บทที่ 26 ล่อหมาป่าเข้าห้อง

มู่ซีซีอาบน้ำเสร็จออกมา จากนั้นเธอก็ปิดไฟห้องนอน เหลือเพียงแสงไฟสีเหลืองอ่อนสลัวๆของโคมไฟข้างหัวเตียง เธอซุกตัวเข้าไปในผ้าห่ม จากนั้นก็หลับตาลง ทันทีที่เธอหลับตาลงในสมองของเธอก็ผุดภาพใบหน้าอันเย็นชาของจี้หลิงชวนขึ้นมาไม่หยุด

ตลอดทั้งคืนเธอไม่สามารถที่จะควบคุมสมองของตัวเองได้ เธอไม่สามารถหยุดคิดได้ว่าตอนนี้จี้หลิงชวนคงจะพักผ่อนอยู่ในห้องกับมู่อวี๋เฟย……

มู่อวี๋เฟยสวยขนาดนั้น อีกทั้งยังรักจี้หลิงชวนมากอีกด้วย จี้หลิงชวนก็คงจะทำเรื่องแบบนั้นกับเธอแน่……

ยิ่งคิดสมองของเธอยิ่งรวนไปหมด ในใจของเธอมันรู้สึกไม่สงบ

เธอพยายามข่มตาลงแต่ก็ยังคงนอนไม่หลับ ความรู้สึกกระวนกระวายใจทำให้เธอพรวดพราดลุกขึ้นจากเตียง เธอลืมตาขึ้นพร้อมกับใช้นิ้วมือนวดๆบริเวณหว่างคิ้ว ในตอนที่เธอกำลังทำสมาธิกำหนดลมหายใจเข้าออกในห้องมืดๆอยู่นั้น หูของเธอกับได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากทางหน้าต่างระเบียง

สายตาของมู่ซีซีจับจ้องไปที่ระเบียงนอกหน้าต่าง หัวใจของเธอเต้นตึกๆๆแรงขึ้น

ไฟแสงสีเหลืองอ่อนสลัวๆของห้องนอน ทำให้มู่ซีซีมองเห็นทางด้านนอกไม่ค่อยชัด เธอรู้สึกหวาดกลัวมาก เธอพยายามตั้งสติ

เธอหายใจเข้าออกลึกๆ จากนั้นก็ค่อยๆก้าวลงจากเตียงช้าๆเพื่อไปหยิบไฟฉายจากชั้นมาไว้ในมือ ทันใดนั้นเธอมองเห็นเงาสีดำๆวิ่งผ่านกำแพงห้องไป

มู่ซีซีรู้สึกหวาดกลัวมากจนหน้าผากและมือทั้งสองข้างของเธอชื้นไปด้วยเหงื่อ เงานี่เป็นของใครกัน ？หรือว่าจะเป็นขโมยที่จะเข้ามาขโมยของในคฤหาสน์！

มู่ซีซียืนหลังพิงผนังกำแพงของห้องด้วยความระมัดระวัง สายตาของเธอจับจ้องไปที่เงาที่อยู่บนพื้น กำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

เงาของใครบางคนกำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้เธอ มู่ซีซีรวบรวมเอาความกล้าของตัวเอง จากนั้นเธอก็ยกไฟฉายที่อยู่ในมือขึ้นมาเพื่อหวังว่าจะกระแทกให้โดนคนร้าย

ชั่วพริบตาเดียว ไฟฉายที่เธอยกขึ้นมาไม่มีเสียงกระแทกกับของหรือวัตถุใดๆเลย และเมื่อเธอได้สติกลับมาก็พบว่ามือที่ถือไฟฉายถูกใครบางคนที่มีแรงมากกว่ายึดเอาไว้

มู่ซีซีรู้สึกตกใจมาก ตอนที่เธอกำลังจะอ้าปากร้องตะโกนเรียกให้คนมาช่วย เงาดำๆของใครบางคนก็โถมเข้ามาจากนอกระเบียง และใช้มือข้างหนึ่งปิดปากของเธอไว้

