บอดี้การ์ดสบตากับมู่ไป๋แล้วเขาก็หลบตาโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง มันเป็นแววตาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน มันเย็นยะเยือกและมืดมน บอดี้การ์ดรู้สึกราวกับว่าเขากำลังจ้องเข้าไปในดวงตาของอสูรจากนรก

 

 

ถึงแม้ว่าบอดี้การ์ดจะได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี แต่เมื่อต้องเผชิญกับสายตาเย็นชาของมู่ไป๋เขาก็เริ่มรู้สึกอึดอัด อย่างไรก็ตามเขารีบรวบรวมสติตัวเองอย่างรวดเร็ว

 

 

“ใช่ครับ” เขาตอบอย่างใจเย็น

 

 

มู่ไป๋จ้องเขาโดยไม่ละสายตาและเรียกร้องคำตอบ “ถ้างั้นก็บอกผมมาว่าให้ละเอียดว่ามันเกิดอะไรขึ้น รวมถึงสิ่งที่คุณปกปิดไว้ด้วย ห้ามขาดแม้แต่คำเดียว”

 

 

บอดี้การ์ดได้เล่าเรื่องนี้มาหลายรอบแล้วและตอนนี้เขาก็กำลังเล่าเรื่องเดิมอีกครั้ง “หลังจากที่ผมรับคุณเซี่ยออกมาจากบ้าน เธอก็ขอให้ผมใช้เส้นทางอื่น หลังจากขับไปได้สักพัก เธอก็บอกว่าถึงจุดหมายแล้วและให้ผมกลับไปคนเดียว จากนั้นเธอก็ออกจากรถแล้วไปขึ้นรถอีกคัน”

 

 

“คุณไม่ได้พูดอะไรเลยตอนที่เธอต้องการออกจากรถไปกลางทาง?”

 

 

“ผมถามเหตุผลเธอแล้ว เธอบอกว่าเธอมีบางอย่างต้องทำและให้ผมทิ้งเธอไว้ตรงนั้นได้”

 

 

“คุณก็เลยยอมให้เธอออกไป”

 

 

บอดี้การ์ดตอบอย่างใจเย็น “ใช่ครับ เธอยืนกรานที่จะออกไป ผมเลยทำอะไรไม่ได้”

 

 

“คุณเป็นบอดี้การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนมาใช่ไหม เธอเข้าไปในรถประเภทไหน เลขทะเบียนของรถคืออะไร”

 

 

“มันเป็นรถต่างประเทศสีดำแต่ผมมองเลขทะเบียนไม่ทัน”

 

 

มู่ไป๋เยาะเย้ย “คุณมองเลขทะเบียนของรถไม่ทัน?”

 

 

“ใช่ครับ” บอดี้การ์ดตอบอย่างมั่นใจ

 

 

ตาของมู่ไป๋หม่นลง “ผมจะถามเป็นครั้งสุดท้าย เลขทะเบียนของรถคืออะไร”

 

 

“ผมก็บอกคุณไปแล้วว่าผมมองไม่ทัน ผมไม่รู้ว่ามันเลขอะไร”

 

 

“คุณโกหก!” มู่ไป๋คำรามอย่างดุดัน “ซิงเหอเปิดใช้โปรแกรมโครงข่ายสามเหลี่ยมบนมือถือของเธอก่อนที่เธอจะลงจากรถของคุณ แต่สัญญาณนั้นปรากฏอยู่แค่พักเดียว ผมคิดว่าโทรศัพท์ของเธอน่าจะถูกทำลายไปตอนที่เธอโดนลากออกไปจากรถ พูดง่ายๆ ก็คือเธอค้นพบว่าคุณทำตัวน่าสงสัยตั้งแต่ตอนที่ยู่ในรถเลยเปิดใช้โปรแกรมโครงข่ายสามเหลี่ยม ต้องให้ผมเอาหลักฐานมาแสดงให้คุณดูไหม!”

 

 

บอดี้การ์ดตกตะลึง เขาไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องโปรแกรมโครงข่ายสามเหลี่ยมเลย

 

 

“ผมจะถามคุณอีกครั้ง ใครเป็นคนเอาตัวซิงเหอไป คุณยอมให้ใครพาตัวเธอไป!” มู่ไป๋เรียกร้องด้วยความก้าวร้าวเหมือนกับสัตว์ป่าที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อของมัน

 

 

ตาของบอดี้การ์ดเริ่มกลอกไปมาด้วยความประหม่า แต่เขาก็ยังปฏิเสธ “ผมไม่รู้จริงๆ ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร ทำไมผมจะต้องทำร้ายเธอ…”

 

 

“ถ้าคุณยังโกหกต่อไป ผมจะฆ่าคุณเดี๋ยวนี้!” มู่ไป๋ลุกขึ้นยืนทันทีพร้อมกับชักปืนออกมาจากสายคาดเอวของบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา คนทั้งห้องตกใจ เขารวดเร็วเกินไปจนพวกเขาไม่มีเวลาตอบสนอง

 

 

บอดี้การ์ดคนที่โดนขโมยอาวุธไปพูดไม่ออก ความเร็วและการตอบสนองของเขาก็เร็วมากแล้วจากการฝึกฝนมาเป็นเวลาหลายปี แต่มู่ไป๋เร็วกว่าเขาอีก

 

 

“คุ้มครองประธานาธิบดีกับคุณนาย!”

 

 

กลุ่มบอดี้การ์ดสร้างด่านล้อมรอบทั้งสองคนทันที

 

 

พวกเขาชักปืนออกมาและเล็งมันไปที่มู่ไป๋ “วางปืนลง!”

 

 

มู่ไป๋เมินเฉยต่อพวกเขาแล้วจดจ่ออยู่กับบอดี้การ์ดตรงหน้า กระบอกปืนสัมผัสโดนขมับของบอดี้การ์ด เขาสามารถเห็นนิ้วของมู่ไป๋ที่อยู่บนไกปืน บอดี้การ์ดสับสน เขาคาดไม่ถึงว่ามู่ไป๋จะทำเรื่องแบบนี้

 

 

ตาของมู่ไป๋วาวโรธด้วยเจตนาฆ่าฟัน “ผมจะถามคุณอีกครั้ง ใครเอาตัวเธอไป ถ้าคุณยังปฏิเสธที่จะตอบก็บอกลาชีวิตของตัวเองได้เลย!”

 

 

“คุณจะไม่สามารถรอดไปได้แน่ถ้าคุณฆ่าคนต่อหน้าประธานาธิบดี…” บอดี้การ์ดเตือนเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

 

 

มู่ไป๋หัวเราะ “คุณอยากรู้ไหมว่าผมเตรียมการอะไรไว้ก่อนที่จะมาที่นี่”