ตอนที่ 417 ปล่อยฝูเฉินกัดคน (3)

นอกจาก…ท่านผู้มีพรสวรรค์ผู้นั้นเมื่อหลายสิบปีก่อน

แต่ชื่อของท่านผู้นั้นเป็นสิ่งต้องห้ามในโลกสันโดษ ดูเหมือนจะมีแต่ผู้ใหญ่ในพรรคที่รู้แน่ชัด

กู้เจิ้นหยางรู้เพียงอย่างเดียวคือ เมื่อใดที่ในบรรดาผู้มีพลังสูงของพรรคเภสัชเทพเอ่ยถึงท่านผู้มีพรสวรรค์ผู้นี้ ล้วนทำให้ผู้ใหญ่ในพรรคโกรธจนเนื้อเต้น นำบรรดาคนที่พูดถึงเรื่องนี้ไปตีอย่างหนัก

คนที่หนักสุดถึงขั้นถูกผู้ใหญ่ในพรรคตีจนนอนติดเตียงจนตอนนี้ยังไม่สามารถลุกขึ้นมาได้

สามารถคาดการณ์ได้เลยว่าท่านผู้มีพรสวรรค์ผู้นั้นนำพาความพิบัติมาสู่โลกสันโดษอย่างไร ไม่เช่นนั้นคงไม่ทำให้คนพวกนั้นเกรงกลัวถึงเพียงนี้…

ถ้าไม่ใช่เพราะท่านผู้มีพรสวรรค์ผู้นั้นมีเพียงคนเดียวและยอดฝีมือในโลกสันโดษมีมากมาย สุดท้ายคงไม่ใช้อิสระเป็นเงื่อนไขและลงนามในสัญญา

แต่โลกสันโดษมีพลังมากมายเช่นนี้กลับถูกคนคนเดียวปั่นป่วนถึงเพียงนี้ ต่อให้สุดท้ายทั้งสองฝ่ายบาดเจ็บพ่ายแพ้แต่ก็ทำให้ชื่อเสียงของโลกสันโดษเสื่อมเสียจนสิ้น

ดังนั้นคนเหล่านั้นในพรรคจึงได้โกรธแค้นกับเรื่องนี้

แต่แม้แต่เขา…ยังไม่สามารถทำลายพรรคเภสัชเทพได้ ใต้หล้านี้จะมีใครมีความสามารถเช่นนี้?

น่าขัน!

เฟิงหรูซวงตกตะลึงและอดหัวเราะเสียงดังออกมาไม่ได้ “เฟิงหรูชิง พวกเจ้ากำลังอิจฉาพรรคเภสัชเทพและก็อิจฉาข้าถึงได้พูดว่าพรรคเภสัชเทพตายหมดแล้ว เจ้าก็แค่ไม่อยากให้ข้าเกี่ยวพันกับพรรคเภสัชเทพก็เท่านั้น แต่เจ้าจะอิจฉาอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ ข้าคือลูกสาวของคุณชายพรรคเภสัชเทพ!”

นางถูกเฟิงหรูชิงกดเอาไว้นานหลายปีไม่ง่ายเลยที่จะได้กดหัวนางบ้าง บนใบหน้าเฟิงหรูซวงมีแต่รอยยิ้มได้ใจ ท่าทางวางอำนาจ

ใบหน้าเล็กของฝูเฉินเย็นลงอีกหลายส่วน “ของปลอมก็คือของปลอม พรรคเภสัชเทพปลอมยังกล้าใช้ชื่อพรรคเภสัชเทพโกหกหลอกลวงมานานหลายปี”

กู้เจิ้นหยางยกมือขึ้นสร้างฝ่ามือลม “บังอาจ!”

ฝ่ามือลมมาถึงตรงหน้าฝูเฉินอย่างรวดเร็ว

ทว่าจู่ๆ ก็มีมือยื่นมาจากด้านข้างดึงฝูเฉินเข้าไปไว้ในอ้อมกอดแน่นใช้หลังรับฝ่ามือลมนั้น

อึก!

เฟิงหรูชิงกระอักเลือดออกมา เลือดสาดลงกลางใจฝูเฉินราวกับเปลวไฟแผดเผาหัวใจของเขา

นาทีนั้นจู่ๆ เฟิงหรูชิงก็คิดถึงประโยคหนึ่งขึ้นมา

อย่าคาดหวังยาวิเศษมีสติปัญญา สมองของพวกเขามีเส้นเดียวเท่านั้น!

