เกือบหนึ่งนาทีที่ลั่วเสี่ยวชิงจะหายจากอาการตกใจและรีบวิ่งไปที่มู่ซีซีด้วยดวงตาสีแดงก่ำ

ทั้งสองเข้ากอดกันแน่นและลั่วเสี่ยวชิงพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “ซีซี เธอคือซีซีไหม? เธอคือซีซีจริงๆใช่ไหม? เธอกลับมาแล้วจริงๆ?”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำพูดที่ไม่ต่อเนื่องของลั่วเสี่ยวชิง มู่ซีซีก็ตบไหล่ของลั่วเสี่ยวชิงอย่างใจเย็นและพูดว่า “ฉันเองเสี่ยวชิงฉันกลับมาแล้วจริงๆ"

ลั่วเสี่ยวชิงได้รับคำตอบจากมู่ซีซีและรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ เธอยิ้มน้ำตาไหลมองมู่ซีซีด้วยความโกรธ "มู่ซีซี! ทำไมคุณเลวเช่นนี้! เป็นเวลาเกิบครึ่งปีที่ไม่ได้มาหาฉัน รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงเธอแค่ไหน?”

“เสี่ยวซิง เรื่องมันยาว คุณยังไม่ได้ทานอาหารเที่ยงใช่ไหม พวกเราหาที่สถานที่กินไปด้วยพูดคุยกันไปด้วย” มู่ซีซีมองลั่วเสี่ยวชิงอย่างขอโทษ

“ครั้งนี้คุณต้องเลี้ยง! ทำให้ฉันกังวลมานานกว่าครึ่งปี!”

มู่ซีซีตอบตกลงอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองตรงไปที่ร้านอาหารเล็กๆ นอกโรงเรียนที่พวกเธอเคยกิน

แม้ว่าพื้นที่จะไม่ใหญ่มาก แต่สุขอนามัยก็สะอาดและรสชาติอาหารดีมาก

มู่ซีซีและลั่วเสี่ยวชิงได้พบสถานที่เงียบสงบตรงหัวมุมและนั่งลง ทั้งสองสั่งอาหารสองสามจานและถูกเสิร์ฟในระยะเวลาอันสั้น

ลั่วเสี่ยวชิงไม่มีเวลาสำหรับอาหารเช้า ทันทีที่อาหารถูกเสิร์ฟเธอก็เริ่มกินและพูดกับมู่ซีซีขณะที่เธอกินว่า "ซีซี ตอนนี้มันถึงเวลาที่คุณจะต้องอธิบายแล้ว"

มู่ซีซียิ้มไม่ปิดบัง หลังจากที่เธอถูกลักพาตัวไป เธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และตกลงไปในแม่น้ำ ในที่สุดเธอก็ได้รับการช่วยเหลือจากลู่เฉินอัน เธอนอนอยู่บนเตียงในอาการโคม่าเป็นเวลาครึ่งปีและทุกคนพูดอย่างนั้น

แต่มู่ซีซียังคงปกปิดว่าชูเหยาเป็นผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังการลักพาตัวในอุบัติเหตุทางรถยนต์

ตอนนี้ชูเหยาทำเหมือนไม่มีอะไรและมู่ซีซีไม่ต้องการบอกลั่วเสี่ยวชิงให้กังวลเกี่ยวกับเธอ

ลั่วเสี่ยวชิงมองไปที่มู่ซีซีอย่างทุกข์ใจหลังจากได้ยินเรื่องนี้ เธอไม่กล้าพูดถึงเด็กคนนี้กับมู่ซีซีดูเหมือนว่าเด็กอาจจะหายไปในอุบัติเหตุทางรถยนต์

แต่มู่ซีซีโชคดีที่สามารถนำชีวิตของเธอกลับคืนมาได้

ขณะที่ลั่วเสี่ยวชิงคิด เธอกำหมัดด้วยความโกรธและมองไปที่มู่ซีซี "ซีซี! แก๊งที่ลักพาตัวตอนนี้จับตัวได้หรือยัง?! มันแย่เหลือเกิน เราต้องกำจัดคนที่น่ารังเกียจของพวกเธอ ค้นหาพวกเธอ พวกเธอทำให้คุณเป็นแบบนี้! เราจำเป็นต้องจับพวกมันให้ได้ พวกมันทำร้ายเธอขนาดนี้! ต้องให้พวกมันชดใช้ให้สมราคา!”

