มู่ซีซีกัดริมฝีปากเบาๆ เพื่อระงับความแค้นที่มีต่อมู่อวี๋เฟย จากนั้นจึงกดรับสายโทรศัพท์

ทันทีที่เธอวางโทรศัพท์แนบเข้ากับหู เสียงที่ดูข่มขู่ของมู่อวี๋เฟยก็ดังขึ้น "มู่ซีซี! ออกมาเจอกันหน่อยได้ไหม! ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าประตูมหาวิทยาลัยแล้ว!"

สายตาของมู่ซีซีดูขรึมขึ้นมาในทันที เชอะ มู่อี๋เฟยอยากเจอเธอ ？เธอก็กำลังอยากจะเจอกับมู่อวี๋เฟยอยู่เช่นกัน

“ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้!” หลังจากพูดจบมู่ซีซีก็วางสายไป

ลั่วเสี่ยวชิงที่ยืนอยู่ด้านข้างเห็นสีหน้าของมู่ซีซีไม่ค่อยดีนัก ในพริบตาเธอก็แสยะยิ้มออกมา ลั่วเสี่ยวชิงมองไปที่มู่ซีซีด้วยความกังวล "ซีซี เกิดอะไรขึ้น? สีหน้าเธอดูไม่ค่อยดีเลย"

มู่ซีซีหันมาสบตากับลั่วเสี่ยวชิง จากนั้นก็ส่ายหัวไปมา "ฉันสบายดี แต่มีบางอย่างที่ต้องจัดการ เสี่ยวชิงเธอกลับไปที่ห้องเรียนก่อน แล้วฉันจะตามไป"

ลั่วเสี่ยวชิงเห็นว่ามู่ซีซีน่าจะมีธุระอะไร เธอจึงไม่ได้ถามอะไรมาก ได้แต่พยักหน้าให้มู่ซีซีและเดินจากไป

มู่ซีซีเดินออกไปที่หน้าประตูมหาวิทยาลัย และทันทีที่มู่ซีซีไปถึงเธอก็สามารถมองเห็นมู่อวี๋เฟย รออยู่ทางด้านนอกได้อย่างรวดเร็ว

มู่ซีซีเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของมู่อวี๋เฟย และมองไปที่มู่อวี๋เฟย พร้อมกับแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย

ดูแล้วเหมือนว่าเมื่อคืนนี้มู่อวี๋เฟยก็คงจะไม่ได้มีความสุขอะไรมาก

เมื่อก่อนมู่อวี๋เฟยมักจะแต่งตัวหรูหราและแต่งหน้ามีสีสันอยู่เสมอ แต่ดูตอนนี้มู่อวี๋เฟยในตอนนี้สิ แต่งหน้าดูเบาลงไปมาก แม้แต่รองพื้นยังปกปิดรอยคล้ำใต้ตาไม่สนิท เสื้อผ้าที่เธอสวมก็มีรอยยับเต็มไปหมด เส้นเลือดในตาก็เห็นได้อย่างชัดเจนแถมยังดูไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงอีกด้วย

มู่ซีซีมองไปที่มู่อวี๋เฟย ก่อนที่จะหัวเราะออกไปอย่างเย็นชา"มู่อวี๋เฟย ที่เธอมาหาฉันมีธุระอะไรกับฉันเหรอ?"

มู่ซีซีกำหมัดแน่น เพื่อยับยั้งความแค้นในใจ

ในชาตินี้มู่ซีซีคงจะไม่มีวันลืมสิ่งที่มู่อวี๋เฟยพยายามทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก

ที่งานเลี้ยงเมื่อวานนี้ แม้ว่าน้ำเปล่าแก้วนั้นแม่ของเธอจะเป็นคนส่งให้ แต่เรื่องนี้มัน ต้องเกี่ยวกับมู่อวี๋เฟยอย่างแน่นอน

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เป็นเหมือนกับฝันร้ายของมู่ซีซี

