GGS:บทที่ 931 ขอทานตัวน้อย

“พี่สาว หนูรู้ว่าพี่สาวเป็นคนดี พี่พอจะช่วยให้หนูยืมเงินสักหมื่นหยวนได้รึเปล่าคะ แล้วหนูจะหาทางคืนให้ได้ในอนาคต” ขอทานน้อยอายุ 17 ปี คนนั้นพูดในขณะที่กำลังทำการคุกเข่าคำนับขอร้องโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาดูแต่อย่างใด

เมื่อได้ยินคำว่าหมื่นหยวน ทุกคนในที่นั้นต่างก็ขมวดคิ้วกันไปหมดและต่างก็ตั้งข้อสงสัยจนเกิดเสียงอื้ออึงกันไปทั่ว

อย่างแรก พวกเธอนั้นได้เห็นเด็กสาวที่คุกเข่าคำนับจนร้องไห้ออกมาด้วยใบหน้าที่เศร้าศร้อยน่าเชื่อว่าไม่ได้โกหกหรือหลอกลวงแต่อย่างใด นั่นก็เพราะไม่มีคนเจ้าเล่ห์ที่ไหนที่จะมาทำแบบนี้เพื่อเงินเพียงหมื่นหยวนเท่านั้น พวกเขาหลอกคนสบายๆง่ายกว่านี้เยอะ ไม่มานั่งคำนับโขกหัวจนหัวแตกแบบนี้หรอก

แต่นี่ก็เป็นเรื่องที่พูดยากอีกเหมือนกันที่จะให้เงินคนที่ไม่รู้จักไปเลยหนึ่งหมื่นหยวนต่อให้มาขอร้องชนิดที่โขกหัวกับพื้นจนหัวแตกแบบนี้ก้ตาม

ต่อให้ไม่ได้โกหกแต่การที่มาทำอย่างนี้เพียงเพื่อเงินเท่านี้มันก็อาจจะดูเกินไปหน่อยเช่นเดียวกัน

“สาวน้อย เธอลุกขึ้นก่อนนะ เรามานั่งคุยกันดีๆดีกว่าอย่ามาทำอย่างนี้เลยนะ” ฉือชิงนั้นต้องชักเท้าถอยหลังในทันทีพร้อมกับปวดใจในภาพที่ต้องเห็นอยู่ในขณะนี้

“พี่สาวช่วยหนูหน่อยเถอะนะ แล้วหนูจะหาวิธีคืนเงินให้ทีหลัง” สาวน้อยเริ่มร้องไห้ออกมาจริงๆ

ฉือชิง ตงเจี๋ย และคนอื่นๆเองถึงแม้จะไม่ได้มีท่าทีเข้าใกล้ แต่การที่ได้เห็นเด็กสาววัยนี้มีสภาพแร้นแค้นและต้องมาทำท่าแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความหดหู่ออกมาด้วยเช่นเดียวกัน และสาวน้อยคนนี้ก็ยังงร้องไห้ไม่หยุดและไม่ยอมลุกไปไหน

“เกิดอะไรขึ้น” ซูจิ้งที่อยู่ในพื้นที่พักผ่อนเมื่อครู่ได้เดินมาถามเหตุการณ์ในทันทีเมื่อเริ่มเห็นคนมุงกัน

“สาวน้อยคนนี้มาแถวนี้เมื่อไม่กี่วันก่อน เธอเป็นขอทานและขอแบบนี้กับคนอื่นไปทั่ว มีไม่กี่คนหรอกที่ให้เงินเธอไป

ตอนนั้นฉือชิงเห็นเธอแล้วสงสารเลยให้เธอไป 100 หยวน หลังจากนั้นเธอก็มาขอเงินแบบนี้ทุกวันวันละหลายๆรอบ แต่คราวนี้เธอนั้นมาถึงก็พูดโพร่งออกมาเลยว่าขอเงินหนึ่งหมื่นหยวน” ตงเจี๋ยพูดออกมา

“เธอไม่ได้แกล้งเป็นขอทานหรอกนะ” ฉือชิงพูดจบก็ได้ดึงซูจิ้งมายืนอยู่ข้างๆพร้อมทั้งถามซูจิ้งออกมาว่าพอจะมีวิธีพิสูจน์บ้างรึเปล่า

