ทันทีที่จี้หลิงชวนลืมตา เขาก็พบกับดวงตาที่เป็นกังวลของมู่ซีซี เมื่อมองไปที่ฝ่ามือขนาดใหญ่ที่มู่ซีซีจับไว้โดยไม่รู้ตัวริมฝีปากของจี้หลิงชวนก็ไม่สามารถยับยั้งการเคลื่อนไหวได้ เมื่อเขาลุกขึ้นเขาก็โล่งใจยิ้มให้มู่ซีซีจากนั้นเขาก็พูดว่า "ซีซี ไม่ต้องกังวล ฉันไม่เป็นไร … "

ขณะที่มู่ซีซีได้ยินคำพูดของจี้หลิงชวนดวงตาของมู่ซีซีก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที รีบจ้องมองที่จี้หลิงชวนถามด้วยความกังวล “จี้หลิงชวน ยังมีตรงไหนที่ไม่สบายไหม? บาดแผลยังเจ็บอยู่หรือไม่?”

เมื่อเห็นดวงตาของมู่ซีซีแดงก่ำที่กำลังจะร้องไห้ หัวใจของจี้หลิงชวนก็กลายเป็นลูกบอลกลมและเขาก็รีบจับมือเล็กๆของมู่ซีซีเพื่อปลอบโยนเขา "ซีซี อย่าร้องไห้ ฉันไม่เป็นไรฉันไม่เป็นไรจริงๆ ไม่เจ็บแผลแล้ว…อย่าร้องไห้"

มู่ซีซีเห็นว่าจี้หลิงชวนหน้าซีดเล็กลงและทุกอย่างก็ไม่มีอะไร ความกังวลของเขาลดลงเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากและอดไม่ได้ที่จะถามจี้หลิงชวนอีกครั้ง "จี้หลิงชวน! คุณบ้าไปแล้วหรือเปล่า?” ทำไมถึงใช้ตัวเองปกป้องฉันจากมีด! คุณไม่ต้องการมีชีวิตแล้วเหรอ!"

เมื่อจี้หลิงชวนฟังคำพูดของมู่ซีซีรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขากว้างขึ้นเล็กน้อยและมือที่จับมู่ซีซีก็ไม่ได้รับการปล่อย เขายิ้มให้มู่ซีซีและพูดว่า "ซีซี ถ้าสามารถย้อนเวลามาได้ ฉันก็จะยังยืนปกป้องให้เธอโดยไม่เสียใจอย่างที่บอก ซีซี ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอได้รับอันตรายใดๆ ถ้าจะต้องแทนที่เธอด้วยชีวิตของฉัน ฉันก็เต็มใจ…”

ก่อนที่จี้หลิงชวนจะพูดจบมู่ซีซีก็จ้องไปที่จี้หลิงชวนและรีบเอามือปิดปากของจี้หลิงชวนเพื่อหยุดจี้หลิงชวน "จี้หลิงชวน! คุณไม่ได้รับอนุญาตให้พูดเรื่องไร้สาระที่นี่!!!"

เมื่อจี้หลิงชวนมองดูท่าทางประหม่าของมู่ซีซี รอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาก็ลึกซึ้งขึ้นในทันใด

ฟางเซิ่งผู้ซึ่งพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อเป็นคนล่องหนในห้องผู้ป่วยมาโดยตลอด เห็นว่าจี้หลิงชวนและมู่ซีซีกำลังพูดถึงเรื่องเดียวกัน จากนั้นเขาก็ไอเบาๆ แล้วเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วพูด “จี้หลิงชวน ตอนนี้ชูเหยาอยู่ภายใต้การควบคุมของเราแล้วเราจะจัดการอย่างไรต่อไป?”