มู่ซีซีมองไปที่อาการที่บูดบึ้งของลั่วเสี่ยวชิงเอื้อมมือออกเพื่อจับมือลั่วเสี่ยวชิงและปลอบ “เสี่ยวชิงไม่ต้องกังวล ฉันจะติดตามเรื่องนี้จนจบและฉันจะไม่ปล่อยพวกมันไป "

ลั่วเสี่ยวชิงมองไปที่ใบหน้าของมู่ซีซีเล็กน้อยจากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องอีกครั้งและพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้ออื่นที่ทำให้มู่ซีซีมีความสุข

หลังกินอาหารกลางวันเสร็จมู่ซีซีไปโรงเรียนกับลั่วเสี่ยวชิงเพื่อทำเอกสารการกลับไปเข้าเรียน

พรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์และมู่ซีซีจะสามารถกลับไปโรงเรียนอีกครั้งตั้งแต่วันจันทร์หน้า

ในช่วงบ่ายลั่วเสี่ยวชิงยังมีเรียน ดังนั้นมู่ซีซีจึงบอกลาลั่วเสี่ยวชิงทันทีที่เธอเดินออกจากประตูโรงเรียน โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น

แม้ว่ามู่ซีซีจะเปลี่ยนโทรศัพท์มือถือของเธอ แต่เธอได้เบอร์โทรศัพท์เดิมกลับมาที่เมืองหรงแต่โทรศัพท์นี้ไม่มีบันทึก มู่ซีซีมองดูหมายเลขนี้และรู้สึกคุ้นเคย แต่เธอไม่รู้ว่ามันคือใคร โทรมาที่นี่

หลังจากลังเลสองสามวินาทีมู่ซีซีก็รับสายโทรศัพท์

ทันทีที่เธอวางโทรศัพท์แนบหูของเธอ เสียงที่คุ้นเคยของชูเหยาก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์ “มู่ซีซี ไม่คิดว่าแกยังไม่ได้เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์?”

ทันทีที่เธอได้ยินเสียงของชูเหยา มู่ซีซีก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความรังเกียจปรากฏในดวงตาที่สวยงามและชัดเจนของเธอ ใบหน้าของเธอทรุดลงเล็กน้อยทันที น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเย็นชาและเธอพูดอย่างตรงไปตรงมา “ทำไม? โทรมามีอะไรกับฉันเหรอ?”

ชูเหยาไม่สนใจน้ำเสียงที่ไม่แยแสของมู่ซีซี เธอแค่หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “โทรหาแกแน่นอนว่าต้องมีเรื่อง ไม่ได้เจอแกนานขนาดนี้ ทำไมเราไม่ดื่มกาแฟด้วยกันสักแก้วล่ะ?

เมื่อฟังคำพูดที่เล่าถึงอดีต ความรู้สึกดูถูกก็แวบเข้ามาในหัวใจของมู่ซีซีมีอะไรให้เล่าระหว่างเธอกับชูเหยา? !

มีแต่ความแค้น!

