จี้หลิงชวนยืนมองดูชูเหยาที่กำลังถูกบอดี้การ์ดที่ฟางเซิ่งหามาลากตัวออกจากคฤหาสน์ไป

ชูเหยาดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง กรีดร้องเพื่อขอความเมตตา แต่จี้หลิงชวนจ้องมองชูเหยาอย่างเฉยเมย

ชูเหยาเป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น และเรี่ยวแรงของเธอจะไปสู้แรงผู้ชายพวกนั้นได้อย่างไรกัน

ชูเหยาถูกลากเข้าไปในรถและจากไปทันที

จี้หลิงชวนขับรถมุ่งไปที่คฤหาสน์ที่เขาอาศัยอยู่กับมู่ซีซี

เมื่อจี้หลิงชวนกลับถึงบ้าน เขาเหลือบมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือของเขา ตอนนี้ก็เลยทุ่มกว่าแล้ว

เวลาล่วงเลยไปเกือบสามชั่วโมง

ก่อนเข้าไปในคฤหาสน์ จี้หลิงชวนนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับชูเหยาในคืนนี้ คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นทันทีและเขาก็ยกมือขึ้นนวดขมับอย่างรุนแรง

จี้หลิงชวนเพิ่งก้าวเข้าไปในคฤหาสน์

ป้าหลิงที่จี้หลิงชวนโทรเรียกให้มาทำงานตั้งแต่เช้า และตอนนี้เธอกำลังทำความสะอาดในห้องรับแขก เมื่อเห็นว่าจี้หลิงชวนกลับมา ป้าหลิงก็ทักทายจี้หลิงชวนด้วยความเคารพ: "คุณชายจี้"

จี้หลิงชวนพยักหน้า จากนั้นมองไปที่ป้าหลิงแล้วพูดว่า： "ซีซีอยู่ไหนครับ？ทานอาหารเย็นหรือยังครับ？ นอนหรือยังครับ？"

ป้าหลิงตอบอย่างเคารพในทันทีว่า： “คุณซีซีกลับมาทานอาหารเย็นแล้วค่ะ แต่เธอไม่ได้ทานอะไรมากเพราะดูเหมือนไม่ค่อยอยากอาหาร ดังนั้นเธอจึงขึ้นไปชั้นบนและกลับไปพักผ่อนที่ห้องตั้งแต่หัวค่ำแล้วค่ะ”

ในขณะที่จี้หลิงชวนฟังอยู่นั้นเขาก็พยักหน้าไปด้วย และป้าหลิงพูดอย่างระมัดระวังและน้ำเสียงนอบน้อม: “คุณชายจี้คะ จำเป็นต้องเตรียมอาหารมื้อดึกให้คุณหรือไม่คะ?”

จี้หลิงชวนโบกมือปฏิเสธ ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์อยากทานอะไรทั้งสิ้น

ในขณะที่คิดอยู่นั้นเขาเดินตรงขึ้นไปชั้นบนและหยุดที่หน้าประตูห้องนอนใหญ่ของมู่ซีซี

จี้หลิงชวนมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่และลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ยกมือขึ้นแล้วเคาะประตู: "ซีซี คุณหลับหรือยัง ？ ผมเอง"

ในห้องนอนใหญ่ฝั่งตรงข้ามประตู มู่ซีซีไม่ได้หลับ ตอนแรกเธอแค่หลับตาเพื่อพักผ่อน ทันทีที่เสียงของจี้หลิงชวนดังขึ้น มู่ซีซีก็ลืมตาขึ้น

เธอเหลือบมองที่ประตูห้องทันทีโดยไม่รู้ตัว จากนั้นจึงหันไปดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือของตัวเอง

และเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว ก่อนหน้านี้จี้หลิงชวนโทรหาตัวเอง เขาบอกว่าอย่างช้าที่สุดใช้เวลาประมาณหนึ่งหรือสองชั่วโมงเท่านั้น แต่ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยไปเกือบสามชั่วโมงแล้ว

“มีธุระเหรอ?” มู่ซีซีถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ไม่มี รถติดบนถนนทำให้ล่าช้าไปนิด เลยกลับมาช้าไปหน่อย ตอนนี้เวลาก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้คุณยังมีเรียนแต่เช้าคุณพักผ่อนเถอะ”

