่งพี่น้องตัวน้อยไปปักหลักก่อน”

หุยซู่มีความกังวลเกิดขึ้นเล็กน้อย แต่เขาก็ตอบรับคำสั่ง

เพื่อพี่น้องเหล่านี้ เขายอมแลกด้วยหยาดเหงื่อแรงกาย

ของสิ่งนี้คือทรัพย์สินทั้งหมดของบอสของเขาซึ่งหลงเหลืออยู่ในมือปัจจุบัน

หุยซู่พยักหน้าอย่างแรง