แต่ลู่เฉิงฮ่าวกล้าคิดเรื่องนี้ได้เพียงแค่ในใจเท่านั้น แม้แต่ชื่อชูเหยา เขาก็ไม่กล้าพูดออกมาต่อหน้าของจี้หลิงชวน เพราะกลัวว่ามันจะไปแทงใจดำจี้หลิงชวนอีก

ส่วนทางด้านจี้หลิงชวนที่ตัดสินใจได้แน่วแน่แล้ว เขาไม่รู้เลยว่าลู่เฉิงฮ่าวคิดอะไรมากมายในใจขนาดนี้

หลังจากดื่มเหล้าลงไปหนึ่งแก้ว จี้หลิงชวนที่ยังไม่เมา เขาอารมณ์ดี เนื่องจากเขาตัดสินใจได้แล้ว จี้หลิงชวนวางแก้วเหล้าลงและพูดกับลู่เฉิงฮ่าวว่า “ไม่ดื่มแล้ว ฉันจะกลับก่อน แล้วเจอกันใหม่”

หลังจากพูดจบ จี้หลิงชวนก็เดินออกไปในทันที ลู่เฉิงฮ่าวถูกทอดทิ้งอย่างไร้เยื่อใยอีกครั้ง แน่นอนว่าเพื่อนมีไว้เพื่อระบายอารมณ์!

อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์จี้หลิงชวนยังไม่ได้แตะต้องมู่ซีซีเลย แค่จะพูดคุยก็ไม่ค่อยได้คุย และจงใจหลีกเลี่ยงหลบหน้ามู่ซีซี

มู่ซีซีไม่ได้เป็นคนโง่ เพราะเธอก็รู้สึกถึงเรื่องนี้เหมือนกัน

เดิมทีมู่ซีซีต้องการถามสารทุกข์สุกดิบของจี้หลิงชวน เธออยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่จี้หลิงชวนก็รีบออกไปข้างนอกแต่เช้าและกลับมาถึงบ้านตอนดึกดื่น เหมือนตั้งใจจะหลบหน้าเธอ มู่ซีซีจึงไม่รู้ว่าแล้วเมื่อไหร่ถึงจะมีโอกาสได้นั่งคุยกันกับจี้หลิงชวนสักที

มู่ซีซีอาบน้ำและเดินไปที่หน้าต่างโดยไม่รู้ตัว เธอมองลงไปที่ชั้นล่างในความมืด เดิมทีมู่ซีซี คิดว่าคืนนี้ก็คงจะเหมือนกับคืนก่อน ๆ ที่จี้หลิงชวนจะกลับบ้านมาจนดึกดื่น ตอนที่เธอกำลังคิดและ กำลังเตรียมจะเข้านอนนั้น ในวินาทีต่อมา เสียงเครื่องยนต์ของรถสปอร์ตที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาจากทางด้านนอกของหน้าต่าง

ทันใดนั้นมู่ซีซีที่กำลังง่วงนอนอย่างเต็มที่ สะดุ้งขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงนุ่มๆ แล้วจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นมาดูเวลา นี่เพิ่งจะสองทุ่มเอง

มู่ซีซีคิดไปพลางจากนั้นก็วางโทรศัพท์มือถือของเธอลงและรีบเดินตรงไปทางหน้าต่าง เมื่อเธอมองลงไปข้างล่าง เธอก็เห็นรถของจี้หลิงชวน

รถของจี้หลิงชวนกำลังเข้ามาจอดอยู่ในโรงจอดรถด้านนอกคฤหาสน์ ภายในไม่กี่นาที ร่างอันสูงใหญ่ของจี้หลิงชวนก็ผลักประตูรถและเดินเข้ามาในคฤหาสน์

จี้หลิงชวนกลับมาแล้วจริงๆ! ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ วันนี้เป็นวันที่จี้หลิงชวนกลับมาเร็วที่สุด

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นได้ มู่ซีซีกลัวว่าเธอจะพลาดโอกาสที่จะได้คุยกับจี้หลิงชวน เธอรีบสวมรองเท้า วิ่งเหยาะๆออกไปผลักเปิดประตูและเดินลงบันไดอย่างรวดเร็ว