สายตาของจี้หลิงชวนหันไปทางฟางเซิ่งทันทีและเมื่อเขาได้ยินเกี่ยวกับชูเหยาใบหน้าของจี้หลิงชวนก็โกรธแค้นในทันที ไอ้คนที่สมควรตายอย่างชูเหยามาถึงจุดนี้แล้วและยังคิดที่จะทำร้ายมู่ซีซีแม้ว่าทุกอย่างจะจบลงแล้วก็ตาม แต่ตราบเท่าที่จี้หลิงชวนจำฉากที่ชูเหยาแทงมู่ซีซีด้วยมีดในก่อนหน้านี้จี้หลิงชวนอดไม่ได้ที่จะเหงื่อออกจากด้านหลังของเขา

ถ้าจี้หลิงชวนช้าไป มีดผลไม้คมอาจแทงหัวใจของมู่ซีซีได้!

ชูเหยานั้นอันตรายเกินไป ดังนั้นคราวนี้จี้หลิงชวนจะไม่ยอมให้ชูเหยาไปง่ายๆ!

ขณะที่จี้หลิงชวนคิดลืมตาขึ้นและมองไปที่มู่ซีซีทันใดนั้นเสียงของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวและพูดว่า "ซีซี คุณจะทำอย่างไรกับชูเหยา?"

จี้หลิงชวนรู้ว่ามู่ซีซีเกลียดชูเหยามาตลอด ดังนั้นจี้หลิงชวนจึงต้องการให้มู่ซีซีตัดสินใจ

เมื่อฟังคำพูดของจี้หลิงชวน มู่ซีซีก็ขมวดคิ้วทันทีเมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่ชูเหยาทำ

มองไปที่จี้หลิงชวนอีกครั้ง คิ้วที่ขมวดคิ้วของมู่ซีซีก็คลายเบาลงอาจเป็นเพราะคราวนี้มู่ซีซีเกือบจะได้สัมผัสกับการจากไปของจี้หลิงชวนซึ่งทำให้มู่ซีซีเปิดใจมากขึ้น

ในอดีตมู่ซีซีเกลียดชูเหยามากและต้องการเพิ่มความเจ็บปวดเป็นสองเท่ากลับไปหาชูเหยา

แต่หลังจากประสบเหตุการณ์ที่จี้หลิงชวนป้องกันมีดด้วยตัวเองมู่ซีซีก็รู้สึกว่าความเกลียดชังครั้งก่อนไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือเธอและจี้หลิงชวนมีชีวิตอยู่ได้ดีทั้งในปัจจุบันและอนาคต

ขณะที่มู่ซีซีคิดเธอมองไปที่จี้หลิงชวนและพูดว่า “คุณเป็นคนตัดสินว่าเกิดอะไรขึ้นกับชูเหยา มันคงจะดีที่เธอไม่ปรากฏตัวต่อหน้าฉันในอนาคต"

ฟังคำพูดของมู่ซีซี จี้หลิงชวนจับมือมู่ซีซีอย่างผ่อนคลายจากนั้นก็หันไปหาฟางเซิ่งที่อยู่ข้างๆและสั่งการ“ส่งชูเหยาไปที่สถานีตำรวจในข้อหาฆาตกรรมโดยเจตนาไม่ใช่เพื่อ ไม่พูดถึงโทษประหารชีวิต พิพากษาจำคุกตลอดชีวิต!”

ฟางเซิ่งฟังคำสั่งของจี้หลิงชวนและออกไปจัดการทันที หลังจากจากไปเขาก็ปิดประตูห้องผู้ป่วยของทั้งจี้หลิงชวนและมู่ซีซีครุ่นคิด

บอดี้การ์ดสองคนลากตัวชูเหยาเข้าไปในรถที่แน่นหนาและลู่เฉิงจินซึ่งถูกชูเหยาหักหลังจึงไม่ได้ปกป้องชูเหยาเหมือนเมื่อก่อน แต่มองดูชูเหยาอย่างเย็นชาจากด้านข้างผู้คุ้มกันลากขึ้นไปบนรถประมาณ

