ทันทีที่ชูเหยาพูดจบ เธอได้ยินเสียงที่ไม่แยแสของจี้หลิงชวนทางโทรศัพท์: "ผมมีเวลาแค่ 3 นาทีเท่านั้น คุณพูดเถอะ"

เมื่อชูเหยาได้ยินน้ำเสียงเย็นชาและไม่แยแสของจี้หลิงชวน เธอก็กัดริมฝีปากอย่างแรงแล้วพูดว่า： "หลิงชวน เหตุการณ์ที่มู่ซีซีเกิดอุบัติเหตุล้มบันไดในคืนนั้น ฉันขอโทษจริง ๆ ……”

ในขณะที่พูดอยู่นั้นน้ำเสียงของชูเหยาก็หยุดชะงัก และหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็พูดต่อว่า: "หลิงชวน ฉันอยากพบคุณอีกสักครั้ง คุณไม่ต้องกังวล นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะไม่ไปรบกวนมู่ซีซีอีกแล้วล่ะ ขอเพียงให้โอกาสฉันได้เจอคุณอีกสักครั้งเถอะนะ ฉันจะตัดใจจากคุณได้อย่างแน่นอน”

เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินคำพูดของชูเหยาเขาก็ขมวดคิ้วทันที เขาไม่ต้องการที่จะไปพบชูเหยา แต่ชูเหยายังคงสร้างปัญหาความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมู่ซีซีอยู่ตลอดเวลา จี้หลิงชวนก็รู้สึกรำคาญใจอย่างมากเช่นกัน

ในขณะที่คิดอยู่นั้นจี้หลิงชวนก็ยกมือขึ้นนวดขยับของตัวเอง ทันใดนั้นน้ำเสียงของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้นในห้องทำงานอันเงียบสงบ: "ตกลง ตอนหกโมงเย็นเจอกันที่หลานเล่อคาเฟ่ในใจกลางเมือง"

หลังจากตกลงแล้วจี้หลิงชวนได้พูดเสริมว่า: "ชูเหยาผมหวังว่าคุณจะรักษาคำพูด"

ทันทีที่จี้หลิงชวนพูดจบเขาก็วางสายทันที

ชูเหยาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อเขาเห็นจี้หลิงชวนยอมตกลงแล้ว แต่เมื่อฟังประโยคครึ่งหลังของจี้หลิงชวนแล้ว เธอก็รู้สึกเศร้าใจทันที และแม้แต่การแสดงออกบนใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอก็มืดมนลง

เล็บที่ตัดแต่งอย่างสวยงามแทงเข้าไปในฝ่ามือ

หลังจากที่จี้หลิงชวนวางสายชูเหยาแล้ว เขาก็รีบโทรหามู่ซีซีทันที

ตอนนี้มู่ซีซีกลับไปเรียนแล้ว และเมื่อจี้หลิงชวนโทรไปหา มู่ซีซีเพิ่งเลิกเรียน

“ซีซี เย็นนี้ชูเหยานัดผมคุยธุระ คุณต้องการไปด้วยกันกับผมไหม？” จี้หลิงชวนรีบโทรรายงานมู่ซีซี และไม่ได้ปกปิดมู่ซีซีเลยแม้แต่น้อย

“คุณไปคนเดียวเถอะค่ะ ฉันไม่ว่าง” มู่ซีซีปฏิเสธโดยตรง

จี้หลิงชวนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแล้วพูดต่อว่า: "บางทีผมอาจจะกลับมาค่ำหน่อย คุณไม่ต้องรอผมทานอาหารเย็นด้วยกันหรอกนะ"

“ตกลง ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าไม่มีอะไรฉันขอวางสายก่อนนะคะ ” น้ำเสียงของมู่ซีซีรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย หลังจากรอสองสามวินาทีและไม่ได้ยินเสียงจี้หลิงชวนตอบกลับ มู่ซีซีก็กดวางสายทันที

เมื่อมองดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเอง มู่ซีซีเม้มริมฝีปากอย่างไม่สบอารมณ์ คืนนั้นมู่ซีซีทำให้ชูเหยารู้สึกอับอายขายขี้หน้าอย่างมาก ตอนนี้เธอคงอยากเอาคืนมากเต็มทีแล้ว

เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าตอนนี้ชูเหยาจะแผนการอะไรอีก เมื่ออยู่ต่อหน้าจี้หลิงชวนเธอจะแสร้งทำหน้าตาน่าสงสารไม่ได้อีกแล้ว

ไม่รู้ว่าคราวนี้ชูเหยาจะมาไม้ไหนอีก

เผลอแป๊บเดียวก็หกโมงเย็นแล้ว และจี้หลิงชวนก็มาถึงร้านกาแฟที่นัดไว้กับชูเหยา

ชูเหยามาถึงก่อนจี้หลิงชวนครึ่งชั่วโมง

ชูเหยามีใบหน้าซีดเซียวและเธอไม่ได้แต่งหน้า และมันยิ่งทำให้หน้าตาของเธอดูน่าสงสารขึ้นไปอีก

น่าเสียดายที่จี้หลิงชวนไม่ได้มองหน้าชูเหยาเลยสักนิด

หลังจากที่จี้หลิงนั่งลงตรงข้ามกับชูเหยา เขาก็ถามออกมาตรง ๆว่า: "ชูเหยา ในครั้งนี้คุณต้องการพูดเรื่องอะไร?"

ชูเหยามองไปที่ท่าทางเย็นชาและไม่แยแสของจี้หลิงชวน เธอรู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ เธออดไม่ได้ที่จะมีน้ำตาและแววตาจับจ้องไปที่จี้หลิงชวนและพูดออกมาทีละคำว่า ：“หลิงชวน ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคุณจะไม่มีโอกาสเป็นไปได้อีกแล้วจริง ๆเหรอคะ ?”

“ไม่มีแล้ว” จี้หลิงชวนตอบอย่างไม่ลังเล มองดูชูเหยาอีกครั้งและพูดต่ออย่างเคร่งขรึม: “ชูเหยา คนที่ผมรักคือมู่ซีซีและผมรักเธอมาก ในชาตินี้ผมจะรักเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น "

เมื่อฟังประโยคครึ่งหลังของจี้หลิงชวน มือของชูเหยาที่อยู่ใต้โต๊ะก็กำหมัดแน่น รู้สึกเหมือนราวกับว่าหัวใจของเธอกำลังถูกแทงด้วยมีดอันแหลมคม

ชูเหยาพยายามฝืนยิ้มมันน่าเกลียดยิ่งกว่าการร้องไห้เสียอีก เธอยิ้มให้กับจี้หลิงชวน และมอบไวน์ที่รินไว้ก่อนหน้านี้ให้กับจี้หลิงชวนตามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ: "จี้หลิงชวน ฉันเข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร "

ในขณะที่ชูเหยาพูดอยู่นั้นเธอก็หยุดชั่วขณะแล้วพูดต่อว่า: “หลังจากดื่มไวน์แก้วนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนก็จะจบสิ้นกันทันที ไม่ต้องกังวล ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะไม่รบกวนคุณอีก”

ในขณะที่ชูเหยาพูดอยู่นั้นก็ได้ยกแก้วไวน์ของตัวเองขึ้น จี้หลิงชวนเหลือบมองแก้วไวน์ที่อยู่ข้างหน้าเขาแล้วหันไปเหลือบมองชูเหยา หลังจากที่เขาหรี่ตาไม่กี่วินาที จี้หลิงชวนก็หยิบไวน์ด้านหน้าของตัวเองขึ้นมา จิบหนึ่งคำแล้วมองที่ชูเหยาพร้อมพูดว่า： "เดี๋ยวผมยังต้องขับรถกลับบ้าน ผมไม่สามารถดื่มมากเกินไป"

ชูเหยาพยักหน้า ในใจของเธอกำลังรู้สึกผิดหวังท่าทางที่ระมัดระวังตัวของจี้หลิงชวน แต่ชูเหยาไม่ได้คิดว่าจะให้จี้หลิงชวนดื่มจนหมดจริง ๆ