เมื่อมู่ซีซีเดินมาถึงกลางบันไดของคฤหาสน์ เธอบังเอิญเห็นจี้หลิงชวนที่เดินเข้ามาผ่านห้องนั่งเล่น

ทั้งคู่สบสายตากัน และทั้งคู่ไม่ได้เจอหน้ากันจริงๆจังๆมาเป็นเวลานานกว่าหนึ่งสัปดาห์แล้ว

ทันทีที่พวกเขาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของกันและกัน พวกเขาต่างฝ่ายต่างก็ชะงักกันเล็กน้อย

มู่ซีซีเป็นคนแรกที่ได้สติกลับคืนมา จากนั้นก็มองไปที่จี้หลิงชวนพร้อมกับยิ้มอย่างเขินอายและพูดขึ้นมาว่า "กลับมาแล้วเหรอ？ กินข้าวเย็นหรือยัง"

ขณะที่มู่ซีซีกำลังพูดอยู่นั้น จี้หลิงชวนที่เพิ่งได้สติกลับมาก็ได้เดินก้าวเท้าเข้าไปอยู่ตรงหน้าของมู่ซีซีในระยะที่ประชิดกันมาก จี้หลิงชวนก้มศีรษะลงเล็กน้อย และลมหายใจอันร้อนระอุก็สัมผัสมาโดยคอที่บอบบางและขาวบริสุทธิ์ของมู่ซีซี

มู่ซีซีรู้สึกคันจึงเอียงคอเล็กน้อย และบรรยากาศรอบๆตัวของทั้งสองก็ดูเหมือนจะหยุดนิ่ง และดูแปลกๆเล็กน้อย

มู่ซีซีรู้สึกไม่สบายใจจากสายตาของจี้หลิงชวน เธอก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้ในใจของเธอกำลังคิดว่าจะทำลายบรรยากาศอันแปลก ๆนี้ได้อย่างไร แต่จี้หลิงชวน ก็ยกมือขึ้นมาและจับไปที่ด้านหลังศีรษะของมู่ซีซีมู่ในทันทีต่อจากนั้นไม่นาน จูบอันร้อนแรงโถมเข้าหามู่ซีซีโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว ริมฝีปากที่สวยงามของจี้หลิงชวน ประกบทับริมฝีปากสีแดงอันเย้ายวนของมู่ซีซี

จากตื้นไปลึก และลึกเข้าไปเรื่อยๆ การจูบอันดุเดือดราวกับว่าเขาอยากจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัว

การจูบที่ลึกซึ้งและยาวนาน จนกระทั่งมู่ซีซีเกือบจะหายใจไม่ออก จากนั้นจี้หลิงชวน จึงขยับริมฝีปากออกจากริมฝีปากของมู่ซีซีด้วยความอ่อนโยน

พลังของมู่ซีซีดูเหมือนจะถูกดึงออกไปโดยการจูบนี้ของจี้หลิงชวน ร่างกายที่กำลังอ่อนแอเอนเข้าไปซบที่หน้าอกอันกว้างและบึกบึนของจี้หลิงชวน ริมฝีปากสีแดงที่ละเอียดอ่อนและบวมเล็กน้อยจากการถูกจูบ สูดอากาศบริสุทธิ์อย่างตะกละตะกลาม

ดูเหมือนว่าสมองจะขาดอากาศ มันดูว่างเปล่า และสิ่งที่เธอได้ยินในหูก็คือเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ หัวใจของเธอเต้นตุบๆๆเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆ !

ก่อนที่มู่ซีซีจะได้สติกลับมา วินาทีนั้น ห้องที่ดูสงบก็มีเสียงร้องอุทานของมู่ซีซี ดังขึ้นอีกครั้ง "อ๊ะ!"

