นายหญิงจี้อุ้มทารกน้อยและหยอกล้อกับทารกอย่างมีความสุข จากนั้นเธอก็มองไปที่จี้หลิงชวน และมู่ซีซีแล้วถามขึ้นว่า”ใช่แล้ว หลิงชวน ซีซี ชื่อของเด็กคนนี้ล่ะ พวกเธอจะคิดไว้หรือยัง？”

เมื่อจี้หลิงชวนและมู่ซีซีได้ฟังคำถามของนายหญิงจี้ต่างก็มองหน้ากัน ไม่นานจากหลังนั้นจี้หลิงชวน ก็ตอบกลับมาว่า”คุณย่า เราสองคนได้คุยกันเรื่องชื่อของลูกไว้แล้ว เราจะเรียกเขาว่า จี้ จื่ออวี่”

นายหญิงจี้ได้ฟังแล้วก็ค่อยๆออกเสียงตาม “จี้ จื่ออวี่”

เธอพูดพลางพยักหน้าและกล่าวเสริมขึ้นว่า “อืม งั้นเรียกชื่อนี้แล้วกัน ดูไพเราะน่าฟังดี”

หลังจากนั้นไม่นานจี้หลิงชวนและมู่ซีซีก็กล่าวเสริมขึ้นอีกว่า”แต่คิดว่าน่าจะมีชื่อเล่นให้กับเขาสักชื่อคงจะดีกว่า เป็นชื่อที่ใช้สำหรับคนในครอบครัวของตัวเองเป็นคนเรียก ”

คราวนี้ทั้งจี้หลิงชวนและมู่ซีซีต่างก็มองไปที่นายหญิงจี้ด้วยรอยยิ้มและพูดขึ้นว่า”คุณย่า คุณย่าช่วยคิดชื่อเล่นของเด็กคนนี้ให้พวกเราหน่อย”

เมื่อนายหญิงจี้ได้ยินจี้หลิงชวนและมู่ซีซีพูดอย่างนั้นแล้ว เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ หลังจากที่เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นายหญิงจี้ก็มองไปที่จี้หลิงชวนและมู่ซีซี จากนั้นพูดขึ้นว่า”ชื่อเล่นของเด็กคนนี้เรียกว่าอันอันแล้วกัน ต่อไปเขาจะได้ปลอดภัยและความสุข”

ทั้งจี้หลิงชวนและมู่ซีซีต่างก็คิดว่าชื่ออันอันเหมาะเป็นชื่อเล่นที่เหมาะสมสำหรับลูกของพวกเขา ทั้งสองพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

นายหญิงจี้ไม่ได้อุ้มเด็กเล็กๆแบบนี้มานานแล้ว เธอรู้สึกตื่นเต้นดีใจจนวางไม่ลง นับตั้งแต่นายหญิงจี้เดินเข้ามาถึงในห้องผู้ป่วย เธอก็ได้อุ้มทารกน้อยไว้ในอ้อมแขนของเธอ แม้กระทั่งตอนที่เปลี่ยนผ้าอ้อมก็ยังไม่ยอมวาง

เพราะน้ำนมของมู่ซีซีมีไม่เพียงพอ ดังนั้นเธอจึงต้องให้ลูกของเธอดื่มนมนำเข้าสำหรับเด็กทารกแทน และนายหญิงจี้ก็ป้อนนมให้กับทารกตัวน้อยคนนี้ด้วยตัวเอง

นายหญิงจี้ยังคงมีเรี่ยวแรงอย่างกระฉับกระเฉง จนกระทั่งถึงเวลาสามทุ่มก็ยังไม่ยอมกลับ

โดยปกติแล้วนายหญิงจี้จะเป็นคนพักผ่อนตรงเวลา เมื่อก่อนพอถึงเวลาสามทุ่ม นายหญิงจี้ก็จะเข้านอนทันที แต่ตอนนี้ในขณะที่เธอกำลังอุ้มหลานอยู่ นายหญิงจี้ไม่มีท่าทีที่จะเหน็ดเหนื่อยหรือง่วงนอนเลย