มู่ซีซีเยาะเย้ยถือโทรศัพท์อย่างดูถูกและพูดว่า "ซูเหยา แกเป็นคนหน้าซื่อใจคดเหมือนเช่นเคย จริงๆแล้ว ฉันสงสัยจริงๆ หลังจากที่ถอดเสื้อที่น่ารังเกียจและหน้าซื่อใจคด ข้างในของแกคงเน่าเหม็นมีหนอนน่าขยะแขยง"

การแสดงออกของชูเหยาเปลี่ยนเป็นซีดเซียวครู่หนึ่งจากคำพูดของมู่ซีซี เธอถือโทรศัพท์มือถือแน่น หายใจสั้นๆเล็กน้อย แต่เธอไม่รู้ว่าจะหักล้างมันอย่างไร เธอไม่ได้คืนดี เธอทำได้เพียงเข้มแข็งเท่านั้น เธอกลั้นลมหายใจด้วยใบหน้ามืดมนแต่บังคับตัวเองให้ยิ้ม "มู่ซีซี แกกลัวที่จะไปเจอกันเหรอ?”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ชูเหยาพูด มู่ซีซีก็หัวเราะคิกคัก “ใครบอกว่าฉันกลัว ฉันยังมีเวลาดื่มกาแฟ อันที่จริง แม้ว่าแกจะไม่โทรหาฉัน ฉันก็จะโทรหาแก"

หลังจากพูดมู่ซีซีก็หยุดและพูดต่อ “ตอนนี้ฉันอยู่ในมหาลัยAแล้ว มีร้านกาแฟดีๆอยู่ใกล้ๆ ฉันจะส่งที่อยู่ไปให้แก แกก็มาที่นี่ได้ทันที”

หลังจากนั้นมู่ซีซีวางสายโดยไม่รอให้ชูเหยาวางสาย รอชูเหยาได้สติกลับมามู่ซีซีได้ส่งที่อยู่ไปยังโทรศัพท์มือถือของชูเหยาแล้ว

ชูเหยากัดริมฝีปากของเธอและขอให้คนขับขับรถไปยังที่อยู่ของมู่ซีซี

มู่ซีซีมาถึงแต่เช้าพบสถานที่ที่มองเห็นวิวหน้าต่างได้ดี นั่งลงสั่งน้ำผลไม้คั้นสดหนึ่งแก้วแล้วดื่มช้าๆ รอจนเกือบครึ่งชั่วโมง มู่ซีซีก็มองดูชูเหยาออกจากของเบาะหลังของรถหรูสีดำจากนอกหน้าต่าง

ทันทีที่ชูเหยาลงจากรถ เธอเห็นมู่ซีซีนั่งอยู่ตรงหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน

ไม่รอให้มู่ซีซีทักทาย ชูเหยาเดินไปหามู่ซีซีและดึงเก้าอี้ออกไปแล้วนั่งลงตรงข้ามมู่ซีซี

พนักงานเสิร์ฟนำเมนูมาให้ ชูเหยาไม่ได้ดูแต่สั่งเพียงลาเต้เท่านั้น

ไม่นานพนักงานเสิร์ฟก็ยกกาแฟมาเสิร์ฟ ชูเหยาจิบกาแฟอย่างหรูหรา จากนั้นเธอก็มองไปที่มู่ซีซีแล้วยิ้มและพูดว่า “มู่ซีซี อันที่จริงฉันไม่ได้คาดหวังให้คุณกลับมาเมื่อครึ่งปีที่แล้ว มีคนพบศพผู้หญิงลอยน้ำเหมือนคุณ ทุกคนต่างก็คิดว่าคุณตายแล้ว”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ชูเหยาพูด มู่ซีซีก็ยิ้มอย่างดูถูกและพูดโดยตรง "ชูเหยา ฉันกลับมาแล้ว คุณควรจะผิดหวังสินะ"

ชูเหยาพูดอย่างสงบในขณะที่ถือกาแฟ "มู่ซีซี ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร"

ชูเหยาระมัดระวังตัวมาก มู่ซีซีคนปัจจุบันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ชูเหยาเห็นได้ชัดเจนมากว่ามู่ซีซีคนปัจจุบันไม่ธรรมดาเหมือนเมื่อก่อน เธอกลัวว่าตอนนี้มู่ซีซีจะแอบบันทึกเสียงอยู่ใต้โต๊ะ