เมื่อเห็นจี้หลิงชวนวางสาย มู่ซีซีก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจในทันที

มู่ซีซีจำได้อย่างชัดเจนว่าจี้หลิงชวนกังวลมากเมื่อได้พบกับชูเหยาก่อนหน้านี้ แต่คราวนี้จี้หลิงชวนปฏิเสธการช่วยเหลือของชูเหยาโดยไม่ต้องคิดถึง

มู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะมองไปที่จี้หลิงชวนแล้ว “จี้หลิงชวน คุณจะไม่ไปดูจริงๆเหรอ? ฟังเสียงของคนรับใช้ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ค่อนข้างน่ากังวล"

ทัศนคติของจี้หลิงชวนมั่นคงมากและพูดว่า “ไม่ คุณยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้จี้หลิงชวนก็ยื่นโทรศัพท์มือถือให้มู่ซีซีและเขาก็หันหลังกลับและไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหาร

เมื่อมองไปที่จี้หลิงชวนที่กำลังจดจ่ออยู่กับการทำอาหารมู่ซีซีก็รู้สึกดีขึ้น แต่ก่อนที่มู่ซีซีจะรับโทรศัพท์และเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

มู่ซีซีเหลือบไปที่เบอร์โทรที่แสดงบนหน้าจอ อย่างที่คาดไว้มันยังคงเป็นเบอร์โทรของชูเหยา

มู่ซีซีมองไปที่เบอร์โทรของชูเหยาและหัวเราะอย่างดูถูกอีกครั้งเพื่อดูว่าชูเหยาเป็นเช่นนี้

มู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว แต่ตอนนี้เธอสงสัยเล็กน้อยเกี่ยวกับเล่ห์กลใหม่ที่ชูเหยาต้องการเล่นในครั้งนี้

ขณะที่มู่ซีซีคิด มือถือโทรศัพท์มือที่สั่นตลอดเวลาและเดินไปที่ห้องครัวข้างจี้หลิงชวนที่กำลังยุ่งอยู่ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วยื่นให้เขา "จี้หลิงชวนการโทรของชูเหยามาอีกแล้ว"

จี้หลิงชวนกำลังหั่นผัก ฟังเสียงของมู่ซีซีจี้หลิงชวนหั่นผัก แล้วพูดจากมู่ซีซีโดยไม่หันหัว “รับสายให้ฉันหน่อย”

เมื่อได้ยินคำพูดของจี้หลิงชวนมู่ซีซีก็ไม่เกรงใจ ดังนั้นเขาจึงเชื่อมต่อโดยตรงกับโทรศัพท์และกดปุ่มแฮนด์ฟรี ทันทีที่มู่ซีซีรับโทรศัพท์ก็ไม่มีเสียงจากมู่ซีซีและเสียงที่รีบร้อนของคนรับใช้คนก่อนโทรเข้ามาทันที "คุณชายจี้ คุณชายจี้ คุณมาดูคุณชู ได้ไหม คุณชูตัวร้อนจนจะไหม้แล้ว ฉันเรียกรถพยาบาล แต่คุณชูยังคงเรียกชื่อคุณด้วยความงุนงง เมื่อไม่เห็นคุณมาคุณซูปฏิเสธที่จะขึ้นรถพยาบาล คุณชายจี้ ได้โปรด เข้ามาดูหน่อย…”

เมื่อมู่ซีซีฟังคำพูดของคนรับใช้ เธอก็ขดริมฝีปากดูถูก ดูเหมือนว่ากลอุบายของชูเหยานั้นแตกต่างออกไปและมันก็เป็นกลอุบายบีบบังคับอีกครั้ง!

แต่ชูเหยาชอบแสดงมาก ดังนั้นเธอจึงไม่รังเกียจที่จะแสดงกับชูเหยาจนจบ

เมื่อนึกถึงการปฏิเสธของจี้หลิงชวนเขาจึงพูดอีกครั้ง “ป้าหลี่ ฉันพูดไปแล้ว มันไม่มีประโยชน์ที่จะโทรหาฉัน ฉันไม่ใช่หมอและฉันไม่สามารถรักษาโรคของชูเหยาได้และตอนนี้ฉันมีบางอย่างที่ต้องทำและก็มี ไม่มีเวลาไปที่นั่น"

คำพูดปฏิเสธของจี้หลิงชวนเงียบลงและมู่ซีซีก็ได้สติตอบกลับทันทีว่า “รอเดี๋ยวก่อน นี่ป้าหลี่ใช่ไหม คุณสามารถส่งชูเหยาไปที่โรงพยาบาลก่อน คุณสามารถส่งที่อยู่ของโรงพยาบาลถึงเบอร์โทรนี้ ฉันจะไปโรงพยาบาลกับจี้หลิงชวนเพื่อพบชูเหยา”

หลังจากพูดแล้ว มู่ซีซีก็วางสายโดยไม่รอให้ป้าหลี่ตอบ

จี้หลิงชวนมองไปที่มู่ซีซีและไม่สามารถช่วยได้แต่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่มู่ซีซีก็ยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติให้กับจี้หลิงชวนและพูดว่า "คุณไม่จำเป็นต้องทำอาหารเช้าที่บ้าน มีร้านอาหารเช้าชั้นล่างที่มีรสชาติดี ไปกินกันเถอะจากนั้นก็ไปโรงพยาบาล"

เมื่อได้ยินคำพูดของมู่ซีซี จี้หลิงชวนก็ขมวดคิ้วทันทีและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ซีซี คุณไม่ชอบชูเหยาทำไมคุณถึงตกลงที่จะไปโรงพยาบาล?"

