“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น…” ขณะที่คุณนายประธานาธิบดีพูดประโยคนี้ โทรศัพท์ของประธานาธิบดีก็ดังขึ้น เป็นสายจากเลขาของเขา สีมู่ไป๋จากตระกูลสีมาที่นี่เพื่อพบเขา

ประธานาธิบดีตกใจ “สีมู่ไป๋?”

“ใช่ครับ เขายังบอกอีกว่าถ้าท่านปฏิเสธที่จะพบเขา เขาก็ไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น” เลขารายงานอย่างอย่างร้อนรน มู่ไป๋ข่มขู่ประธานาธิบดีอย่างเปิดเผย เขาช่างกล้าจริงๆ เลขาคงจะเรียกยามมาจับเขาแล้วถ้าไม่ติดว่าเขาเป็นบุคคลพิเศษ แต่มันก็สมเหตุสมผลที่ประธานาธิบดีจะตกใจ สีมู่ไป๋ กล้าข่มขู่เขา…

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ปฏิเสธแต่กลับสั่งว่า “ให้เขาเข้ามา”

“ได้ครับ”

“ใครกันคะ” คุณนายประธานาธิบดีถาม ประธานาธิบดีถอนหายใจ

“สีมู่ไป๋จากตระกูลสี”

คุณนายประธานาธิบดีตกใจ “เขาฟื้นแล้วเหรอคะ เขาต้องมาที่นี่เพราะซิงเหอแน่ๆ”

“น่าจะเป็นอย่างนั้น”

บอดี้การ์ดพาตัวมู่ไป๋เข้ามาอย่างรวดเร็ว เขามาคนเดียวและนั่งอยู่ในรถเข็นซึ่งบอดี้การ์ดเป็นคนเข็นเข้ามาในห้อง ข้างหลังเขามีบอดี้การ์ดอีกสิบคน พวกเขากลัวว่ามู่ไป๋จะทำอะไรโง่ๆ

ทว่ามู่ไป๋ไม่กังวลกับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา สีหน้าของเขาสงบนิ่งและมีอำนาจ

ประธานาธิบดีกับภรรยาของเขาถอนหายใจเมื่อเห็นมู่ไป๋ ชายหนุ่มคนนี้มีพลังงานและความกล้าหาญจริงๆ ถึงกล้าบุกเข้ามาในบ้านของประธานาธิบดีแบบนี้

มู่ไป๋ทักทายพวกเขาอย่างใจเย็นและพูดว่า “ผมต้องขอโทษด้วย มันไม่ใช่ความต้องการของผมที่จะมารบกวนพวกท่าน แต่คู่หมั้นของผมหายตัวไปหลังจากที่เธอมาที่นี่ ดังนั้นผมเลยกังวลนิดหน่อย”

ประธานาธิบดีพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ แต่เธอไม่ควรบุกเข้ามาที่นี่โดยไม่ได้รับคำเชิญ ครั้งนี้ฉันจะยกโทษให้เพราะเห็นแก่หน้าปู่ของเธอ แต่ทางที่ดีอย่าให้มันเกิดขึ้นอีก”

“ไม่ต้องห่วงครับ ตราบใดที่ซิงเหอปลอดภัย ผมจะไม่ทำอะไร” มู่ไป๋ตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน

ประธานาธิบดีกับภรรยาตกใจ พูดง่ายๆ ก็คือถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับซิงเหอ เขาก็อาจทำอันตรายบางอย่างกับพวกเขา…

“สีมู่ไป๋ เธอเข้าใจไหมว่าตัวเองกำลังขู่ใครอยู่” ประธานาธิบดีถามอย่างเคร่งขรึม

มู่ไป๋ไม่มีวี่แววเกรงกลัว เขาแสยะยิ้ม “ผมรู้ดีครับว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ดังนั้นผมหวังว่าท่านประธานาธิบดีจะหาตัวซิงเหอพบในเร็วๆ นี้ คำของของผมมีแค่อย่างเดียวนั่นก็คือเธอต้องกลับมาอย่างปลอดภัย”

“พวกเราก็หวังว่าเธอจะปลอดภัยเหมือนกัน” คุณนายประธานาธิบดียอมผ่อนปรน “อย่าห่วงเลย ฉันแน่ใจว่าตำรวจจะหาเธอพบในเร็วๆ นี้”

“แต่ยังไม่มีข่าวคราวเลยถึงแม้ว่าจะผ่านมาครึ่งวันแล้ว” มู่ไป๋พูดอย่างขุ่นเคือง “ดังนั้นผมจึงต้องมาที่นี่เพื่อมาฟังด้วยตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

คุณนายประธานาธิบดีเข้าใจความคิดของเขาจึงเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เขาฟังอย่างละเอียด เมื่อเธอพูดจบเขาก็รู้ได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับบอดี้การ์ด

เขาพูดด้วยแววตาเย็นยะเยือก “ขอผมพบบอดี้การ์ดคนนั้นหน่อยครับ ผมมีคำถามเล็กน้อยจะถามเขา”

ประธานาธิบดีกับภรรยามองหน้ากันก่อนที่จะทำตามคำขอของเขา ในไม่ช้าบอดี้การ์ดก็ถูกนำตัวเข้ามาในห้อง

เขาเริ่มกระวนกระวายเมื่อเห็น ประธานาธิบดีและภรรยาแต่เขาก็เตรียมตัวเองให้พร้อมสำหรับการสอบสวน เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องโกหกเพราะความจริงจะนำเขาไปสู่ความตายเท่านั้น

จู่ๆ มู่ไป๋ซึ่งนั่งอยู่ในรถเข็นก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณเป็นคนที่รับผิดชอบพาซิงเหอออกไปจากบ้านของประธานาธิบดีใช่ไหม”