“ชิงเอ๋อร์!”

ใบหน้างดงามของเฟิงเทียนอวี้เปลี่ยนไปทันที เขาไอออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง นัยน์ตาโกรธแค้นหัวใจเจ็บปวด

ฝูเฉินไม่ได้ขยับอะไร

ภายใต้ลมพายุคลั่ง เขายืนอยู่กลางซากปรักหักพัง นัยน์ตาสีดำสะท้อนใบหน้าซีดขาวของหญิงสาว

ยังมี…รอยเลือดที่มุมปากนั่น

ท่านแม่บาดเจ็บแล้ว…

นาง…บาดเจ็บแล้ว!

เป็นเพราะเขา? เป็นเพราะเขาจึงบาดเจ็บ…

ให้อภัยไม่ได้! ให้อภัยไม่ได้เด็ดขาด!

ฝูเฉินเงยหน้าขึ้นกะทันหัน นัยน์ตาสีดำของเขาหันไปทางกู้เจิ้นหยาง

ไม่รู้เพราะเหตุใดวินาทีที่สบตากับฝูเฉินใจของกู้เจิ้นหยางสั่นสะท้าน รู้สึกตื่นตระหนก

“เจ้า…”

เป็นไปไม่ได้

สายเลือดยับยั้งควรจะมีแค่ในสัตว์วิเศษ

เขาเป็นมนุษย์จะไปมีสายเลือดยับยั้งของพรรค์นั้นปรากฏขึ้นได้อย่างไร?

แต่เมื่อครู่เขาเกิดความรู้สึกน่าขันนั่นขึ้นอย่างประหลาด

แล้วยังความรู้สึกใจสั่นนั่นที่เกิดขึ้นเพียงพริบตาเดียวแล้วก็หายไป แต่นัยน์ตาฝูเฉินยังเต็มไปด้วยโกรธแค้นเช่นเดิม

ชิงหานที่อยู่ข้างๆ ยังปรบมือส่งเสริม “ท่านพี่ฝูเฉิน ไปเลย กัดพวกมันให้ตาย! พวกเจ้ารังแกข้าแล้วยังรังแกท่านแม่ ข้าจะปล่อยท่านพี่ฝูเฉินไปกัดคนแล้ว!”

…………………..

ตอนที่ 418 อย่าทิ้งข้า ท่านแม่ (1)

ฝูเฉิน “…”

เฟิงหรูชิง “…”

คนอื่นๆ “….”

บรรยากาศจริงจังถูกทำลายลงในพริบตา

ร่างฝูเฉินกลายเป็นลำแสงพุ่งไปยังกู้เจิ้นหยาง

ใบไม้นับไม่ถ้วนลอยอยู่รอบกายเขา ใบไม้เหล่านั้นเปรียบดั่งดาบยาวที่ดุร้ายพุ่งไปยังกู้เจิ้นหยางดุจขนนกสีขาว

แขนเสื้อของกู้เจิ้นหยางยกขึ้นบังใบไม้เหล่านั้นไว้หมด เพียงสะบัดเบาๆ ใบไม้มากมายก็พุ่งไปทั่วทุกทิศทาง

“อ๊ะ!”

เดิมหลิวหรงสองแม่ลูกกำลังยืนดูอย่างสนุกใครจะรู้ว่าใบไม้เหล่านั้นจะพุ่งมา พวกนางพยายามหลบแล้วก็ยังถูกใบไม้เฉือนผิวหนังเลือดไหลออกมาแดงเถือก

เฟิงหรูซวงกัดริมฝีปากแน่น นางอยู่ข้างท่านพ่อแท้ๆ เหตุใดท่านพ่อ…ไม่ปกป้องนางเลย ปล่อยให้ใบไม้เหล่านั้นทำนางบาดเจ็บ?