สุดท้ายแล้ว ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จี้หลิงชวนจะสามารถพูดเกลี้ยกล่อมให้นายหญิงจี้กลับไปได้

อันที่จริงในโรงพยาบาลมีแบคทีเรียอยู่มากมาย ประกอบกับร่างกายของนายหญิงจี้ก็ไม่ค่อยจะแข็งแรง จี้หลิงชวนกลัวถ้าหากนายหญิงจี้อยู่โรงพยาบาลนานๆจะป่วยเอาได้ อีกทั้งตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เขากลัวว่านายหญิงจี้จะพักผ่อนไม่เพียงพอ

หลังจากที่จี้หลิงชวนลงไปส่งนายหญิงจี้ที่ชั้นล่างของโรงพยาบาลด้วยตัวเองแล้ว เมื่อเห็นว่านายหญิงจี้ขึ้นรถไปแล้ว จี้หลิงชวนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง

แต่ผลปรากฏว่า นายหญิงจี้ที่เพิ่งจะขึ้นขึ้นไปนั่งบนรถได้ไม่นานก็ไม่ลืมที่จะหันมาสั่งกับจี้หลิงชวนอีกว่า”หลิงชวน ดูแลซีซีและอันอันให้ดีนะ เมื่อซีซีรักษาตัวเสร็จให้พาอันอันมาเยี่ยมย่าที่บ้านพักคนด้วย”

ตอนนี้นายหญิงจี้ก็อายุมากแล้ว เธอไม่สามารถออกแรงมากๆได้ ออกมาข้างนอกแต่ละครั้งก็เสียแรงไปค่อนข้างมาก เธอไม่สามารถมาหามู่ซีซีกับอันอันได้ทุกวัน ดังนั้นเลยทำได้เพียงแค่ต้องรอให้จี้หลิงชวนนำภรรยาของตนเองไปเยี่ยม

จี้หลิงชวนรีบตอบกลับในทันทีว่า “ได้ครับคุณย่า ผมทราบแล้ว ถึงเวลานั้นผมจะต้องพาพวกเขาไปเยี่ยมคุณย่าแน่นอน”

หลังจากที่นายหญิงจี้ได้ยินคำสัญญาของจี้หลิงชวนอย่างนั้นแล้ว เธอจึงรู้สึกพอใจและเลื่อนกระจกหน้าต่างของรถขึ้น

เมื่อจี้หลิงชวนออกไปส่งนายหญิงจี้กลับไปเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็รีบกลับไปที่ห้องผู้ป่วย

จี้หลิงชวนเห็นว่ามู่ซีซีกำลังอุ้มและให้นมอันอันอยู่

มู่ซีซีรู้สึกผิดที่ไม่สามารถให้นมแม่นมที่ดีที่สุดแก่อันอันได้ เธอรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก และในขณะที่เธอให้นมอันอันอยู่ก็ทำหน้าส่งสารลูกอยู่ตลอด

เมื่อจี้หลิงชวนเห็นอย่างนี้แล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาลูบศีรษะมู่ซีซีเบาๆเพื่อเป็นการปลอบโยน

อันอันคนนี้เป็นเก่งจริงๆ แถมยังดูรู้เรื่องมากอีกด้วย เขาไม่แหกปากร้องเลยแม้แต่นิดเดียว ยกเว้นแต่ตอนที่เขาเกิดออกมา ตอนนั้นทำให้มู่ซีซีทรมานได้ไม่น้อยเลย แต่หลังจากที่เขาเกิดออกมาแล้ว เขาก็เป็นเด็กดีมากๆและแทบจะไม่ร้องไห้เลยด้วยซ้ำ

คาดว่าอันอันเด็กคนนี้คงจะรู้ตัวดีว่า หากเขากล้าทะเลาะกับแม่ พ่อของเขาจะต้องไล่เขาออกไปจากบ้านเป็นแน่

