ตอนที่ 419 อย่าทิ้งข้า ท่านแม่ (2)

“ท่านแม่ ข้ามีประโยชน์มากจริงๆ ท่านปล่อยข้าออกไป ท่านให้ข้าออกไปได้หรือไม่…”

“ตอนนั้นจักรพรรดิที่เก้าทิ้งพวกข้าจากไปท่านก็จะทิ้งพวกข้า เป็นเพราะข้าโง่เกินไปฉลาดไม่พอใช่หรือไม่ จักรพรรดิที่เก้ากับท่านแม่จึงได้ไม่ชอบข้าแล้ว? ต่อไปข้าจะกลายเป็นฉลาด ข้าเป็นเด็กดีมาก ท่านอย่าไป”

การติดต่อทั้งหมดถูกตัดขาดในตอนนี้ ชิงหานพยายามร้องเรียกนางสุดชีวิตทว่าเสียงก็หายไปในอากาศ

ไม่สามารถส่งไปถึงนางอีกแล้ว

ใจของชิงหานว่างเปล่าในทันที ราวกับสูญเสียบางอย่างไปไม่มีวัน…เติมเต็มได้ตลอดกาล

“ท่านพี่ฝูเฉิน” ชิงหานลุกขึ้นยืนด้วยความงุนงง ดวงตาสองข้างที่เต็มไปด้วยน้ำตาว่างเปล่าราวกับไม่มีจิตวิญญาณ “หากข้าสามารถแข็งแกร่งกว่านี้ได้ก็คงดี”

นางคิดว่านางกินยาวิเศษระดับสามเข้าไปมากมายเช่นนี้แล้วนางจะสามารถแข็งแกร่งขึ้น

แต่นางแข็งแกร่งขึ้นจริงสามารถปกป้องท่านแม่ได้ แต่ความแข็งแกร่งนี้เมื่อเอามาเปรียบเทียบกันแล้ว

ต่อหน้าคนที่แข็งแกร่งกว่านางก็ยัง…ไร้ความสามารถ

“หากข้าแข็งแกร่งยิ่งกว่านี้ แข็งแกร่งแบบที่ไม่มีเพื่อน ก็จะไม่มีใคร…รังแกท่านแม่อีกใช่หรือไม่?”

ท่านแม่ก็จะไม่เหมือนจักรพรรดิที่เก้า จากพวกเขาไป…

“ชิงหาน!” ฝูเฉินวิ่งไปตรงหน้าชิงหานกอดชิงหานเอาไว้แน่น ร่างของเขาสั่นเทาใบหน้าเล็กๆ มีแต่น้ำตา “ชิงหาน เจ้าจะเป็นเช่นนี้ไม่ได้ ไม่ได้…”

“แต่ท่านแม่ไม่ต้องการพวกเราแล้ว เพราะข้าอ่อนแอเกินไปนางจึงไม่ต้องการพวกเราแล้ว…”

นางถูกทอดทิ้งแล้ว

ต้องโดดเดี่ยวเดียวดายรออยู่ที่นี่อีกไม่รู้กี่ปีจึงจะมีคนเข้ามาในมิติเวลา

“นางไม่ได้ทอดทิ้งพวกเรา นางเพียงแต่ไม่อยากให้พวกเราไปตาย” ริมฝีปากฝูเฉินสั่นเทิ้มแววตาอัดแน่นด้วยความเสียใจ “และเมื่อครู่พวกเราขาดการติดต่อกับนางเป็นเพราะนางจงใจตัดขาด นางไม่ได้ตาย นางยังไม่ตาย!”

ชิงหานหลับตาลง น้ำตาทำให้การมองเห็นของนางเลือนรางนานแล้ว

ความเสียใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุดครอบคลุมดวงใจของนาง

หาก…นางสามารถแข็งแกร่งกว่านี้อีกหน่อย แข็งแกร่งกว่านี้อีกสักนิดก็ดี…

นัยน์ตาฝูเฉินปกคลุมด้วยหมอก

พรรคเภสัชเทพ…

จักรพรรดิที่เก้าสร้างพรรคเภสัชเทพมากับมือ พระองค์ใช้เลือดเนื้อสร้างพรรคเภสัชเทพขึ้น…ไม่อนุญาตให้ผู้ใดเหยียบย่ำ

ไม่อนุญาตให้ใครมาใช้ชื่อพรรคเภสัชเทพรังแกผู้อ่อนแอ!

พรรคเภสัชเทพ…คือศรัทธาของเขา คือความเชื่อที่เขายึดมั่นมาจนถึงตอนนี้!

ในเมื่อคือความศรัทธาก็จะไม่อนุญาต…ให้ผู้ใดทำให้แปดเปื้อน…

และยิ่งไม่ยอมให้ใช้ชื่อพรรคเภสัชเทพทำร้ายคนใกล้ชิดเขามากที่สุด…

…

ไม่ไกลกันนัก

บนที่สูง

ชายหนุ่มชุดขาวสีหน้านิ่งเรียบ จ้องมองคนที่ขวางทางเขาด้วยท่าทีสงบนิ่ง

“คุณชาย พวกเราได้รับคำสั่งจากนายน้อย ขอคุณชายโปรดกลับไปตระกูลมู่”

ชายหนุ่มไพล่มือไว้ด้านหลังข้างหนึ่งยืนโดนเด่น เขารูปงามดุจเทพเซียน ดั่งดอกบัวที่ละโลกไว้เบื้องหลัง สูงส่งและสง่างาม

“ข้าสกุลหนานมิใช่สกุลมู่”

เขามีเพียงท่านแม่ หนานซู่อี

“คุณชาย ช่วงนี้จวนเทียนเสินไม่สงบนัก ตระกูลใหญ่มักทะเลาะเบาะแว้งกัน นายน้อยบอกว่าให้คุณชายกลับไปให้ได้” ชายวัยกลางคนสีหน้าเป็นกังวล

นายน้อยออกคำสั่งมาแล้วให้เขาพาคุณชายกลับไปให้ได้ แต่หากคุณชายไม่ยินยอม…เขาก็สู้ไม่ได้

นายน้อยยังบอกอีกว่าคุณชายโตไม่เด็กแล้วควรจะกลับไปแต่งงานที่ตระกูลจัดเตรียมให้

แต่นายน้อยก็รู้นิสัยคุณชายจึงไม่กล้ามาเกลี้ยกล่อม เอาเรื่องยากมาโยนใส่เขาจนได้

แม้แต่นายน้อยที่เป็นพ่อยังไม่กล้ามาบีบบังคับคุณชาย แล้วเขาคนคุ้มกันคนหนึ่งจะทำอย่างไรได้?

………………………..

ตอนที่ 420 อย่าทิ้งข้า ท่านแม่ (3)

องค์รักษ์สีหน้าประดักประเดิดเมื่อได้เห็นใบหน้าของบุรุษเบื้องหน้าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ทุกคนต่างรู้ว่าหนานเสียนแห่งจวนเทียนเสินเย็นชา นิ่งเฉยอยู่ตลอดราวกับใต้หล้านี้ไม่มีเรื่องใดที่ทำให้อารมณ์ของเขาแปรเปลี่ยนไปได้

ทว่าหนานเสียนในยามนี้คล้ายแผ่ไอเย็นชาออกมาจากร่าง แววตาเขาแฝงไปด้วยจิตสังหาร

“คุณ…คุณชาย ท่านใจเย็นก่อน ข้า…ข้าเพียงแค่มาเกลี้ยกล่อมท่านแทนนายน้อยเท่านั้น ข้า…” บุรุษวัยกลางคนตัวสั่นงก จวนเจียนจะปัสสาวะราดเพราะพลังกดดันของหนานเสียนอยู่รอมร่อ

ฝ่ายหนานเสียนหาได้รั้งรออยู่ข้างเขา ชายหนุ่มพลิ้วกายผ่านบุรุษวัยกลางประดุจสายลมบางเบา หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย

การจากไปของหนานเสียนค่อยทำให้บุรุษวัยกลางคนคลายใจลงได้ เขาปาดเหงื่อบนหน้าผาก ลมเย็นๆ พัดผ่านมา ค่อยรู้ตัวว่าเขาตกใจเสียเหงื่อแตกทะลักโทรมกาย

เพียงแต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงทำให้คุณชายหนานเสียนระเบิดโทสะได้เยี่ยงนี้

…

บริเวณซากปรักหักพัง

เฟิงหรูชิงค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น

ศึกนี้ยากหลีกเลี่ยง นางไม่มีทางปล่อยให้ฝูเฉินและชิงหานตกอยู่ในอันตรายไปพร้อมกับนางแน่นอน

“เฟิงหลานจากหอแห่งแรกหรือ” แววตาเฟิงหรูชิงสงบนิ่ง ทว่าความนิ่งนั้นซุกซ่อนความคลุ้มคลั่งเอาไว้

เฟิงหลานอึ้งไป “แม่นางเฟิงหรือ” เฟิงหรูชิงยกมือขึ้น ป้ายหยกอยู่ในมือนาง

“ข้าเป็นผู้อาวุโสของหอแห่งแรก ข้าขอใช้ฐานะผู้อาวุโสสั่งการเจ้า อีกสักครู่ไม่ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น ห้ามมิให้เสด็จพ่อข้าเข้ามาเด็ดขาด เจ้าต้องคอยปกป้องเขา!”

ในอดีตเฟิงหลานไม่อาจขวางเฟิงเทียนอวี้ได้

แต่เฟิงเทียนอวี้ในยามนี้ไม่อาจเคลื่อนไหว เฟิงหลานคิดขัดขวางเข้าก็ง่ายดายราวขยับมือเท่านั้น…

“ชิงเอ๋อร์ แค่กๆ!” เฟิงเทียนอวี้ไออย่างหนักสองคำ

“เจ้าพูดเหลวไหลอันใด ข้าจะ…จะให้ลูกสาวขวางอยู่ตรงหน้าข้าหรือ”

เฟิงหรูชิงเข้าใจดี ไม่ว่าเฟิงเทียนอวี้พูดล้วนเป็นคำไร้ประโยชน์ นางสั่งการต่อว่า

“เฟิงหลาน นี่คือคำสั่ง! เจ้าต้องทำตาม!”

เฟิงหลานไม่ลังเลอีกต่อไป “รับทราบ ผู้อาวุโส!”

ฉินเฉินก็ทะลวงด่านสำเร็จในเวลานี้ เขาสาวเท้าเนิบๆ มาตรงหน้าเฟิงหรูชิง เฟิงหรูชิงตะลึงงัน นางสั่งให้เฟิงหลานขวางเฟิงเทียนอวี้ได้ ทว่าจนปัญญาที่จะหยุดยั้งฉินเฉิน…

“ข้าเคยบอกว่า ข้าจะปกป้องความปลอดภัยเจ้าไปตลอดชีวิต”

ฉินเฉินอ่านความคิดของเฟิงหรูชิงได้ในพริบตา ใบหน้าสง่างามนั้นเผยยิ้มอบอุ่นราวกระแสลมยามวสันต์

เขาเคยบอกว่าจะคุ้มครองความปลอดภัยของนางไปตลอดชีวิต

ไม่ว่าอันตรายใดๆ เขาไม่อาจ…ทอดทิ้งนาง

เพราะว่านาง…คือคนที่เขา……ก็ต้องปกป้องไว้ให้ได้!

“เสี่ยวชิง บางทีเจ้าอาจรู้สึกไม่อยากเชื่อได้ แต่ข้ายังอยากบอกเจ้า นับตั้งแต่ออกจากป่าแห่งสัตว์วิเศษ ทุกคืนข้าฝัน…” ฉินเฉินชะงักไปเล็กน้อย “ฝันเห็นเจ้า”

“เจ้าที่อยู่ในฝันสวมกระโปรงเหนือเข่า นอนอยู่บนเตียงที่ไม่คุ้นตา บรรยากาศรอบด้านช่างแปลกตา เจ้าดูอ่อนแอมากคล้ายจะทอดทิ้งข้าไปได้ทุกขณะ ในฝันยังมีข้าที่ไว้ผมสั้นอีกคนหนึ่ง เขาบอกว่าฝากฝังเจ้าไว้กับข้าแล้ว ให้ข้า…คุ้มครองเจ้าชั่วชีวิต เสี่ยวชิง เจ้าว่ามันน่าขันไหม ทั้งๆ ที่พวกเราไม่เคยพบกันมาก่อน ไฉนถึงข้าฝันเห็นเหตุการณ์เยี่ยงนี้ได้ นับตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบ ข้าก็อยากเข้าใกล้เจ้า ไม่อยากให้คนก็ตามทำร้ายเจ้า…”

เฟิงหรูชิงหัวใจสั่นไหว น้ำตาไหลพราก

“เช่อเอ๋อร์ เป็นเจ้าจริงๆ เจ้าอยู่มาตลอด…”

ที่แท้เจ้าอยู่ข้างกายข้ามาตลอด ทว่าข้าไม่เคยรู้เลย แต่พวกเราพบกันสายไปเสียแล้ว

…………………………