ตอนที่ 423 น่าหลานเยียน ทำไมเจ้ายังไม่ออกมาอีก! (3)

“น่าหลานเยียน เจ้าเห็นหรือยัง ลูกสาวเจ้าถูกข้าทำร้ายแล้ว เฟิงเทียนอวี้ก็ใกล้ตายแล้ว ทำไมเจ้ายังไม่ออกมาอีก ข้าตามหาเจ้าหลายปี รอคอยเจ้าหลายปี จับตามองเฟิงเทียนอวี้มาหลายปี ไฉนเจ้ายังไม่ออกมาอีก”

“เจ้าจะหลบข้าไปถึงเมื่อใดกันแน่ เจ้ารักแว่นแคว้น เห็นปวงประชาดุจลูก เห็นครอบครัวเป็นเสมือนชีวิต ตอนนี้ข้ากำลังเข่นฆ่าราษฎรของเจ้า ทำร้ายคนในครอบครัวเจ้า ไฉนเจ้ายังไม่ออกมาคิดบัญชีกับข้าอีก เพราะเหตุใด!”

เพราะอะไร…

ข้าทำกับครอบครัวและราษฎรของเจ้าเยี่ยงนี้แล้ว เจ้ายังไม่ยอมเผยตัวออกมาอีกหรือ

สิบหกปีแล้ว สิบหกปีเต็มๆ เจ้าไม่อยากพบข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ

จะหลบข้าไปอย่างนี้จริงๆ หรือ

กู้เจิ้นหยางบีบหัวตัวเองแน่น น้ำเสียงเขาทั้งเจ็บปวดทั้งคร่ำครวญ น้ำตาไหลออกมาทำให้ภาพเบื้องหน้าเลือนลางไปหมด

คนของโลกสันโดษมิอาจลงมือกับคนในโลกปุถุชน

ดังนั้นเขาทนมาจนถึงวันนี้จึงกล้าลงมือ

เดิมทีวันนี้เขาไม่ปรากฎตัวก็ได้

แต่สุดท้ายเขาก็มา เพียงเพราะต้องการบีบให้นางปรากฎกาย

เฟิงหรูซวงตะลึง มองใบหน้าเจ็บปวดของกู้เจิ้นหยางด้วยความอึ้ง

ความเจ็บปวดสะท้านใจคนเช่นนี้ นางเคยเห็นบนใบหน้าเฟิงเทียนอวี้มาก่อน คิดไม่ถึงวันนี้กระทั่งกู้เจิ้นหยางเขาก็…

เพราะอะไรกัน

เพราะอะไรบุรุษแสนดีทั้งหมดถึงถูกน่าหลานเยียนยึดครองไว้

สตรีร้ายกาจอย่างน่าหลานเยียนมีคุณสมบัติอะไรให้บุรุษเพียบพร้อมทั่วหล้าตกหลุมรักนาง

กลับกัน มารดาของนางหลิวหรง มีรูปโฉมไม่ด้อย มิฉะนั้นกู้เจิ้นหยางคงไม่มีสัมพันธ์ทางกายกับนาง

แต่เฟิงหรูซวงก็รู้เช่นกันว่ากู้เจิ้นหยางไม่ได้ชอบหลิวหรงขนาดนั้น ไม่เช่นนั้นคงจะสนใจนาง

“ทำไมท่านถึงไร้ประโยชน์เช่นนี้” เฟิงหรูซวงเดือดดาลอย่างยิ่ง “ข้ามัดใจกั๋วซือเอาไว้ได้แล้ว ท่านเป็นถึงแม่ข้า กลับไร้ประโยชน์ถึงขั้นมัดใจชายเอาไว้ไม่ได้! ต่างก็เป็นสตรี มีอะไรบ้างที่ท่านเทียบเคียงน่าหลานเยียนได้”

น่าหลานเยียนเป็นเหมือนข้อห้ามในใจหลิวหรง ยามปกติไม่อนุญาตให้ใครเอ่ยถึง ดังนั้นคำพูดของเฟิงหรูซวงเป็นเสมือนเข็มทิ่มแทงใจนางอย่างแรง ความเจ็บปวดทะลักทะลวงขึ้นมา

นางอยากบอกเฟิงหรูซวงว่า คำพูดที่บอกอีกฝ่ายในคุกวันนั้นล้วนเป็นคำโกหก แต่เห็นสีหน้าของ

เฟิงหรูซวงแล้ว นางพลันกล่าวคำพูดเหล่านั้นไม่ออก…

เฟิงหรูซวงไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมหลิวหรงถึงไร้ความสามารถถึงขั้นนี้ เคราะห์ดีที่นางแตกต่างกับผู้เป็นแม่ ไม่ถูกเฟิงหรูชิงแย่งผู้ชายไป

กั๋วซือที่เฟิงหรูชิงชอบ…รักนางอย่างลึกซึ้ง!

แค่จุดนี้ เฟิงหรูชิงก็เทียบนางไม่ได้แล้ว!