เวลาส่วนใหญ่อันอันจะเงียบสงบ กินและนอน นอนตื่นแล้วก็กินต่อ

ตอนนี้ดื่มนมเสร็จแล้ว ไม่นานนักอันอันก็หลับไปในอ้อมแขนของมู่ซีซี

เมื่อจี้หลิงชวนเห็นว่าอันอันหลับไปแล้ว มู่ซีซีก็เหนื่อยมาทั้งวัน จี้หลิงชวนจึงรีบยื่นมือออกไปรับอันอันจากอ้อมแขนของมู่ซีซี แล้ววางเบาๆ บนเตียงนุ่มๆที่เตรียมไว้สำหรับทารกพร้อมกับห่มผ้าให้กับเขา

จากนั้นจี้หลิงชวนก็กลับมานั่งลงตรงด้านข้างของมู่ซีซีและมองไปที่มู่ซีซีด้วยความสงสาร “ซีซีวันนี้เธอเหนื่อยมามากแล้ว เธอรีบพักผ่อนเถอะ”

เมื่อมู่ซีซีได้ฟังคำพูดที่เป็นห่วงเป็นใยของจี้หลิงชวน หัวใจของเธอก็ชุ่มชื้นขึ้น ตอนนี้เธอก็ง่วงมากจริงๆนั่นแหละ ใจจริงเธอก็อยากจะนอนอยู่เหมือนกัน แต่ทว่าวันนี้ตั้งแต่ตอนที่เธอรออยู่ในห้องคลอดและในขณะทำการคลอด เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอมีเหงื่อออกเต็มไปหมด เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงตอนนี้ มู่ซีซีจึงรู้สึกอึดอัดและเหนียวตัวมาก ก็เพราะอย่างนี้แล้วเธอจะนอนหลับได้อย่างไรกัน

มู่ซีซีคิดพลางอดไม่ได้ที่จะกระซิบบอกจี้หลิงชวนว่า “เหงื่อออกทั่วไปหมด นอนไม่หลับหรอก รู้สึกไม่สบายตัวเลย ”

มู่ซีซีมีนิสัยรักความสะอาดเล็กน้อย เรื่องนี้จี้หลิงชวนก็รู้มาก่อน ทุกครั้งหลังจากที่เขาทำกับภารกิจกับมู่ซีซีเสร็จ เมื่อร่างกายของเธอมีเหงื่อออกเธอก็จะนอนไม่หลับ ฉะนั้นในทุกๆครั้งจี้หลิงชวนจะเป็นคนอุ้มมู่ซีซีไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

ทันทีที่คำพูดของมู่ซีซีแผ่วเบาลง ป้าหวางซึ่งกำลังนั่งอยู่ว่างๆก็พูดขึ้นมาว่า“คุณผู้หญิง เดี๋ยวฉันจะไปเอาน้ำร้อนมาเช็ดตัวให้กับคุณนะคะ คุณเพิ่งคลอดลูกเสร็จ ยังไม่สามารถอาบน้ำได้ จะอาบน้ำตอนนี้ไม่ได้หรอกค่ะ ”

ป้าหวางพูดยังไม่ทันจบดี และมู่ซีซีก็ยังไม่มีโอกาสจะได้ปฏิเสธออกมา แต่จี้หลิงชวน ก็เข้าใจความรู้สึกของมู่ซีซีเป็นอย่างดี เขาจึงพูดกับป้าหวางขึ้นว่า “ป้าหวางไม่ต้องหรอก ตอนนี้อันอันก็หลับไปแล้ว คุณก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องข้างๆเถอะ ส่วนเรื่องของมู่ซีซีผมจะเป็นคนดูแลเธอเอง ”

มู่ซีซีขี้อายและไม่ชอบที่จะเปิดเผยร่างกายของเธอกับคนแปลกหน้า ถึงแม้ว่าป้าหวางจะเป็นผู้หญิงเหมือนกับเธอก็ตาม แต่มู่ซีซีก็ยังคงรู้สึกไม่ค่อยชินอยู่ดี

เมื่อป้าหวางได้ฟังสิ่งที่จี้หลิงชวนพูด เธอจึงตอบตกลงและหันหลังเดินกลับออกจากห้องไปในทันที

ทันใดนั้นในห้องพิเศษขนาดใหญ่ก็เหลือเพียงแค่จี้หลิงชวน มู่ซีซี และยังมีอันอันซึ่งกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ด้วย