มู่ซีซีได้เห็นใบหน้าที่ชัดเจนของเจ้าของเงาดำร่างสูงใหญ่นั้นแล้ว ที่แท้ก็คือจี้หลิงชวนนี่เอง！

หลังจากที่เธอเห็นว่าเป็นจี้หลิงชวน เธอก็รู้สึกโล่งขึ้นมาเล็กน้อย อย่างน้อยก็ไม่ใช่ขโมย ！

แต่ทันทีที่มู่ซีซีรู้สึกตัว หัวใจของเธอกลับเต้นเร็วและแรงขึ้น

ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว ทำไมจี้หลิงชวนถึงได้มาปรากฏตัวที่ห้องของเธอแบบนี้ล่ะ？และยังมาจากทางด้านนอกระเบียงอีกด้วย

ฝ่ามือข้างหนึ่งของจี้หลิงชวนยังปิดอยู่ที่ปากของมู่ซีซี จี้หลิงชวนจ้องเขม็งไปที่มู่ซีซี จากนั้นจึงได้คลายมือออกจากปากของเธอ

มู่ซีซียืนหลังพิงกับกำแพงของห้องนอน เธออ้าปากเล็กน้อยเพื่อเป็นการสูดหายใจเอาอากาศเข้ามา สายตาแบบนี้เป็นจี้หลิงชวนไม่ผิดแน่ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วค่อยๆถอยหลังไปทีล่ะก้าวๆ

“จี้หลิงชวน ！คุณมาที่นี่ทำไม？！” นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณควรจะนอนอยู่ที่ห้องกับมู่อวี๋เฟยไม่ใช่เหรอ？ทำไมถึงยังมาที่นี่อีก？”

จี้หลิงชวนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย และมองไปที่มู่ซีซีพร้อมกับแสยะยิ้มที่มุมปากจากนั้นก็ค่อยๆเดินหน้าทีล่ะก้าวๆเข้าหามู่ซีซี

มู่ซีซีถูกแรงกดดันจากจี้หลิงชวนทำให้เธอต้องถอยหลังไปทีล่ะก้าว แต่อีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะถูกจี้หลิงชวนไล่ให้เธอจนมุม

จี้หลิงชวนมองดูเรือนร่างอันกะทัดรัดและสวยงามที่อยู่ใกล้แค่ปลายมือ เขาไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่น้อย อาศัยร่างกายอันสูงใหญ่คร่อมลงไปที่เรือนร่างอันบอบบางของมู่ซีซี และตอนนี้มู่ซีซีก็กำลังถูกขังอยู่ในอ้อมอกของจี้หลิงชวน

ทันทีที่จี้หลิงชวนก้มหน้าลง เขาก็ได้สบตากับดวงตาอันงดงามราวกับดอกซากุระของมู่ซีซีอย่างชัดเจน คนทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันมาก ใกล้จนขนาดที่จี้หลิงชวนสามารถได้กลิ่นหอมๆจากเรือนร่างของมู่ซีซี จี้หลิงชวนค่อยๆหลับตาลงดื่มด่ำกับความหอมจากเรือนร่างของมู่ซีซี เพียงแค่กลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนร่างของหญิงสาวก็ทำให้จี้หลิงชวนรู้สึกอดใจไม่ไหวขึ้นมาแล้ว

มู่ซีซีสำหรับเขาแล้วเป็นเหมือนกับยาเสพติดชนิดหนึ่งที่มีอยู่บนโลก เพียงแค่ได้สัมผัสก็จะรู้สึกติดขึ้นมา และเป็นสิ่งที่เขาขาดไม่ได้

จี้หลิงชวนไม่อยากทำให้ตัวเองต้องผิดหวัง เขาแสยะยิ้มพร้อมกับยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาประคองที่ปลายคางเรียวเล็กของมู่ซีซี จากนั้นก็ค่อยๆก้มหน้าลงมาจูบที่ริมฝีปากอันเรียวบางของเธออย่างไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่น้อย

ทันทีที่จูบอันดูดดื่มและเร่าร้อนจากจี้หลิงชวนสิ้นสุดลง หน้าฝากของทั้งสองยังชนกัน และจี้หลิงชวนก็หายใจหอบแฮกๆ

