ตอนที่ 433 ไปรับน่าหลานเยียนที่ตระกูลถัง (5)

เฟิงเทียนอวี้ถอนใจ “รอเจ้ารักษาอาการบาดเจ็บหายแล้ว ค่อยไปถ่ายทอดราชโองการ ตอนนี้ยังไม่ต้องรีบร้อน”

เมื่อครู่หลินกงกงรับฝ่ามือแทนเขา เขาจะให้อีกฝ่ายไปทำงานตอนนี้ได้อย่างไรกัน

“หลินกงกง”

เฟิงหรูชิงสาวเท้าเนิบๆ เข้าไปตรงหน้าหลินกงกง สายตาแฝงความจริงใจ “ข้ายังมีอาหารบำรุงสุขภาพอยู่บ้าง เจ้าเอาไปสักหน่อย ช่วยทุเลาอาการบาดเจ็บได้ อีกอย่าง ขอบคุณเจ้ามาที่ปกป้องเสด็จพ่อ”

หลินกงกงก้มหน้าลงด้วยความละอาย “กระหม่อมไม่อาจปกป้องฝ่าบาทได้ องค์หญิงกับกั๋วซือกลับมาถึงช่วยฝ่าบาทได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ เจ้ามีใจก็พอแล้ว แคว้นหลิวอวิ๋นจะดูแลขุนนางภักดีอย่างคู่ควร”

จากนั้นนางหันไปมองเฟิงหลาน

“ขอบคุณพวกเจ้าที่ยื่นมือมาช่วยเราเช่นกัน น้ำใจครั้งนี้ ข้าจะจดจำไว้”

เดิมทีเฟิงหลานอยากพูดอะไรแทนคุณชายบ้าง แต่เมื่อเห็นหนานเสียนที่ยืนอยู่ข้างเฟิงหรูชิง ก็ถอนใจเบาๆ

ไม่ว่าคุณชายรู้สึกอย่างไรกับองค์หญิงเฟิงหรูชิง สุดท้ายคุณชาย…ก็คงหมดโอกาสแล้ว…

“เสด็จพ่อ” เฟิงหรูชิงพยุงแขนเฟิงเทียนอวี้ “ข้าหาทางขจัดพิษให้ท่านได้แล้ว รอกำจัดพิษแล้ว พวกเราไปรับเสด็จแม่กันเพคะ”

เฟิงเทียนอวี้จับแขนเฟิงหรูชิงแน่น สูดลมหายใจด้วยความตื่นเต้น “เจ้ารู้จริงหรือว่านางอยู่ที่ใด”

เฟิงหรูชิงพยักหน้า

“นาง…ยังสบายดีหรือไม่”

เขาไม่ถามเรื่องอื่นๆ ของน่าหลานเยียน รวมถึงไม่ถามว่า นางยังรักเขาอยู่หรือไม่

เขาแค่อยากรู้ว่านางสบายดีอยู่หรือเปล่า

“นางไม่สบายเลย นางคิดถึงบ้านมาก ดังนั้นเสด็จพ่อ ท่านรีบฟื้นฟูร่างกาย พวกเราค่อยไปรับนางด้วยกันเพคะ…”

ถังอิ่นเคยบอกว่า น่าหลานเยียนไม่เคยออกจากหลังเขาสักก้าวเดียว

แต่วันนั้น อีกฝ่ายกลับลงจากเขา!

นางอยากกลับบ้านมากขนาดไหน ถึงได้กระทำเช่นนั้น

แต่ตอนนั้นตัวนางเองกลับไม่สังเกตว่าอีกฝ่ายคือน่าหลานเยียน

ครั้นคิดถึงน่าหลานเยียนมองนางกับถังอิ่นจากไปด้วยสายตาโดดเดี่ยว เฟิงหรูชิงหัวใจเกร็งกระตุกอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดแทรกเข้ามา นางกำหมัดแน่น

“ชิงชิง” ฉินเฉินช่วยนางคลี่นิ้วมือออกอีกครั้ง “ไม่ว่าจะเกิดอะไร อย่าได้ทำร้ายตัวเอง”

เฟิงหรูชิงระบายลมหายใจเบาๆ ยิ้มด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เมื่อครู่ข้าอารมณ์พลุ่งพล่านไปบ้าง ทำเจ้าตกใจหรือไม่”