แม้ว่ามันจะผ่านไปแล้ว แต่พอนึกถึงร่างกายของมู่ซีซีก็ยังอดไม่ได้ที่จะสั่นเทาด้วยความกลัว ถ้า จี้หลิงชวนไม่รีบเข้ามาช่วย กลัวว่ามู่ซีซีคงจะรับไม่ได้และฆ่าตัวตายไปแล้ว

มู่ซีซีไม่เคยคิดว่ามู่อวี๋เฟยจะมีจิตใจเลวร้ายขนาดนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะยังเป็นน้องสาวของมู่อวี๋เฟยก็ตาม

มู่อวี๋เฟยเผชิญหน้ากับมู่ซีซี สายตาของเธอดูเคร่งขรึมขึ้น ยิ่งเธอเกลียดมู่ซีซีมากเท่าไหร่

มู่ซีซีเองก็ยิ่งเกลียดเธอมากขึ้นเท่านั้น

หากว่าโลกใบนี้ไม่มีมู่ซีซีอยู่ จี้หลิงชวนก็คงจะเลือกเธอแล้ว

มู่อวี๋เฟยเชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะมู่ซีซี

เมื่อคิดได้อย่างนี้ ดวงตาของมู่อวี๋เฟยก็เต็มไปด้วยความเกลียดชังโดยไม่รู้ตัว เธอพูดกับมู่ซีซีต่อหน้าว่า "หาที่สำหรับนั่งคุยกันเถอะ"

มู่อวี๋เฟยเป็นคนแค่สายตาคนอื่นมาก เธอไม่อยากทะเลาะกับมู่ซีซีบนถนนแถวมหาวิทยาลัย

จากนั้นมู่ซีซีก็เดินตามมู่อวี๋เฟยเข้าไปในร้านอาหารเล็กๆ ข้างมหาวิทยาลัย และขอห้องส่วนตัวหนึ่งห้อง

มู่ซีซีเดินตามมู่อวี๋เฟยเข้าไปในห้อง พอประตูห้องเพิ่งปิดลง มู่อวี๋เฟยยังไม่ทันได้พูดอะไรกับมู่ซีซี ก่อนที่จะโดนมู่ซีซีตบเข้าไปที่หน้าอย่างจัง

มู่อวี๋เฟยไม่ทันได้ตั้งตัว เธอได้ยินเพียงแค่เสียง เพียะ ดังขึ้น มู่อวี๋เฟยโดนมู่ซีซีตบอย่างกะทันหัน

เธอตกตะลึงไปในชั่วขณะ สายตาของเธอจ้องเขม็งไปที่มู่ซีซีที่ยืนอยู่ต่อหน้าของเธอ จากการถูกตบเข้าที่ใบหน้าด้านขวา ทำให้มู่อวี๋เฟยตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ

“มู่! ซี! ซี! แกกล้าดียังไงมาตบฉัน! แกกล้าดียังไงมาตบฉัน!!!” มู่อวี๋เฟยกำมือแน่นพร้อมกับตะโกนใส่มู่ซีซีด้วยน้ำเสียงที่โมโห

เมื่อได้ยินคำพูดของมู่อวี๋เฟย มู่ซีซีก็แสยะยิ้มออกมา ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นของมู่อวี๋เฟยดูเคร่งขรึมขึ้นไปอีก จากนั้นมู่ซีซีก็ตบเข้าไปที่ใบหน้าของมู่อวี๋เฟยอย่างแรงอีกครั้ง

พร้อมกับพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า "มู่อวี๋เฟย ทำไมเธอถึงได้จิตใจต่ำช้าแบบนี้นะ เธอทำร้ายฉันซ้ำแล้วซ้ำเหล่า!สองครั้งที่ตบเธอนี้ เป็นการเอาคืน! และนี่ก็เป็นสิ่งที่เธอติดค้างฉันไว้ !!!!"

มู่อวี๋เฟยถูกมู่ซีซีตบถึงสองครั้ง และเธอก็รู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก

มู่อวี๋เฟย แทบรอไม่ไหวที่จะรีบเข้าไปฉีกใบหน้าที่น่ารังเกียจของมู่ซีซี และตบเธออย่างสาสม!

