ตอนที่ 521 ฮ่องเต้สี่แคว้นที่ตกใจจนหงายหลัง (4)

หากเสด็จแม่กลับมาช้าละก็ ผ่านไปไม่กี่ปี จวนเฟิงอวิ๋น…อาจจะพังพินาศเพราะจื่อเยียนไปจริงๆ

ดังนั้น ไม่ว่าชิงหย่วนจะตัดสินใจอย่างไร ก็ไม่ควรให้เขาอยู่ในจวนเฟิงอวิ๋นอีก

นางพยายามอย่างสุดกำลังที่จะช่วยให้เขามองจื่อเยียนให้ทะลุ เพื่อต่อไปจะได้เลิกค้างคาใจเสียที

“ได้”

เรื่องนี้ แม้เฟิงหรูชิงไม่พูด น่าหลานเยียนก็รู้อยู่แล้วว่าต้องทำเช่นไร

คนที่ทิ้งจวนเฟิงอวิ๋นไป ไม่ควรเก็บไว้อีก

สิ่งที่พวกนางทำเพื่อเขามันมากพอแล้ว

“เสด็จแม่” เฟิงหรูชิงยิ้ม “เพื่อมารับเสด็จแม่กลับบ้าน หม่อมฉันยังมีความแค้นบางอย่างที่ยังชำระไม่เสร็จสิ้น”

สี่แคว้นรวมหัวกันรุกรานแคว้นหลิวอวิ๋น ความแค้นนี้ต้องชำระให้สิ้นซาก

“ท่านพ่อ ท่านพี่” น่าหลานเยียนงึมงำอยู่ครู่หนึ่งก่อนหันหลังไปพูด “พวกท่านกลับแคว้นหลิวอวิ๋นไปรอพวกข้า เทียนอวี้ ท่านออกมานานแล้ว ยังมีราชกิจอีกมากที่ต้องสะสาง เรื่องสี่แคว้นนั่นข้ากับชิงเอ๋อร์ไปจัดการก็เพียงพอแล้ว

เฟิงเทียนอวี้พยักหน้า “ข้ายังมีเรื่องต้องสะสางอีกมากจริงๆ”

ครั้งนี้ เขาจากไปโดยไม่พูดไม่จาอะไร

แคว้นหลิวอวิ๋นมีเรื่องต้องสะสางอีกมาก และมีราษฎรอีกมากมายที่ต้องการการปลอบขวัญ

ดังนั้น เขาจึงต้องกลับไปจัดการเรื่องทั้งหลายทั้งปวงให้เรียบร้อย

“เสี่ยวชิง” ถังอิ่นมองดูเฟิงหรูชิงด้วยสีหน้าจ๋อยๆ

เฟิงหรูชิงยกมือขึ้นตบหัวนางเบาๆ “พี่ชายข้าได้รับบาดเจ็บ ทางนี้ข้าไว้ใจเจ้าที่สุด เจ้าช่วยข้าดูแลเขาได้หรือไม่”

สีหน้าจ๋อยๆ ของถังอิ่นหายไป กลับกลายเป็นรอยยิ้มแห่งความปีติยินดี

“ได้สิเสี่ยวชิง”

เสี่ยวชิงพูดว่ามีแค่นางเท่านั้นที่เสี่ยวชิงไว้ใจที่สุด

แสดงให้เห็นว่า นางมีความสำคัญในใจของเสี่ยวชิงมาก

ผู้เฒ่าน่าหลานที่อยู่ข้างๆ “…”

น่าหลานฉางเฉียน “…”

คิดไม่ถึงว่าในใจของชิงเอ๋อร์ พวกเขาจะสู้เด็กคนนี้ไม่ได้

มีเพียงน่าหลานจิ้งเท่านั้นที่ได้ยินคำพูดของเฟิงหรูชิงแล้ว หันหน้าไปมองถังอิ่น

ใบหน้าอันเย็นชาของเขาปรากฏรอยยิ้มเล็กๆ ที่ยากจะสังเกต

“เจ้าดูคุ้นๆ นะ” น่าหลานฉางเฉียนขมวดคิ้ว มองดูถังอิ่นด้วยแววตาสงสัย “อ้อ จริงด้วย ข้านึกออกแล้ว ตอนนั้นเป็นเจ้าเองสินะ…ที่ทำประตูจวนแม่ทัพของข้าพัง”

ถังอิ่นตัวแข็งทื่อ

เฟิงหรูชิงมองถังอิ่นด้วยความลังเล “ประตูจวนแม่ทัพ…เจ้าเป็นคนทำ? เจ้าบอกว่าเชียนหนิงเป็นคนทำไม่ใช่หรือ”

