ตอนที่ 816 กรุณาเคลื่อนย้ายออกไปทันที

 

 

ซิงเหอตั้งสมมติฐานว่าคนพวกนั้นได้ยอมแพ้ต่อฐานแห่งนี้ไปแล้ว แล้วทำไมพวกเขาถึงได้กลับมาอีก

 

 

เจ้าหน้าที่ผู้เป็นหัวหน้าชี้แจ้งข้อสงสัยของพวกเธอทันที นายทหารรูปร่างสูงใหญ่และดูผึ่งผายกล่าวด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น “พวกคุณทั้งหมดคือผู้เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์ของประเทศ R ใช่หรือไม่”

 

 

“ควรเป็นอย่างนั้น” ซิงเหอพยักหน้า

 

 

“ยินดีที่ได้พบ ผมคือพันตรีจอร์จ เอลิสัน เป็นรองผู้บังคับบัญชาแห่งหน่วยปฏิบัติการพิเศษที่หนึ่งของสหประชาชาติ นับแต่นี้ ฐานแห่งนี้จะอยู่ภายใต้การควบคุมดูแลของผมและไม่ถือเป็นพื้นที่พรมแดนของประเทศ R อีกต่อไป ดังนั้นผมต้องขอให้พวกคุณทุกคนทำการเคลื่อนย้ายออกไปในทันที และพวกคุณไม่ได้รับอนุญาตให้นำอะไรออกไปจากที่นี่ทั้งสิ้น” จอร์จกล่าวอย่างเย็นชาด้วยท่าทีคล้ายกับจะออกคำสั่ง

 

 

ซิงเหอถามกลับ “แต่คนของพวกคุณสำรวจพื้นที่นี้ไปหมดแล้วและไม่พบอะไรที่มีประโยชน์ไม่ใช่เหรอ”

 

 

“พวกเราแตกต่างจากคนพวกนั้น หน่วยของผมเป็นทีมเทคนิคที่ทรงพลังมากที่สุด หากพวกเราเป็นคนลงมือผลที่ได้จะต้องแตกต่างอย่างแน่นอน”

 

 

“นั่นไม่จำเป็นเพราะฉันคิดวิธีที่จะใช้แฮ็กระบบพวกนั้นได้แล้ว ฉันสามารถทำมันได้เดี๋ยวนี้เลย” ซิงเหอพูดด้วยเสียงนุ่ม

 

 

จอร์จมองมาที่ซิงเหอด้วยสายตาอันคมกริบและเอ่ยถามพร้อมกับคิ้วที่ยกสูงขึ้น “คุณคิดวิธีได้แล้วงั้นเหรอ”

 

 

“ถูกต้อง” ซิงเหอพยักหน้าอย่างมั่นใจ

 

 

จอร์จถามต่อ “คุณมีความมั่นใจมากแค่ไหน”

 

 

“อย่างน้อยเก้าสิบเปอร์เซ็นต์”

 

 

“เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ไม่ใช่หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์! และถ้ามันไม่ใช่หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ เราจะไม่อนุญาตให้เสี่ยง ข้อมูลที่อยู่ภายในคอมพิวเตอร์พวกนั้นมีความสำคัญมากเกินกว่าที่จะถูกทำลาย ต่อให้คุณมั่นใจเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ ผมก็จะไม่อนุญาตให้ลองเสี่ยงอยู่ดี บทลงโทษสำหรับความผิดพลาดของพวกคุณนั้นไม่น่ากลัวเพราะสิ่งที่น่ากลัวคือคุณอาจทำลายข้อมูลที่เป็นประโยชน์สำหรับพวกเรา”

 

 

“ถ้างั้นฉันมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์” ซิงเหอพูดออกมาทันทีด้วยความมั่นใจเต็มร้อยของเธอ แต่กระนั้นครั้งนี้จอร์จไม่เชื่อเธอ ถึงอย่างไรเขาก็ไม่คิดจะเชื่อเธอมาตั้งแต่ต้นแล้ว

 

 

เขายิ้มมุมปากอย่างเย็นชา “ขอโทษด้วยคุณผู้หญิง แต่ผมไม่เชื่อคุณ ผมจะให้เวลาพวกคุณทุกคนหนึ่งนาทีในการเคลื่อนย้ายออกไปมาที่แห่งนี้ อย่าให้ผมต้องสั่งให้คนของผมจับพวกคุณโยนออกไป”

 

 

“แต่ถ้าเราสามารถยกเลิกระบบป้องกันนั่นได้จริง งั้นไม่ถือว่าพวกคุณเสียเวลาเปล่าอย่างงั้นเหรอ” มู่ไป๋ถามด้วยน้ำเสียงเรียกร้อง

 

 

จอร์จกล่าวอย่างดูแคลน “พวกคุณพูดแต่คำว่าถ้า งั้นถ้าพวกคุณทำลายข้อมูลทุกอย่างที่อยู่ที่นี่ พวกคุณจะรับผิดชอบต่อการจบสิ้นของโลกและมวลมนุษยชาติได้ไหม!”

