ตอนที่ 507 ใครอนุญาตให้เจ้าระเบิดพลีชีพวะ (1)

“ชิงหย่วน ข้าไม่เป็นไร แค่กๆ” จื่อเยียนไออย่างท่าทางคนไม่สบาย นางยิ้ม “เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้า เจ้าไปช่วยพวกสกุลน่าหลานเถอะ ไม่ว่าสมัยก่อนน่าหลานจิ้งเคยทำอะไรกับข้าไว้ ข้าก็ไม่อยากเห็นคนสกุลน่าหลานต้องมาตายในสนามรบ! แต่ถ้าเจ้าเข้ามายุ่งเกี่ยวความแค้นของโลกปุถุชน ทางโลกสันโดษจะลงโทษเจ้าหรือไม่”

ชิงหย่วนอึ้ง เขาเงยหน้าสบตากับจื่อเยียนซึ่งแววตาเป็นกังวล เขาใจไม่ดี เขามองไปที่ใบหน้าของน่าหลานฉางเฉียนที่ดูเด็ดเดี่ยว

เขาไม่อาจยุ่งเกี่ยวกับความแค้นของคนในโลกปุถุชนได้

แต่ถ้าเป็นการขัดขวางไม่ให้คนทำการระเบิดพลีชีพละก็…แบบนั้น…คงไม่ผิดกฎใช่หรือไม่

…

น่าหลานฉางเฉียนหัวเราะลั่น ในสนามรบที่เต็มไปด้วยกองเลือด มันฟังดูเสียดแก้วหูนัก

พลังของเขาแผ่ซ่าน พลังอันรุนแรงลอยไปในอากาศ

ณ เวลานั้น ไม่เพียงแต่กองทัพศัตรูที่ดูตกใจ แม้แต่เฝิงชิงเองก็ตกตะลึงเช่นกัน

“น่าหลานฉางเฉียน เจ้าอยากตายจริงๆ หรือ”

ฌานระดับหลิงอู่ของเขา การระเบิดตัวเองคนเดียวคงไม่มีผลอะไรมากนัก แต่ถ้าคนมากขนาดนี้ระเบิดพลีชีพพร้อมกัน ต่อให้ไม่ตาย เขาก็คงพิการ!

“เฝิงชิง ชีวิตของข้าไม่เคยยอมให้ใครมาเหยียดหยามศักดิ์ศรีของตระกูลน่าหลาน! ต่อให้วิญญาณของข้าแตกสลายไป ไม่มีโอกาสกลับมาเกิดใหม่อีก ข้าจะไม่ยอมให้พวกเจ้ามาหัวเราะเยาะเหล่าขุนศึกของตระกูลน่าหลานได้เป็นอันขาด!”

เหล่าขุนศึกตระกูลน่าหลานหยุดการต่อสู้ พลังวิเศษของพวกเขารวมมาที่จุดตานเถียน พลังพลุ่งพล่านในร่างกาย ส่งพลังอันรุนแรงออกมาภายนอก

น่าหลานจิ้งลับตาลงช้าๆ

ไม่รู้ทำไม ในช่วงเวลาที่กายจะแตกดับนั้น ในหัวของเขาก็ปรากฏใบหน้าที่งดงามขึ้น

ความงดงามสดใส ความน่าเอ็นดูไร้เดียงสาของหญิงสาว ปรากฏอยู่…ในหัวของเขาไม่ขาดสาย

ชาตินี้ เขาคงไม่ได้พบนางอีกแล้ว…

แม้จะเคยอยู่ด้วยกันเพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่ท่าทางอันไร้เดียงสาของนาง ได้ฝังลึกอยู่ในความทรงจำของเขา ประทับใจไม่เสื่อมคลาย

ฟากฟ้าที่แสนสงบ จู่ๆ ก็มีเสียงที่ฟังดูโกรธเคืองดังขึ้น

เสียงสะเทือนเลือนลั่นไปทั่วปฐพี

แม้แต่ท้องฟ้ายังสั่นไหว

“ใครอนุญาตให้พวกเจ้าระเบิดพลีชีพวะ น่าหลานฉางเฉียน เจ้ามันรนหาที่ตาย! เดี๋ยวข้ากลับไปจะตีเจ้าให้ตายไอ้ลูกอกตัญญู!”

