จี้หลิงชวนรู้สึกได้จริงๆว่ามู่ซีซีเปลี่ยนไปมากหลังจากกลับมาหลังจากหายไปครึ่งปี

งั้นหากมู่ซีซีต้องการให้ชูเหยาอาศัยอยู่ด้วยก็ให้ชูเหยาอาศัยอยู่ชั่วคราวเถอะ

ภายใต้การรับรู้ของเขา แม้ว่าชูเหยาคิดจะกำจัดส่วนเกินออกไป เขาก็จะปกป้องมู่ซีซี

ซูเหยาที่อยู่ข้างๆได้ยินว่าจี้หลิงชวนตกลงและรอยยิ้มที่มีความสุขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ เธอกำลังจะพลิกตัวและลุกจากเตียง ป้าหลี่ที่อยู่ด้านข้างรีบกดมือของชูเหยาเมื่อเห็น "คุณชู น้ำเกลือของคุณยังไม่หมดค่ะ”

มู่ซีซีก็ขดริมฝีปากของเธอเมื่อเห็นสิ่งนี้และพูดกับชูเหยา “ใช่ รีบอะไรขนาดนั้น รอจนกว่าการให้น้ำเกลือจะสิ้นสุดลง”

เมื่อฟังเสียงที่เกือบจะหัวเราะออกมาของมู่ซีซี ชูเหยาขมวดคิ้ว สาปแช่งในใจ เธอไม่สามารถสงบลงได้และในที่สุดเธอก็ทำได้เพียงนอนลงบนเตียง

ชูเหยาได้รับน้ำเกลือทั้งหมดสี่ขวดและใช้เวลาในการให้น้ำเกลือมากกว่า 3 ชั่วโมง ในที่สุดเธอก็หมด

หมอมาตรวจวัดอุณหภูมิของชูเหยาอีกครั้งและไข้ก็ลดลงอย่างสมบูรณ์

เดิมทีชูเหยาไม่มีปัญหาอื่นใด สาเหตุหลักมาจากความหนาวเย็นและมีไข้สูง ตอนนี้ไข้สูงหายไปแล้ว หมอไม่คัดค้านที่จะออกจากโรงพยาบาล ดังนั้นเธอจึงมีความสุข ผ่านขั้นตอนการออกจากโรงพยาบาลของชูเหยาอย่างรวดเร็ว

จี้หลิงชวนและมู่ซีซีเดินออกจากโรงพยาบาลเคียงข้างกัน ในขณะที่ชูเหยาได้รับการดูแลจากป้าหลี่และตามหลังทั้งจี้หลิงชวนและมู่ซีซี

ชูเหยาเพิ่งป่วยหนักและทั้งตัวของเธอก็ยังคงอ่อนแอมาก เธอไม่ได้กินอะไรเลยและร่างกายของเธอก็อ่อนแอ

จี้หลิงชวนเดินไปก่อนเพื่อขับรถมาจอดรับมู่ซีซีและชูเหยา

คราวนี้ชูเหยารู้สึกเจียมตัวไม่อยากเสียหน้าให้แก่มู่ซีซีและเปิดประตูเบาะหลังอย่างมีสติและเข้าไปในรถ

ป้าหลี่นั่งเบาะหลังพร้อมกับชูเหยาและมู่ซีซีดึงที่นั่งผู้โดยสารข้างคนขับออกและนั่งลง

ไม่มีการพูดจาตลอดทาง

รถมาถึงคฤหาสน์ในหนึ่งชั่วโมงต่อมา

ทันทีที่จี้หลิงชวนจอดรถ เขาก็ค่อยๆลงจากรถและเดินไปที่ที่นั่งผู้โดยสารของมู่ซีซีและเปิดประตูให้มู่ซีซี

ชูเหยาที่เบาะหลังมองดูจี้หลิงชวนเปิดประตูให้มู่ซีซีกัดฟันอย่างขมขื่น ดวงตาของเธอก็มืดลงทันที

เมื่อก่อนจี้หลิงชวนและชูเหยาอยู่ด้วยกัน จี้หลิงชวนไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน

ไม่เคยเปิดประตูรถให้ชูเหยา!