จี้หลิงชวนอุ้มเอาร่างของมู่ซีซีขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และจากนั้นก็รีบพาเธอไปยังห้องนอนที่ชั้นบนของคฤหาสน์

ใบหน้าสีขาวบริสุทธิ์ราวกับหยกของมู่ซีซีถูกย้อมกลายเป็นสีแดงในทันที พร้อมกับพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า "จี้หลิงชวน…คุณรีบวางฉันลงเถอะ…"

“เด็กดี! อย่าขยับนะ!” จี้หลิงชวนพูดขึ้นพลางมองลงไปที่มู่ซีซีที่กำลังกระสับกระส่ายอยู่ในอ้อมแขนของเขา

เมื่อได้ฟังเสียงของจี้หลิงชวนแล้ว มู่ซีซีก็จ้องไปที่ดวงตาอันเคร่งขรึมของจี้หลิงชวนทันที

หัวใจของเธอตอนนี้เต้นเร็วและแรงมากขึ้น อีกทั้งรู้สึกว่าปากและคอแห้งขึ้นมาอย่างผิดปกติ และในวินาทีต่อมา เสียงแหบที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของจี้หลิงชวนก็ดังเข้ามาในหูของเธอ "หากว่าเธอยังขยับไปมาอีกล่ะก็ ฉันไม่รังเกียจที่จะจัดการเธอที่นี่”

จี้หลิงชวนจงใจเพิ่มน้ำหนักเสียงของคำว่าจัดการสองพยางค์ เมื่อมู่ซีซีได้ฟังแล้ว ใบหน้าของเธอก็ถูกย้อมให้เป็นสีแดงในทันที เธอกลัวจนไม่กล้าขยับ

เป็นระยะเวลาอันรวดเร็วจี้หลิงชวนอุ้มเธอกลับมายังห้องนอน มู่ซีซีถูกวางลงบนเตียงขนาดใหญ่ จากนั้นร่างสูงใหญ่ของจี้หลิงชวนก็ขึ้นคร่อมเธอในทันที

ร่างกายทั้งสองชิดกันอย่างแนบแน่น และอุณหภูมิร่างกายของมู่ซีซี เพิ่มขึ้นเล็กน้อย เนื่องจากความร้อนจากร่างกายของจี้หลิงชวนได้แผ่ออกมา

เธอกลืนน้ำลายอย่างประหม่าและมองไปที่จี้หลิงชวน อย่างตื่นตระหนก เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าสองสามวันมานี้จี้หลิงชวนทำไมถึงได้เอาแต่หลบเธอ ไม่สนใจเธอ และไม่แม้แต่ที่จะแตะต้องเธอ

แต่วันนี้เพิ่งจะกลับมาก็ตรงเข้ามาอุ้มและยังพาเธอขึ้นเตียงอีกครั้ง…

เมื่อนึกถึงตรงนี้มู่ซีซีก็อดสงสัยไม่ได้ เธอมองไปที่จี้หลิงชวน และถามออกไปตรงๆว่า "จี้หลิงชวน… หลายวันมานี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ ?"

จี้หลิงชวนมองดูร่างกายอันอ่อนนุ่มของมู่ซีซีที่กำลังถูกร่างกายของเขาคร่อมไว้ทางด้านล่าง ลูกกระเดือกอันเซ็กซี่และดูมีเสน่ห์ของเขาขยับเคลื่อนที่ขึ้นลงไปมา จากนั้นก็ก้มศีรษะลงและจูบไปที่ริมฝีปากของมู่ซีซีอย่างอ่อนโยน หลังจากที่ได้ลิ้มรสริมฝีปากสีแดงของเธอมากจนพอใจแล้ว เขาก็แสยะยิ้มออกมาและพูดขึ้นว่า "เด็กดี มีสติหน่อยสิ"

เมื่อได้ยินคำพูดของจี้หลิงชวน ก็มู่ซีซีดูเหมือนจะถูกเวทมนตร์ของจี้หลิงชวนสะกดโดยไม่รู้ตัว เธอลืมคำพูดที่เตรียมจะถามกับจี้หลิงชวนก่อนหน้าไปจนหมด สองแขนของเธอค่อยๆโอบกอดไปที่คอของจี้หลิงชวนโดยไม่รู้ตัว และกำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งความปรารถนา ฝ่ามืออันเรียวบางราวกับว่ามีเวทมนตร์ของจี้หลิงชวน ค่อยๆฉีกเสื้อผ้าของมู่ซีซีทีละเล็กทีละน้อยอย่างง่ายดาย

และบรรยากาศของห้องอันเงียบสงบก็เต็มไปด้วยเสียงลมหายใจหอบประสานกันของทั้งคู่