ชูเหยาจ้องมองจอแสดงผลด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ร่างกายของเธอยื่นนิ่งงันอยู่เช่นเดิม หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวังและไม่ยินยอม!

เป็นแบบนี้ได้อย่างไร! ทำไมถึงกลายเป็นเช่นนี้! จี้หลิงชวนไล่เธอออกจริงๆ!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ชูเหยาก็ขมวดคิ้วแน่นและเดินกลับไปหาบอดี้การ์ดที่เพิ่งพูดกับเธอเมื่อก่อนหน้านี้ เธอจ้องมองบอดี้การ์ดด้วยแววตาเย็นชาและเอ่ยว่า "นอกจากฉันที่ถูกไล่ออกแล้วยังมีใครถูกไล่ออกอีกบ้าง! มู่ซีซีถูกไล่ออกด้วยหรือเปล่า?"

หากชูเหยาถามคนในบริษัท ทุกคนต่างก็รู้เรื่องนี้ มันไม่ใช่ความลับ ดังนั้นบอดี้การ์ดจึงพูดกับชูเหยาว่า "มีคนหลายคนถูกไล่ออก แล้วก็ยังมีลินดาจากแผนกการลงทุนรวมถึงพนักงานสี่คนที่สร้างปัญหาในร้านอาหารพนักงาน สำหรับมู่ซีซีที่คุณพูดถึงนั้นไม่ได้ถูกไล่ออกอย่างแน่นอน ในตอนนี้มู่ซีซีเป็นภรรยาของประธานบริษัทเราจะถูกไล่ออกได้อย่างไร?"

หัวใจของชูเหยาสั่นสะท้านเมื่อได้ยินเช่นนั้น เป็นดั่งที่คาดไว้ มีเพียงพวกเธอไม่กี่คนเท่านั้นที่ถูกไล่ออก!

จี้หลิงชวนกำลังระบายความโกรธแทนมู่ซีซี!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ นิ้วทั้งสิบที่อยู่ข้างกายของชูเหยาก็กำแน่น

ภายในใจของเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเย้ยหยัน ครั้งนี้เธอประเมินสถานะของมู่ซีซีที่อยู่ภายในใจของจี้หลิงชวนต่ำไป!

เดิมทีเธอคิดว่าจี้หลิงชวนนั้นจะไม่รู้เรื่องอะไร แต่คาดไม่ถึงเลยว่าไม่เพียงแต่จี้หลิงชวนจะรู้ แถมเขายังประกาศข่าวว่าเขาและมู่ซีซีแต่งงานกันต่อหน้าสาธารณชนอีกด้วย

เพียงแค่เธอคิดเช่นนี้ หัวใจของชูเหยาก็แทบจะระเบิด! ท้ายที่สุดแล้วทุกสิ่งที่เธอทำไม่เพียงแต่ไร้ประโยชน์ แต่ยังทำให้ตัวเองถูกจี้หลิงชวนไล่ออกด้วย ส่วนมู่ซีซีนั้นไม่ได้รับความเดือดร้อนหรืออะไรเลยแม้แต่น้อยและทุกคนต่างก็ได้รับรู้ว่าเธอเป็นภรรยาของจี้หลิงชวน ภรรยาของประธานอย่างเป็นทางการ

ในตอนนี้แม้ว่าชูเหยาจะไม่เห็นสถานการณ์ภายในบริษัท แต่เธอก็สามารถจินตนาการได้ว่าภายในบริษัทตอนนี้ทุกคนก็คงจะชมชอบมู่ซีซี!

ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ ไฟที่แผดเผาภายในใจของชูเหยาก็ยิ่งโหมกระหน่ำมากยิ่งขึ้น

เธอกัดริมฝีปากของตัวเองไว้แน่น ชูเหยาควบคุมสีหน้าของตัวเองไว้และไม่เผยร่องรอยของความแปลกประหลาดบนใบหน้าของเธอ

บริษัทจี้ซือในตอนนี้เธอไม่สามารถก้าวเข้าไปได้เลย ชูเหยาจึงเดินตรงเข้าไปภายในร้านกาแฟที่อยู่ข้างๆกับบริษัท

ในตอนนี้เป็นเวลาเช้าและเป็นเวลาเข้าทำงาน ชูเหยาไม่ได้นอนทั้งคืนและเธอยังตรงดิ่งจากโรงพยาบาลมาที่นี่ตั้งแต่เช้าอีกต่างหาก นี่เพิ่งจะเป็นเวลา8โมงเช้า