ป้าหลี่มองดูใบหน้าที่มืดมนของชูเหยาอย่างระมัดระวัง สะกิดข้อศอกของชูเหยาและกระซิบ "คุณชู เราควรลงจากรถได้แล้ว"

เมื่อได้ยินเสียงของป้าหลี่ ชูเหยาก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง ระงับความหึงหวงที่ผุดขึ้นในใจเธอและเอื้อมมือออกไปดันประตูรถและออกจากรถ

ทุกคนเข้าไปในคฤหาสน์ทีละคน

ป้าหลี่มีสติมาก เมื่อเห็นว่าไม่มีคนใช้คนอื่นในคฤหาสน์และทุกคนยังไม่ได้กินข้าวกลางวัน เธอจึงเริ่มพูดกับจี้หลิงชวนมู่ซีซีและชูเหยา “คุณชายจี้ คุณมู่และคุณชู คุณต้องการจะทานอะไรไหม? ฉันจะไปเตรียมอาหารกลางวัน

มู่ซีซีโบกมือ “ฉันไม่ใช่คนกินจุกจิก คุณถามพวกเขาทั้งสองเถอะ”

ทันทีที่คำพูดของมู่ซีซีเงียบลงชูเหยาก็รีบไปด้านข้างเพื่อพูดกับป้าหลี่ "ป้าหลี่ ไปทำปลานึ่งมะนาวและซี่โครงหมูเปรี้ยวหวาน ก๋วยเตี๋ยวปูนึ่ง"

เมื่อสั่งอาหารแล้ว เหลือบตาจงใจมองไปที่มู่ซีซีโดยไม่ลืมที่จะประชด "นี่เป็นอาหารที่หลิงชวนชอบกินทั้งหมด"

มู่ซีซีฟังคำพูดของชูเหยาและหัวใจของเธอไม่สั่นไหวเลยสักนิด แต่เธอกลับจ้องมองที่ยั่วยุไปที่รูปลักษณ์ของชูเหยามู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยมีรอยยิ้ม

ชูเหยาต้องการยั่วยุอารมณ์เธอด้วยคำไม่กี่คำงั้นเหรอ? นั่นก็ดูถูกคนอย่างมู่ซีซีเกินไปแล้ว!

แต่มันไม่ได้ทำให้มู่ซีซีโต้ตอบ จี้หลิงชวนที่ด้านข้างขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่ชูเหยาพูดเมื่อครู่นี้และพูดกับป้าหลี่โดยตรงว่า "ไม่ ฉันไม่ชอบอาหารเหล่านั้นแล้ว ซีซีชอบทำอาหารสองจานนี้กุ้งนึ่งและซี่โครงหมูอบน้ำผึ้ง ส่วนอาหารอย่างอื่นคุณทำเองตามสะดวกได้เลย”

ชูเหยาไม่เคยคิดว่าจี้หลิงชวนจะพูดแบบนี้และจำความชอบของมู่ซีซีได้อย่างชัดเจน แต่ลืมเธอไปโดยสิ้นเชิง

ชูเหยาโกรธอยู่ในหัวใจแต่บนใบหน้าเธอต้องอดทนกับรูปลักษณ์ที่ไม่รู้สึกแยแสอะไร

ป้าหลี่รู้สึกถึงบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจและตอบรับคำสั่งอย่างรวดเร็วและไปที่ห้องครัวเพื่อทำธุระ

มู่ซีซีเหลือบมองไปที่จี้หลิงชวนแล้วพูดว่า "ถ้ากับบริษัทคุณงานยุ่ง คุณก็กลับไปบริษัท ตอนนี้ฉันไม่มีธุระอะไรแล้ว"

จี้หลิงชวนมองไปที่มู่ซีซีส่ายหัวอย่างไม่สบายใจ “วันนี้บริษัทไม่ยุ่ง ฉันจะอยู่กับคุณที่บ้าน"