แต่เมื่อมู่อวี๋เฟยนึกถึงใบหน้าที่เย็นชาและไร้อารมณ์ของจี้หลิงชวนขึ้นมา มู่อวี๋เฟยก็รู้สึกสะดุ้ง

บางครั้งก็รู้สึกเจ็บบางครั้งก็รู้สึกสงบขึ้นมาภายในใจ

เธอไม่สามารถโต้กลับได้ในทันที ถ้าหากว่าถูกจี้หลิงชวนรู้ เกรงว่าเขาจะต้องไม่ปล่อยเธอไปแน่…

มู่อวี๋เฟยนึกถึงภาพเมื่อคืนนี้ที่จี้หลิงชวนพูดกับเธอพร้อมกับอุ้มร่างของมู่ซีซีไว้ในอ้อมแขนของเขา เขาไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆแน่ และคำพูดของเขาทำให้มู่อวี๋เฟยกลัวและหนาวจนถึงกระดูก

เธอเชื่อว่าจี้หลิงชวนคงไม่ใช่แค่พูดเล่นอย่างแน่นอน แม้ว่าเรื่องเมื่อคืนวานแม่ของเธอจะลากเอาคนที่ชื่อหรูหรูเข้ามารับผิด แต่มู่อวี๋เฟยก็รู้ดีว่า จี้หลิงชวนไม่ใช่คนโง่อย่างแน่นอน

ดังนั้นเมื่อคืนมู่อวี๋เฟยจึงคิดทบทวนจนนอนไม่หลับทั้งคืน และวันนี้เธอก็กระสับกระส่าย นั่งไม่ติด ถึงกับอดไม่ไหวจึงได้วิ่งแจ้นมาหามู่ซีซีที่นี่

ดังนั้นเธอจะหุนหันพลันแล่นไม่ได้! จะต้องสงบสติ!จะต้องสงบสติ!! ! !

หลังจากที่มู่ซีซีได้ตบหน้ามู่อวี๋เฟยถึงสองครั้ง ทำให้ความโกรธในใจของเธอถูกระบายออกมาเล็กน้อย จิตใจก็ดูจะสงบลง เธอมองไปที่มู่อวี๋เฟยอย่างเย็นชาและพูดขึ้นว่า "มู่อวี๋เฟย จะว่าไปแล้ว วันนี้เธอมาหาฉันทำไม!"

“มู่ซีซี ตอนนี้เธอได้ตบฉันแล้ว อารมณ์เย็นขึ้นบ้างหรือยัง？ ฉันยอมรับว่าสิ่งที่ฉันทำเมื่อวานนี้มันผิด แต่ถ้าไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ของเธอกับจี้หลิงชวนฉันคงจะไม่ต้องทำแบบนี้ หากจะตำหนิ ก็ต้องตำหนิตัวเธอเอง ไม่ใช่มาตำหนิฉัน!”

เมื่อมู่ซีซีได้ฟังคำพูดของมู่อวี๋เฟย มือทั้งสองข้างของมู่ซีซีก็กำแน่นขึ้น พร้อมกับพูดขัดจังหวะของ มู่อวี๋เฟย "มู่อวี๋เฟย เธออยากจะพูดอะไรกันแน่!"

เมื่อฟังคำพูดของมู่ซีซี มู่อวี๋เฟยก็พูดออกไปกับมู่ซีซีโดยตรงว่า “เธอช่วยไปบอกคุณชายจี้หน่อยว่า อย่าได้ติดใจเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้อีก!”

“ถ้าคุณชายจี้ต้องการทำอะไร ฉันห้ามเข้าไม่ได้หรอก”มู่ซีซีปฏิเสธออกไปในทันที

มู่อวี๋เฟยชักสีหน้า พร้อมกับตะคอกใส่มู่ซีซี“มู่ซีซี มันจะมากเกินไปแล้วนะ เรื่องเมื่อคืนนี้คุณแม่ก็ร่วมด้วย หรือว่าเธออยากจะเห็นจี้หลิงชวนทำอะไรคุณแม่อย่างนั้นเหรอ ！มู่ซีซี！เธอมันยังมีหัวใจอยู่บ้างไหม ？”