 

 

“เราจะรู้ว่าเราทำได้หรือไม่ก็ต่อเมื่อเราได้ลอง และฉันเต็มใจที่จะผูกชีวิตของฉันไว้กับความรับผิดชอบอันใหญ่หลวงนี้” ซิงเหอตอบกลับอย่างชัดเจน

 

 

จอร์จหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันหลังจากได้ยินสิ่งที่ซิงเหอกล่าว “คุณอาจอยากตายแต่ผมไม่ได้ปรารถนาเช่นนั้น ในเมื่อผมได้เข้าควบคุมฐานแห่งนี้แล้ว ผมต้องรับผิดชอบต่อทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ และผมไม่เชื่อมั่นในตัวพวกคุณแม้แต่คนเดียวดังนั้นกรุณาออกไปเดี๋ยวนี้ พวกคุณยังมีเวลาเหลืออีกครึ่งนาทีในการออกไปอย่างเงียบๆ หรือไม่ก็เตรียมตัวรับมือกับความเกรี้ยวกราดของกองทัพได้เลย”

 

 

“พวกนายทำแบบนี้ได้ยังไง” อาลิตอบโต้ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างมาก “พวกเราบอกแล้วไงว่าเราสามารถแก้ปัญหานี้ได้ แล้วทำไมถึงไม่เชื่อพวกเรา นายรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร เธอมีความสามารถมากกว่าพวกนายทุกคนรวมกันเสียอีก ถ้าซิงเหอไม่สามารถแฮ็กระบบนี้ได้ ก็ไม่มีใครในโลกนี้ทำได้ทั้งนั้นแหละ! มีแค่ซิงเหอเท่านั้นที่สามารถเจาะระบบนี้ได้!”

 

 

“งั้นเหรอ แย่หน่อยนะแต่ผมไม่เคยได้ยินเรื่องของคุณผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้มาก่อน” จอร์จพูดอย่างหยาบคาย และเขาหมายความเช่นนั้นจริงๆ เขาไม่เคยรู้จักซิงเหอมาก่อน ดังนั้นไม่ว่าคนพวกนี้จะบอกว่าเธอมีความสามารถมากแค่ไหน เขาก็จะไม่เชื่อเธอ

 

 

“งั้นเราก็บอกได้แค่ว่านายกำลังโชว์โง่!” แซมออกความเห็นโต้กลับอย่างหยาบคายเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 817 ถ้าอย่างงั้นก็ขอโทษด้วย

 

 

ใบหน้าของจอร์จขมึงตึงขึ้นทันที “การที่ผมมีมารยาทด้วยไม่ได้หมายความว่าพวกคุณจะมาเหยียบหัวผมได้หรอกนะ! ทหารจับคนพวกนี้โยนออกไปให้หมด!”

 

 

“ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอก พวกเรากำลังจะไปแล้ว” ซิงเหอกล่าวพร้อมยักไหล่ครั้งหนึ่งก่อนจะหันกลับไปหยิบแล็ปท็อปและเอกสาร

 

 

“หยุด คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดก่อนหน้านี้หรือไง คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เอาอะไรออกไปจากที่นี่ทั้งนั้น” จอร์จออกคำสั่งห้ามซิงเหอและแววตาของเขานั้นราวกับอยากจะฉีกอีกฝ่ายเป็นชิ้นๆ

 

 

ครั้งนี้ แม้แต่อีเฉินยังรู้สึกโกรธ “แต่ของพวกนี้เป็นของพวกเรานะ”

 

 

“ใครจะรู้ว่าคนอย่างพวกคุณจะโกหกหรือเปล่า เพื่อความปลอดภัยของมวลมนุษยชาติ ผมต้องระวังที่สุด พวกคุณไม่ได้รับอนุญาตให้เอาอะไรออกไปทั้งนั้น วางของพวกนั้นลงเดี๋ยวนี้!” จอร์จสั่งด้วยท่าทีที่ไม่อาจโต้แย้งใดๆ ได้ทั้งสิ้น กองกำลังที่เขาพามาด้วยเล็งอาวุธปืนในมือมาทางกลุ่มของซิงเหอทันที

 

 

“มันจะมากเกินไปแล้ว!” แซมขู่ฟ่อด้วยความโกรธและมือทั้งสองข้างของเขากำแน่น

 

 

ความเย็นยะเยือกปรากฏขึ้นในแววตาของซิงเหอและเธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มอันแสนเยือกเย็น “ในเมื่อคุณไม่อนุญาตให้พวกเราเอาของที่เป็นของเรากลับไปแบบนี้แล้วละก็…”

 

 

