รอยยิ้มของหลินอี้แข็งทื่อมองลู่เฉิงฮ่าวแล้วยิ้มแต่ในความเป็นจริงเธอกำลังจะบ้าคลั่งความเกลียดชังในใจและสิบนิ้วที่ห้อยอยู่ด้านข้างถูกบีบเป็นหมัดอย่างแน่นหนา

คุณภาพทางจิตใจของหลินอี้นั้นแข็งแกร่งมากและสิ่งนี้ไม่ได้ทำให้อารมณ์ในใจของเธอถูกเปิดเผย

หลินอี้กัดฟันและบังคับความอิจฉาริษยาที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจ ยังคงยิ้มบนใบหน้าและรีบมองคุณชายลู่แล้วพูดว่า “คุณชายลู่ สาวๆแต่ละคนมีนิสัยที่แตกต่างกัน… ถ้าคุณต้องการขอแต่งงาน คุณอาจต้องพิจารณาก่อนว่านิสัยของผู้หญิงคนนั้นเป็นอย่างไรก่อนจึงจะสามารถขอแต่งงานแบบเจาะจงเป้าหมายได้…”

หลินอี้กำลังทดสอบ โดยทดสอบว่าผู้หญิงที่ลู่เฉิงฮ่าวต้องการจะแต่งงานคือลั่วเสี่ยวชิงหรือไม่

หลินอี้ปิดบังได้ดีเสมอและลู่เฉิงฮ่าวไม่เคยสังเกตว่าหลินอี้มีความคิดเช่นนั้นต่อเขา

เมื่อได้ยินสิ่งที่หลินอี้พูด ลู่เฉิงฮ่าวรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าให้หลินอี้และพูดว่า “ใช่ สิ่งที่คุณพูดนั้นสมเหตุสมผล ฉันวางแผนที่จะแต่งงานกับลั่วเสี่ยวชิง คุณพอจะมีความคิดเห็นที่ดีไหม?”

ลู่เฉิงฮ่าวไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไร หลังจากขอแต่งงานนี้ประสบความสำเร็จลู่เฉิงฮ่าววางแผนที่จะจัดงานพิธีแต่งงานกับลั่วเสี่ยวชิงในเวลานั้น ลั่วเสี่ยวชิงจะเป็นภรรยาของประธานและทุกคนในบริษัทจะรู้

หลินอี้ได้ยินคำพูดของลู่เฉิงฮ่าวที่ไม่ลังเลและทันใดนั้นหัวใจของเธอก็ตกลงที่ก้นบึ้ง

ตามที่คาดไว้ลู่เฉิงฮ่าวกำลังจะขอลั่วเสี่ยวชิงแต่งงาน!

แต่หลินอี้ยังคงไม่สามารถแสดงอารมณ์บนสีหน้าของเธอได้ เธอทำได้เพียงรักษารอยยิ้มบนใบหน้าของเธอและพูดกับลู่เฉิงฮ่าว “คุณชายลู่ คุณลองพาเธอไปทานอาหารเย็นใต้แสงเทียนสุดโรแมนติกแล้วขอเธอแต่งงาน……คุณเป็นคนใจดี เป็นไปไม่ได้ที่ลั่วเสี่ยวชิงจะปฏิเสธคุณ ”

หลังจากฟังคำพูดของหลินอี้แล้ว ลู่เฉิงฮ่าวก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจและพูดกับหลินอี้ว่า “ดีมาก คุณพูดถูก ผู้ช่วยหลินถ้าผมขอแต่งงานสำเร็จในครั้งนี้ ผมจะให้โบนัสคุณอย่างแน่นอน”

หลังจากพูดจบ ลู่เฉิงฮ่าวก็ยืนขึ้นอีกครั้งและพูดว่า “ผมจะออกไปเลือกแหวนแต่งงานและจองร้านอาหารเดี๋ยวนี้”

หลังจากพูดจบ ลู่เฉิงฮ่าวก็ก้าวออกจากห้องทำงานอย่างรีบร้อน

หลินอี้เห็นการจากไปของลู่เฉิงฮ่าวดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำอย่างรวดเร็วและเธอก็ออกจากห้องทำงานของประธานราวกับว่ากำลังหนี หลินอี้ไปที่ห้องน้ำขังตัวเองอยู่ในห้องเล็กๆและอดไม่ได้ที่จะกัดแขนเสื้อของเธออย่างขมขื่นและร้องไห้ระบายออกมา

ลั่วเสี่ยวชิงซึ่งทำงานในสำนักงาน ได้ยินเสียงฝีเท้าและเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัวและพบกับดวงตาที่แดงก่ำของหลินอี้

ผู้หญิงมักอ่อนไหว หลินอี้ดูเหมือนว่าเธอร้องไห้

ลั่วเสี่ยวชิงอดไม่ได้ที่จะดูหลินอี้อย่างเอาใจใส่และถามว่า “ผู้ช่วยหลิน… คุณโอเคไหม? ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม?”