จี้หลิงชวนและมู่ซีซีกำลังคุยกัน ชูเหยาที่เงียบๆอยู่ด้านข้างไม่สามารถพูดอะไรได้ดังนั้นเธอไม่พอใจได้แต่กัดฟันอย่างดุเดือด

ป้าหลี่ทำอาหารเร็วมากและใช้เวลาไม่นานในการทำอาหาร อาหารกลางวันแสนอร่อยมาวางที่โต๊ะ

มู่ซีซีเป็นผู้นำในการนั่งและจี้หลิงชวนนั่งตรงข้ามมู่ซีซีตามปกติ

ชูเหยาที่เข้ามาในห้องอาหารก็เห็นว่ามีที่นั่งอยู่ข้างๆ จี้หลิงชวนและเดินไปที่ตำแหน่งข้างๆ จี้หลิงชวนโดยไม่ได้คิดอะไร

ในช่วงเวลาต่อมา ก่อนที่ชูเหยาจะนั่งถัดจากจี้หลิงชวน ดวงตาของจี้หลิงชวนก็จ้องไปที่ชูเหยา “ชูเหยา คุณนั่งตรงนั้นเถอะ"

จี้หลิงชวนชี้ไปที่สถานที่ที่ห่างไกลจากเขาและมู่ซีซี

ชูเหยาตะลึง จ้องไปที่จี้หลิงชวนอย่างว่างเปล่าแต่เมื่อเธอเห็นว่าจี้หลิงชวนพูดจบประโยคโดยไม่หันไปมองเธอ แต่เธอกลับแสดงท่าทางเสน่หาโดยถือตะเกียบและคีบซี่โครงหมูย่างกับน้ำผึ้งแล้ววางลงในชามของซีซี "ซีซี เธอชิมซี่โครงหมูนี้รสชาติเป็นยังไงบ้าง?”

ชูเหยามองดูความสนิทสนมของจี้หลิงชวนและมู่ซีซี สิบนิ้วของเธอแอบๆกำหมัดแน่น แต่เธอไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งจี้หลิงชวนเธอทำได้เพียงเดินออกมาอย่างเจ็บปวด ดึงเก้าอี้ออกไปและนั่งลงที่ตำแหน่งที่ไกลที่สุดจากจี้หลิงชวน

มู่ซีซีที่ด้านข้างมองไปที่ใบหน้าที่หายใจแทบไม่ออกของชูเหยาจนกำลังจะเป็นตะคริวและอารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นเล็กน้อย เธอหยิบซี่โครงหมูน้ำผึ้งที่จี้หลิงชวนมอบให้เธอเป็นพิเศษในชามแล้วกินเข้าไป

หลังรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ สีหน้าของชูเหยาก็มืดลงอย่างสมบูรณ์

เพราะอาหารมื้อนี้ จี้หลิงชวนเองก็ไม่ได้กินอะไรมาก บางครั้งก็หยิบซี่โครงหมู่ให้ซีซีและบางครั้งเขาก็หยิบกุ้งให้ซีซี

ความร่วมมือโดยปริยายระหว่างจี้หลิงชวนและมู่ซีซีดูเหมือนจะลืมไปหมดแล้วว่ามีชูเหยาอยู่ข้างๆเขา

ชูเหยาโดนจี้หลิงชวนให้อยู่ในห้องรับรองแขกใกล้กับมุมบนชั้นสองซึ่งห่างจากห้องนอนใหญ่ที่สุด

เดิมทีจี้หลิงชวนบอกว่าเขาอยากจะอยู่ที่บ้านกับมู่ซีซี แต่ไม่นานหลังจากทานอาหารกลางวันฟางเซิ่งโทรหาจี้หลิงชวนจากบริษัท เนื่องจากมีเหตุฉุกเฉินจี้หลิงชวนจึงบอกกับมู่ซีซีและออกไป

ก่อนที่จะออกไปจี้หลิงชวนกังวลมู่ซีซีอยู่กับชูเหยาที่บ้าน ก็ยังเพิ่มผู้คุ้มกันไว้