ตอนที่ 327 องค์หญิงจื่อเยียน (2)

แต่คิดไม่ถึงว่า…

ชิงหย่วนจะปฏิเสธนาง!

จื่อเยียนกัดริมฝีปากแน่น ผ่านไปสักครู่หนึ่ง นางเงยหน้าขึ้น ใบหน้าอันงดงามของนางปรากฏรอยยิ้มที่น่าเวทนา

“ชิงหย่วน ข้ารู้แล้ว เรื่องนี้เสด็จพ่อกับเสด็จพี่ข้าเป็นฝ่ายผิด พวกเขาหาเรื่องเอง แม้ข้าจะเป็นห่วงพวกเขา แต่ก็ไม่ควรทำให้เจ้าต้องลำบากใจ” นางผละตัวออกมาจากอ้อมอกชายหนุ่ม พูดด้วยรอยยิ้มขื่นๆ ว่า “เจ้าไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ข้าจะหาทางเอง”

ชิงหย่วนรู้สึกปวดใจและรู้สึกผิด

ถ้าหาก…ถ้าหากจวนเฟิงอวิ๋นเป็นของเขา เพื่อหญิงที่เขารัก เขายินดีทำทุกอย่าง

แต่ว่า…

ต่อไปนายหญิงกับคุณหนูใหญ่จะต้องกลับมาที่จวนเฟิงอวิ๋นอย่างแน่นอน

เขาจะทำให้คนของจวนเฟิงอวิ๋นพลอยเดือดร้อนไปด้วยไม่ได้ และจะทำให้สิ่งที่จวนเฟิงอวิ๋นทุ่มเทมาตลอดต้องพังพินาศไปไม่ได้!

คนที่เก่งกาจอย่างคุณชายหนานเสียน ไม่ใช่คนที่จวนเฟิงอวิ๋นจะต่อกรด้วยได้!

“จื่อเยียน ข้าไม่อาจให้จวนเฟิงอวิ๋นออกหน้าช่วยเจ้าได้ แต่ข้าจะปกป้องเจ้าเอง ต่อให้ข้าต้องแลกด้วยชีวิต ข้าก็จะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเจ้าได้!”

แววตาของชิงหย่วนดูเด็ดเดี่ยว เขากอดจื่อเยียนแน่น และพูดปลอบใจด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

สาวใช้ชุดขาวยังคงยืนอยู่ข้างๆ จื่อเยียน นางมองดูชิงหย่วนอย่างเหม่อๆ ในขณะที่ก้มหน้า แววตาของนางดูเจ็บปวด

เขา…ลืมนางไปแล้วจริงๆ

“ชิงหย่วน” จื่อเยียนยังคงอยู่ในอ้อมกอดของชิงหย่วน นางซุกหน้าในอ้อมอกของเขา “ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว ข้ารักเจ้า ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องลำบากใจ แถมเรื่องนี้เสด็จพ่อและเสด็จพี่ข้าเป็นฝ่ายผิด ข้าไม่ใช่คนไร้เหตุผล แต่ข้าจะไม่ช่วยพวกเขาก็ไม่ได้ ดังนั้น ข้าจะหาวิธีอื่นดู”

ชิงหย่วนยิ่งรู้สึกผิด แต่เขายิ่งรู้สึกนับถือในตัวจื่อเยียนมากขึ้น

ถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไป คงร้องไห้ฟูมฟายลงไปดิ้นกับพื้น เพื่อบีบให้จวนเฟิงอวิ๋นยอมออกหน้าให้ได้

มีเพียงจื่อเยียนเท่านั้น ที่เป็นคนเข้าใจคนอื่นเสมอมา แบบนี้เขาจะไม่สนใจนางได้อย่างไร

“จื่อเยียน…” ชิงหย่วนพูดด้วยความฝืนใจ เขากอดนางไว้แน่น “รับปากกับข้า เรื่องนี้เจ้าอย่าเพิ่งทำอะไรทั้งนั้น คนที่เสด็จพ่อและเสด็จพี่เจ้าล่วงเกินเป็นคนที่พวกเราต่อกรด้วยไม่ได้จริงๆ !”

จื่อเยียนเงยหน้าขึ้นด้วยความแปลกใจ แววตาของนางดูสงสัย

เสด็จพ่อกับเสด็จพี่ลงไม้ลงมือกับแคว้นหลิวอวิ๋นไม่ใช่หรือ

โลกใบนี้ก็เป็นแบบนี้มิใช่หรือ ผู้ชนะได้เป็นใหญ่ ผู้ปราชัยไร้ที่ยืน!

ที่จริงแล้วนางไม่คิดว่าเสด็จพ่อทำผิดตรงไหน แค่เสียดายว่าฝีมือสู้ศัตรูไม่ได้ ก็แพ้พ่ายไปเท่านั้น

แต่จวนเฟิงอวิ๋นที่เป็นผู้มีอิทธิพลของโลกสันโดษ ไยจึงหวาดกลัวแคว้นหลิวอวิ๋นกระจอกๆ เช่นนี้

จื่อเยียนก้มหน้า เดิมนางไม่คิดจะใช้คำพูดปลุกปั่นให้ชิงหย่วนต้องออกหน้า เพราะความรักที่เขามีให้นาง เขาคงนั่งดูเฉยๆ ไม่ได้แน่นอน

แต่ในเมื่อศัตรูคนนั้นทำให้ชิงหย่วนรู้สึกกลัวได้ถึงเพียงนี้ ต่อให้นางพูดจาปลุกปั่นไปก็คงไม่มีประโยชน์

จริงอยู่ที่ชิงหย่วนรักนาง แต่ที่เขารักมากกว่าคือจวนเฟิงอวิ๋น! เขาคงไม่ยอมให้นางเพียงคนเดียว ทำให้จวนเฟิงอวิ๋นต้องตกอยู่ในอันตราย!

อีกอย่าง นางคงไม่ยอมเสี่ยงอันตรายเพื่อเสด็จพ่อและเสด็จพี่อยู่แล้ว!

“ชิงหย่วน ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงข้า” จื่อเยียนเงยหน้าขึ้นและยิ้มแบบน่าสงสาร “แต่เสด็จพ่อเป็นผู้ให้ชีวิตข้า ข้าจะทิ้งเขาไปไม่ได้ แต่ข้ารับปากเจ้า ข้าจะไม่ปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในอันตราย”

ชิงหย่วนส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มฝืดๆ

เยียนเอ๋อร์เป็นคนที่เห็นแก่ความสัมพันธ์ ไม่อย่างนั้นสมัยก่อนนางคงไม่เสี่ยงชีวิตช่วยเขาไว้! จะให้นางปล่อยเสด็จพ่อของตัวเองไม่คิดช่วยเหลือเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้! คนอย่างนางทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้หรอก

ส่วนเขาที่รักและชื่นชมจื่อเยียนจนหมดหัวใจ ก็เพราะนิสัยใจคอของนางที่ได้เห็นในสมัยก่อนนั่นแหละ

“ข้ารู้ว่าข้าทำให้เจ้าเลิกเป็นห่วงเสด็จพ่อของเจ้าไม่ได้ ต่อไปไม่ว่าเจ้าตัดสินใจอย่างไร เจ้าต้องบอกข้าก่อนนะ ข้าไม่อาจให้จวนเฟิงอวิ๋นออกหน้าได้ แต่ข้าถ้ายังมีลมหายใจ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าเป็นอะไรไปเด็ดขาด!”

ตอนที่ 328 องค์หญิงจื่อเยียน (3)

จื่อเยียนรู้สึกขำในใจ

แต่ความรู้สึกนั้นหายไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาของนางมีประกายของความอ่อนโยนเข้าแทนที่ ทำให้คนอื่นไม่อาจรับรู้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ได้

“เจ้าวางใจเถอะ เพื่อเจ้าแล้ว ข้าจะดูแลตัวเองให้ดี”

ชิงหย่วนถอนหายใจ “เยียนเอ๋อร์ มีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากถามเจ้า ในโลกปุถุชนมีผู้หญิงที่ชื่อชิงหรือไม่ อายุประมาณสิบหกปี”

ชิง!

ชื่อนี้ทำให้จื่อเยียนในตอนนี้รู้สึกขยะแขยงอย่างที่สุด!

ผู้หญิงที่ทำลายแคว้นหลงอ้าวและจับตัวเสด็จพ่อกับเสด็จพี่ของนางไป ก็คือเฟิงหรูชิงองค์หญิงแห่งแคว้นหลิวอวิ๋น!

น่าแค้นใจนัก!

ต่อให้แค้นใจแค่ไหน สีหน้าของจื่อเยียนก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกนั้นออกมา นางเพียงทำหน้าสงสัย “ชิง? ในโลกนี้มีคนชื่อมากมายนับไม่ถ้วน ที่ข้ารู้จักไม่มีคนชื่อนี้ แต่ข้าจะช่วยเจ้าดู ถ้ามีผู้หญิงชื่อนี้ที่ไหน ข้าจะบอกให้เจ้ารู้”

ได้ยินดังนั้น ชิงหย่วนก็รู้สึกโล่งใจ ในช่วงเวลาที่เขาไม่อาจใช้กำลังของคนในจวนเฟิงอวิ๋นออกตามหา คงทำให้เพียงให้จื่อเยียนช่วยดูให้

“แต่…” ตาของจื่อเยียนมีประกาย “เจ้าหาผู้คนหญิงชื่อนี้ไปทำไม หรือว่า เจ้าอยากได้อนุ”

ชิงหย่วนหน้าซีดลงทันใด โชคดีที่ตรงนั้นมีเพียงเขากับจื่อเยียนเพียงสองคน หากใครมาได้ยินเข้า ต่อไปคุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว เขาต้องตายแน่!

