ในใจชูเหยาสั่นเกร็งทันที หันมองจี้หลิงชวนแล้วอยากอธิบาย แต่ว่าไม่รอให้เธออธิบาย จี้หลิงชวนจึงมองชูเหยาพร้อมเอ่ยว่า "ถ้าไม่ชอบอาหารที่นี่ เธอก็กลับไปที่คฤหาสน์เซอร์ซิสซะ"

จี้หลิงชวนพูดอย่างไม่ไว้หน้าชูเหยาเลย เหมือนมีฝ่ามือล่องหนมาตบหน้าชูเหยาอย่างนั้น สำหรับชูเหยานี่ทรมานมากกว่าการที่จี้หลิงชวนมาตบหน้าเธอตรงๆซะอีก

"ฉัน……ฉันเปล่านะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น……ขอโทษ……เมื่อกี้แค่มือลื่น……" ชูเหยามองจี้หลิงชวนด้วยใบหน้าที่ซีดขาว ทำท่าทางน้อยใจแล้วเอ่ยอธิบาย

"ขอโทษนะ ฉันยังไม่หิว พวกนายกินกันก่อนเถอะ" ชูเหยาลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล แล้วก้าวเดินออกไปจากห้องอาหาร

ชูเหยาไม่อยู่แล้ว จี้หลิงชวนกับมู่ซีซีจึงกินข้าวต่อ จี้หลิงชวนก็เอาแต่ตักอาหารให้มู่ซีซีเหมือนเคย

มู่ซีซีไม่สนใจจี้หลิงชวน แค่ก้มหน้ากินข้าวเงียบๆ

ชูเหยาเดินกลับไปที่ห้องนอนแขกชั้นสองของตัวเอง ชูเหยาที่ในใจอัดอั้นมากพอเข้าห้องตัวเองปุ๊บ ใบหน้าที่ยังรักษารอยยิ้มอยู่นั้น กลับเย็นชาขึ้นมาทันที

ชูเหยากัดริมฝีปากตัวเองแน่น แล้วทำหน้าบึ้งตึง จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมา แล้วโทรไปหาป้าหลี่

ถ้าเธอไม่ระบายความโมโหออกมาเธอต้องอัดอั้นจนจะบ้าแน่นอน!

ป้าหลี่กดรับสายอย่างรวดเร็ว ชูเหยาจึงเอ่ยพูดอย่างเย็นชาว่า "มาที่ห้องนอนชั้นสองของฉัน!"

ป้าหลี่ที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ได้ยินน้ำเสียงที่เก็บกดของชูเหยาจึงลังเลไปครู่หนึ่ง จากนั้นป้าหลี่ค่อยตอบอย่างระมัดระวังว่า "ได้ค่ะคุณหนูชู ป้าจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ"

ห้านาทีหลังจากนั้น ป้าหลี่จึงมาเคาะประตูห้องชูเหยา

"เข้ามา! ปิดประตูด้วย"

ได้ยินสิ่งที่ชูเหยาสั่ง ป้าหลี่จึงต้องเดินเข้ามาแล้วปิดประตูห้องนอน

พอประตูปิดปุ๊บ ชูเหยาที่ใบหน้าเข้มขรึมจึงเดินไปตรงหน้าป้าหลี่ จากนั้นจึงง้างมือขึ้นมาตบหน้าป้าหลี่ซ้ายขวาแรงๆอย่างไม่ลังเล

ป้าหลี่โดนตบจนอึ้ง แล้วเบิกตาโตอย่างไม่อยากเชื่อมองชูเหยา รู้สึกแค่ว่าใบหน้าตัวเองที่กุมไว้บวมแดงขึ้นมาทันที

จากนั้นจึงยืนอึ้งนิ่งอยู่กับที่

"คนชั้นต่ำ!!! พวกคนชั้นต่ำ!" ชูเหยากัดฟันแน่นแล้วจ้องป้าหลี่ "มึงเป็นคนรับใช้ของกู! อย่าลืมว่าใครกันแน่ที่เป็นเจ้านายมึง!!!"

ได้ยินเสียงที่อำมหิตของชูเหยา ป้าหลี่ค่อยดึงสติกลับมา แล้วก้มหน้าลงอย่างหวาดกลัว พร้อมก้มหน้าเอ่ยอย่างหวาดระแวงว่า "คุณหนูชู……ขอโทษค่ะ……ขอโทษจริงๆค่ะ ความผิดป้าเอง……ทั้งหมดเป็นความผิดของป้าเอง……ต่อไปป้าจะระวังค่ะ……"

ป้าหลี่ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆชูเหยาจึงอารมณ์เสีย แต่ก็ไม่กล้าเถียงอะไรเธอเลย

ป้าเป็นแค่คนรับใช้ต่ำต้อย ต้องพึ่งพาเงินเดือนจากชูเหยา

ชูเหยาหัวเราะในลำคอ แล้วยื่นมือไปจิกผมป้าหลี่อย่างไม่เกรงใจ พร้อมพูดขู่ว่า "คนชั้นต่ำ! กูบอกมึงไว้เลย! ครั้งนี้กูแค่สั่งสอนมึงเบาๆ! ครั้งหน้าถ้ากล้ามองข้ามหัวกูอีกกูไม่ปล่อยมึงไปง่ายๆแน่!"