เธอนั้นอยากจะช่วยสาวน้อยคนนี้จริงๆ แต่ตัวเธอเองก็กลัวโดนหลอกเหมือนกัน ถึงแม้ใจตอนนี้ตัวเธอนั้นจะไม่ได้ขัดสนอะไรแล้วแต่การที่จะต้องยอมให้เงินไปหมื่นหยวนโดยที่เธอนั้นยังรู้สึกแบบนี้อยู่เธอก็ไม่ไหวเหมือนกัน

“สาวน้อยคนนี้น่าจะไม่ได้โกหกหรอก” ซูจิ้งพยักหน้าเป็นนับว่าสาวน้อยคนนี้คือขอทานจริงๆ นั่นก็เพราะตัวเขานั้นสามารถอ่านออร่าของผู้คนได้อย่างง่ายดาย

หากเป็นคนอื่นนั้น การที่จะพูดโกหกหรือหลอกลวงใครสักคน หากไม่ใช่คนที่ทำประจำ ออร่ารอบตัวจะสั่นกระเพิ่ม ไม่ได้เสถียรแบบนี้

แถมสาวน้อยคนนี้ยังร้องไห้ออกมาอีก หากโกหกก็จะยิ่งจับได้เข้าไปใหญ่ เขาจึงมั่นใจได้ว่าสาวน้อยคนนี้ไม่ได้โกหกแต่อย่างใด

“แล้วจะช่วยเธอรึเปล่า” ฉือชิงถามออกมา

“ช่วยสิ” ซูจิ้งพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ตกลงจ้ะ” ฉือชิงพยักหน้าพลางจูงมือซูจิ้งไปยังเด็กสาวเพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

หลังจากสาวน้อยสงบสติอารมณ์เธอก็ได้เล่าออกมาว่าแม่ของเธอนั้นป่วยเป็นเนื้องอกเมื่อปีก่อน หลังจากนั้นเธอก็ไม่สามารถทำงานได้อีกเลย

เธอเองก็ได้ใช้เงินเก็บทั้งหมดจ่ายให้กับโรงพยาบาลแถมยังเหลือหนี้อีกหนึ่งหมื่นหยวนอีก ตอนแรกก็คิดว่าเมื่อแม่ของเธอพักฟื้นแล้วก็จะออกไปหางานทำ

กลายเป็นว่าหลังจากพักฟื้นจนทำงานได้ไปพักหนึ่ง เนื้องอกที่ว่ากลับมาอีกครั้ง พ่อของเธอเองก็รับภาระไม่ไหวและหนีหายไปจนไม่ได้ข่าวคราว

ตัวเธอเองก็ปฏิเสธที่จะตามพ่อของเธอไปเพื่อที่จะคอยดูแลแม่ของเธอ เธอนั้นเลิกไปเรียนและตัดสินใจทำงานหาเงินจนได้ทำงานที่ภัตตาคารแห่งหนึ่งแต่ก็ได้เป็นเพียงงานชั่วคราวเท่านั้น

แถมนั่นยังไม่เพียงพออีกด้วย ตัวเธอเองนั้นเมื่อไม่มีงานจึงยอมออกมาขอทานอยู่ข้างถนนแบบนี้

แต่เมื่อวานนี้อยู่ๆแม่ของเธอก็อาการกำเริบ และเธอต้องการพาแม่ไปผ่าตัด ตอนนี้เธอนั้นนึกถึงใครไม่ออกแล้วจริงๆ เธอนึกได้เพียงแค่พี่สาวใจดีเจ้าของร้านเสื้อผ้าที่คอยช่วยเธอเป็นประจำหรือก็คือฉือชิงเท่านั้นเอง เพราะเธอเห็นว่าฉือชิงนั้นมีร้านและมีรถขับต้องรวยอย่างแน่นอนจึงได้ต้องบากหน้ามาขอเงินแบบนี้

