ตอนที่ 261 ความอบอุ่นของจูบนั้น (1)

“ข้าควรทำอย่างไร”

แววตาฉินเฉินสงบลงได้เสียที น้ำเสียงที่ยังแหบอยู่เอ่ยถาม

“เจ้าไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น ข้าจะถ่ายเทพลังวิเศษของนางมาให้เจ้า หากเจ้ารับไม่ไหวก็อย่าดูดซับพลังวิเศษต่อ”

“ได้ ข้าเข้าใจแล้ว”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินเฉินเจอฝูเฉิน

แต่เด็กคนนี้ใส่ใจชิงชิงจริงไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ

ดังนั้นเขาจึงยินดีที่จะเชื่อสักครั้ง…

ฉินเฉินหลับตาลง การป้องกันทั้งหมดถูกเขาถอดออกในตอนนี้เอง

ขอเพียงช่วยชิงชิงได้ ค่าตอบแทนใดเขาก็ยินดีลิ้มรส

ปึ้ง!

พลังที่แข็งแกร่งและรุนแรงพุ่งเข้าสู่ร่างฉินเฉินทันที ร่างของเขาสั่นเทิ้มเลือดไหลออกจากมุมปาก

พลังวิเศษนี้เมื่อครู่สำหรับเฟิงหรูชิงแล้วมันอบอุ่น หากไม่ใช่เพราะพลังเฟิงหรูชิงอ่อนแอเกินไป กายเนื้อไม่แข็งแกร่งพอไม่สามารถดูดซับพลังทั้งหมดเอาไว้ได้ โอกาสในครั้งนี้มีแต่จะทำให้พลังของนางแข็งแกร่งขึ้นอย่างก้าวกระโดด ไม่มีอันตรายใดๆ

แต่งพลังนี้พอมาถึงร่างของฉินเฉินมันร้อนอยากจะทะลุออกมา หากไม่ใช่เขากดเอาไว้เกรงว่าพลังวิเศษนี้คงระเบิดออกมาข้างนอกนานแล้ว…

“จริงด้วย ผู้อื่นไม่สามารถรับพลังของจักรพรรดิที่เก้าได้ มีเพียงท่านแม่คนเดียวที่ทำได้” ฝูเฉินเม้มปากเล็กน้อยแววตาครุ่นคิด “อีกอย่างเขาไม่สามารถแบ่งพลังวิเศษจากนางได้มากเกินไป ข้าต้องคิดหาวิธีอื่น…”

ฝูเฉินถอนหายใจ เขาจะไม่สนใจความเป็นความตายของฉินเฉินเพื่อช่วยชีวิตท่านแม่ไม่ได้

หากฉินเฉินไม่อยู่แล้ว ท่านแม่จะต้องเสียใจมากแน่…

มือของเขาขยับเพื่อที่จะเก็บมือกลับ

แต่ทว่า…

พลังวิเศษที่เชื่อมระหว่างเฟิงหรูชิงกับฉินเฉินสองคนกลับคงอยู่เช่นเดิมเข้าไปยังร่างกายฉินเฉินไม่ขาดสาย เขาออกแรงดึงอีกสองทีก็ไม่สามารถดึงเอาพลังนั้นออกมาได้

วินาทีนั้นใบหน้าเล็กของฝูเฉินเปลี่ยนไปในที่สุดนัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “เจ้ารีบหยุดเร็วเข้า! ข้าบอกให้เจ้าหยุด!”

ฉินเฉินไม่มีกฏิกริยาใดๆ เขาหลับตาลง สายลมพัดโหมชุดสีเขียวโบกสะบัดตามแรงลม

คำพูดเมื่อครู่เด็กคนนี้ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่ได้ยิน…

หาก…เป็นเช่นนี้ต่อไปชิงชิงจะต้องตัวระเบิดตาย

เช่นนั้นไม่สู้…ให้เขารับเอาไว้

มุมปากฉินเฉินแย้มยิ้มบางๆ

เพราะนาง…คือความอบอุ่นอย่างเดียวในชีวิตนี้ของเขา

ชาตินี้คือคนเดียวที่จะไม่มีวันทำร้ายเขา!

แขนของฉินเฉินปรากฏรอยแตกร้าว เลือดสีแดงย้อมทั่วทั้งแขนของเขาราวกับทำไหเหล้าแตกจะระเบิดออกในอีกวินาทีข้างหน้า

“เจ้ารีบหยุดมือเร็ว!” ฝูเฉินตื่นตระหนกเต็มที่

แต่อย่างไรเสียด้วยสติปัญญาของยาวิเศษไม่สามารถคิดอะไรได้มากนัก ย่อมคิดไม่ถึงว่าฉินเฉินจะยอมทิ้งชีวิตตัวเองเพื่อช่วยเฟิงหรูชิงหรือไม่

“ท่านพี่ฝูเฉิน ทำอย่างไรดี? คนผู้นี้จะตายหรือไม่?” ชิงหานน้ำตาคลอดึงแขนเสื้อฝูเฉินด้วยความกลัว “ถ้าเขาตายไปท่านแม่จะต้องเจ็บปวดและเสียใจมากแน่…”

ร่างกายฝูเฉินแข็งทื่อ

ในหัวของเขาปรากฏภาพหญิงสาวเสียอกเสียใจอย่างไม่รู้ตัว พลันทำให้ใจเขากระตุกสีหน้าซีดขาว

ไม่ว่าเฟิงหรูชิงจะใช้เล่ห์เหลี่ยมทำร้ายเขาเพียงใด แต่รู้จักกันมานานเช่นนี้แล้วไม่มีทางที่จะไม่มีความรู้สึก

เขาไม่อยากให้เฟิงหรูชิงตาย แล้วก็ไม่อยาก…ให้นางต้องเสียใจ

…

ภายใต้ลมพัดแรง ฉินเฉินลืมตาขึ้นแล้วตาของเขามองทะลุผ่านแสงสีเลือดไป ดวงตาใสสะอาดจ้องมองร่างของหญิงสาวที่ถูกปกคลุมด้วยแสงสีเลือด

………………………..

ตอนที่ 262 ความอบอุ่นของจูบนั้น (2)

ดวงตาของเขาอ่อนโยน อ่อนโยนแบบเดียวกับสายน้ำ

แฝงด้วยความอาลัยอาวรณ์ หนักแน่น…และความรู้สึกอีกมากมายนับไม่ถ้วน

ชิงชิง ข้าจะไม่ให้เจ้าเป็นอะไร!

ต่อให้ต้องทิ้งชีวิตของข้าก็จะไม่ยอม…ให้เจ้าได้รับอันตรายใด!

ปึง!

ทันใดนั้นพลังวิเศษรอบตัวเฟิงหรูชิงก็พุ่งเข้าหาฉินเฉินอย่างไม่อาจควบคุม

เขาเหมือนกับเรือท้องแบนท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำล่องลอยอย่างโดดเดี่ยวอับจนหนทาง

“นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ฝูเฉินกลัวหนักยิ่งกว่าเก่า

เจ้าเด็กนี่…มันเรื่องอะไรกันแน่? สามารถแย่งชิงพลังที่ท่านแม่ไม่สามารถดูดซับไปซึ่งหน้า!สถานการณ์เช่นนี้เขาคาดไม่ถึงมาก่อน…

“ชิงหาน! หยุดเขา!” ฝูเฉินกัดฟันเอ่ย

นำพลังวิเศษของเฟิงหรูชิงให้ฉินเฉินต้องมีเขาเป็นตัวกลางอยู่ตรงกลาง ตอนนี้เพราะเกิดเรื่องไม่คาดคิดกับฉินเฉิน เขาอยากจะดึงมือออกก็ทำไม่ได้

ภารกิจใหญ่หลวงนี้จึงต้องยกให้ชิงหาน

“ได้ท่านพี่”