มู่ซีซีถูกจูบอันดูดดื่มของจี้หลิงชวนทำให้เธออ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว แต่ทันทีที่เธอได้สติกลับมา เธอถลึงตาโตใส่จี้หลิงชวนและพยายามที่จะหนีออกจากอ้อมอกของเขา

จี้หลิงชวนใช้แขนอันบึกบึนกันและล็อกเธอไว้ในอ้อมอก จากนั้นก็ค่อยๆก้มลงมองพร้อมกับจูบที่ต้นคอของมู่ซีซีและเปล่งเสียงออกมาว่า“อย่าขยับนะ เด็กดี และก็อย่าส่งเสียงด้วย！พี่สาวของเธอมู่อวี๋เฟยกำลังนอนหลับอยู่ห้องข้างๆของเธอนี่เอง”

เมื่อได้ยินในสิ่งที่จี้หลิงชวนพูด มู่ซีซีก็ถึงกับไม่กล้าที่จะขยับ ได้แต่ถลึงตาโตใส่จี้หลิงชวน

เมื่อจี้หลิงชวนเห็นว่ามู่ซีซีไม่มีทีท่าขัดขืนแล้ว เขาก็ค่อยๆก้มหน้าลงไปจูบที่ริมฝีปากของเธออีกที

จี้หลิงชวนจูบมู่ซีซีจนริมฝีปากของเธอเป็นสีชมพูระเรื่อ จากนั้นจึงปล่อยเธอ

และในเวลาชั่วพริบตา เขาอาศัยตอนที่มู่ซีซียังไม่ทันได้ตั้งตัว ประคองและอุ้มเธอขึ้นมาวางบนเตียง จากนั้นก็รีบขึ้นเตียงตามไป

มู่ซีซีรู้สึกตกใจมาก หากไม่ใช่ว่าเธอกลัวว่ามู่อวี๋เฟยที่อยู่ห้องข้างๆจะได้ยินเสียง เธอคงจะร้องตะโกนออกมาเป็นแน่

มู่ซีซีถูกจี้หลิงชวนวางไว้บนเตียงขนาดใหญ่ ไม่มีโอกาสแม้แต่จะให้เธอได้ขัดขืน เขาใช้ร่างกายสูงใหญ่ขึ้นคร่อมทับร่างอันบอบบางของเธอเอาไว้

ทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันมาก ขนาดได้กลิ่นอายลมหายใจของฝ่ายตรงข้าม

มู่ซีซีสู้แรงของจี้หลิงชวนไม่ได้ เธอทำได้เพียงแค่ใช้สายตาจ้องไปที่จี้หลิงชวนเท่านั้น เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบามากๆว่า“จี้หลิงชวน！ปล่อยฉันนะ！”

จี้หลิงชวนไม่สนใจคำพูดของเธอ เขามองดูสีหน้าที่หวาดกลัวของมู่ซีซีพร้อมกับยิ้มเยาะด้วยความสะใจ มืออีกข้างจับล็อกที่ปลายคางเล็กๆของเธอ บังคับให้มู่ซีซีมองสบตากับเขา

จี้หลิงชวนใช้น้ำเสียงอันสุขุมและดังพอที่สองคนจะได้ยินถามเธอว่า：“มู่ซีซี คืนนี้ที่เธอไม่กลับบ้านมาทานข้าว เป็นเพราะจงใจจะหลบหน้าฉันใช่ไหม ？”

มู่ซีซีนึกไม่ถึงว่าจี้หลิงชวนจะเดาถูก

ท่าทีที่ไม่มีการปฏิเสธพร้อมกับเห็นสายตาอันล่อกแล่กของมู่ซีซี ทำให้จี้หลิงชวนถึงกับแสยะยิ้มที่มุมปากและพูดด้วยน้ำเสียงแหบเสน่ห์ออกมาว่า “มู่ซีซี เธอนี่ดื้อจริงๆ ฉันตั้งใจจะมาดูเธอ แต่ว่าเธอกล้ามากที่หลบหน้าฉัน！”

ทันใดนั้นหัวใจของมู่ซีซีก็เต้นเร็วขึ้น