“พี่ชาย พี่สาว หนูไม่ได้โกหกจริงๆ ถ้าพวกพี่ให้หนูยืมเงินล่ะก็ หนูจะยอมชดใช้ด้วยร่างกาย เป็นวัว เป็นม้า ทำอะไรหนูก็ยอม” เด็กสาวพูดออกมา

“เธอดูร้านไปแล้วกัน ตอนนี้ฉันว่างๆอยู่ เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจัดการเองก็แล้วกัน” ซูจิ้งหันไปพูดกับฉือชิง

“สาวน้อย คนคนนี้เป็นคู่หมั้นของฉันเอง เธอแค่พาเขาไปยังโรงพยาบาลก็พอ ที่เหลือนั้นเขาสามารถจัดการได้หมดทุกเรื่องไม่ว่าจะแพงแค่ไหนก็ตาม” ฉือชิงพูดออกมา เธอนั้นเห็นใจสาวน้อยคนนี้อย่างมาก ตอนนี้สาวน้อยมีดวงตาที่แดงกล่ำ

“ขอบคุณค่ะ พี่ชาย พี่สาว” เมื่อสาวน้อยได้ยินว่าซูจิ้งและฉือชิงจะยื่นมีเข้าช่วยเธอก็อดไม่ได้ที่น้ำตาจะไหลออกมาด้วยความสุขอีกครั้งหนึ่ง

“เลิกร้องไห้เถอะนะ เราไปกันดีกว่า” ซูจิ้งพูดออกมา

“ได้ค่ะพี่ชาย ทางนี้ค่ะ” สาวน้อยพยายามอดกลั้นบ่อน้ำตาของเธอและได้นำทางไปด้วยความดีใจ

“ฝากด้วยนะ” ฉือชิงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาพลางตบบ่าของซูจิ้งเบาๆ

“รู้แล้วน่า อย่าห่วงไปเลย” ซูจิ้งตอบรับแต่โดยดี

ซูจิ้งได้ออกไปโรงพยาบาลที่แม่ของสาวน้อยรักษาตัวอยู่ ตงเจี๋ยและคนอื่นๆเองที่เห็นดังนั้นต่างก็รู้สึกใจชื้นตามไปด้วย ดูท่าสาวน้อยคนนี้น่าจะไม่ได้โกหก

ซูจิ้งกับฉือชิงเองก็ถือได้ว่าฐานะดีอยู่แล้ว เงินหมื่นหยวนนี้ก็ไม่ได้ต่างไปจากเงินล้นถังของทั้งสองเท่านั้นเอง

เหล่าลูกค้าหลายๆคนเองที่มาที่นี่ก็เป็นแฟนคลับของซูจิ้งอยู่แล้ว เมื่อเห็นดังนั้นก็ต่างชื่นชมซูจิ้งกันนเป็นการใหญ่ มีอยู่สองคนที่รีบถ่ายรูปแล้วโพสต์บนโลกอินเตอร์เน็ตในทันที

ซูจิ้งได้ขับรถปอร์เช่พาเด็กสาวออกมา เด็กสาวได้นั่งหน้ากับซูจิ้งและคอยชี้ทางตลอดเวลา เธอนั้นราวกับว่าจะกลัวเบาะรถซูจิ้งเลอะเลยนั่งเพียงครึ่งเบาะเท่านั้น

เมื่อขับรถผ่านไปได้สักระยะซูจิ้งเริ่มขมวดคิ้วและถามขึ้นมาว่า “โรงพยาบาลอะไรถึงถนนแบบนี้กัน สาวน้อยฉันว่าเธอเลิกนำทางดีกว่านะ บอกฉันมาเลยดีกว่าว่าโรงพยาบาลชื่ออะไรเดี๋ยวฉันเปิดเครื่องนนำทางไปดีกว่า”

“แม่ของหนูไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ แม่แอบหนีจากโรงพยาบาลกลับมาอยู่บ้าน แม่บอกว่าอยู่ไปก็เท่านั้น” สาวน้อยพูดด้วยน้ำเสียงกระมิดกระเมี้ยนกลัวซูจิ้งจะไม่เชื่อ ตอนนี้สายตาของเธอดูกลัวหน่อยๆแล้ว