ความแข็งแกร่งของผู้หญิงนั้นน้อยกว่าผู้ชายโดยเนื้อแท้ ไม่ว่าชูเหยาจะดิ้นรนแค่ไหน เธอก็ไม่มีสามารถต่อต้านบอดี้การ์ดร่างสูงทั้งสองที่อุ้มเธอไว้ได้

ผลักเข้าไปในรถห้องขังโดยตรง จากนั้นด้วยการล็อคประตูเหล็กที่เป็นของแข็งก็ถูกล็อคทันที

ชูเหยาได้ยินเสียงทันใดนั้นก็ดูหงุดหงิด ดวงตาของเธอแดงก่ำจู่ๆ ร่างกายของเธอก็ลุกขึ้นยืนขึ้นจากพื้นด้วยแขนของเธอและรีบวิ่งไปที่ประตูเหล็ก มือของเธอจับเหล็กไว้แน่น ประตูกำลังแกว่งจ้องมองที่ฟางเซิ่งที่ยืนอยู่ข้างนอกด้วยดวงตาที่แตกร้าวและคำรามเหมือนคนบ้า "แกปล่อยฉันออกมา!ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ฉันไม่ต้องการอยู่ในนี้!!!"

ขณะที่ชูเหยาพูดก็ที่ได้เห็นสภาพที่ไม่สั่นคลอนของฟางเซิ่ง ดวงตาสีแดงของเธอก็ตะโกนอย่างรวดเร็ว "ฉันอยากเห็นจี้หลิงชวน! ฉันอยากเห็นจี้หลิงชวน!!! พาฉันไปพบกับจี้หลิงชวน!!!"

จนถึงขณะนี้ถูกขังอยู่ในห้องขังที่มืดมิดนี้ ชูเหยาพบทันทีว่าในวันที่เธอถูกขังไว้ที่สหรัฐอเมริกาโดยจี้หลิงชวนมันดีแค่ไหน!

เธอไม่ต้องการถูกขังที่นี่! เธอสำนึกผิดแล้ว! เธอต้องการพบจี้หลิงชวน!

ฟางเซิ่งมองดูสภาพชูเหยาที่ใกล้จะบ้าและเขาพูดด้วยดวงตาที่เย็นชา "ชูเหยา คุณทำใจเถอะ! คุณชายจี้จะไม่มาเจอคุณอีกต่อไป!”

“การส่งคุณมาขังไว้ที่นี่คือคำสั่งของคุณชายจี้! ไม่เพียงแค่นั้นเพราะคุณพยายามฆ่าโดยเจตนา คุณชายจี้ได้พูดไปแล้ว อย่างน้อยเธอต้องโทษจำคุกตลอดชีวิต! ไม่สามารถออกไปจากที่นี่ตลอดชีวิต!”

เสียงของฟางเซิ่งเข้าไปในหูของชูเหยาอย่างชัดเจน ร่างกายของชูเหยาหยุดนิ่งทันที ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยการมองฟางเซิ่งอย่างไม่เชื่อสายตา

ใช้เวลานานกว่าที่ซูเหยาจะกลับมาได้สติ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและเธอก็ส่ายหัวอย่างบ้าคลั่งตะโกนออกไปอย่างควบคุมสติไม่ได้ “เป็นไปไม่ได้! ไม่มีทางเป็นไปได้!จี้หลิงชวนจะไม่ทำกับฉันแบบนี้ เขาจะไม่ทำกับฉันแบบนี้แน่นอน! แกกำลังหลอกฉันเหรอ? แกโกหกฉันใช่ไหม? แกโกหกฉันแน่ๆ ไสหัวออกไปจากที่นี่! ออกไป! ฉันต้องการพบจี้หลิงชวน! ฉันต้องการคุยกับเขา ฉันจะพูดต่อหน้าเขาให้ชัดเจน! !!"