เสียงนางอ่อนโยนเหลือเกิน

อย่าว่าแต่คนอื่นเลย กระทั่งหนานเสียนยังไม่เคยเห็นนางในด้านนี้มาก่อน

แววตาของหนานเสียนทอประกายอย่างยากจะจับสังเกตได้ เขามองฉินเฉินนิ่งๆ

“เฟิงหรูชิง เจ้ามันคนแพศยาหลายชาย เหมือนแม่ของเจ้า มีผู้ชายแล้วยังเที่ยวล่อลวงชายอื่นอีก” เสียงเฟิงหรูซวงตวาดด่าด้วยโทสะ

เพราะความริษยา ใบหน้านางบิดเบี้ยว

หนานเสียนแววตาคมกริบ สะบัดชายเสื้อ พลังไร้รูปลักษณ์พัดผ่านร่างเฟิงหรูซวง ตรึงนางไว้ที่ต้นไม้ ไม่อาจขยับได้

หากมิใช่ ชิงเอ๋อร์บอกว่า จะใช้อีกฝ่ายดับโทสะคนทั่วหล้า เมื่อครู่เฟิงหรูซวงคงตายไปแล้ว

“หนานเสียน” เฟิงหรูซวงเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ “ท่านไม่เห็นนางล่อลวงชายอื่นหรือ ก็เหมือนกับแม่ของนาง ข้าพูดเพื่อท่าน ทำไมท่านทำกับข้าเช่นนี้”

เลือดนางไหลลงมาจากบ่า สีหน้าเจ็บปวดจนซีดขาว แต่ที่เจ็บปวดยิ่งกว่าคือใจนาง

“หึๆ” หนานเสียนหัวเราะเย็นชา “น่าหลานฮองเฮาภักดีต่อฝ่าบาทตลอดชีวิต กู้เจิ้นหยางบีบคั้นนางยังไม่ใช้กายเข้าแลก เจ้าดูอย่างไรว่านางเป็นหญิงหลายใจ กลับเป็นแม่เจ้าต่างหาก ดึงดันจะเป็นพระสนมให้ได้ จากนั้นยังแอบมีความสัมพันธ์กับชายอื่น ใครกันแน่ที่แพศยา”

…………………….

ตอนที่ 434 ไปรับน่าหลานเยียนที่ตระกูลถัง (6)

“อ้อ จริงสิ ข้าก็แค่เคยเห็นเจ้าปีนขึ้นเตียงนายท่านของข้าเท่านั้น กลับกันองค์หญิงไม่เคยปีนขึ้นเตียงมาก่อน มีแต่นายท่านที่ปีนขึ้นเตียงนาง”

เฟิงหรูชิง “…”

นางปีนขึ้นเตียงไม่เป็น ทำได้แค่…ล้มลงไปเท่านั้น

สายตาเสี่ยวชิงมองเฟิงหรูชิง เหมือนกำลังขอคำชม

หวังว่าองค์หญิงจะเห็นแก่คำพูดเมื่อครู่ ต่อไป…อย่าเอาซุปงูมาขู่มันอีก

มันก็แค่งูตัวจ่อย ทว่า…ต้องทนรับความเจ็บปวดที่ไม่เหมาะสมกับวัยของมันเอาเสียเลย

“แค่กแค่ก!” เฟิงเทียนอวี้ไอแห้งๆ เสียงเขาอ่อนแอ ออกคำสั่งตรงๆ

“หลินกงกง เอายาในท้องพระคลังออกมา สั่งการลงไป ใครก็ตามห้ามฆ่าเฟิงหรูซวงเด็ดขาด หากนางกำลังจะตาย จงรักษานางให้หาย จากนั้นค่อยๆ ทรมานนางต่อ! หลิวหรงก็เช่นกัน”

เฟิงหลานยิ้ม “สรรคุณรักษาของยาน้อยมาก หอแห่งแรกของเราจะส่งโอสถวิเศษให้ ใช้รักษาอาการบาดเจ็บพวกเขา ขอเพียงพวกนางใกล้ตายถึงใช้โอสถวิเศษได้! นอกจากโอสถวิเศษแล้ว หอแห่งแรกยังมียาพิษ ส่งมอบให้ได้เช่นกัน”

คนผู้หนึ่งเจ็บปวดที่สุดมิใช่ความตาย

แต่รู้ทั้งรู้ว่าเจ็บเจียนจะตายแล้ว กลับถูกรักษาขึ้นในชั่วพริบตา!

เฟิงหรูชิงเพิ่งพยุงเฟิงเทียนอวี้ไป หลังจากได้ยินคำพูดของเฟิงหลานก็ชะงักเล็กน้อย

“เฟิงหลาน หอแห่งแรกของพวกเจ้า…มีผู้ฝึกยุทธ์กี่คน”

เฟิงหลานตอบ “ผู้อาวุโส ก่อนหน้าคุณชายพาตัวยอดฝีมือหอแห่งแรกในเมืองหลวงไปจำนวนมาก จนบัดนี้ยังไม่กลับมา ที่เหลืออยู่มีแค่ผู้ฝึกยุทธ์ระดับหลิงอู่สามคนเท่านั้น”

“ที่อื่นๆ เล่า”

“ส่วนที่อื่นๆ มีผู้ฝึกยุทธ์ต่ำกว่าสิบคน แต่หอแห่งแรกทุกร้านล้วนมีผู้ฝึกระดับเสวียนอู่ประจำอยู่”

“อืม” เฟิงหรูชิงหัวเราะเย็นชา “ช่วยพายอดฝีมือทั้งหมดของหอแห่งแรกมาพบข้า! รวมถึงผู้ฝึกระดับเสวียนอู่ด้วย!”

เฟิงหลานอึ้ง “ผู้อาวุโสเฟิง ตำแหน่งของผู้ฝึกระดับเสวียนอู่ก็คือผู้อาวุโสเช่นกัน เกรงว่า…”

“เจ้าบอกพวกเขาว่า คำพูดของข้าเป็นตัวแทนของจิ่วหมิง ข้ายืมคนจากจิ่วหมิง เขาไม่ปฏิเสธแน่” แววตาเฟิงหรูชิงมั่นใจและภาคภูมิ

“เพราะว่าตำรับอาหารบำรุงสุขภาพของหอแห่งแรกทั้งหมด ข้าเป็นคนมอบให้”

เฟิงหลานตะลึงงัน

ตำรับอาหารบำรุงสุขภาพของหอแห่งแรก…เฟิงหรูชิงเป็นคนมอบให้หรือ

หากเป็นเช่นนั้น ผู้อาวุโสทั้งหลายในหอแห่งแรก เห็นแก่อาหารบำรุงสุขภาพต้องยอมให้ความช่วยเหลือแน่นอน

“เจ้าค่ะ ผู้อาวุโส”

เฟิงหรูชิงถอนสายตากลับมา “ไปเถอะ เสด็จพ่อ ข้าพยุงท่านไปพักผ่อน จากนั้นข้าจะขจัดพิษให้ท่าน”

“ชิงเอ๋อร์” หนานเสียนมองคนของหอแห่งแรก เอ่ยเรียบๆ “คนที่เจ้าจะจัดการ ข้าคนเดียว…ก็พอแล้ว”

ฝีเท้าเฟิงหรูชิงหยุดลง “ข้าจะไปรับท่านแม่กลับบ้าน ข้าจะทำให้คนของตระกูลถังทั้งหมดเสียใจเพราะเรื่องตอนนั้น!”

…

เรือนตระกูลหลิ่ว

หลิ่วอวี้เฉินบิดกายฟื้นขึ้นมา เขานวดจุดไท่หยางที่ปวดหนึบ หันหน้าไปพบสตรีที่ออกเรือนแล้วนั่งอยู่ด้านข้างที่มองเขาด้วยแววตากังวล

หลิ่วอวี้เฉินพลันกระปรี้กระเปร่า ลุกขึ้นจากเตียง สีหน้าเขายังยึดมั่นเต็มเปี่ยม “ท่านแม่ ท่านอย่าคิดขวางข้าเลย ยามปกติถึงข้าจะใจเสาะ แต่ว่าข้าไม่อาจมองแคว้นล่มสลายไปต่อหน้าต่อตาได้”

หลิ่วฮูหยินอึ้งงัน รีบสาวเท้าเข้าไปหยุดเขา “อวี้เฉิน เจ้าไปทำอะไร สงครามสิ้นสุดแล้ว”

สงคราม…สิ้นสุดแล้วหรือ

หลิ่วอวี้เฉินหยุดฝีเท้า ค่อยๆ หันกลับมา ใบหน้าที่สง่างามซีดขาว “ท่านพูดว่าอะไรนะ”