“ไม่เป็นไร บอกที่อยู่มาก็ได้” ซูจิ้งพูดออกมา

“อยู่ในถนนดาเชิงค่ะ ที่….” สาวน้อยพูดที่อยู่ออกมา ซูจิ้งจึงใส่พิกัดในเครื่องนำทาง เส้นทางที่ว่าก็ตรงไปตามที่สาวน้อยคนนี้บอก โดยซูจิ้งได้แวะข้างทางสองที่ก่อนจะไปเจอแม่ของสาวน้อย

หลังจากที่ขับรถไปได้สักระยะ เขาก็ได้ขับไปถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ในเมือง เขาจอดรถที่บ้านหลังหนึ่งที่มืดมาก เมื่อเข้าไป

เขาเปิดประตูออกและสาวน้อยได้นำไปยังห้องๆหนึ่ง ห้องนั้นมืดมากและมีกลิ่นอับและเหม็นเน่าคละคลุ้ง ทั้งบ้านนี้เหมือนจะมีห้องเดียวและเป็นห้องที่เล็กมากๆ แค่ยืนอยู่หน้าห้องก็เห็นได้ทั่วแล้วว่าของในมีอะไรบ้าง

ภายในห้องนั้นมีผู้หญิงผิวเหลืองวัยกลางคนท่าทางอ่อนแออยู่คนหนึ่งเหมือนกำลังเขียนอะไรบางอย่าง เมื่อเธอเห็นสาวน้อยก็ได้รีบเก็บกระดาษนั้นซุกในทันที

ด้วยการที่ห้องนั้นมืดมากสาวน้อยย่อมไม่เห็นอะไร แต่ก็หาได้หลบซ่อนจากสายตาซูจิ้งได้แต่อย่างใด

“พี่ชายคะ ที่นี่เล็กไปหน่อยนะอย่าว่ากันเลยนะคะ แม่คะ หนูขอแนะนำให้รู้จักค่ะ พี่ใหญ่คนนี้จะมาช่วยพวกเราคะ หนูเลยพาพี่เขามาที่นี่” สาวน้อยที่พาซูจิ้งมาที่นี่พยายามให้แม่เธอได้รู้ว่าเขามาทำไม

“พี่ใหญ่อะไรกัน” เมื่อหญิงวัยกลางคนคนนั้นแห็นซูจิ้งได้มีท่าทีระแวงในทันที เธอรีบดึงสาวน้อยเข้ามาหาและทำท่าสำรวจความเรียบร้อยของร่างกายแล้วรีบถามออกมาว่า “หนี่น้อยเขาทำอะไรลูกรึเปล่า”

แค่ดูก็รู้ว่าเธอนั้นระแวงในตัวซูจิ้งอย่างมากถึงแม้ว่าเขานั้นอยากจะมาช่วยจริงๆก็ตาม แต่ก็ว่าอะไรไม่ได้หรอกเพราะว่ามีน้อยคนนักที่อยากจะช่วยโดยไม่หวังอะไรตอบแทน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นเงินกว่าหนึ่งหมื่นหยวน

เธอนั้นถึงแม้จะรู้ว่าลูกของเธอนั้นไม่สวยแต่ก็ถือว่าน่ารัก อีกอย่างเธอยังเป็นสาวรุ่นๆอายุสิบเจ็ดสิบแปดปีเท่านั้นเอง

“พี่ใหญ่คนนี้เป็นคนดีจริงๆค่ะ เขานั้นยอมให้เรายืมเงินหนึ่งหมื่นหยวน” สาวน้อยอธิบายออกมา เหมือนเห็นท่าทีของลูกของเธอที่อายุเท่านี้แล้วแต่ยังต้องสวมเสื้อผ้าขาดๆแบบนี้พูดถึงเรื่องเงินจำนวนมากทำให้เธอนั้น อดไม่ได้ที่จะลูบหัวสาวน้อยด้วยความรักความเอ็นดู ก่อนที่จะหันไปพูดกับซูจิ้งว่า “ความคุณความใจดีของคุณค่ะ แต่พวกเราไม่ขอยืมเงินขอรับไว้เพียงความใจดีก็พอ”