น่าหลานฉางเฉียนตัวแข็งทื่อ เขาลืมตาขึ้นทันที

ทันใดนั้น ใบหน้าแก่ๆ ที่กำลังโกรธก็โผล่มาอยู่ตรงหน้าเขา ทำให้น้ำตาของเขาไหลออกมาเป็นสาย

“ท่านพ่อ!”

เขามาแล้ว!

มาแล้วจริงๆ !

เขารู้อยู่แล้ว ถ้าพ่อรู้ว่าเขาไม่กลับบ้าน จะต้องรีบออกมาช่วยเขาแน่นอน

ถึงอย่างไร เขาก็เป็นลูกชาย!

ความรู้สึกของการรอดตายอย่างหวุดหวิดทำให้น่าหลานฉางเฉียนรีบวิ่งเข้าหาน่าหลานหู ใบหน้าอันสง่างามของเขาเต็มไปด้วยความดีใจ เขาอ้าแขนทั้งสองออกเพื่อเตรียมกอดพ่อของตัวเองอย่างเต็มที่

แต่ใครเลยจะรู้…

น่าหลานหูที่กำลังโมโหตบหน้าน่าหลานฉางเฉียนอย่างจัง เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ไอ้ลูกอกตัญญู ถ้าข้าไม่ได้อนุญาต ใครบอกให้เจ้าระเบิดตัวเองวะ แถมยังจะพาหลานชายกับบรรดาขุนศึกของข้าตายไปพร้อมกันอีกหรือ กลับไปถึงบ้าน ข้าจะตีให้ตายเลยไอ้ลูกเวร!”

เมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ น่าหลานหูโกรธจนตัวสั่น

โชคดี โชคดีที่เขามาทันเวลา ไม่อย่างนั้นอย่าได้คิดว่าพ่อลูกจะอยู่กันแค่คนละภพ เพราะลูกบัดซบของเขาคงไม่มีวิญญาณหลงเหลืออยู่ในโลกนี้อีกเลย!

ระเบิดพลีชีพ!

เฮอะๆ !

กล้าระเบิดพลีชีพตัวเอง ถ้าไม่ตีไอ้ลูกเวรนี่ให้ตาย เขาจะยอมเรียกลูกเปรตว่าพ่อเลย!

……………………….

ตอนที่ 508 ใครอนุญาตให้เจ้าระเบิดพลีชีพวะ (2)

น่าหลานฉางเฉียนถามขึ้นมาลอยๆ “ท่านพ่อ ถ้าข้าคือลูกเปรต อย่างนั้นท่านคืออะไร”

“…”

น่าหลานหูไม่ได้ตอบคำถามเขา เพราะเขานั้นง้างมือตบเข้าไปที่หน้าลูกเวรคนนี้แล้ว

“ไอ้ลูกเปร…”

เดิมทีน่าหลานหูจะด่าน่าหลานฉางเฉียนว่าลูกเปรตต่อ แต่เขานึกถึงคำถามเมื่อสักครู่เขาก็รีบกลืนคำพูดนั้นทันที…

ร่างกายของน่าหลานฉางเฉียนสั่นเล็กน้อย แต่ใบหน้าของเขากลับปรากฏรอยยิ้ม คิ้วที่ขมวดเพราะความกังวลก็คลายหายไป

“ท่านพ่อ ท่านมาแล้ว ดีเหลือเกิน…ข้ารู้ว่าเมืองหลวงเกิดเรื่องราวไม่น้อย ข้ารู้ว่าหลังจากท่านสะสางปัญหาเสร็จก็จะรีบตรงมาช่วยข้า เหล่านักรบสกุลน่าหลานรอดตายแล้ว ดีเหลือเกิน…”

ใบหน้าแก่ๆ ของน่าหลานหูอึ้งไป

เขากระแอมเก้อเขินสองที “เจ้าคือลูกของข้า ข้าจะลืมเจ้าได้หรือ คราวหน้าก็ระวังหน่อย หากระเบิดพลีชีพอีกละก็ข้าจะจัดการเจ้าคนแรก!”

“แค่กๆ!”