มู่ซีซีกำลังรอให้จี้หลิงชวนเช็ดตัวให้กับเธออยู่ ใบหน้าสีขาวบริสุทธิ์ค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ

ในสมองของเธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพเมื่อก่อนตอนที่จี้หลิงชวนอุ้มเธอไปอาบน้ำ ทุกครั้งๆที่ จี้หลิงชวนพูดว่าเขาแค่จะพาเธอไปอาบน้ำเท่านั้น แต่เก้าสิบเปอร์เซ็นต์จี้หลิงชวนก็อดใจได้…

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา มู่ซีซีก็รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้

หลังจากที่มู่ซีซีตั้งครรภ์ได้ไม่กี่เดือน ในตอนกลางคืนจี้หลิงชวนก็ไม่เคยแตะต้องตัวเธออีกเลย เพียงแค่นอกอดเธอธรรมดาๆเท่านั้น และอาจจะมีบางในบางครั้งที่จี้หลิงชวนมีความรู้สึก แต่เขาก็จะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ แล้วใช่น้ำเย็นจัดราดตัว หรือไม่อย่างนั้นมู่ซีซีก็จะเป็นคนใช้มือช่วยเขา

อันที่จริงจี้หลิงชวนก็อดทนมาตั้งหลายเดือนแล้ว ทำให้มู่ซีซีรู้สึกกลัวเล็กน้อยหากจะต้องปล่อยให้จี้หลิงชวนเห็นร่างกายที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าของเธอในตอนนี้

และตอนนี้เธอก็ยังอยู่ในระยะอยู่ไฟหลังคลอดอยู่ ยังทำเรื่องนั้นกับจี้หลิงชวนไม่ได้ สำหรับตัวเธอนั้นไม่มีปัญหาอะไร แต่กลัวว่าคนที่ทรมานจะเป็นจี้หลิงชวนซะมากกว่า

มู่ซีซีก็รู้สึกลำบากใจเช่นเดียวกัน

นายหญิงจี้อุ้มทารกน้อยและหยอกล้อกับทารกอย่างมีความสุข จากนั้นเธอก็มองไปที่จี้หลิงชวน และมู่ซีซีแล้วถามขึ้นว่า”ใช่แล้ว หลิงชวน ซีซี ชื่อของเด็กคนนี้ล่ะ พวกเธอจะคิดไว้หรือยัง？”

เมื่อจี้หลิงชวนและมู่ซีซีได้ฟังคำถามของนายหญิงจี้ต่างก็มองหน้ากัน ไม่นานจากหลังนั้นจี้หลิงชวน ก็ตอบกลับมาว่า”คุณย่า เราสองคนได้คุยกันเรื่องชื่อของลูกไว้แล้ว เราจะเรียกเขาว่า จี้ จื่ออวี่”

นายหญิงจี้ได้ฟังแล้วก็ค่อยๆออกเสียงตาม “จี้ จื่ออวี่”

เธอพูดพลางพยักหน้าและกล่าวเสริมขึ้นว่า “อืม งั้นเรียกชื่อนี้แล้วกัน ดูไพเราะน่าฟังดี”

หลังจากนั้นไม่นานจี้หลิงชวนและมู่ซีซีก็กล่าวเสริมขึ้นอีกว่า”แต่คิดว่าน่าจะมีชื่อเล่นให้กับเขาสักชื่อคงจะดีกว่า เป็นชื่อที่ใช้สำหรับคนในครอบครัวของตัวเองเป็นคนเรียก ”

คราวนี้ทั้งจี้หลิงชวนและมู่ซีซีต่างก็มองไปที่นายหญิงจี้ด้วยรอยยิ้มและพูดขึ้นว่า”คุณย่า คุณย่าช่วยคิดชื่อเล่นของเด็กคนนี้ให้พวกเราหน่อย”