บริษัทจี้ซือเริ่มงาน9โมงเช้า หลังจากที่ชูเหยาพบที่นั่งบริเวณมุมหน้าต่างในร้านกาแฟและนั่งลง เธอมองดูพนักงานของบริษัทจี้ซือหลายคนกำลังเดินเข้าไปทำงาน

ชูเหยาจิบกาแฟในมือของเธอ สายตาของเธอกลับจ้องมองไปยังประตูใหญ่ของบริษัทจี้ซือที่อยู่ด้านนอกหน้าต่างอย่างไม่ละสายตา

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ดวงตาที่เฉียบคมของชูเหยาก็มองเห็นมายบัคสุดหรูของจี้หลิงชวน

สายตาของชูเหยาจ้องมองรถของจี้หลิงชวน มือของเธออดไม่ได้ที่จะจับแก้วกาแฟไว้แน่น

วินาทีถัดมา ชูเหยาเห็นว่ารถมายบัคคันนั้นจอดไม่ไกลจากประตูใหญ่ของบริษัทจี้ซือ

ช่างบังเอิญที่มายบัคคันนั้นจอดอยู่บริเวณด้านหน้าของชูเหยา

ชูเหยาสามารถมองเห็นจี้หลิงชวนและมู่ซีซีจากกระจกหน้ารถได้อย่างชัดเจน

เมื่อเห็นว่ามู่ซีซีกำลังใช้มือข้างหนึ่งผลักประตูรถ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังจะลงจากรถ แต่จี้หลิงชวนที่นั่งอยู่เบาะคนขับกลับคว้าข้อมือของมู่ซีซีไว้ไม่ให้เธอลงจากรถ ร่างสูงใหญ่ทาบร่างกายลงบนร่างกายของมู่ซีซีจากนั้นก็กดร่างกายของมู่ซีซีลงบนเบาะรถ

ในวินาทีถัดมา ชูเหยาเห็นจี้หลิงชวนใช้มือข้างหนึ่งจับคางของมู่ซีซีไว้เบาๆจากนั้นเขาก็มอบจูบที่ลึกล้ำให้แก่เธอ

จูบนั้นช่างยาวนานเหลือเกิน จูบที่มอบให้แก่กันอย่างจริงจัง เป็นการจูบที่ตั้งใจและให้เกียรติ แม้ระยะทางไกลเช่นนี้ แต่เพียงแค่ชูเหยามองไปก็สามารถสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันแสนหวานระหว่างมู่ซีซีและจี้หลิงชวน

เมื่อเห็นเช่นนั้น ชูเหยารู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดแทงอย่างไรอย่างนั้น!

เธอรู้สึกได้ว่าจี้หลิงชวนตกหลุมรักมู่ซีซีเข้าแล้วจริงๆ! เขาไม่ต้องการเธอแล้ว!

เมื่อคิดเช่นนี้ เล็บของชูเหยาที่ตัดแต่งมาอย่างประณีตก็ทิ่มแทงเข้าไปในฝ่ามือของเธออย่างรุนแรงแต่ภายในใจของเธอกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย

ไม่! ไม่ต้องการแบบนี้! ชูเหยาไม่ต้องการผลลัพธ์เช่นนี้! ผลลัพธ์แบบนี้เธอไม่สามารถรับได้!

จี้หลิงชวนไม่รักเธอแล้วยังไงล่ะ! ตราบใดที่เธอสามารถครอบครองจี้หลิงชวนได้แค่นั้นก็พอแล้ว! ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีอะไร ขอแค่เพียงจี้หลิงชวนยังอยู่ข้างกายเธอแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว!!!

ใช่! ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีอย่างไรก็ตาม!

เมื่อคิดเช่นนั้น ชูเหยาก็ตัดสินใจได้ในทันที เธอวางแก้วกาแฟในมือลงบนโต๊ะจนเกิดเสียงดังปัง

อีกด้านหนึ่ง จี้หลิงชวนกำลังเชิดคางของมู่ซีซีและมอบจุมพิตที่ลึกล้ำให้เธออยู่ภายในรถ

เพราะลมหายใจที่ร้อนระอุของจี้หลิงชวนทำให้แก้มของมู่ซีซีแดงระเรื่อ เธอรีบยกมือขึ้นและผลักกล้ามอกที่แข็งแกร่งของจี้หลิงชวนออกอย่างเขินอาย

ก็ต้องรู้แหละว่าตอนนี้อยู่หน้าประตูใหญ่ของบริษัท!