“ฉันไม่ชอบชูเหยาแต่ตอนนี้เธอป่วยไม่ใช่เหรอ?”มู่ซีซีพูดอย่างเจาะจงและวางโทรศัพท์ไว้ในอ้อมแขนของจี้หลิงชวนอีกครั้งและให้ถอดผ้ากันเปื้อนที่น่ารักให้จี้หลิงชวน“ไปกันเถอะ ลงไปกินข้าวเช้าชั่นล่าง ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว"

เมื่อฟังคำพูดของมู่ซีซีว่าหิวจะอดตายจี้หลิงชวนก็พยักหน้าให้มู่ซีซีทันทีและพูดอย่างเร่งรีบ "โอเค งั้นไปกินข้าวเช้ากันที่ชั้นล่าง"

ในเวลาเดียวกัน ในห้องนอนใหญ่ของคฤหาสน์เซอร์ซิสอีกฝั่งหนึ่ง ป้าหลี่ยังคงถือโทรศัพท์อยู่ในมือของเธอ ยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยความประหลาดใจ

ชูเหยาที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงมีอาการเวียนหัวและที่มีแก้มแดงระเรื่อ ลืมตาขึ้นได้ในที่สุดจ้องมองป้าหลี่ที่อยู่ข้างหน้าเธออย่างยากลำบากและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ป้าหลี่ หลิงชวนพูดอะไรตอนรับโทรศัพท์? เขาสัญญากับคุณไหมว่าจะมาที่นี่?”

เมื่อได้ยินเสียงของชูเหยา ป้าหลี่ก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เธอมองไปที่ชูเหยาอย่างลังเลและพูดอย่างลังเลว่า "คุณชู… คุณชายจี้บอกว่าไม่มา…"

เมื่อชูเหยาได้ฟังคำพูดของป้าหลี่ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน สีหน้าของเธอแดงก่ำจากอุณหภูมิร่างกายที่ร้อน แต่ตอนนี้เธอถูกย้อมด้วยดวงตาที่แดงก่ำเพราะความโกรธแค้นของเธอและเธอก็ดูน่าหวาดกลัว

ชูเหยาโกรธมากจนหอบอย่างหนัก ป้าหลี่ที่อยู่ด้านข้างก็มองไปที่รูปลักษณ์ของชูเหยา เธอย่อไหล่ขด้วยความกลัวและพูดต่ออย่างรวดเร็ว "คุณชู… แต่มีผู้หญิงอีกคนอยู่เบื้องหลัง เสียงบอกว่าให้ฉันพาคุณไปโรงพยาบาลก่อน บอกให้ฉันส่งที่อยู่ของโรงพยาบาล แล้วเธอจะตามไปโรงพยาบาลกับคุณชายจี้เพื่อพบคุณ…”

ชูเหยารู้สึกตกตะลึงกับสิ่งที่ป้าหลี่พูดและเธอคิดในทันที ผู้หญิงที่ป้าหลี่กำลังพูดถึงคือมู่ซีซี!

นอกจากมู่ซีซีคงไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะอาศัยอยู่ในบ้านของจี้หลิงชวนและสามารถรับสายของจี้หลิงชวนได้

ขณะที่ชูเหยาคิดก็กัดริมฝีปากของเธออย่างไม่พอใจ ก็มีเสียงที่โกรธแค้นในหัวใจของเธอ

อดไม่ได้ที่จะคิดว่าจี้หลิงชวนจะเล่นเล่ห์กลอะไรและจะไปโรงพยาบาลกับจี้หลิงชวนเพื่อพบเธอ?

ชูเหยารู้สึกว่าตั้งแต่มู่ซีซีหายตัวไปครึ่งปีและกลับมา เธอเดามู่ซีซีไม่ถูก

แต่ชูเหยาคิด ไม่ว่ามู่ซีซีต้องการจะเล่นเล่ห์กลอะไรก็ตาม เธอได้เตรียมตัวไว้แล้วมู่ซีซีก็ไม่สามารถชนะเธอได้

อย่างไรก็ตามหลิงชวนก็จะมาเมื่อถึงเวลา ดังนั้นหลิงชวนต้องใจอ่อนเมื่อเห็นสภาพที่บอบบางของเธอ

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ชูเหยารู้สึกทรมานจริงๆ ขณะที่ชูเหยาคิดและกำลังอ้าปากพูดเสียงอย่างลำบาก “ป้าหลี่ เรียกรถพยาบาลมาพาฉันไปที่โรงพยาบาล จากนั้นคุณส่งที่อยู่ของโรงพยาบาลไปให้พวกเขา”

ป้าหลี่พยักหน้าอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินสิ่งที่ชูเหยาพูดและเรียกคนในรถพยาบาลขึ้นมา ชูเหยาตัวร้อนเป็นเวลานานเกินไปจนเธอไม่มีเรี่ยวแรงเลย ดังนั้นจึงทำได้แค่หาเปลหาม โดยเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ไปที่รถพยาบาล

ระหว่างทางที่ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล ชูเหยารู้สึกตัวร้อนสั่นไปทั่วร่างกายแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะเตือนป้าหลี่ให้แจ้งที่อยู่ของโรงพยาบาลให้จี้หลิงชวน

ความเร็วของหมอเร็วมาก หลังจากทำการตรวจเบื้องต้นกับชูเหยา ยืนยันว่าเป็นหวัดและมีไข้สูง หมอก็ฉีดน้ำเกลือให้ชูเหยาทันที

เมื่อมู่ซีซีและจี้หลิงชวนมาถึงโรงพยาบาลชูเหยาก็ให้น้ำเกลือขวดแรกหมดไปแล้ว

มู่ซีซีติดตามจี้หลิงชวนเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยวีไอพีของชูเหยา