ลั่วเสี่ยวชิงหายใจเข้าลึกๆด้วยความโกรธ พยายามทำให้เสียงของเธอปกติที่สุดที่จะเป็นไปได้และพูดกับคุณชายหยู่”คุณชายหยู่ ฉันขอโทษ ฉันเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ลั่วเสี่ยวชิงพูดคุณชายหยู่ก็สูดหายใจอย่างเย็นชา เลิกคิ้วขึ้นและมองไปที่ลั่วเสี่ยวชิง”ทำไมคิดว่าเงินมันน้อยไปเหรอ”

ลั่วเสี่ยวชิงไม่รอให้คุณชายหยู่นำเงินออกมา “คุณชายหยู่ ขอโทษค่ะ ฉันไม่เล่นเกมประเภทนี้อย่างไรหากคุณต้องการเล่น โปรดหาคนอื่น”

การปฏิเสธของลั่วเสี่ยวชิงนั้นชัดเจนมากจนคุณชายหยู่เสียหน้า

ควักเงินออกมา หยิบแก้วและดื่มไวน์แดงในแก้วในอึกใจเดียว ยื่นแก้วให้ลั่วเสี่ยวชิงและพูดว่า “ได้ งั้นคุณก็รินไวน์ให้ฉันหนึ่งแก้ว”

คำขอนี้อยู่ในหน้าที่งานของลั่วเสี่ยวชิง ลั่วเสี่ยวชิงไม่สามารถปฏิเสธได้ดังนั้นเธอจึงกัดริมฝีปากและหยิบขวดไวน์และก้มเพื่อรินไวน์ให้คุณชายหยู่

ขณะที่ลั่วเสี่ยวชิงกำลังรินไวน์ คุณชายหยู่ก็เอื้อมมือออกไปและจับมือของลั่วเสี่ยวชิง ลั่วเสี่ยวชิงผงะและพยายามที่จะสะบัดมือของคุณชายหยู่ออกไปโดยไม่รู้ตัว แต่เธอถือขวดที่เธอรินอยู่ก็เขย่าสองครั้งและไวน์แดงที่รินทั้งหมดก็บังเอิญหกไปโดนขาของคุณชายหยู่

“บริกร เธอรินไวน์ยังไง เธอรู้หรือไม่ว่ากางเกงของฉันแพงแค่ไหน! ทำให้มันสกปรกเธอชดใช้ได้ไหม? ” คุณชายหยู่จ้องไปที่ลั่วเสี่ยวชิงด้วยสีหน้าดุเดือดและเสียงของเขาก็โกรธจัด

ลั่วเสี่ยวชิงกัดริมฝีปากของเธอโดยรู้ว่าคุณชายหยู่นี้จงใจล้วนๆ แต่ผลลัพธ์สุดท้ายคือ เธอรินไวน์และทำกางเกงของคุณชายหยู่เปื้อน เธอกลัวว่าเรื่องจะผู้จัดการ ทุกคนจะไม่ฟังเธออธิบาย แค่คิดว่าเป็นความผิดของเธอ

ลั่วเสี่ยวชิงทำได้เพียงกดที่มุมริมฝีปากของเธอและรีบเอาทิชชู่มาเช็ดบริเวณที่กางเกงของคุณชายหยู่ที่เปื้อนไวน์แดงและขอโทษไปดเวย“คุณชายหยู่ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษ”

คุณชายหยู่มองไปที่ใบหน้าที่ตื่นตระหนกของลั่วเสี่ยวชิงและขดริมฝีปากของเขาอย่างลับๆ สีหน้าของเขายังคงโกรธจัดและพูดอย่างเย็นชาว่า “ขอโทษ? ขอโทษมันจะมีประโยชน์อะไร! เงินโบนัสของเธอทั้งงปีก็ซื้อกางเกงของฉันไม่ได้! กางเกงฉันเปื้อนสีไวน์แดงแล้วจะให้ฉันใส่ได้ยังไง! เธอก็ยอมรับผิดแล้ว เธอจะต้องชดใช้เงินค่ากางเกง! รวมเป็นเงิน 28,900″

ลั่วเสี่ยวชิงรู้อยู่แก่ใจว่าคุณชายหยู่คนนี้จงใจมองหาเรื่อง แต่ตัวตนเธอในที่นี้ เธอเป็นเพียงพนักงานเสิร์ฟเล็กๆและอีกฝ่ายเป็นแขก

ลั่วเสี่ยวชิงทำได้เพียงกัดริมฝีปากของเธอและพูดว่า “คุณชายหยู่ ฉันไม่มีเงินมากในขณะนี้ … ”

ก่อนที่ลั่วเสี่ยวชิงจะพูดจบ เธอถูกขัดจังหวะโดยเสียงดังของคุณชายหยู่ “ไม่มีเงิน? ไม่มีเงินก็เจรจาได้! ตอนนี้ฉันจะให้ทางเลือกสองทางแก่เธอ”

หลังจากเสียงของคุณชายหยู่ เขาชี้ไปที่กองเงินบนโต๊ะหน้าลั่วเสี่ยวชิงและพูดว่า “นี่ไม่ใช่เงินเหรอ เธอเล่นเกมเปลื้องผ้ากับฉัน ถ้าเธอชนะ เธอก็เอาเงิน ถ้าเธอแพ้ เธอก็ถอดเสื้อผ้าออก”

คุณชายหยู่พูดอย่างชัดเจนเมื่อเห็นสีหน้าเล็กๆของลั่วเสี่ยวชิงเปลี่ยนเป็นสีขาวแล้วพูดต่อ “ถ้าเธอไม่ต้องการเปลื้องผ้า เธอก็จูบกับฉัน เธอจูบฉันจนกว่าฉันจะพอใจ เรื่องนี้ก็จบแล้ว”

ทันทีที่คำพูดของคุณชายหยู่เงียบลง ทายาทเศรษฐีและชายหนุ่มในห้องก็เริ่มโห่ร้องทันที บางคนจ้องไปที่ลั่วเสี่ยวชิงอย่างหลงใหล ตะโกนถอดเสื้อผ้า ถอดเสื้อผ้าจากปากของพวกเขา

บางคนชอบดูความตื่นเต้น พูดไปตรงๆจูบกัน จูบกัน

ทุกคนโห่ร้องอย่างสนุกสนานและพวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าที่เข้มขึ้นของลู่เฉิงฮ่าว

ฉู่เชียวเชียวเห็นสีหน้าของลู่เฉิงฮ่าวยิ่งอยู่ยิ่งมืดมนและเมื่อเธอมองไปที่พนักงานเสิร์ฟ ความอิจฉาริษยาก็ผุดขึ้นในหัวใจของเธอ จากนั้นเธอก็เกิดความหยิ่งผยองเข้ามาแทนที่

ฉู่เชียวเชียวรู้คุณชายหยู่และคุณชายลู่นี้เล่นได้ค่อนข้างดีและพวกเขาก็มีอำนาจอีกด้วย ในที่นี้คุณชายลู่มีฐานะสูงสุด รองลงมาเป็นคุณชายหยู่

ยิ่งกว่านั้นหากลู่เฉิงฮ่าวต้องการยืนหยัดช่วยพนักงานเสิร์ฟ เขาคงจะออกมาช่วยนานแล้ว ไม่ต้องรอจนตอนนี้ต้องอับอายขนาดนี้และไม่ได้พูดอะไรเลย

สิ่งที่ฉู่เชียวเชียวไม่รู้ก็คือ ตอนที่คุณชายหยู่นำเงินออกมาเพื่อให้ลั่วเสี่ยวชิงเล่นเกมเปลื้องผ้า ลู่เฉิงฮ่าวโกรธมากจนอดไม่ได้ที่จะพาลั่วเสี่ยวชิงออกไป

แต่ในชั่วพริบตาลู่เฉิงฮ่าวนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในร้านอาหารครั้งล่าสุด ที่ลั่วเสี่ยวชิงด่าเขาอย่างไร้ความปราณี ลู่เฉิงฮ่าวจึงรู้สึกโกรธ

