ตอนที่ 211 ความต้องการซื้อ

ตอนที่ 211 ความต้องการซื้อ

ในที่สุด ภาพการออกแบบที่ดินของกลุ่มเป้าถูโดยผู้อาวุโสเหม่ยก็เสร็จเป็นที่เรียบร้อย

ซูเถาไปรับมาอย่างมีความสุข หลังจากมองดูการออกแบบทีละแผ่นแล้ว เธอก็ถามว่า “นี่ออกแบบโดยลูกศิษย์ของคุณหรือเปล่าคะ”

เส้นและเงานั้นดิบและยังไม่สมบูรณ์มาก แต่ก็ไม่ส่งผลต่อการอ้างอิงของเธอเมื่อทำการก่อสร้าง

เจิ้งซิงหน้าแดงทันทีและทำตัวไม่ถูก

ผู้อาวุโสเหม่ยลูบที่มือของเขา คลี่ยิ้มเอ็นดูและตอบว่า “เป็นฝีมือของเขา ไม่เลวใช่ไหมล่ะ?”

ซูเถาพยักหน้าอย่างจริงใจ และทำการยืนยันอีกครั้ง

“เพิ่งเริ่มเรียนได้ไม่กี่วัน วาดได้ขนาดนี้ถือว่าไม่เลวเลยค่ะ ผู้อาวุโสเหม่ยตาถึงจริง ๆ ค่ะที่เลือกเขาเป็นลูกศิษย์”

เจิ้งซิงหน้าแดงและอดที่จะถ่อมตัวไม่ได้

“เป็นเพราะว่าอาจารย์สอนดีมาก ผมยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ และการวาดในครั้งนี้ก็ยังถือว่ามีข้อบกพร่องอยู่มาก…”

เขารู้สึกว่าทักษะการวาดของเขานั้นมันแย่มาก

เขาเทียบกับฝีมือของอาจารย์ไม่ติดเลย

ยิ่งไปกว่านั้น แนวคิดของการวาดภาพการออกแบบนี้ล้วนมาจากอาจารย์ เขาเป็นเพียงนักออกแบบฝึกหัด คำที่เถ้าแก่ซูชื่นชมว่า ‘ไม่เลว’ เขาก็ยังรู้สึกว่าเขาไม่เหมาะสม

ซูเถายิ้ม “นายยังเด็ก ค่อย ๆ เรียนรู้ อย่ากดดันตัวเองมากเกินไป”

ผู้อาวุโสเหม่ยรู้ว่าซูเถากำลังพูดให้ตัวเขาฟัง

ไม่ใช่เป็นเพียงการปลอบใจ แต่ยังเป็นการบอกเขากราย ๆ ว่าไม่ต้องเร่งในการถ่ายทอดวิชาให้ลูกศิษย์ สุขภาพของเขายังดีอยู่ อนาคตยังอีกยาวไกล

เขายิ้ม และปลี่ยนหัวข้อการสนทนาว่า

“ช่วงนี้เสี่ยวเจิ้นอารมณ์ไม่ค่อยดี ฉันเห็นเขาจ้องมองรูปถ่ายของภรรยาและลูกของเขาด้วยความสับสนหลายครั้ง ฉันสงสัยว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาหาเขาและไปจี้ปมในใจของเขาหรือเปล่า เพราะจู่ ๆ เขาก็เป็นแบบนี้ หนูเถา ถ้าหนูมีเวลาก็ช่วยดูเขาด้วยนะ”

ใบหน้าของซูเถาสลดลง “ได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”

จากนั้นเธอก็สั่งให้ชีอวิ๋นหลันไปสืบหาสาเหตุของเรื่องนี้มา

หลังจากได้รับแบบร่างมาแล้ว เธอก็ต้องนำไปให้กลุ่มเป้าถูดูก่อน เพราะหากว่าเธอทำการก่อสร้างเสร็จแล้ว เกิดพวกเขาไม่พอใจขึ้นมา เธออาจจะได้ทำงานซ้ำอีกครั้ง

เหลยสิงโบกมือ “พวกเราไม่มีความรู้เรื่องพวกนี้หรอก แต่อย่างที่ผมบอกคุณก่อนหน้านี้ ขอแค่มีที่อยู่อาศัย ที่กิน และสนามฝึกซ้อมก็พอแล้ว”

กัปตันของพวกเขาพูดแบบนั้นแล้ว คนอื่น ๆ ก็คงไม่กล้าออกความเห็นอะไร สู้ปล่อยให้เถ้าแก่ซูมีอิสระในการทำงานดีกว่า

เมื่อซูเถาได้รับคำยืนยัน และแบบร่างนั้นไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไร เธอก็จะเริ่มทำการก่อสร้างในคืนนี้ เหตุผลที่เธอไม่ทำตอนนี้ก็เป็นเพราะจี้ป๋อต๋าจากฐานเหอคังจะมาซื้อเสบียงชุดที่สอง

และเขาก็พาลูกค้ารายแรกที่ต้องการซื้อเสบียงจากเธอมาด้วย

ซูเถาผู้ต้องการหาเงินเพื่ออัปเกรดจึงรีบตกลงอย่างมีความสุข และรออยู่ที่ประตูเพื่อต้อนรับแขกที่จะมา