เมื่อนายหญิงจี้ได้ยินจี้หลิงชวนและมู่ซีซีพูดอย่างนั้นแล้ว เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ หลังจากที่เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นายหญิงจี้ก็มองไปที่จี้หลิงชวนและมู่ซีซี จากนั้นพูดขึ้นว่า”ชื่อเล่นของเด็กคนนี้เรียกว่าอันอันแล้วกัน ต่อไปเขาจะได้ปลอดภัยและความสุข”

ทั้งจี้หลิงชวนและมู่ซีซีต่างก็คิดว่าชื่ออันอันเหมาะเป็นชื่อเล่นที่เหมาะสมสำหรับลูกของพวกเขา ทั้งสองพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

นายหญิงจี้ไม่ได้อุ้มเด็กเล็กๆแบบนี้มานานแล้ว เธอรู้สึกตื่นเต้นดีใจจนวางไม่ลง นับตั้งแต่นายหญิงจี้เดินเข้ามาถึงในห้องผู้ป่วย เธอก็ได้อุ้มทารกน้อยไว้ในอ้อมแขนของเธอ แม้กระทั่งตอนที่เปลี่ยนผ้าอ้อมก็ยังไม่ยอมวาง

เพราะน้ำนมของมู่ซีซีมีไม่เพียงพอ ดังนั้นเธอจึงต้องให้ลูกของเธอดื่มนมนำเข้าสำหรับเด็กทารกแทน และนายหญิงจี้ก็ป้อนนมให้กับทารกตัวน้อยคนนี้ด้วยตัวเอง

นายหญิงจี้ยังคงมีเรี่ยวแรงอย่างกระฉับกระเฉง จนกระทั่งถึงเวลาสามทุ่มก็ยังไม่ยอมกลับ

โดยปกติแล้วนายหญิงจี้จะเป็นคนพักผ่อนตรงเวลา เมื่อก่อนพอถึงเวลาสามทุ่ม นายหญิงจี้ก็จะเข้านอนทันที แต่ตอนนี้ในขณะที่เธอกำลังอุ้มหลานอยู่ นายหญิงจี้ไม่มีท่าทีที่จะเหน็ดเหนื่อยหรือง่วงนอนเลย

สุดท้ายแล้ว ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จี้หลิงชวนจะสามารถพูดเกลี้ยกล่อมให้นายหญิงจี้กลับไปได้

อันที่จริงในโรงพยาบาลมีแบคทีเรียอยู่มากมาย ประกอบกับร่างกายของนายหญิงจี้ก็ไม่ค่อยจะแข็งแรง จี้หลิงชวนกลัวถ้าหากนายหญิงจี้อยู่โรงพยาบาลนานๆจะป่วยเอาได้ อีกทั้งตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เขากลัวว่านายหญิงจี้จะพักผ่อนไม่เพียงพอ

หลังจากที่จี้หลิงชวนลงไปส่งนายหญิงจี้ที่ชั้นล่างของโรงพยาบาลด้วยตัวเองแล้ว เมื่อเห็นว่านายหญิงจี้ขึ้นรถไปแล้ว จี้หลิงชวนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง

แต่ผลปรากฏว่า นายหญิงจี้ที่เพิ่งจะขึ้นขึ้นไปนั่งบนรถได้ไม่นานก็ไม่ลืมที่จะหันมาสั่งกับจี้หลิงชวนอีกว่า”หลิงชวน ดูแลซีซีและอันอันให้ดีนะ เมื่อซีซีรักษาตัวเสร็จให้พาอันอันมาเยี่ยมย่าที่บ้านพักคนด้วย”

ตอนนี้นายหญิงจี้ก็อายุมากแล้ว เธอไม่สามารถออกแรงมากๆได้ ออกมาข้างนอกแต่ละครั้งก็เสียแรงไปค่อนข้างมาก เธอไม่สามารถมาหามู่ซีซีกับอันอันได้ทุกวัน ดังนั้นเลยทำได้เพียงแค่ต้องรอให้จี้หลิงชวนนำภรรยาของตนเองไปเยี่ยม

จี้หลิงชวนรีบตอบกลับในทันทีว่า “ได้ครับคุณย่า ผมทราบแล้ว ถึงเวลานั้นผมจะต้องพาพวกเขาไปเยี่ยมคุณย่าแน่นอน”