ตอนนี้ผู้เฒ่าฉินก็จำถังอิ่นได้เช่นกัน “ข้าก็นึกออกแล้ว เจ้าถอนต้นไม้โบราณหน้าประตูบ้านข้าไป อ้างว่าจะเอาไปให้คนอื่นเป็นของขวัญ”

ถังอิ่นเกือบจะร้องไห้ออกมา “เปล่านะ ข้าเปล่า เชียนหนิงเป็นคนทำต่างหาก ไม่ใช่ข้า! เสี่ยวชิง เจ้าต้องเชื่อข้านะ ข้าไม่ใช่คนแบบนั้น!”

จะทำอย่างไรดี ถ้าเสี่ยวชิงรู้เข้าต้องคิดว่านางไม่ใช่กุลสตรี ต้องไม่ชอบนางแน่ๆ เลย?

ทั้งๆ ที่นางพยายามไม่ทำตัวเด่นเวลาอยู่ต่อหน้าเสี่ยวชิงมานานแล้ว เหตุใดคนพวกนี้จู่ๆ ถึงจำหน้านางได้

ช่วยทำเป็นมองไม่เห็นนางไม่ได้หรืออย่างไร

“ข้าแค่เผลอทำหมูตัวหนึ่งบาดเจ็บ เรื่องอื่นๆ ข้าไม่ใช่คนทำสักหน่อย เป็นเชียนหนิงต่างหาก” ถังอิ่นลากเชียนหนิงมาอยู่ตรงหน้าเฟิงหรูชิง แล้วผลักเชียนหนิงไปหาเฟิงหรูชิง “เชียนหนิงเป็นคนทำ ข้าไม่ได้โกหกนะ”

เฟิงหรูชิง “…”

เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าแค่เผลอทำหมูตัวหนึ่งได้รับบาดเจ็บ เจ้านั่งทับหมูตัวนั้นตายไม่ใช่หรือ

เชียนหนิงถูกถังอิ่นผลักเข้าหาเฟิงหรูชิง นางงงเป็นไก่ตาแตก

…………………..

ตอนที่ 522 ฮ่องเต้สี่แคว้นที่ตกใจจนหงายหลัง (5)

ผ่านไปครู่หนึ่ง เชียนหนิงจึงตั้งสติได้ “คุณหนูของข้าเป็นกุลสตรี นางไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน อีกอย่างหมูตัวนั้+นก็วิ่งเข้ามาหาก้นของคุณหนูข้า คุณหนูข้าไม่ได้มีเจตนาจะนั่งทับมัน”

ถังอิ่นพยักหน้า “ใช่ เสี่ยวชิงข้าเป็นกุลสตรีจริงๆ นะ! ข้าไม่เคยทุบกำแพงบ้านคนอื่น ไม่เคยระเบิดบ้านของใคร ไม่เคยทำลายห้องเก็บของของท่านปู่ถังอี เรื่องพวกนั้นเชียนหนิงเป็นคนทำ ไม่ใช่ข้า!”

“…”

เฟิงหรูชิงหันหน้ามาอย่างช้าๆ มองเชียนหนิงด้วยสายตาสงสาร “เป็นแพะรับบาปแทนคุณหนูของเจ้ามานาน เจ้าคงลำบากแย่สินะ”

เชียนหนิงสีหน้าเปลี่ยนไป

คุณหนู พูดแบบนี้ไม่เท่ากับสารภาพออกมาเองเหรอเจ้าคะ

แล้วจะให้องค์หญิงเชื่อได้อย่างไรว่าท่านเป็นกุลสตรี

เฟิงหรูชิงมองน่าหลานจิ้ง จู่ๆ ก็เกิดเป็นห่วงเขาขึ้นมา “ข้าให้เจ้าช่วยดูแลพี่ชายข้า เจ้าคงไม่ระเบิดเขาทิ้งหรอกนะ”

“ไม่หรอก ไม่มีทางเด็ดขาด!” ถังอิ่นร้อนใจ “ข้าเป็นคนที่เจ้าเชื่อใจที่สุดไม่ใช่เหรอ ข้าจะระเบิดพี่ชายเจ้าได้อย่างไร ถ้าข้าจะระเบิดละก็ อย่างมากก็ไประเบิดบ้านสกุลหลิ่วนั่น อีกอย่าง ที่นี่ยังมีเชียนหนิง ข้ามีคนให้ระเบิดเยอะแยะแบบนี้ เรื่องอะไรข้าต้องระเบิดพี่ชายเจ้าด้วย”

เฟิงหรูชิงยังคงกังวล “ท่านลุง ถึงตอนนั้นท่านดูนางนี่ไว้ให้ดีนะ ถ้านางทำลายข้าวของอะไร ก็บอกข้าได้ทันที อ้อ จริงสิ อย่าให้นางเข้าวังหลวง! แล้วก็อย่าให้ไปที่จวนองค์หญิง!”

สมัยก่อนเพราะถังอิ่นสำรวมท่าทีตอนอยู่ที่จวนองค์หญิง จึงทำให้เฟิงหรูชิงเพิ่งจะรู้ว่าเรื่องเหล่านั้นเป็นฝีมือของถังอิ่น

ตอนนี้เฟิงหรูชิงต้องถามเสด็จแม่ไปเยี่ยมเยียนแคว้นทั้งสี่ ไม่รู้เหมือนกันว่าถังอิ่นจะทำลายจวนองค์หญิงหรือไม่

“เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก ข้าจะคอยดูนางให้” น่าหลานฉางเฉียนยิ้ม

นางเด็กคนนี้…แม้พลังจะเยอะไปหน่อย แต่ดูแล้วก็เป็นเด็กไม่ดื้อ ไม่น่าจะก่อเรื่องอะไร

“เฉินเอ๋อร์” เฟิงหรูชิงหันไปมองฉินเฉิน แววตาของนางดูอ่อนโยน “เจ้ากลับไปรอข้าที่จวน แล้วข้าจะรีบกลับมา”

ชายหนุ่มตาเป็นประกาย รอยยิ้มของเขาช่างดูบริสุทธิ์ เขาเหมือนกับผ้าขาว เมื่อไม่มีความเย็นชาห่างเหินแบบที่ทำกับผู้อื่น สิ่งที่แสดงให้เห็นก็เหลือแค่ความอบอุ่นเท่านั้น

“ได้”

เมื่อบอกกล่าวทุกอย่างเสร็จสรรพ เฟิงหรูชิงก็หันหลังไป “เสด็จแม่ พวกเราไปกันเถอะเพคะ”

ความแค้นที่มีช้าเร็วก็ต้องชำระ!

คนที่ต้องตามสะสางไม่มีทางหนีไปได้แม้แต่คนเดียว!

…

นับแต่ยอดฝีมือจากสี่แคว้นถูกกำจัดจนสิ้นซาก คนในแคว้นเหล่านั้นต่างพากันอกสั่นขวัญแขวนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อพวกเขาได้ยินว่าเฟิงหรูชิงพาคนกลุ่มหนึ่งที่อารมณ์กำลังเดือดพล่านเดินทางออกจากแคว้นหลิวอวิ๋นมา พวกเขายิ่งรู้สึกกลัวหาที่หลบหนีซ่อนตัวราวกับเต่าหดหัวอยู่ในกระดอง

ยังดีที่ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาแล้วหลายวัน ยังไม่ได้ยินข่าวว่าแคว้นหลิวอวิ๋นจะยกทัพบุกมา คนพวกนั้นจึงรู้สึกเบาใจขึ้น

แคว้นจื่ออวิ๋น

โอวหยางเหวินฮ่องเต้กำลังว่าราชการ เขาฟังบรรดาขุนนางถวายรายงานด้วยความเบื่อหน่าย

ขณะนั้นเอง…

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!”

เสียงกล่าวรายงานด้วยความเร่งรีบดังมาจากนอกท้องพระโรง

ขันทีคนหนึ่งวิ่งมาจากนอกตำหนักอย่างรีบเร่ง สีหน้าดูวิตกกังวล

“ทูลฝ่าบาท องค์หญิงของแคว้นหลิวอวิ๋น…เฟิง…เฟิงหรูชิงมาขอเข้าเฝ้า ตอนนี้รออยู่หน้าประตูวังหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

โอวหยางเหวินที่กำลังเอามือเท้าคาง ท่าทางเกียจคร้าน ใครจะรู้ว่าคำพูดของขันทีจะทำให้เขาตกใจจนกลิ้งตกจากบัลลังก์มังกรมากองอยู่ที่พื้น เขาไม่สนภาพลักษณ์อะไรแล้ว เขารีบลุกขึ้นจับมาลาที่สวมอยู่ น้ำเสียงสั่นทั้งตัวก็สั่นเทา

“เมื่อ…เมื่อกี้เจ้าพูดว่าอะไรนะ”

“เฟิงหรูชิง องค์หญิงของแคว้นหลิวอวิ๋นพ่ะย่ะค่ะ”

………………………..