ท้ายที่สุดจี้หลิงชวนก็เลือกที่ปิดบังมู่ซีซีเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ระหว่างเขาและชูเหยา

จี้หลิงชวนกลัวที่จะสูญเสียมู่ซีซี ในความเป็นจริงจี้หลิงชวนรู้ดีอยู่แก่ใจว่าถ้าเขาเล่าความจริงว่าเขาถูกชูเหยาวางยาจนเกิดมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันให้มู่ซีซีฟังแล้วล่ะก็ มู่ซีซีต้องเก็บของแล้วไปจากที่นี้อย่างแน่นอนโดยไม่ลังเลใจเลยสักนิด

มันไม่ง่ายเลยที่จี้หลิงชวนจะพามู่ซีซีกลับมาอยู่ที่นี่อีกครั้ง และในครั้งนี้เขาไม่อยากให้มู่ซีซีต้องจากไปไหนอีกแล้ว

จี้หลิงชวนยืนอยู่ที่ประตูและรออย่างเงียบ ๆ สักครู่ หลังจากที่ไม่ได้ยินคำตอบของมู่ซีซี เขาก็หันกลับไปที่ห้องรับแขกที่อยู่ตรงข้ามเขาทันที

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หลังจากที่มู่ซีซีและจี้หลิงชวนรับประทานอาหารเช้าตามปกติ จี้หลิงชวนไปทำงานที่บริษัทและมู่ซีซีก็ไปมหาวิทยาลัย

ทันทีที่เธอถึงหน้าห้องเรียน ลั่วเสี่ยวชิงก็เดินไปถึงข้างหน้ามู่ซีซี จับมือของมู่ซีซีและเดินไปเข้าไปในห้องเรียนด้วยกัน หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดอัลบั้มภาพและถามมู่ซีซีด้วยความสงสัยว่า: "ซีซี เธอรู้อะไรไหม เมื่อคืนนี้ฉันไปส่งพี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันที่สนามบินพร้อมกับคุณพ่อ？”

มู่ซีซีมองไปที่ท่าทางลับ ๆล่อ ๆของลั่วเสี่ยวชิง และยิ้มให้ลั่วเสี่ยวชิงอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก: "เธอเห็นอะไร？ทำไมถึงทำให้เธอมีท่าทางที่รู้สึกตื่นตระหนกขนาดนี้ด้วยล่ะ ……”

ทันทีที่มู่ซีซีพูดจบ ลั่วเสี่ยวชิงแทบรอไม่ไหวที่จะพูดต่อว่า: "ฉันเห็นชูเหยาแล้ว!!!"

ลั่วเสี่ยวชิงไม่เคยรู้จักชูเหยามาก่อน แต่เมื่อหกเดือนที่แล้ว มู่ซีซีถูกลักพาตัวไปพร้อมกับชูเหยา แต่ในท้ายที่สุดมู่ซีซีก็ตกลงไปในแม่น้ำพร้อมกับรถ และชีวิตของเธอก็ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง แต่ชูเหยากลับถูกจี้หลิงชวนช่วยชีวิตกลับมาได้ เพราะต้องการถามเรื่องของมู่ซีซี ลั่วเสี่ยวชิงจึงไปหาจี้หลิงชวนและพบเข้ากับชูเหยาโดยบังเอิญ ดังนั้นเธอก็จำชูเหยาได้เป็นพิเศษ

เมื่อมู่ซีซีได้ยินสิ่งที่ลั่วเสี่ยวชิงพูด ในที่สุดมู่ซีซีก็ให้ความสนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้มากขึ้น เธอเลิกคิ้วขึ้นและมองที่ลั่วเสี่ยวชิงด้วยรอยยิ้ม: "เธอเห็นชูเหยา？ เธอแน่ใจเหรอว่าคนที่เธอเห็นเป็นชูเหยาจริง ๆ ？"

เมื่อคืนจี้หลิงชวนอยู่กับชูเหยาตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ? ชูเหยาจะปรากฏตัวขึ้นที่สนามบินได้อย่างไรกัน

ลั่วเสี่ยวชิงกล่าวด้วยความมั่นใจ: “ฉันดูไม่ผิดคนแน่นอน คนคนนั้นก็คือชูเหยา！ก็คือคนที่หาเรื่องเธอไม่หยุดคนนั้นแหละ ！ เธอถูกควบคุมโดยบอดี้การ์ดในชุดดำสองสามคนเดินเข้าไปในประตูทางขึ้นเครื่อง "