…

กู้เจิ้นหยางไม่ได้ใส่ใจกับสถานการณ์ของเฟิงหรูซวง กำปั้นลมของเขาโจมตีออกไปบีบฝูเฉินให้ถอยไปหลายก้าว สีหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา

สายเลือดยับยั้งเมื่อครู่เขาน่าจะคิดไปเอง แค่สัตว์วิเศษตัวหนึ่งเท่านั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะกดขี่มนุษย์ได้ถึงเพียงนี้

“ท่านพี่ฝูเฉิน” ชิงหานวิ่งไปตรงหน้าฝูเฉิน กัดริมฝีปาก “เขาไม่ใช่คนพรรคเภสัชเทพ”

คนพรรคเภสัชเทพล้วนเกรงกลัวท่านพี่ฝูเฉินกับนางมาก

ในเมื่อเขาเป็นคนพรรคเภสัชเทพเหตุใดจึงดูไม่รู้ฐานะของพวกเขา? แล้วยังเห็นพวกเขาเป็นสัตว์วิเศษ

“ชิงหาน ฝูเฉิน พวกเจ้ากลับมา”

เฟิงหรูชิงไม่มีความลังเลใดๆ เก็บฝูเฉินกับชิงหานเข้าไปในมิติว่าง

สิ่งนี้ถูกค้นพบหลังจากนางย้ายอาณาจักรของจักรพรรดิที่เก้าเข้าไปในมิติว่าง ที่แท้นางสามารถควบคุมมิติว่างได้ ไม่เพียงสามารถตัดขาดการสื่อสารของเจ้าเด็กทั้งสองกับโลกภายนอกได้ ยังสามารถควบคุมเจ้าเด็กสองทั้งสองนี่ได้ด้วย

นางรู้ดี ต่อให้ฝูเฉินกับชิงหานแข็งแกร่งก็ไม่ใช่คู่ปรับของคนตรงหน้าอยู่ดี

ดังนั้น นางไม่อาจ…ปล่อยให้พวกเขาเสียสละอย่างกล้าหาญได้

“ท่านแม่!”

ในจิตของเฟิงหรูชิงมีเสียงฝูเฉินที่ใจแตกสลายดังขึ้น “ท่านให้ข้าออกไป ท่านให้ข้าออกไป!”

“ฝูเฉิน เกรงว่า…ข้าจะไม่อาจปลูกยาวิเศษให้พวกเจ้าได้แล้ว หลังจากข้าตายมิติว่างกับพันธะสัญญาครั้งก่อนก็จะหายไป พวกเจ้าหานายคนใหม่นะ”

ฝูเฉินกับชิงหาน…ไม่เหมือนกับนาง

นางไม่อาจทิ้งเฟิงเทียนอวี้แอบอยู่ในมิติว่าง และไม่อาจวางบัญชีแค้นนี้ลง

แต่พวกเขาเป็นยาวิเศษใครจะเป็นนายก็ไม่มีความหมาย

หากนางตายไปมิติว่างก็จะไม่มีนาย เด็กสองคนนั้นก็สามารถหานายคนอื่นได้

แต่ว่า…

เหตุใดใจของนางกลับอาลัยอาวรณ์เช่นนี้?

หลายเดือนมานี้ สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ร่วมทำกับฝูเฉินชิงหานปรากฏขึ้นในหัวของนาง ทำให้นางหลับตาลงช้าๆ เก็บความทรงจำเหล่านั้นไว้ในใจไม่มีวันลืม

“ยังมีอีก หากวันหน้ามีวาสนาพวกเจ้าได้พบกับกั๋วซืออีกละก็ บอกเขาด้วย…ชาตินี้ข้าเฟิงหรูชิงไม่มีไร้วาสนาสู่ขอเขา ชาติหน้าข้าจะต้องหาเขาอีก ทุกภพทุกชาติของเขาไม่มีวันสะบัดข้าพ้น!”

“ไม่!”

ฝูเฉินตะโกนสุดเสียงน้ำตาไหลนอง

ชิงหานร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ท่านแม่ ท่านปล่อยข้ากับท่านพี่ฝูเฉินออกไป ข้าโหดร้ายมาก ข้าสามารถช่วยท่านกัดคน ท่านแม่ ท่านปล่อยพวกเราออกไป!” กำปั้นเล็กๆ ของนางทุบลงพื้นอย่างแรง ใช้เท้าถีบเต็มแรงราวกับสามารถถีบให้มิติว่างนี้พังได้

เช่นนี้แล้วนางจะได้ออกไป…

“ท่านแม่ ท่านอย่าทิ้งข้า ข้ากับท่านพี่ฝูเฉินรอมาพันปีแล้วถึงจะมีท่านแม่ ท่านจะใจแข็งให้พวกเราเดียวดายไปอีกพันปีหรือ? ท่านจะใจแข็งให้พวกเรามีท่านแล้วก็เสียท่านไปอีกหรือ?”

…………………………