ตอนที่ 179 ลงโทษ (4)

แม่ทัพเฒ่าอายุปูนนี้ควรจะพักในช่วงบั้นปลายชีวิตแล้ว เรื่องต่อสู้รบราเช่นนี้ไม่ควรรบกวนเขา

ผู้เฒ่าน่าหลานย่อมรู้ดีว่าเฟิงหรูชิงเป็นห่วงเขา ความโกรธแค้นในใจก็เบาลงหลายส่วน “ยังมีฝ่าบาทอีกมิใช่หรือ? พวกเราสองคนร่วมมือกันจะเอาชนะเจ้าแก่นั่นไม่ได้หรืออย่างไร?”

รอยยิ้มบนใบหน้าเฟิงหรูชิงจางหายไปตกอยู่ในความเงียบ

ผู้เฒ่าน่าหลานชะงักสังเกตได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง

“ชิงเอ๋อร์ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นงั้นหรือ?”

เฟิงหรูชิงยิ้มขมขื่น “นี่ก็เป็นสาเหตุที่ข้าไม่ให้เสด็จพ่อเข้ามาเกี่ยว ร่างกายของพระองค์ไม่สู้ดีนัก เกรงว่า…จะไม่สามารถต่อสู้ได้แล้วเจ้าค่ะ”

ตั้งแต่เสด็จพ่อเกือบจะหมดสติไปครั้งนั้น นางก็ถือโอกาสให้ฝูเฉินตรวจร่างกายให้เขา

ย่อมรู้ดีว่า…ตอนนี้สภาพร่างกายเขาเป็นเช่นไร

หลายปีมานี้เฟิงเทียนอวี้ฝืนอดทนไว้ แม้จะมีพลังระดับหลิงอู่แต่ก็ไม่สามารถนำออกมาได้ แถมยังส่งผลกระทบถึงร่างกายเขาอีกด้วย

ผู้เฒ่าน่าหลานใจเต้นแรง “เกิดอะไรขึ้น ฝ่าบาทเป็นอะไร”

“ท่านตา หากข้าเดาไม่ผิด เสด็จพ่อถูกพิษเจ้าค่ะ”

มองผิวเผินเขาทำงานหนักเกินไปบวกกับความเสียใจเป็นเหตุทำให้สภาพจิตใจเสียหาย แต่ความเป็นจริงแล้วเขาถูกพิษ! และพิษชนิดนี้บุกทะล่วงเข้าไปถึงกระดูกทำให้ยากต่อการตรวจพบ

ดังนั้นแม้นางจะเจอเฟิงเทียนอวี้บ่อยครั้ง ก็ไม่รู้เลยว่าเขาถูกพิษ!

ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้เฟิงเทียนอวี้อดทนไม่ไหวนางคงไม่มีทางรู้…

“เจ้าพูดว่าอะไร?” ผู้เฒ่าน่าหลานโมโหหนัก ร่างของเขาเกือบจะยืนทรงตัวไม่อยู่รีบคว้าไม้ที่อยู่ข้างกายไว้พยุงตัว กัดฟันด้วยความโกรธ “มีคนบังอาจลงมือกับฝ่าบาทงั้นหรือ”

เฟิงหรูชิงเม้มปาก “แถมพิษนี่ยัง…หลายปีมาแล้ว เดิมพระองค์ควรจะสิ้นพระชนม์ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่มีคนมายับยั้งพิษให้พระองค์จึงสามารถมีชีวิตอยู่ได้ แต่พิษนี่ไม่ได้ถูกทำลายจนหมดสิ้น ไม่ช้าก็เร็วมันจะรุกลามทั่วทั้งร่างของพระองค์ ส่งผลให้ร่างกายของพระองค์ในทุกวันนี้อ่อนแอลง จนถึงสิ้นพระชนม์ได้!”

ดูจากสภาพร่างกายเสด็จพ่อแล้ว เขาไม่รู้ว่าตัวเองถูกพิษ จะเห็นได้ว่าตอนที่มีคนมาช่วยเขายับยั้งพิษ เขาเองก็ไม่รู้ตัว

คนอื่นๆ ยิ่งยากที่จะรู้ว่าเขาถูกพิษ ดังนั้นหลายปีมานี้จึงได้คิดว่าเขาช้ำใจมากเกินไป ร่างกายจึงได้ย่ำแย่

“เช่นนั้น…ฝ่าบาท พระองค์…จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน?”

