ตอนที่ 485 ความปวดใจของพวกเขา (7)

สีหน้าเย็นชาของหรงเยียน แววตาทะนงตน

“ถังอวี้ ไม่ว่าลูกสาวข้าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร เจ้า…อย่าหวังว่าจะได้ตายง่ายๆ !”

เดิมทีหงส์ขาวจะมุ่งไปยังด้านหน้า แต่รอบตัวมันกลับปรากฏแสงสีขาวขึ้น

มันรู้ดี เวลาที่ถูกเรียกตัวกลับมาถึงแล้ว มันจำเป็นจะต้องจากที่แห่งนี้ไป

“นางหนู” หงส์ขาวกวาดสายตามองไป ก็พบเข้ากับถังอิ่น “เจ้าจำเอาไว้ รอหลังจากนางตาย ให้นำร่างของนางทิ้งไว้ให้ข้า คนตายภายในสามวัน วิญญาณยังไม่สามารถออกจากร่าง ข้าจะสะกดวิญญาณไว้ในร่างของนางให้ได้รับความทุกข์ทรมาน ไม่ได้ผุดได้เกิดตลอดกาล!”

“เจ้าจงจำไว้ให้ขึ้นใจ แล้วข้าจะกลับมา!”

ถังอิ่นมองด้วยสายตางุนงง สิ่งที่นางมองเห็นก็คือ ร่างของหงส์ขาวค่อยๆ กลายเป็นเพียงภาพเลือนรางและหายไปอย่างไร้ร่องรอยในชั่วพริบตา

ในขณะเดียวกัน

บนเทือกเขาแห่งหนึ่งที่อยู่ไกลโพ้น หงส์ขาวลืมตาขึ้น

ในตอนนี้ สิ่งที่มันเห็นก็คือใบหน้าที่ไม่ยินดียินร้ายใดๆ

ซู่อีจ้องเขม็งไปยังหงส์ขาว “เจ้าฟื้นแล้วหรือ ได้พบกับนางหนูนั่นหรือไม่”

หงส์ขาวตาแดงก่ำ ร่ำไห้โฮ โผไปหาซู่อี ใช้ปีกโอบร่างหญิงข้างกายไว้ ร้องไห้อย่างน่าสังเวชราวกับถูกทารุณกรรมมา

“เกิดอะไรขึ้น” ซู่อีขมวดคิ้ว

นางหนูนั่นจุดไฟที่ขนนก ยิ่งเห็นได้ชัดว่าได้รับอันตราย หรือว่า…เกิดเรื่องขึ้นกับนาง

นางใจตกไปที่ตาตุ่ม หนานเสียนล่ะ ถ้าหนานเสียนอยู่ด้วย นางต้องไม่เป็นอะไรสิ

“ซู่อี ฮือๆ คนเหล่านั้นช่างใจไม้ไส้ระกำ หากไม่ใช่เพราะข้าไปได้ทันเวลา พ่อแม่ของเสี่ยวชิงเกือบจะถูกฆ่าตายแล้ว”

สภาพมันตอนนี้ดูเสียขวัญ ไม่มีเค้าเดิมของความหยิ่งผยองเมื่อครั้งเผชิญหน้ากับพวกถังอวี้แม้แต่น้อย มันดูอ่อนไหวคล้ายผู้หญิง ช่างน่าเวทนายิ่งนัก

“ไม่เป็นอะไรก็ดี แล้วเจ้าร้องไห้ทำไม”

ซู่อีถอนใจหาย ขมวดคิ้วถาม

“แต่ว่า…” หงส์ขาวพูดอย่างกล้ำกลืน “มีตาเฒ่าหัวงูสกุลถังคนหนึ่งไปถูกตาต้องใจว่าที่แม่ยายของหนานเสียนเข้า เลยทำให้ครอบครัวพวกเขาแยกไปคนละทิศคนละทาง แถมยังทำให้นางโดนวางยาพิษอีก เสี่ยวชิงช่วยแม่ของนางจนลมปราณแตกซ่าน ไม่สามารถฝึกตบะได้อีก”

คำว่ากลายเป็นคนไม่เอาถ่านนั้น หงส์ขาวไม่อาจพูดออกมาได้

มันเห็นใจเฟิงหรูชิงและเข้าใจดีว่าทำไมหนานเสียนถึงชอบนาง

ซู่อีลุกพรวดขึ้นมา มองหงส์ขาวด้วยสายตาเย็นยะเยือก “เจ้ามัวทำอะไรอยู่ที่นั่น ทำไมนางถึงลมปราณแตกซ่านได้”

“…”

แน่นอนว่าซู่อีต้องการเพียงลูกชายและลูกสะใภ้ ไม่ได้แยแสหงส์ขาวอย่างมัน

หงส์ขาวน้อยใจ “ข้าก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ข้าไปถึงก็เกิดเรื่องขึ้นแล้ว นางต้องการช่วยแม่จึงฝืนเพิ่มระดับฌานตัวเองจนลมปราณแตกซ่าน ซู่อี ข้าจะบอกท่านไว้ พ่อตาแม่ยายของหนานเสียนนั้นรักมั่นไม่เสื่อมคลายจริงๆ หากจะให้แต่งงาน ก็ควรให้แต่งกับ…”

มันกำลังพูดอวยตัวเองสักหน่อย แต่ซู่อีนั้นเดินจากไปไกลแล้ว

“ซู่อี ท่านจะไปไหน” หงส์ขาวถามด้วยความงุนงง

ซู่อีไม่หยุดฝีเท้า ชายแขนเสื้อพัดพริ้ว

ท่าทางสงบของนาง ดูคล้ายเทพเซียนยิ่งนัก

“ข้าไม่ได้ลงจากเขานี้มายี่สิบปี ด้านล่างนี้ไม่ใช่โลกมนุษย์ที่ข้าเคยรู้จัก! หงส์ขาว จัดการให้เรียบร้อย ข้าจะลงเขา ข้าต้องการให้คนในโลกสันโดษรู้ว่านางคือภรรยาของหนานเสียน คือลูกสะใภ้ของหนานซู่อี แม้โลกสันโดษจะไม่มีใครหนุนหลังนาง แต่นางยังคงมีหนานเสียนกับข้า!”

หงส์ขาวตาเป็นประกาย “ได้! แต่ว่า…ซู่อี ท่านไม่รอบรรลุฌาณก่อนค่อยไปหรือ”

…………………..

ตอนที่ 486 ความปวดใจของพวกเขา (8)

สิ่งที่ตอบกลับหงส์ขาวมามีเพียงความเงียบงัน

ร่างดั่งเทพกำลังเหาะนั้นได้หายลับเข้าไปท่ามกลางเมฆหมอกแล้ว

…

อุทยานหลวงในเมืองเยว่

เฟิงหรูชิงนอนตัวขดอยู่บนเตียง ปวดจนใบหน้าซีดเซียวเต็มไปด้วยความทุกข์ระทม

ภายในร่างกายของนาง เหมือนมีพลังรุนแรงปะทะเข้าไปที่เส้นลมปราณของนาง จนจะเปลี่ยนนางให้นอนเป็นอัมพาตในท้ายที่สุด!

นี่เป็นผลข้างเคียงของยาต้องห้าม

นางคิดว่าความเจ็บปวดเหล่านี้ครู่เดียวก็คงหายไป คิดไม่ถึงว่ามันจะยาวนานเพียงนี้

แต่หากมีโอกาสได้ย้อนกลับไปอีกครั้ง นางก็ยังจะตัดสินใจเช่นเดิม

“พี่ฝูเฉิน ท่านแม่ดูเจ็บปวดมากเลย…” ใบหน้าเล็กๆ ของชิงหานย่นเข้าหากัน “แต่ว่า ข้าก็เคยกินสมอจีน กลับไม่เห็นทรมานแบบท่านแม่เลย ท่านแม่เป็นอะไรไป…”

ฝูเฉินชำเลืองมองคนโง่เขลาที่อยู่ข้างๆ

ลูกสมอนั่นเจ้าเป็นคนออกผล เจ้ากินเองจะไปเกิดอะไรได้ แต่สำหรับท่านแม่นั้น นี่มันคือยาพิษ!

“หากรู้ว่าจะทำให้ท่านแม่เจ็บปวด ข้าก็ไม่ให้ท่านกินเด็ดขาด” ชิงหานนั่งยองๆ ลงอย่างจ๋อยๆ เอาหัวเล็กๆ ถูไถที่มือของเฟิงหรูชิง

ราวกับแมวน้อย ออดอ้อนน่าเอ็นดู

ฝูเฉินเหลือบตาลง “ถ้าหากเจ้าไม่ให้สมอจีนไปละก็ อาจทำให้ท่านแม่เจ็บปวดยิ่งกว่าตอนนี้…”

ความเจ็บปวดจากลมปราณแตกซ่าน นางทนไหว

ความเจ็บปวดจากการสูญเสียแม่นั้น นางทนไม่ได้!

ฝูเฉินกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกเหมือนหัวใจถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เจ็บปวดเหลือเกิน

ชิงหานเหลือบตาขึ้น นางหยุดพูดทันทีที่เห็นใครคนหนึ่งที่ประตูชายคนนั้นสวมชุดขาวสง่างามราวกับเทพบุตร แต่ใบหน้าหล่อเหลาของเขากลับแสดงถึงความกังวล

เขาดูเหมือนรีบร้อนมา ผมเผ้ายุ่งเหยิง ไม่มีเค้าเดิมของคนบนสวรรค์

“ท่านพ่อ!” ดวงตาของชิงหานเป็นประกาย นางกวาดตาไปมาก่อนจะหยุด “พี่ฝูเฉิน ดูเร็ว ท่านพ่อจูงหมามาด้วย ว่าแต่ว่าหมาตัวนี้มัน…ทำไมเหมือนคนขนาดนี้ จริงด้วย…มันเหมือนกับไอ้สารเลวที่จะทำร้ายท่านแม่!”

“เสียดายที่มันเป็นแค่หมา ทำให้ข้านึกถึงเจ้าดำที่จักรพรรดิที่เก้าเคยเลี้ยง ข้าชอบเจ้าดำมากเลย จะไม่มีทางกินเนื้อหมาเด็ดขาด แต่หากเปลี่ยนเป็นเจ้าหมาป่าน้อยหรือเจ้างูน้อย คืนนี้ข้าคงจับต้มกินไปแล้ว…”

ฝูเฉินมองชิงหานเหมือนที่มองคนโง่เขลา

ต้าเฮยไม่ใช่หมา ไม่ใช่หมา! นั่นคือมังกรดำที่จักรพรรดิ์ที่เก้าเก็บมา! เจ้าเห็นมังกรเป็นหมาได้อย่างไร

หนานเสียนไม่พูดอะไร

จังหวะเดินของเขาไม่มั่นคงเหมือนแต่ก่อน เขาเดินซวนเซมุ่งหน้าไปหาเฟิงหรูชิง

เมื่อไปถึงเตียงของหญิงสาว เขาจึงหยุดฝีเท้าลง ใช้นิ้วมือลูบคิ้วขมวดของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความปวดใจ

“ชิงเอ๋อร์…”

ข้า…ไม่ควรทิ้งเจ้าเอาไว้

ก่อนเคยคิดว่ามีหงส์ขาวอยู่ เจ้าจะไม่ได้รับอันตรายใดๆ แต่ท้ายที่สุด…กลับไม่สามารถปกป้องเจ้าได้

ฝูเฉินเม้มปาก “นี่ไม่ใช่ความผิดท่านพ่อ ท่านแม่ไม่ได้ถูกใครทำร้าย ท่านเลือกที่จะกินยาต้องห้ามเพื่อช่วยแม่ท่าน ดังนั้นต่อให้จะตามมาอย่างไรก็ลงเอยแบบนี้อยู่ดี ท่านอย่าโทษตัวเองเลย”

ชายคนนี้…คือคนที่ท่านแม่รัก

ฝูเฉินไม่อยากให้เขาโทษตัวเอง

หนานเสียนลูบที่แก้มของเฟิงหรูชิงเบาๆ กล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ “พวกเจ้าออกไปก่อน!”

“แต่ว่า ท่านแม่…” ชิงหานมองเฟิงหรูชิงอย่างอาลัยอาวรณ์

นางไม่อยากไป นางอยากอยู่กับท่านแม่!

…………………………