มู่ซีซีถูกจี้หลิงชวนสวมกอดเช่นนี้ เธอไม่อาจขัดขืนได้เลย เธอทำได้เพียงแค่เงยศีรษะขึ้นและยอมรับในสิ่งที่จี้หลิงชวนมอบให้เธอ

เดิมทีจี้หลิงชวนแค่อยากจะลิ้มรส แต่ทันทีที่เขาสัมผัสมู่ซีซี สติของเขาก็หลุดลอยและไม่อาจควบคุมได้

จูบที่อยากจะลิ้มรสกลับหนักแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว มู่ซีซีแทบจะขาดอากาศหายใจจากการจุมพิตที่จี้หลิงชวนมอบให้ จากนั้นเขาก็ปล่อยมู่ซีซี

หน้าผากของคนสองคนแนบชิดเข้าหากันพร้อมกับสูดอากาศหายใจ จากนั้นจี้หลิงชวนก็ปล่อยมู่ซีซี

มู่ซีซีไม่สนใจว่าทั้งมือและเท้าของเธอนั้นอ่อนแรงราวกับปุยนุ่น เธอรีบดิ้นรนหาทางออกจากอ้อมแขนของจี้หลิงชวน

ไม่ได้การ เธอเกรงว่าหากเธอยังอยู่ในสภาพเช่นนี้กับจี้หลิงชวนต่อไป จี้หลิงชวนอาจจะพาตัวเธอขึ้นไปยังบนเตียงอีกครา

ทันทีที่มู่ซีซีขยับ เป็นผลให้มือเล็กๆของเธอนั้นอยู่ภายใต้ฝ่ามือใหญ่ของจี้หลิงชวน

มู่ซีซีนิ่งงันโดยไม่รู้ตัว เธอสงบนิ่ง สายตาที่หมดคำจะพูดของเธออดไม่ได้ที่จะมองจี้หลิงชวน ใบหน้าแดงก่ำเอ่ยเบาๆว่า "จี้หลิงชวน…คุณจับฉันไว้ทำไม..ปล่อยฉันเร็ว ฉันจะไปช่วยแม่บ้านจางจะได้รีบทานอาหารเย็น…"

จี้หลิงชวนจ้องมองใบหน้าที่แดงระเรื่อและเย้ายวนราวกับถูกมนต์สะกด เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยับยั้งชั่งใจ วินาทีถัดมา จี้หลิงชวนอดไม่ได้ที่จะคว้าคางของมู่ซีซีไว้และมอบจูบที่ลึกล้ำให้แก่เธอ เมื่อลิ้มรสความหวานของมู่ซีซีจนพอใจแล้ว จี้หลิงชวนจึงปล่อยมู่ซีซีออกจากอ้อมกอดด้วยท่าทีพึงพอใจ

ในช่วงท้าย เขากระซิบเบาๆข้างใบหูของมู่ซีซีว่า "อืม ทานอาหารค่ำก่อน เมื่อทานอาหารค่ำเสร็จแล้ว ฉันจะจัดการเธอเอง"

ทันทีที่เขาพูดจบ มู่ซีซีก็วิ่งไปที่ห้องครัวเหมือนแมวโดนน้ำร้อนลวกและมีใบหน้าที่แดงระเรื่อ

มื้อค่ำของวันนี้ มู่ซีซีทานอาหารช้ากว่าปกติหลายเท่าตัว

โดยปกติมู่ซีซีจะทานข้าวชามเล็กๆในเวลาไม่เกิน15นาที แต่ค่ำคืนนี้ มู่ซีซีถือชามและทานข้าวคำเล็กๆ เธอแทบจะนับเม็ดข้าวและทานเข้าไป

จากปกติเป็นเวลา15นาที ก็ยื้อเวลาไปเป็นครึ่งชั่วโมง เธอก็ยังทานข้าวไม่หมด

แม่บ้านจางที่อยู่ด้านข้างพูดกับมู่ซีซีเบาๆว่า "คุณมู่ อาหารค่ำคืนนี้ไม่ถูกปากใช่หรือเปล่า? ถ้าหากว่าไม่ถูกปาก คุณมู่อยากจะทานอะไร? เดี๋ยวฉันจะไปทำให้"

มู่ซีซีได้ยินคำพูดของแม่บ้านจาง เธอก็สัมผัสได้ถึงแววตาของจี้หลิงชวนที่กำลังจ้องมองมาที่เธอ

หัวใจของเธอแทบจะกระโดดออกมาจนถึงลำคอ

จริงๆแล้วมู่ซีซีนั้นอิ่มแล้ว แต่ตอนนี้เธอเพียงแค่ยื้อเวลาก็เท่านั้น

เมื่อได้ยินสิ่งที่แม่บ้านจางพูด สายตาของมู่ซีซีก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองจี้หลิงชวนที่อยู่ด้านข้าง เมื่อสบสายตาเข้ากับสายตาที่จะยิ้มแต่กลับไม่ยิ้มของจี้หลิงชวน ใบหน้ามู่ซีซีแดงระเรื่อและรีบหันศีรษะกลับไปหาแม่บ้านจางและส่ายหน้าพร้อมกับเอ่ยว่า "แม่บ้านจาง ไม่ต้อง ไม่ต้องหรอก อาหารถูกปากมาก ฉันทานอิ่มแล้ว…"

จี้หลิงชวนนั้นกำลังรอคอยคำพูดนี้ของมู่ซีซี

ทันทีที่สิ้นเสียงของมู่ซีซี จี้หลิงชวนก็เอื้อมมือออกมาอย่างเป็นปกติและจับมือของมู่ซีซีไว้ จากนั้นเขาลุกขึ้นและพามู่ซีซีขึ้นไปยังชั้นบน

เธอถูกจี้หลิงชวนพามายังห้องอาบน้ำ โดยไม่รอให้มู่ซีซีได้ตอบโต้ จี้หลิงชวนก็กดทาบร่างกายของมู่ซีซีไว้กับประตูและมอบจุมพิตให้แก่เธอ