จากนั้น เธอก็ขว้างแล็ปท็อปของตัวเองลงพื้นอย่างรุนแรง แล็ปท็อปเครื่องนั้นแตกกระจายเป็นชิ้นๆ พร้อมกับเสียงดังลั่น

 

 

“คุณ…” จอร์จมองซิงเหอด้วยความโกรธ รังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขา

 

 

ซิงเหอจ้องกลับโดยไร้ความเกรงกลัว “คุณไม่ต้องกังวลหรอก เพราะในแล็ปท็อปของฉันไม่มีอะไรสำคัญ ยิ่งไปกว่านั้น คอมพิวเตอร์ที่อยู่ที่นี่ยังไม่มีเครื่องไหนถูกแฮ็ก ดังนั้นคุณคิดว่าฉันจะเอาอะไรจากที่นี่ออกไปกับฉันได้งั้นเหรอ”

 

 

“คุณรู้ตัวไหมว่าได้ทำความผิดโทษฐานทำลายข้อมูลที่อยู่ที่นี่ ทหาร จับตัวทุกคนเอาไว้!” จอร์จออกคำสั่งอย่างไร้ความปรานี และก่อนที่คนของเขาจะขยับตัว ซิงเหอพลันหยิบเอาเอกสารมอบอำนาจออกมาให้อีกฝ่ายได้เห็น

 

 

“ฉันได้รับแต่งตั้งจากประธานาธิบดีของประเทศ R ให้เป็นหัวหน้าหลักของสถานที่แห่งนี้ ฉันเป็นผู้รับผิดชอบทุกอย่างที่นี่ หากคุณต้องการจับกุมฉัน ช่วยไปเอาใบรับรองมาจากประธานาธิบดีของพวกเราก่อน คุณอาจจะมาจากสหประชาชาติ แต่ตอนนี้คุณอยู่บนแผ่นดินของประเทศ R! พลตรีจอร์จ ฉันจะรอคุณมาจับฉันพร้อมกับใบรับรองเท่านั้น”

 

 

ซิงเหอเดินออกจากห้องไปหลังจากนั้น มู่ไป๋และคนที่เหลือเดินตามเธอออกไป ทุกคนไม่มีทีท่าหวาดกลัวแม้ว่ากระบอกปืนมากมายจะกำลังเล็งมาที่พวกเขา ทุกคนเดินออกไปราวกับไม่มีอะไรในโลกที่จะทำให้พวกเขารู้สึกกลัวได้

 

 

มีอะไรบางอย่างทำให้บรรดาทหารรู้สึกกดดัน จอร์จเองไม่ได้ออกคำสั่งให้จับกุมคนพวกนี้และได้แต่ยืนมองอีกฝ่ายเดินออกไปด้วยสายตาเย็นชา

 

 

จอร์จเชื่อว่าคนพวกนี้ไม่ได้ทำลายข้อมูลที่อยู่ที่นั่นแต่หากเขามีหลักฐาน คนพวกนั้นจะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน!

 

 

…

 

 

กลุ่มของซิงเหอออกจากฐานปล่อยยานทั้งอย่างนั้น พวกเขาจำเป็นต้องออกมาเพราะสถานที่แห่งนี้ถูกกองทัพของสหประชาชาติเข้ายึดครองแล้ว คนพวกนั้นมาได้ถูกเวลาเพราะอีกเพียงก้าวเดียวซิงเหอก็จะสามารถจัดการกับปริศนานี้ได้แล้ว

 

 

แม้แต่อีเฉินยังรู้สึกสลดใจ

 

 

หลังจากทุกคนขึ้นมาบนรถ อีเฉินก็เอ่ยถามซิงเหอ “คุณคิดวิธีที่จะจัดการกับระบบป้องกันนั่นได้แล้วจริงงั้นเหรอ”

 

 

ซิงเหอพยักหน้า “ใช่ ฉันเพิ่งนึกออกก่อนที่คนพวกนั้นจะเข้ามา”

 

 

“ซวยเป็นบ้า!” อาลิถอนหายใจ “เธอเพิ่งจะคิดวิธีได้แล้วที่นั่นก็ถูกพวกคนเส็งเคร็งเข้ายึด”

 

 

แซมบ่นอย่างไม่มีความสุข “พวกเราน่าจะงัดข้อกับพวกมันต่ออีกสักหน่อยเพื่อซื้อเวลาให้คุณได้จัดการแฮ็กระบบนั่น”

 

 

ซิงเหอส่ายหน้า “ไม่จำเป็น มันยังมีทางอื่นอยู่ ประเด็นหลักคือเรารู้วิธีแล้วต่างหาก”

 

 

“คุณพูดถูก ตอนนี้เรามุ่งหน้าไปหาประธานาธิบดีกันเถอะ แล้วให้เขาช่วยเรื่องนี้” แคร์นเสนอ