ชิงหานรับคำอย่างว่าง่าย

ด้านหลังนางพลันปรากฏเถาวัลย์จำนวนมากพุ่งไปทางฉินเฉินทันที ทันใดนั้นเถาวัลย์ทั้งหมดก็มัดร่างของฉินเฉินเอาไว้

แต่ว่า…

ชิงหานออกแรงดึง…

ฉินเฉินยังคงยืนมั่นคงอยู่กับที่ไม่ขยับแม่น้อยนิด

“ชิงหาน เจ้ายังกินไม่อิ่มใช่หรือไม่ เหตุใดจึงไม่มีเรี่ยวแรง?” ฝูเฉินเอ่ยถามด้วยความหัวเสีย

เจ้าเด็กคนนี้ไม่ใช่ท่านแม่เขาทนได้ไม่นาน หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเขาใกล้จะร่างระเบิดแล้ว

ชิงหานหน้าแดงด้วยความเขินอาย “ข้า…ข้ากินอิ่มแล้วนะ กินเยอะมากเลยด้วย แต่ว่า…แต่ว่าข้ากินอิ่มแล้วยังย่อยไม่เสร็จ รอข้าย่อยเสร็จแล้วถึงจะมีเรี่ยวแรง”

อื้อ ต้องเป็นเพราะนางยังไม่ได้ย่อยแน่…

ฝูเฉินเหลือบตามองนางอย่างดูถูก “สิ่งที่เจ้าทำอย่าให้ท่านแม่เห็นเป็นอันขาด มนุษย์ผู้หญิงผู้นี้ร้ายกาจมาก นางเห็นว่าเจ้าไม่มีประโยชน์แม้แต่น้อยนิดล่ะก็จะไม่ให้ยาวิเศษเจ้ากินแล้ว”

ชิงหานกัดริมฝีปากเบาๆ “ข้ามีประโยชน์ มีประโยชน์จริงๆ”

คำพูดของนางพูดออกมาอย่าอ่อนแรง แฝงด้วยความไร้เดียงสา

ฝูเฉินไม่มีเวลามาสนใจชิงหาน หน้าผากของเขามีเหงื่อเย็นผุดออกมา

ฉินเฉินในตอนนี้ราวกับมนุษย์เลือด แม้แต่หน้าของเขาก็เริ่มแตกแล้ว เลือดสดซึมออกมาดูน่ากลัวยิ่งนัก

“หาก…” เสียงฉินเฉินแหบพร่า “ถึงเวลาชิงชิงถามขึ้นมา พวกเจ้าก็บอกว่า…ข้ากลับบ้านแล้ว…”

“ข้ากลับไปยังบ้านเดิมของข้าและจะไม่ออกมาอีก ให้นางไม่ต้องตามหาข้า คนที่อ่อนโยนเช่นชิงชิง หากรู้ว่าข้าตายแล้วจะต้องเสียใจมากแน่ แต่ข้า…จะทน…ให้นางเสียใจได้อย่างไร?”

ให้นางคิดว่าเขาจากไปแล้ว ชาตินี้จะไม่กลับมาอีก

ฉินเฉินหลับตาลงช้าๆ ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรมุมปากยกยิ้มบาง

ลาก่อน ชิงชิง…ยกโทษให้ข้าที่ไม่สามารถปกป้องเจ้าได้อีกแล้ว

“ไม่นะ!” ฝูเฉินเบิกตาโต

บนท้องฟ้ามีแสงสีขาวส่องลงมา ปึง! ลงต้นคอด้านหลังของฉินเฉิน ร่างของเขาแข็งทื่อพลันล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง พลังมหาศาลที่เคยล้อมรอบเขาอยู่ก็หายไปในตอนที่เขาล้มลงเช่นกัน

ในที่สุดมือของฝูเฉินก็สามารถดึงกลับมาได้ พลังวิเศษที่เชื่อมระหว่างเฟิงหรูชิงกับฉินเฉินก็ขาดหายไปอย่างไร้ร่องรอย