“จื่อเยียน เจ้าอย่าพูดซี้ซั้วสิ ข้าจะมีอนุได้อย่างไรกัน ข้าแค่…แค่ช่วยคนรู้จักตามหาคนเท่านั้นเอง นางรู้แค่ว่าคนๆ นั้นชื่อชิง ไม่รู้ข้อมูลอย่างอื่นเลย”

“ฮึ” จื่อเยียนส่งเสียงไม่พอใจ “เจ้าไม่กล้าหรอก มีข้าอยู่ เจ้าอย่าคิดว่าจะมีหญิงอื่นได้อีก!”

ชิงหย่วนโอบเอวจื่อเยียนเข้ามาเพื่อเอาใจ เขายิ้ม “เยียนเอ๋อร์สบายใจได้ ชาตินี้ข้าจะมีภรรยาเพียงคนเดียวเท่านั้น จะไม่มีอนุเด็ดขาด”

โลกใบนี้ ผู้หญิงที่น้ำใสใจจริงอย่างจื่อเยียนมีไม่มากนัก และเขาก็ชื่นชมที่นางเป็นแบบนี้

จื่อเยียนกัดริมฝีปาก “ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ข้าไปก่อนล่ะ ข้ายังต้องหาทางว่าจะช่วยเสด็จพ่อกับเสด็จพี่ข้าได้อย่างไร”

ชิงหย่วนอึ้ง ในขณะที่เขามีสิ่งที่อยากพูด แต่เมื่อเห็นสายตาอันเด็ดเดี่ยวของจื่อเยียน เขากลับพูดไม่ออกอีกเลย

ช่างเถอะๆ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะห้ามไม่ให้จื่อเยียนช่วยพ่อและพี่ของตัวเอง สุดท้าย อย่างมากเขาก็แค่เอาชีวิตของตัวเองเข้าแลกเท่านั้นเอง

เพราะอย่างไร…เขาก็ไม่สามารถเห็นจื่อเยียนเอาชีวิตไปทิ้งต่อหน้าต่อตาไม่แยแสได้

“จริงสิ” ชิงหย่วนหันไปมองสาวใช้ชุดขาวที่ติดตามจื่อเยียนอยู่ข้างๆ สายตาของเขามีความรู้สึกสงสัย “ข้าไม่เคยเห็นสาวใช้คนนี้มาก่อน…”

จื่อเยียนหันหน้ากลับมา นางมองดูสาวใช้ชุดขาวด้วยสายตาเย็นชา แล้วพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า “อ้อ ข้าเพิ่งรับมาใหม่น่ะ เจ้าไม่เคยเห็นก็ถูกต้องแล้ว นางเคยถูกคนวางยาพิษจนเป็นใบ้ ข้าเห็นว่านางน่าสงสาร เลยให้ติดตามข้างกายข้า”

“อย่างนี้นี่เอง” ชิงหย่วนเริ่มเข้าใจ

แต่ไม่รู้เพราะอะไร เมื่อเห็นแววตาของสาวใช้ชุดขาว เขารู้สึกว่า…มันมีบางอย่างไม่ปกติ

แววตาของสาวใช้เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานใจ เป็นความรู้สึกที่ไม่อาจลบเลือนได้ ทำให้เขาต้องมองดูหน้าของนางหลายต่อหลายครั้ง

“เสียวอวิ๋น พวกเราไปกันเถอะ” จื่อเยียนขมวดคิ้วแล้วมองไปที่สาวใช้ชุดขาว พูดด้วยเสียงเย็นชา

สาวใช้ชุดขาวตัวสั่น นางเลิกมองชิงหย่วนแล้วเดินตามจื่อเยียนออกนอกประตูจวนเฟิงอวิ๋นไป

…

จวนเฟิงอวิ๋น ในหุบเขาแห่งหนึ่ง

จื่อเยียนเดินออกมาจากประตูจวน และยืนอยู่บนยอดเขา

หมอกขาวปกคลุม งดงามดังแดนสวรรค์

“นังแพศยา ที่ข้าให้เจ้าตามมาด้วยวันนี้ ก็เพื่อให้เจ้ารู้ว่าชิงหย่วนรักข้ามากแค่ไหน” จื่อเยียนหัวเราะหึแล้วหันหลังไปมองดูสาวใช้ชุดขาวที่ตามมาด้านหลัง “เจ้าเห็นแล้วใช่หรือไม่ ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับเขา ไม่มีทางมีมือที่สามเข้ามาแทรก มิหนำซ้ำเขายังจำไม่ได้ว่าตอนนั้นเป็นเจ้าที่ช่วยเขาไว้”