หลินอี้กัดริมฝีปากของเธอและมองไปที่ลั่วเสี่ยวชิงอย่างลึกซึ้งและตอบอย่างเย็นชาว่า “ไม่เป็นไร!”

หลังจากพูดหลินอี้ถอนสายตาของเธอและเดินไปที่เก้าอี้สำนักงานและนั่งลง

ลั่วเสี่ยวชิงมองย้อนกลับไปอย่างงุ่มง่ามเล็กน้อยเมื่อหลินอี้เย็นชาและรีบก้มหน้าทำงาน

ช่วงเช้าหลินอี้ไม่ได้พูดคุยอะไรกับลั่วเสี่ยวชิงเลย ลั่วเสี่ยวชิงไม่รู้จริงๆ ว่าเธอทำให้หลินอี้ขุ่นเคือง ทันทีที่ระฆังอาหารกลางวันดังขึ้นลู่เฉิงฮ่าวก็โทรหาลั่วเสี่ยวชิง

ลั่วเสี่ยวชิงรับโทรศัพท์จากลู่เฉิงฮ่าวและรีบไปที่ห้องทำงานของลู่เฉิงฮ่าวเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน

ลั่วเสี่ยวชิงก้มหน้าก้มตาในการกินอาหารกลางวัน ลั่วเสี่ยวชิงเห็นลู่เฉิงฮ่าวจ้องมาที่ใบหน้าของเธอ เขาจ้องไปที่ลั่วเสี่ยวชิงจนทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เอื้อมมือออกไปข้างหน้าลู่เฉิงฮ่าว เธอโบกมือแล้วพูดว่า “ลู่เฉิงฮ่าว… คุณจ้องมองฉันทำไม… มีอะไรติดหน้าฉันเหรอ?”

ทันทีที่เสียงของลั่วเสี่ยวชิงเงียบลง มือที่เอื้อมไปหาลู่เฉิงฮ่าวก็ถูกลู่เฉิงฮ่าวจับทันที ลู่เฉิงฮ่าวมองที่ริมฝีปากของลั่วเสี่ยวชิงด้วยรอยยิ้มและถามทันทีว่า “ลั่วเสี่ยวชิง คืนนี้คุณอยากกินอะไร? ฉันจะพาไปกินมื้อใหญ่”

ลั่วเสี่ยวชิงเห็นรอยยิ้มของลู่เฉิงฮ่าวที่มีความหมายลึกซึ้งที่ซ่อนมุมริมฝีปากของเขาอย่างเงียบๆ เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าลู่เฉิงฮ่าวคิดจะทำอะไรในใจ เธอจึงตอบอย่างไม่เป็นทางการ “กินอะไรก็ได้… ฉันไม่เลือกกิน”

เมื่อเสี่ยวซิงพูดอย่างนั้นลู่เฉิงฮ่าวก็พูดขึ้นในคราวเดียวว่า “โอเค งั้นไปกินอาหารฝรั่งเศสกัน”

สภาพแวดล้อมของร้านอาหารตะวันตกมีความสง่างามซึ่งเหมาะสำหรับการขอแต่งงาน

“กินที่บ้านไม่อร่อยหรือ? อาหารของป้าอวี๋ก็ไม่ได้แย่ไปกว่าในร้านอาหารข้างนอก…” ลั่วเสี่ยวชิงพูดอะไรบางอย่างออกมาโดยไม่รู้ตัว

ลู่เฉิงฮ่าวฟังลั่วเสี่ยวชิงติดตลกและพูดว่า “วันนี้ต่างไปจากเดิม วันนี้เป็นวันพิเศษ ดังนั้นเราจึงควรออกไปทานอาหารนอกบ้านจะดีกว่า”

ขณะที่ลู่เฉิงฮ่าวพูดจบก็ถามลั่วเสี่ยวชิงอีกครั้ง “ลั่วเสี่ยวชิง วันนี้คุณเลิกงานแล้วก็รอผมที่ลานจอดรถ เข้าใจหรือยัง?”