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถสามคันจอดที่ประตูเขตถาหยาง

ทันทีที่จี้ป๋อต๋าลงจากรถ เขาก็ตกใจกับฝูงชนที่อยู่รอบ ๆ เถาหยาง

เมิ่งเสี่ยวป๋อและคนอื่น ๆ รีบเคลียร์ทางก่อนที่จะเชิญพวกเขาเข้าไป

“เถ้าแก่ซู ทำไมมีคนอยู่ข้างนอกเยอะจัง”

จี้ป๋อต๋าอดไม่ได้ที่จะถาม หลังจากถาม เขาก็ต้องตกใจกับอากาศเย็นที่พัดเข้าหน้าจนพูดไม่ออก จนเขาลืมที่จะแนะนำคนที่อยู่ข้างหลังเขา

เขาไม่อยากจะเชื่อเลย “ทำไมอุณหภูมิภายในและภายนอกถึงแตกต่างกันมากขนาดนี้”

เขาอยากจะย้อนกลับไปสักก้าวเพื่อลองสัมผัสความต่างอีกครั้งด้วยซ้ำ

ซูเถาไม่ได้ปกปิดเรื่องนี้ เธอจึงอธิบายเรื่องโดมป้องกันให้เขาฟังอย่างคร่าว ๆ

สิ่งนั้นทำให้จี้ป๋อต๋าตกตะลึง

ชายที่อยู่ข้างหลังเขาก็ตกตะลึงเช่นกัน และถามว่า “ขอลองยิงได้ไหม”

จากนั้นจี้ป๋อต๋าก็นึกขึ้นได้ว่าต้องแนะนำแขก

“ผมเกือบลืมไปแน่ะ เถ้าแก่ซู นี่คือรองนายกเทศมนตรีติงจากอู๋ไถ และนี่คือเลขาของเขา”

รองนายกเทศมนตรี?

ซูเถาจำได้ว่าอู๋ไถคือหนึ่งในห้าฐานที่ชิงเผิงเจียง และเหมือนจะพัฒนาได้ดีกว่าตงหยาง ปีที่แล้วได้รับการจัดอันดับให้เป็นหนึ่งในสามของฐานที่ยอดเยี่ยมรองจากฐานหนานเจิ้งที่พัฒนาดีที่สุดเท่านั้น

ที่บอกว่าดีกว่าก็เป็นเพราะว่าอดีตอู๋ไถเคยเป็นเมืองหลวงของมณฑลก่อนวันสิ้นโลก เดิมทีมันเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรมของมณฆลที่มีประชากรจำนวนมากและได้รับความสนใจสูง

และเมื่อวันสิ้นโลกได้มาถึง การได้รับการสนับสนุนจากเบื้องบนและความมั่นคงก็ไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนกับตงหยางที่เกิดขึ้นตามหลังมา โดยมีอดีตผู้นำกองทัพกับทีมสร้างขึ้น

แม้ว่าเมืองอู๋ไถจะไม่คงอยู่แล้ว แต่นายกเทศมนตรีและรองนายกเทศมนตรีคนเดิมยังคงดำรงตำแหน่งอยู่จนถึงปัจจุบัน ทุกคนก็เรียกจนชินปากแล้ว และไม่ได้เปลี่ยนคำเรียกเป็นอย่างอื่น

ซูเถาพยักหน้าอย่างสุภาพ เธอนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะเริ่มแนะนำต่อ

เธอไม่รู้เกี่ยวกับรองนายกเทศมนตรีติง แต่เธอเคยได้ยินเรื่องของนายกเทศมนตรีเริ่นมาบ้าง

เธอได้ยินเผยตงพูดถึงว่านายกเทศมนตรีเริ่น ดูเหมือนจะดูถูกตงหยางเล็กน้อย เขาคิดว่าในตอนนั้นอดีตผู้นำกองทัพล้วนดึงทหารที่ยอดเยี่ยมออกไป และพวกเขาก็คอยกดตงหยางมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

รองนายกเทศมนตรีติงอายุไม่มาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการดูแลตัวเองดีหรือเปล่า แต่เขาดูเหมือนอายุแค่สามสิบต้น ๆ เท่านั้น

ซูเถาไม่เคยทักทายผู้คนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเพียงอย่างเดียว ดังนั้นเธอจึงเอื้อมมือไปทักทายเขาอย่างสุภาพ

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเพียงแค่เธอจับมือของเขา ภาพที่น่าสะพรึงกลัวก็ปรากฏขึ้นในหัวของเธอทันที

ในไม่ช้ารองนายกเทศมนตรีติงจะตายในปากของสัตว์ประหลาดตัวนั้น เอวของเขาจะถูกกัด และเขาจะตายด้วยความเจ็บปวดหลังจากดิ้นรนเป็นเวลานาน

ซูเถาดึงมือออกทันทีเสมือนเหมือนไฟฟ้าช็อต

ความสามารถของเธอดูเหมือนจะชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับหมอกที่อยู่หน้าเธอค่อย ๆ สลายตัวไป และเธอแทบจะมองเห็นภาพรวมทั้งหมด …

ติงเหออวี้ตกตะลึงไปครู่หนึ่งและขอโทษ “ผมขอโทษ ผมทำให้เถ้าแก่ซูไม่พอใจหรือเปล่า”