น่าหลานฉางเฉียนไอ สีหน้าของเขาซีดเซียว ราวกับพร้อมจะล้มลงได้ทุกเมื่อ

สีหน้าของน่าหลานหูเปลี่ยนในทันที เขาตะโกนด้วยความโมโห “เฝิงชิง เจ้ามันไอ้หมาลอบกัด กล้าทำร้ายลูกกับหลานข้าหรือ วันนี้ถ้าข้าไม่ฆ่าเจ้า ข้ายอมเรียกเจ้าว่าพ่อเลย”

“…”

พ่อเจ้า ข้าจะเป็นพ่อเจ้าได้อย่างไร

เฝิงชิงมองน่าหลานหู สลับมองไปยังผู้เฒ่าอีกสามสกุลใหญ่ที่อยู่ด้านหลังน่าหลานหู สีหน้าเขาไม่สู้ดี

“พวกเจ้าทำไมยังมีชีวิตอยู่ ทำไมกัน”

ยอดฝีมือจากทั้งสี่แคว้นถูกส่งไปยังเมืองหลวงแคว้นหลิวอวิ๋นหมดแล้ว ทำไมตาแก่น่าหลานหูถึงยังไม่ตาย

น่าหลานหูหันมองไปยังเฝิงชิง ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ

“เหล่าขุนศึกสกุลน่าหลานจงฟังคำสั่งข้า จงฆ่าพวกมันให้หมด เพื่อแก้แค้นให้ชาวหลิวอวิ๋นที่ตายไป!”

ก่อนที่น่าหลานหูจะปรากฏตัวขึ้น เหล่านักรบล้วนสิ้นหวังกันหมด ไม่อย่างนั้นคงไม่เลือกที่จะระเบิดพลีชีพไปพร้อมศัตรู

แต่พอเขามา ก็ได้เกิดไฟลุกโชนในจิตใจของพวกเขา ทำให้จิตวิญญาณของทหารกล้าพุ่งสู่จุดสูงสุด

“สังหารกองกำลังศัตรูทั้งสี่แคว้น! เพื่อประกาศศักดาของแคว้นหลิวอวิ๋น!”

พวกเขาคือนักรบของแคว้นหลิวอวิ๋น!

ศักดิ์ศรีของแคว้นหลิวอวิ๋น จะไม่ให้ใครหน้าไหนมาทำลาย!

คนที่กล้ามารุกรานแคว้นหลิวอวิ๋น ไม่สามารถอภัยให้ได้แม้แต่คนเดียว!

…

ฝีก้าวของชิงหย่วนหยุดลง เขาส่ายหน้า ถอนหายใจเบาๆ

“ดูเหมือนที่นี่จะไม่ต้องการความช่วยเหลือจากพวกเราแล้ว จื่อเยียน พวกเราไปจากที่นี่เถอะ”

จื่อเยียนหลับตาลง กำหมัดแน่น นางหายใจแรง แววตาดูชั่วร้าย คนสกุลน่าหลาน แบบนี้ยังรอดไปได้อีกหรือ…

แต่อนาคตอีกยาวไกล รอนางได้เข้าจวนเฟิงอวิ๋นแล้ว ความแค้นทั้งหมดที่มีกับสกุลน่าหลาน นางจะต้องชำระให้สิ้นซาก!

จื่อเยียนยิ้มน้อยๆ ดวงตาอันสวยงามดูมีความสะใจอย่างพวกไร้อารยธรรม น่าหลานจิ้ง ความแตกต่างระหว่างเจ้ากับข้า มันต่างกันราวฟ้ากับเหว ข้าทิ้งเจ้าไป ก็สามารถไปแต่งงานกับคนของจวนเฟิงอวิ๋น หากเจ้าไม่มีข้า อย่างมากเจ้าก็จะได้แต่งงานกับลูกสาวตระกูลขุนนางในโลกปุถุชนเท่านั้น

การแต่งงานของข้ากับเจ้าล้วนไม่ได้มาจากความเต็มใจ ตอนนั้นเพราะอาหญิงของเจ้าตีแคว้นหลงอ้าวได้ เสด็จพ่อของข้าจึงจำใจส่งข้าไป ตอนนี้แคว้นหลิวอวิ๋นไม่มีน่าหลานเยียนแล้ว ข้าถอนหมั้นเจ้าก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผลแล้ว

หากอยากจะตำหนิ ก็จงตำหนิตัวเจ้าเองที่ไม่แข็งแกร่งพอ รั้งผู้หญิงที่แสนดีอย่างข้าไว้ไม่ได้ ชิงหย่วนค่อยๆ หันตัวไป และไม่กลับมามองสงครามด้านหลังอีกเลย

แต่ในขณะนั้นเอง ก็มีกลิ่นอายที่คุ้นเคยลอยพัดมา ราวกับผ่านเวลามาเนิ่นนานจนนับไม่ถ้วน ได้มาปรากฏตรงหน้าเขาอีกครั้ง

………………………