ลั่วเสี่ยวชิงมองไปที่คำพูดที่เถียงไม่ได้ของลู่เฉิงฮ่าวและพยักหน้า “อื้อ…ฉันรู้แล้ว”

หลังอาหารกลางวัน ลั่วเสี่ยวชิงถูกลู่เฉิงฮ่าวพาไปที่ห้องขนาดเล็กเพื่องีบหลับ คราวนี้ลั่วเสี่ยวชิงมีประสบการณ์ ก่อนเข้านอน ตั้งนาฬิกาปลุกและนอนหลับเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น จะไม่เผลอหลับเลยเวลาไป

ในชั่วพริบตาก็เป็นเวลาบ่าย ลั่วเสี่ยวชิงทำงานเสร็จแล้ว หลังจากทำเอกสารบนโต๊ะเสร็จแล้วลั่วเสี่ยวชิงเหลือบมองโทรศัพท์และจะเลิกงานในเวลาเพียงอีกห้านาที

ลั่วเสี่ยวชิงกำลังคิด ทั้งวันหลินอี้ยังคุยกับลั่วเสี่ยวชิงไม่จบก็ลุกขึ้นและเดินไปหาลั่วเสี่ยวชิง

ลั่วเสี่ยวชิงงงงวยและเห็นหลินอี้มองเธอแล้วพูดว่า “ลั่วเสี่ยวชิง คุณช่วยฉันได้ไหม? เมื่อกี้โรงเรียนโทรมาบอกว่าน้องชายของฉันประสบอุบัติเหตุที่โรงเรียนและเขาถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล แต่พ่อแม่ฉันยังไม่อยู่ที่นั้น คุณชายลู่สั่งให้ฉันรอช่วยทำเรื่องสำคัญ ฉันออกไปไม่ได้จริงๆ ฉันไม่มีเพื่อนคนอื่นที่นี่ คุณช่วยฉันไปหาน้องชายที่โรงพยาบาลหน่อยได้ไหม? ใช้เวลาแค่สองชั่วโมงเท่านั้น ฉันจะรีบไปโรงพยาบาลทันทีที่งานของฉันเสร็จ”

หลังจากหลินอี้พูดจบ เธอมองที่ลั่วเสี่ยวชิงด้วยตาสีแดง นิ้วทั้งสิบข้างของเธอห้อยอยู่ข้างๆเธอกำหมัด ใบหน้าของเธอดูวิตกกังวล แต่เธอกำลังคิดอย่างเย็นชาในใจ วันนี้ลั่วเสี่ยวชิงจะไม่มีทางได้ไปกับลู่เฉิงฮ่าว!

เป็นไปได้มากที่ลู่เฉิงฮ่าวจะขอลั่วเสี่ยวชิงแต่งงานในคืนนี้ เธอต้องจัดการก่อนเพื่อแก้เหตุการณ์ครั้งใหญ่ของลั่วเสี่ยวชิง!

ลั่วเสี่ยวชิง ลั่วเสี่ยวชิง นี้ไม่สามารถโทษที่ฉันโหดร้าย ต้องโทษในความโชคร้ายของตัวเอง คุณผู้ชายไหนไม่แย่ง แกต้องการผู้ชายของฉัน! ! ! !

ลั่วเสี่ยวชิงเมตตา ใจอ่อน ตอนนี้เห็นหลินอี้กังวลเธอก็วิตกกังวลเช่นกัน เธอยังคิดอีกว่าเธอมีน้องชาย เอาใจเขามาใส่ใจเรา หากมีอะไรเกิดขึ้นกับพี่ชายของเธอ ลั่วเสี่ยวชิงจะต้องกังวลแทบตายแน่ๆ

ตอนนี้หลินอี้ไม่สามารถออกไปทำธุรกิจได้ ลั่วเสี่ยวชิงก็เข้าใจดีเช่นกัน… อย่างไรก็ตามลั่วเสี่ยวชิงจำได้ว่าลู่เฉิงฮ่าวขอให้เธอไปรอที่ลานจอดรถหลังจากเลิกงาน…

ลั่วเสี่ยวชิงรีบมองหลินอี้ด้วยความลังเลใจบางอย่าง “แต่…”

ยังพูดไม่จบ หลินอี้ก็ร้องไห้โฮออกมา “ได้โปรด ลั่วเสี่ยวชิงโปรดช่วยฉัน ไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปดูน้องชายของฉันเถอะ ฉันหาใครให้ช่วยไม่ได้จริงๆ … ได้โปรด ใช้เวลาเพียงสองชั่วโมงเท่านั้น”