กัดฟันกรามของเขา เขาก็ระงับความคิดที่จะช่วยลั่วเสี่ยวชิงทันที

ปล่อยให้ลั่วเสี่ยวชิงทั้งรู้สึกว่าผิดและไม่สนใจเธอจนทำตัวไม่ถูก

ลู่เฉิงฮ่าวกำลังโกรธลั่วเสี่ยวชิงและเขาก็โกรธตัวเองด้วย

ใบหน้าเล็กๆสีขาวของลั่วเสี่ยวชิงเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอรู้ว่าพวกทายาทเศรษฐีเหล่านี้ไร้ยางอายและกินไม่เลือก แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะไร้ยางอายขนาดนี้

สายตาของเธอเย็นชามองไปที่คุณชายหยู่และพูดว่า “คุณชายหยู่ ทำให้กางเกงของคุณสกปรกฉันจะชดใช้ค่ากางเกงของคุณ ตอนนี้ฉันมีเงินไม่มาก แต่ฉันจะจ่ายให้คุณเป็นงวดๆ ไม่ขาดแม่แต่บาทเดียว”

ขณะที่ได้ยินสิ่งที่ลั่วเสี่ยวชิงพูด สีหน้าของคุณชายหยู่ก็มืดลงเล็กน้อย ลิ้นของเขากดที่แก้มของเขาและดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ลั่วเสี่ยวชิงต่อหน้าเขา เขาวางแก้วในมือลงบนโต๊ะด้วยการกระแทกเบาๆเขามองไปที่ลั่วเสี่ยวชิงหัวเราะเบาๆ “โย บริกรน้อย เธอตั้งใจจะถกเถียงฉันไปจนสุดทางใช่ไหม?”

ลั่วเสี่ยวชิงเงียบไป

คุณชายหยู่จ้องมองยิ้มเยือกเย็นเหยียดมือออกเพื่อเอื้อมจับด้านข้างลั่วเสี่ยวชิงคว้าข้อมือของลั่วเสี่ยวชิงเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแล้วยิ้มอย่างไร้ยางอาย “พนักงานเสิร์ฟน้อย ฉันจะบอกเธออย่างชัดเจนคุณชายคนนี้ถูกใจเธอ ฉันอยากนอนกับเธอ หากเธอเชื่อฟัง เธอจะเอาเงินเท่าไหร่ก็ว่ามาเลย ถ้าเธอยังถกเถียงฉันคุณชายคนนี้จะจัดการกับเธอด้วยกฎหมาย!”

ลั่วเสี่ยวชิงหัวใจเต้นแรงและเธอก็ตกใจมากจนเหงื่อเย็นๆไหลออกมาลั่วเสี่ยวชิงไม่เคยคิดว่า คุณชายหยู่จะกล้าหาญมาก!

เมื่อเห็นว่าเธอไม่เห็นด้วยก็บีบบังคับเธอ

ลั่วเสี่ยวชิงต่อสู้กับความหวาดกลัว แต่ความแข็งแกร่งของผู้หญิงนั้นน้อยกว่าผู้ชาย คุณชายหยู่เคลื่อนไหวอีกครั้งจริงๆและลากลั่วเสี่ยวชิงออกจากห้องส่วนตัว

ลั่วเสี่ยวชิงพยายามดิ้นรนอย่างหนักและพูดด้วยความตื่นตระหนก “คุณปล่อยฉัน! คุณปล่อยฉัน! อย่ามาแตะต้องฉัน!”

สิ่งที่ทำให้ลั่วเสี่ยวชิงรู้สึกสิ้นหวังก็คือมีคนจำนวนมากนั่งอยู่ในห้องส่วนตัว แต่ไม่มีใครหยุดเขา กลับดูเหมือนคอหนังที่กำลังดูการแสดง

ลั่วเสี่ยวชิงเห็นว่าเธอกำลังจะถูกคุณชายหยู่ดึงออกจากห้องส่วนตัว ลั่วเสี่ยวชิงหลับตาลงอย่างอ่อนแอ อดคิดในใจไม่ได้ว่าฉันกลัวว่าเธอจะไม่สามารถหลบหนีจากเหตุการณ์ในวันนี้ได้ ถ้าร่างกายของเธอถูกครอบงำโดยคนที่น่าขยะแขยง ลั่วเสี่ยวชิงเพียงกลัวว่าเธอคงอยู่ไม่ได้ ทำได้เพียงฆ่าตัวตายไปเลย