ลั่วเสี่ยวชิงถอนหายใจอออกมาด้วยความโล่งอกและยังคงนินทาต่อไปว่า: "และดูเหมือนว่าชูเหยาเหมือนจะร้องไห้ด้วยนะ เห็นว่าเที่ยวบินกำลังจะบินไปยังสหรัฐอเมริกา"

หลังจากฟังคำพูดของลั่วเสี่ยวชิงแล้ว ในใจของมู่ซีซีก็อยากรู้อยากเห็นมากขึ้น

เมื่อได้ยินสิ่งที่ลั่วเสี่ยวชิงอธิบายว่าท่าทางชูเหยานั้นไม่ได้เต็มใจบินไปสหรัฐอเมริกาด้วยความสมัครใจอย่างแน่นอน และเมื่อคืนนี้จี้หลิงชวนก็ไปหาชูเหยา และอีกทั้งเมื่อคืนนี้จี้หลิงชวนยังกลับมาช้ากว่าเวลาที่บอกไว้ตั้งหลายชั่วโมง

ไม่มีทางเป็นไปได้ว่าเรื่องราวมันจะประจวบเหมาะขนาดนี้ และสิ่งเดียวที่เป็นไปได้นั่นก็คือชูเหยาทำอะไรให้จี้หลิงชวนโกรธ ถึงทำให้จี้หลิงชวนต้องส่งบอดี้การ์ดประกบเพื่อส่งชูเหยาออกประเทศอย่างเร่งด่วนขนาดนี้

เมื่อมู่ซีซีคิดได้เช่นนี้ ในใจของเธอก็อยากรู้อยากเห็นจริง ๆ ชูเหยาทำอะไรกันแน่ ถึงทำให้จี้หลิงชวนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้

แต่ตอนนี้ชูเหยาไปแล้ว และมู่ซีซีก็ไม่สามารถแก้แค้นได้แล้ว!

ในขณะที่คิดอยู่นั้นมู่ซีซีก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง เพราะเธอมีบางอย่างเก็บซ่อนไว้ในใจ วันนี้ทั้งวันในขณะที่เรียนอยู่นั้นมู่ซีซีใจเหม่อลอยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่

หลังจากเรียนคาบเรียนสุดท้ายเสร็จแล้ว มู่ซีซีจึงได้สติกลับมาอีกครั้ง

หลังเลิกเรียน มู่ซีซีและลั่วเสี่ยวชิงเดินไปทางประตูโรงเรียนพร้อมกัน

ทันทีที่เดินไปถึงหน้าประตูโรงเรียน มู่ซีซีใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวและเธอถูกลั่วเสี่ยวชิงที่อยู่ข้าง ๆเธอสะกิดเรียก

มู่ซีซีถูกสะกิดเรียกด้วยความมึนงงเธอจึงเงยหน้ามองลั่วเสี่ยวชิง และเห็นลั่วเสี่ยวชิงยกมือขึ้นและชี้ไปในทิศทางที่ไม่ไกล

มู่ซีซีมองตามทิศทางที่ลั่วเสี่ยวชิงชี้ ก็เห็นร่างสูงโปร่งของจี้หลิงชวน

ในขณะที่เธอเห็นจี้หลิงชวน มู่ซีซีคิดว่าตัวเองนั้นตาพร่ามัวจนดูผิด

ในช่วงเวลาต่อมา มู่ซีซียังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมและเห็นจี้หลิงชวนกำลังกวักมือเรียกตัวเองอยู่ แล้วเดินตรงมายังมู่ซีซี

ลั่วเสี่ยวชิงที่อยู่ด้านข้างเหลือบมองท่าทางของทั้งสองคน และรีบพูดกับมู่ซีซีด้วยน้ำเสียงติดตลกว่า: "ซีซี คุณชายจี้มารับเธอแล้ว ฉันยังมีธุระฉันขอตัวกลับก่อนนะ "

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวชิงพูดอยู่นั้นเธอก็วิ่งหนีจากไปทันที

ในช่วงเวลาที่มู่ซีซีหายตัวไป ท่าทางของจี้หลิงชวนที่แสดงออกมาด้วยความตื่นตระหนกและความวิตกกังวลแบบนี้นั้นมันไม่สามารถหลอกใครได้