ในตอนที่ผู้เฒ่าน่าหลานกล่าวประโยคนี้ น้ำเสียงสูงอายุสั่นเครือ ในแววตาของเขาแฝงความโศกเศร้า ร่างกายสั่นสะท้าน

“อย่างมากก็…หนึ่งปี…เจ้าค่ะ”

เฟิงหรูชิงหลับตาลง

ในหนึ่งปีนี้หากนางช่วยเขาไว้ไม่ได้ก็ไม่สามารถช่วยได้อีกแล้ว

พิษค่อยๆ เข้าสู่หัวใจหมดหนทางรักษา

“หนึ่งปี…” ผู้เฒ่าน่าหลานหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด สักพัก เขาก็ลืมตาขึ้นกะทันหัน แววตาดุร้ายเกรี้ยวกราดเกิดทน “หากข้ารู้ว่าใครเป็นคนวางยาพิษ ข้าน่าหลานหูจะไม่ให้มันได้ตายดี!”

“ท่านตา” เฟิงหรูชิงกุมมือที่สั่นเทาของผู้เฒ่าน่าหลานไว้เบาๆ “เชื่อข้า ข้าจะไม่ยอมให้พระองค์จากไป! แล้วก็ เหล้าวิเศษนั่น…สามารถยับยั้งการแพร่กระจายของพิษของพระองค์ได้ แค่ยับยั้งไว้ได้เล็กน้อย ไม่ช้าก็เร็วข้าหาวิธีได้แน่เจ้าค่ะ”

น่าเสียดายเสด็จพ่อถูกพิษ เหล้าวิเศษสามารถทำให้เขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่ไม่สามารถ…แก้พิษของเขาได้

“เหล้าวิเศษ?” ผู้เฒ่าน่าหลานนัยน์ตาเป็นประกาย แล้วจู่ๆ มันก็ดับแสงลง มุมปากของเขากระตุก “แต่เหล้าวิเศษนั่น ข้า…ดื่มไปจนหมดแล้ว”

………………………

ตอนที่ 180 ลงโทษ (5)

เฟิงหรูชิงปลอบใจโดยการลูบหลังมือเขาเบาๆ “ไม่เป็นอะไร ข้ามอบให้เสด็จพ่อไปกาหนึ่งแล้ว เหล้าวิเศษนี้ไม่เพียงยับยั้งการแพร่กระจายของพิษ ยังสามารถช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของพระองค์ได้อีกด้วย เพียงแต่…วันหน้าหากข้าไม่อยู่แคว้นหลิวอวิ๋น ท่านต้องดูเสด็จพ่อไว้ให้ดี อย่าให้พระองค์ใช้พลังวิเศษ หากใช้พลังวิเศษละก็ พิษของเขาจะแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว”

นี่ก็เป็นเหตุผลที่ต่อหน้าหลิวอวิ๋นเซียวนางไม่ให้เฟิงเทียนอวี้ยื่นมือเข้ามา

สถานการณ์ของเขาในตอนนี้ไม่สามารถลงมือได้

“…” ผู้เฒ่าน่าหลานนิ่งไปก่อนจะยิ้มขมออกมา “แต่เหล้าวิเศษกาเดียวจะเพียงพอให้พระองค์เสวยได้นานเพียงใด”

“เรื่องนี้ท่านตาไม่ต้องกังวล เหล้าวิเศษอยากได้เท่าไรข้ามีเท่านั้น ไม่ต้องคิดมากเรื่องนี้”

ผู้เฒ่าน่าหลานอึ้งไปทันที

เหล้าวิเศษนั่น…อยากได้เท่าไหร่ก็มีเท่านั้น?

ฟุ่มเฟือยได้ถึงเพียงนั้นเลยหรือ?

“ชิงเอ๋อร์ เจ้าบอกข้ามาตามตรง เหล้าวิเศษนั่นเจ้าได้มาจากไหน?” ผู้เฒ่าน่าหลานสีหน้าเคร่งขรึม เอ่ยถามจริงจัง

เฟิงหรูชิงเดิมไม่อยากบอกถึงความสามารถตนเองให้ผู้อื่นรับรู้ แต่ตอนนี้เพราะอาการป่วยของเฟิงเทียนอวี้นางปิดต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

“ที่จริง ท่านตาท่านคงจะเคยได้ยิน ปกติเวลาว่างของข้ามักจะคิดค้นอาหารบำรุงสุขภาพ มีวันหนึ่งข้าฉุกคิดขึ้นมาได้ เปลี่ยนสูตรเหล้าเสียใหม่ก็เลยกลายเป็นเหล้าวิเศษ…”

“…” ผู้เฒ่าน่าหลานตะลึงจนพูดไม่ออก

ที่แท้เหล้าวิเศษนั่น เฟิงหรูชิงเป็นคนหมัก

เด็กคนนี้…ที่จริงแล้วปิดบังเรื่องราวไว้มากเพียงใดกัน?