ชูเหยาจงใจขอให้ลู่เฉิงจินหายาที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด แม้ว่าจี้หลิงชวนจะดื่มไวน์เพียงจิบเดียว แต่ยาก็มีประสิทธิภาพเพียงพอที่จะทำให้จี้หลิงชวนหมดสติประมาณสองถึงสามชั่วโมง

เมื่อจี้หลิงชวนพูดจบ เขาก็วางแก้วลงแล้วมองที่ชูเหยาพร้อมพูดว่า： "ถ้าไม่มีธุระอะไรอีกผมขอตัวก่อนล่ะ ซีซียังรอผมกลับไปทานมื้อค่ำด้วยกัน "

หลังจากพูดจบ จี้หลิงชวนก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากร้านกาแฟไปทันที

เมื่อชูเหยาเห็นเช่นนี้เธอก็ลุกขึ้นและเดินตามหลังจี้หลิงชวนไป

ชูเหยามองดูนาฬิกาบนข้อมือเธอเพื่อคำนวณเวลาขณะที่เธอเดิน หลังจากผ่านไป 2 นาทีผลของฤทธิ์ยาจะเริ่มแสดงออกมา

เวลานี้ผ่านไปสองนาทีแล้ว ในขณะที่ชูเหยาคิดอยู่นั้นเธอก็มองไปทางจี้หลิงชวนที่ขณะนี้เขาเดินไปถึงข้าง ๆรถของเขาแล้ว เห็นเพียงแต่ว่ายากำลังออกฤทธิ์แล้ว มือข้างหนึ่งของจี้หลิงชวนกำลังจะเปิดประตู และมืออีกข้างหนึ่งกำลังนวดขมับของตัวเองอยู่พร้อมส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นสิ่งนี้ริมฝีปากของชูเหยาก็กระตุกเล็กน้อย จากนั้นจึงเดินไปทางจี้หลิงชวนอย่างรวดเร็ว

และหยุดที่ข้างจี้หลิงชวน ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงและกังวลใจว่า: "หลิงชวน เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ？ ไม่สบายหรือเปล่าคะ？"

ในขณะที่ชูเหยาพูดอยู่นั้นก็เห็นจี้หลิงชวนทรงตัวไม่ได้แล้ว เธอจึงรีบยกมือขึ้นเพื่อพยุงจี้หลิงชวน แต่ก่อนที่มือของชูเหยาจะสัมผัสโดนมือของจี้หลิงชวน จี้หลิงชวนดูเหมือนจะรู้สึกได้ ดังนั้นเขาจึงรีบถอยห่างจากมือของชูเหยาทันที

มือของชูเหยารู้สึกชาและแข็งทื่อไปทั้งตัว

ในช่วงเวลาต่อมา ก่อนที่ชูเหยาจะตอบสนอง ฝ่ามือขนาดใหญ่ของจี้หลิงชวนก็รัดคอของชูเหยา และบีบคอของชูเหยาอย่างโหดเหี้ยมและกดชูเหยาแนบไปกับรถ

“ชูเหยา! นี่คุณเอาอะไรให้ผมกินกันแน่!!!” จี้หลิงชวนมองชูเหยาแล้วกัดฟันพูดออกมาทีละคำ

เมื่อสบตาอาฆาตของจี้หลิงชวน ชูเหยาอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทา รู้สึกเพียงว่าขนลุกไปทั้งตัว

ชูเหยาสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนอารมณ์ความเกลียดชังที่รุนแรงบนใบหน้าของจี้หลิงชวน

เมื่อถึงจุดนี้ ชูเหยาก็ตระหนักได้ว่าจี้หลิงชวนไม่ใช่เป็นแค่จี้หลิงชวนเท่านั้น แต่ยังเป็นถึงประธานของบริษัทจี้ซืออีกด้วย และเป็นประธานที่มีวิธีจัดการที่น่ากลัวและรุนแรง ดังนั้นคนที่มีเรื่องบาดหมางกับเขานั้นจุดจบไม่สวยเลยสักคน!

และตอนนี้เธอยังกล้าที่จะวางยาจี้หลิงชวน! ! ! !

ทันทีที่ชูเหยาเริ่มขยับได้หนี่งก้าว เธอก็รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เธอทำแล้ว