หลังจากที่นายหญิงจี้ได้ยินคำสัญญาของจี้หลิงชวนอย่างนั้นแล้ว เธอจึงรู้สึกพอใจและเลื่อนกระจกหน้าต่างของรถขึ้น

เมื่อจี้หลิงชวนออกไปส่งนายหญิงจี้กลับไปเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็รีบกลับไปที่ห้องผู้ป่วย

จี้หลิงชวนเห็นว่ามู่ซีซีกำลังอุ้มและให้นมอันอันอยู่

มู่ซีซีรู้สึกผิดที่ไม่สามารถให้นมแม่นมที่ดีที่สุดแก่อันอันได้ เธอรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก และในขณะที่เธอให้นมอันอันอยู่ก็ทำหน้าส่งสารลูกอยู่ตลอด

เมื่อจี้หลิงชวนเห็นอย่างนี้แล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาลูบศีรษะมู่ซีซีเบาๆเพื่อเป็นการปลอบโยน

อันอันคนนี้เป็นเก่งจริงๆ แถมยังดูรู้เรื่องมากอีกด้วย เขาไม่แหกปากร้องเลยแม้แต่นิดเดียว ยกเว้นแต่ตอนที่เขาเกิดออกมา ตอนนั้นทำให้มู่ซีซีทรมานได้ไม่น้อยเลย แต่หลังจากที่เขาเกิดออกมาแล้ว เขาก็เป็นเด็กดีมากๆและแทบจะไม่ร้องไห้เลยด้วยซ้ำ

คาดว่าอันอันเด็กคนนี้คงจะรู้ตัวดีว่า หากเขากล้าทะเลาะกับแม่ พ่อของเขาจะต้องไล่เขาออกไปจากบ้านเป็นแน่

เวลาส่วนใหญ่อันอันจะเงียบสงบ กินและนอน นอนตื่นแล้วก็กินต่อ

ตอนนี้ดื่มนมเสร็จแล้ว ไม่นานนักอันอันก็หลับไปในอ้อมแขนของมู่ซีซี

เมื่อจี้หลิงชวนเห็นว่าอันอันหลับไปแล้ว มู่ซีซีก็เหนื่อยมาทั้งวัน จี้หลิงชวนจึงรีบยื่นมือออกไปรับอันอันจากอ้อมแขนของมู่ซีซี แล้ววางเบาๆ บนเตียงนุ่มๆที่เตรียมไว้สำหรับทารกพร้อมกับห่มผ้าให้กับเขา

จากนั้นจี้หลิงชวนก็กลับมานั่งลงตรงด้านข้างของมู่ซีซีและมองไปที่มู่ซีซีด้วยความสงสาร “ซีซีวันนี้เธอเหนื่อยมามากแล้ว เธอรีบพักผ่อนเถอะ”

เมื่อมู่ซีซีได้ฟังคำพูดที่เป็นห่วงเป็นใยของจี้หลิงชวน หัวใจของเธอก็ชุ่มชื้นขึ้น ตอนนี้เธอก็ง่วงมากจริงๆนั่นแหละ ใจจริงเธอก็อยากจะนอนอยู่เหมือนกัน แต่ทว่าวันนี้ตั้งแต่ตอนที่เธอรออยู่ในห้องคลอดและในขณะทำการคลอด เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอมีเหงื่อออกเต็มไปหมด เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงตอนนี้ มู่ซีซีจึงรู้สึกอึดอัดและเหนียวตัวมาก ก็เพราะอย่างนี้แล้วเธอจะนอนหลับได้อย่างไรกัน

มู่ซีซีคิดพลางอดไม่ได้ที่จะกระซิบบอกจี้หลิงชวนว่า “เหงื่อออกทั่วไปหมด นอนไม่หลับหรอก รู้สึกไม่สบายตัวเลย ”