“ชิงเอ๋อร์ เรื่องที่เจ้าหมักเหล้าวิเศษห้ามบอกให้ใครรู้เด็ดขาด!” ท่าทีผู้เฒ่าน่าหลานจริงจังขึ้นกว่าเก่า “ต่อให้เป็นฉางเฉียนกับจิ้งเอ๋อร์”

เฟิงหรูชิงเลิกคิ้วด้วยความตกใจ “เพราะเหตุใดเจ้าคะ”

นางกะว่าจะไม่ปิดบังท่านตาอีกต่อไป ก็เลยคิดว่าจะไม่ปิดท่านน้าด้วย

แต่ท่านตา…

ผู้เฒ่าน่าหลานย่อมไม่ยอมบอกเฟิงหรูชิง เขายังแค้นเคืองน่าหลานฉางเฉียนที่ทำให้เรื่องเหล้าวิเศษของเขาหลุดออกไป

เขาจะต้องให้เจ้าเด็กนั่นลิ้มรสบทเรียน จะไม่บอกอะไรเจ้านั้น!

ส่วนจิ้งเอ๋อร์…หากเขาไม่ทันระวังไปบอกฉางเฉียนล่ะ? เพราะฉะนั้น เขาจะกำจัดความเป็นไปได้ทุกทางที่จะทำให้ฉางเฉียนรู้เข้า

“เจ้าฟังที่ข้าบอกก็พอ ฉางเฉียนไอ้เด็กบ้านั่นในใจมีแต่ตระกูลฉิน ถ้าเจ้าให้เขารู้เข้าคนตระกูลฉินก็ต้องรู้ด้วย ไม่แน่เวลานั้นสามตระกูลใหญ่ก็จะรู้ไปด้วย ข้าทำเพื่อเจ้านะ”

 ผู้เฒ่าน่าหลานเอ่ยด้วยท่าทีขึงขัง

ในความจริงแล้ว ใจน่าหลานฉางเฉียนนั้นมีความเป็นกลาง ที่เขาเปิดเผยเรื่องเหล้าวิเศษก็เพื่อแก้แค้นความขี้เหนียวของท่านผู้เฒ่า หากเป็นเรื่องเฟิงหรูชิงสามารถหมักเหล้าวิเศษได้เรื่องหนักหนาเช่นนี้ เขาจะต้องปิดปากสนิทแน่

ใครจะรู้ว่าท่านผู้เฒ่าจะเจ้าคิดเจ้าแค้นเช่นนี้ ทำให้เขาเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่องนี้ โดยเฉพาะหลังจากที่รู้ว่าเป็นแผนที่ผู้เฒ่าวางไว้ เขาโมโหจนเกือบจะพังบ้านตระกูลน่าหลาน

“อย่างนี้นี่เอง” เฟิงหรูชิงเข้าใจได้ในทันใด รู้สึกโชคดีในใจ “โชคดีที่ท่านลุง ไม่รู้ว่าเทียนหลิงกั่วในมือไต้เอ๋อร์ก็เป็นข้าที่ให้ เกิดเปิดเผยเรื่องข้าไปคงจะวุ่นวายมิใช่น้อยเจ้าค่ะ”

“…เทียนหลิงกั่วก็เป็นของเจ้า?”

“…”

ดูเหมือนนางจะ…ไม่ทันระวังหลุดปากไปแล้ว

ผู้เฒ่าน่าหลานหรี่ตาลง “ที่แท้เจ้าก็เป็นพ่อค้าข้างทางที่พูดถึงกัน?”

“…”

มุมปากเฟิงหรูชิงกระตุกเล็กๆ นางควรจะยอมรับหรือไม่?

“ชิงเอ๋อร์ เจ้าดูสิ เหล้าวิเศษของข้าดื่มไปหมดแล้ว…” ผู้เฒ่าน่าหลานยิ้มกริ่มมองเฟิงหรูชิง “เจ้าควรจะเตรียมให้ข้าอีกสักไหหนึ่งได้หรือไม่?”

ทีแรกเขาคิดว่ามีเหล้าวิเศษเพียงแค่ไหเดียวย่อมไม่อยากรับเอาไว้ ตอนนี้ได้รู้แล้วว่าเหล้าวิเศษมีอยู่อย่างไม่จำกัด เช่นนั้นเขาก็จะไม่เกรงใจล่ะ

………………………

Related