"ค่ะค่ะค่ะ……คุณหนูชู ป้าจำไว้แล้วค่ะ……"

ชูเหยาเห็นสภาพที่ขอร้องอ้อนวอนของป้าหลี่ ความโมโหในใจค่อยหายไปเล็กน้อย

สายตาก็มองกวาดใบหน้าที่บวมแดงทั้งสองข้างของป้าหลี่แล้วเอ่ยว่า "ตอนออกไปจัดการหน้าตัวเองด้วย ถ้าจี้หลิงชวนกับยัยมู่ซีซีถาม แกรู้ใช่ไหมว่าควรตอบยังไง?"

ป้าหลี่จะกล้าตอบว่าไม่ได้ยังไง เพราะป้าหลี่ดูแลชูเหยามานานขนาดนี้แล้ว ในใจป้าหลี่รู้ดี ถ้าเธอกล้าบอกเรื่องที่ชูเหยาตบตัวเองกับจี้หลิงชวนหรือว่ามู่ซีซี ด้วยความอำมหิตของชูเหยาถ้ารู้คงต้องหาข้ออ้างแล้วไล่เธอออกแน่นอน!

"คุณหนูชู……ป้าทราบค่ะ……ถ้าพวกคุณชายจี้ถามป้าก็จะบอกว่าป้าไม่ระวังเองค่ะ……"

ชูเหยาได้ยินสิ่งที่ป้าหลี่ตอบ จึงพยักหน้าอย่างพอใจ

แต่ว่าพอนึกถึงท่าทางจี้หลิงชวนที่ในใจมีแค่ยัยมู่ซีซีคนเดียว แล้วดูแลเอาใจใส่มันมาก แถมยังทำเพื่อมู่ซีซีแล้วไม่ไว้หน้าตัวเองเลย

ความโมโหของชูเหยาที่เพิ่งหายไปก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมาทันที!

ในขณะที่กำลังฟุ้งซ่าน อยู่ๆในหัวชูเหยาก็มีไอเดียดีๆลอยเข้ามา ที่สามารถหวนคืนภาพลักษณ์ในใจจี้หลิงชวนได้ แถมยังทำให้ยัยมู่ซีซีซวยได้ด้วย!

ขณะคิดสายตาชูเหยาจึงหันมองไปที่ป้าหลี่ "ใช่สิ! เดี๋ยวถ้าแกลงไปชั้นล่างแกจับตาดูยัยมู่ซีซีกับจี้หลิงชวนไว้ด้วย! พวกเขาสองคนทำอะไรบ้างก็รีบส่งข้อความมาบอกฉัน!"

"ได้ค่ะคุณหนูชู"

พอสั่งการเรียบร้อยแล้วชูเหยาจึงโบกมือเอ่ยกับป้าหลี่อย่างหงุดหงิด "เอาล่ะ แกไสหัวลงไปได้แล้ว! ลงไปแล้วจับตาดูดีๆด้วย!"

ป้าหลี่จึงถอยออกจากห้องเหมือนโชคดีที่รักษาชีวิตไว้ได้

เธอจึงทำตามคำสั่งชูเหยา พอป้าหลี่ลงไปชั้นล่างแล้วจึงเฝ้าดูจี้หลิงชวนกับมู่ซีซีแล้วแอบส่งข้อความให้ชูเหยา

มู่ซีซีกินมื้อเย็นเสร็จแล้วจึงไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้หลังคฤหาสน์ จี้หลิงชวนจึงตามเธอไปอย่างหน้าด้าน แล้วเอาแต่ชวนเธอคุย

ท่าทางมู่ซีซีเย็นชากับจี้หลิงชวนมากๆ จี้หลิงชวนถามเธอค่อยตอบ ถ้าจี้หลิงชวนไม่ชวนคุย งั้นเธอก็จะเดินไปเงียบๆ

ทั้งสองเดินเล่นรอบสวนดอกไม้ไปหลายรอบแล้ว จากนั้นจึงกลับไปในคฤหาสน์

มู่ซีซีจึงกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง จี้หลิงชวนไม่กล้าตามเข้าไป จึงกลับไปที่ห้องหนังสือ

ชูเหยาได้รับข้อความที่ป้าหลี่ส่งมา จึงยิ้มมุมปาก แล้วตอบกลับว่า "ถ้ายัยมู่ซีซีออกมาจากห้องส่งข้อความหาฉันด้วย"

ประมาณหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น โทรศัพท์ในมือชูเหยาจึงดัง

พอชูเหยาเปิดดู จึงเห็นข้อความที่ป้าหลี่ส่งมา "คุณหนูมู่ออกมาแล้วค่ะ"

ชูเหยาเห็นข้อความแล้วจึงรีบเปิดประตูห้องเดินออกไป พอเปิดประตูห้องปุ๊บ จึงเห็นมู่ซีซีที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องพอดี

ชูเหยาจึงเร่งฝีเท้า แล้วเดินไปขวางมู่ซีซีไว้

มู่ซีซีมองชูเหยาที่มายืนขวางตัวเองอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียงจึงขมวดคิ้ว "ชูเหยา เธอคิดจะเล่นอะไรอีก?"

เสียงของมู่ซีซีเพิ่งจบลง ชูเหยาที่อยู่ข้างหน้าจึงยิ้มมุมปากที่มีเลศนัยใส่มู่ซีซี ทันใดนั้นตัวชูเหยาก็เซไปข้างหลัง ตอนที่เห็นว่าตัวชูเหยาจะล้มลงไปข้างหลัง มู่ซีซีที่ตาแหลมมือเร็วเห็นจึงขมวดคิ้วแน่น จากนั้นจึงยื่นมือไปดึงมือชูเหยาที่กำลังจะล้มลงไป แล้วออกแรงดึงตัวชูเหยากลับมา