มู่ซีซีมีนิสัยรักความสะอาดเล็กน้อย เรื่องนี้จี้หลิงชวนก็รู้มาก่อน ทุกครั้งหลังจากที่เขาทำกับภารกิจกับมู่ซีซีเสร็จ เมื่อร่างกายของเธอมีเหงื่อออกเธอก็จะนอนไม่หลับ ฉะนั้นในทุกๆครั้งจี้หลิงชวนจะเป็นคนอุ้มมู่ซีซีไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

ทันทีที่คำพูดของมู่ซีซีแผ่วเบาลง ป้าหวางซึ่งกำลังนั่งอยู่ว่างๆก็พูดขึ้นมาว่า“คุณผู้หญิง เดี๋ยวฉันจะไปเอาน้ำร้อนมาเช็ดตัวให้กับคุณนะคะ คุณเพิ่งคลอดลูกเสร็จ ยังไม่สามารถอาบน้ำได้ จะอาบน้ำตอนนี้ไม่ได้หรอกค่ะ ”

ป้าหวางพูดยังไม่ทันจบดี และมู่ซีซีก็ยังไม่มีโอกาสจะได้ปฏิเสธออกมา แต่จี้หลิงชวน ก็เข้าใจความรู้สึกของมู่ซีซีเป็นอย่างดี เขาจึงพูดกับป้าหวางขึ้นว่า “ป้าหวางไม่ต้องหรอก ตอนนี้อันอันก็หลับไปแล้ว คุณก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องข้างๆเถอะ ส่วนเรื่องของมู่ซีซีผมจะเป็นคนดูแลเธอเอง ”

มู่ซีซีขี้อายและไม่ชอบที่จะเปิดเผยร่างกายของเธอกับคนแปลกหน้า ถึงแม้ว่าป้าหวางจะเป็นผู้หญิงเหมือนกับเธอก็ตาม แต่มู่ซีซีก็ยังคงรู้สึกไม่ค่อยชินอยู่ดี

เมื่อป้าหวางได้ฟังสิ่งที่จี้หลิงชวนพูด เธอจึงตอบตกลงและหันหลังเดินกลับออกจากห้องไปในทันที

ทันใดนั้นในห้องพิเศษขนาดใหญ่ก็เหลือเพียงแค่จี้หลิงชวน มู่ซีซี และยังมีอันอันซึ่งกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ด้วย

มู่ซีซีกำลังรอให้จี้หลิงชวนเช็ดตัวให้กับเธออยู่ ใบหน้าสีขาวบริสุทธิ์ค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ

ในสมองของเธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพเมื่อก่อนตอนที่จี้หลิงชวนอุ้มเธอไปอาบน้ำ ทุกครั้งๆที่ จี้หลิงชวนพูดว่าเขาแค่จะพาเธอไปอาบน้ำเท่านั้น แต่เก้าสิบเปอร์เซ็นต์จี้หลิงชวนก็อดใจได้…

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา มู่ซีซีก็รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้

หลังจากที่มู่ซีซีตั้งครรภ์ได้ไม่กี่เดือน ในตอนกลางคืนจี้หลิงชวนก็ไม่เคยแตะต้องตัวเธออีกเลย เพียงแค่นอกอดเธอธรรมดาๆเท่านั้น และอาจจะมีบางในบางครั้งที่จี้หลิงชวนมีความรู้สึก แต่เขาก็จะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ แล้วใช่น้ำเย็นจัดราดตัว หรือไม่อย่างนั้นมู่ซีซีก็จะเป็นคนใช้มือช่วยเขา

อันที่จริงจี้หลิงชวนก็อดทนมาตั้งหลายเดือนแล้ว ทำให้มู่ซีซีรู้สึกกลัวเล็กน้อยหากจะต้องปล่อยให้จี้หลิงชวนเห็นร่างกายที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าของเธอในตอนนี้

และตอนนี้เธอก็ยังอยู่ในระยะอยู่ไฟหลังคลอดอยู่ ยังทำเรื่องนั้นกับจี้หลิงชวนไม่ได้ สำหรับตัวเธอนั้นไม่มีปัญหาอะไร แต่กลัวว่าคนที่ทรมานจะเป็นจี้หลิงชวนซะมากกว่า

มู่ซีซีก็รู้สึกลำบากใจเช่นเดียวกัน