เดิมทีมู่ซีซีเองก็เป็นคนขี้อายมากอยู่แล้ว ตอนนี้ยังเป็นช่วงกลางวันแสกๆเธอก็ยิ่งกลัวว่าจะถูกคนอื่นเห็น

แต่แรงเพียงเล็กน้อยของมู่ซีซีนั้นจะผลักจี้หลิงชวนออกไปได้เสียที่ไหน?

กระทั่งจี้หลิงชวนลิ้มรสความหอมหวานของมู่ซีซีจนพอใจแล้วเขาจึงผละออกจากริมฝีปากสีแดงน่าเย้ายวนใจของมู่ซีซีจากนั้นเขาก็มองมู่ซีซีราวกับว่าเป็นเรื่องปกติและเอ่ยว่า "อืม ฉันแค่ทวง morning kiss ที่ฉันจะต้องได้รับก็เท่านั้น"

ตอนนี้ความสัมพันธ์ของมู่ซีซีและจี้หลิงชวนนั้นได้เปิดเผยต่อพนักงานภายในบริษัทแล้วดังนั้นจี้หลิงชวนจึงกล้าทำอะไรที่น่าอับอายมากยิ่งขึ้น

มู่ซีซีนั้นไม่อาจขัดขืนต่อจี้หลิงชวนได้ ในตอนนี้จี้หลิงชวนได้ปล่อยเธอเป็นอิสระแล้ว ภายในใจของเธอนั้นโล่งใจเป็นอย่างมาก เธอรีบเปิดประตูและลงจากรถโดยไม่รีรอ

มู่ซีซีเกรงว่าหากเธอยังชักช้าไม่ลงจากรถ เดี๋ยวจี้หลิงชวนจะทำเรื่องน่าอับอายภายในรถมากยิ่งขึ้น

จี้หลิงชวนจ้องมองมู่ซีซีที่กำลังหนีลงจากรถ มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มและหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เขาสตาร์ทรถอีกครั้งและตรงไปยังโรงจอดรถ

เมื่อถึงช่วงเที่ยง จี้หลิงชวนได้ให้ฟางเซิ่งลงมายังแผนกการลงทุนเพื่อบอกให้มู่ซีซีขึ้นไปยังห้องทำงานของประธานและทานอาหารกลางวันกับจี้หลิงชวน

เมื่อเหล่าเพื่อนร่วมงานบางส่วนที่ยังไม่มีเวลาไปทานอาหารกลางวันได้เห็นฉากนี้ ทุกคนต่างล้วนอิจฉาริษยามู่ซีซี

ท่าทางที่มีต่อมู่ซีซีนั้นก็ยิ่งเคารพเธอมากกว่าเก่า

แม้ว่าเธอไม่อยากจะเป็นบุคคลพิเศษ แต่เธอก็ไม่อาจปฏิเสธจี้หลิงชวนได้ เธอจึงทำได้เพียงแค่ตามฟางเซิ่งขึ้นไปยังห้องทำงานของประธาน

ทันทีที่เข้าไป กลิ่นหอมของอาหารก็รายล้อมไปทั่วทั้งห้องและรอบกายของมู่ซีซี

มู่ซีซีที่ยุ่งวุ่นวายกับงานตั้งแต่เช้า ท้องของเธอก็เริ่มส่งเสียงร้อง

จี้หลิงชวนที่ได้ยินเสียงร่ำร้องที่ดังออกมาจากท้องของมู่ซีซี ริมฝีปากของเขาก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้ม

เขามองมู่ซีซีและเอ่ยว่า "จะยืนเซ่ออยู่ทำไม?"

เมื่อเห็นมู่ซีซีนั่งลงอย่างเชื่อฟัง จี้หลิงชวนก็เปิดกล่องอาหารที่อยู่ตรงหน้าของเขาและขยับกล่องอาหารเหล่านั้นไปทางด้านหน้าของมู่ซีซีพร้อมกับเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า "เธอลองดูอาหารเหล่านี้มีของที่เธอชอบไหม? หากว่าไม่มีเดี๋ยวฉันจะให้ฟางเซิ่งไปซื้อของที่เธออยากจะกิน"