มุมปากเฟิงหรูซวงยิ้มอย่างสาแก่ใจ มองเฟิงหรูชิงด้วยความดูแคลน

แต่แววตาเฟิงหรูชิงในเวลานี้หยุดอยู่ที่กู้เจิ้นหยาง กระทั่งคำพูดของเฟิงหรูซวงก็ยังมิได้ยิน

นางขมวดคิ้ว รู้สึกมีบางอย่างไม่ถูกต้อง

เสด็จแม่ตายแล้วไม่ใช่หรือ เหตุไฉน…

“น่าหลานเยียน เจ้าออกมา ออกมาเดี๋ยวนี้ หากเจ้ายังไม่ออกมา ข้าจะสังหารคนของแคว้นหลิวอวิ๋นไม่ให้เหลือสักคนเดียว!” ใบหน้าอาบน้ำตาของกู้เจิ้นหยางหาได้เก็บอาการสงบนิ่งดังเดิมอีกแล้ว เขาตวาดด้วยโทสะ “ขอเพียงเจ้าออกมา ข้าจะจากไปทันที ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าคนของแคว้นหลิวอวิ๋นทั้งหมด!”

คำตอบที่เขาได้รับยังคงเป็นความเงียบสงบ

“น่าหลานเยียน เจ้ารักเฟิงเทียนอวี้ลึกล้ำถึงขนาดนี้ ทั้งยังไม่อาจหักใจทอดทิ้งลูกได้ เจ้าอยู่ไม่ไกลจากแคว้นหลิวอวิ๋นแน่! ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังเฝ้าดูอยู่! น่าหลานเยียน ข้าอยากเห็นเจ้า ออกมาให้ข้าพบสักหน่อย…”

…………………….

ตอนที่ 424 น่าหลานเยียน ทำไมเจ้ายังไม่ออกมาอีก! (4)

กู้เจิ้นหยางรอมาหลายปีแล้ว ทนรอต่อไปอีกไม่ไหว ต่อให้คนพวกนั้นรู้เรื่อง เขาก็ไม่ยินยอมรอต่อไปอีกแล้ว จะทำลายแคว้นของนาง ฆ่าครอบครัวของนางเพื่อบีบนางออกมา! นอกจากวิธีนี้ เขาก็ไม่มีรู้ว่ามีวิธีอะไรอีกที่สามารถทำให้พบหน้านางได้อีกครั้ง…

เฟิงเทียนอวี้ร่างกายแข็งทื่อ เขาที่หมอบอยู่บนพื้นมองกู้เจิ้นหยางที่กำลังเจ็บปวดไม่สู้ตายอย่างตกตะลึง ความเป็นไปได้ค่อยๆ ปรากฎขึ้นในหัวใจ

แต่เมื่อความเป็นไปได้นี้โผล่ขึ้นมาก็ถูกเข้าสะกดลงไปอีกครั้ง

ในปีนั้นเขาเป็นคนฝังศพของเยียนเอ๋อร์กับมือ

แต่ไม่รู้เพราะอะไร ใจที่สงบนิ่งมาแสนนานของเขาสั่นไหวไปกับคำพูดเหล่านั้นของกู้เจิ้นหยาง ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ยากสงบลงอีกครั้ง

“น่าหลานเยียน เจ้าช่างใจดำยิ่งนัก!” น้ำเสียงกู้เจิ้นหยางเจ็บปวดทรมาน สั่นสะท้านใจคน

“ในเมื่อเจ้าไม่ยอมรับข้า ไฉนปีนั้นจึงต้องมาปรากฏในชีวิตข้าด้วย ทำไมข้าต้องรู้จักเจ้าด้วย ซ้ำทำให้ข้าเสียเวลาไปชั่วชีวิต!”

“ข้าก็แค่อยากให้เจ้าอยู่กับข้าไม่กี่ปีเท่านั้น เจ้ากลับฟ้องท่านประมุข ทำให้ข้าได้รับโทษ เจ้ายังฉวยโอกาสหนีไปอีก!”

“เจ้าไม่ชอบสตรีในเรือนพวกนั้น ข้าก็ไล่ออกไปจนหมดเพื่อเจ้า คนที่เคยลบหลู่เจ้า ข้าก็สังหารทิ้งจนหมด แต่ทำไมเจ้าถึงไม่อยากพบข้า เพราะอะไรกัน”

…

เฟิงหรูซวงมองกู้เจิ้นหยางด้วยความอึ้งทึ่ง

ความเจ็บปวดของเขา กระทั่งคนรอบข้างยังสามารถรับรู้ได้

หากเป็นคนอื่นรักน่าหลายเยียนเยี่ยงนี้ อย่างมากนางก็แค่ไม่พอใจ แต่บุรุษตรงหน้าคือพ่อแท้ๆ ของนาง!

พ่อแท้ๆ ของนางชอบหญิงอื่น นี่มันเรื่องน่าขันขนาดไหนกัน

เฟิงหรูซวงกำมือแน่น นางอยากพุ่งเข้าไป ทว่าไม่กล้าขยับ เท้ายืนอยู่ที่เดิมคล้ายกับมีรากออกไปยึดติดไว้

เฟิงเทียนอวี้กะโผกกะเผกไปเบื้องหน้ากู้เจิ้นหยาง มือของเขาสั่นเท้ากระชากคอเสื้ออีกฝ่าย เส้นเอ็นที่ขมับกระตุก ใบหน้าซีดขาวสะกดความโกรธไว้

“กู้เจิ้นหยาง คำพูดพวกนั้นคืออะไรกันแน่ เจ้าพูดมาให้ชัด!”

เยียนเอ๋อร์ยังมีชีวิตอยู่ใช่หรือไม่!

ใช่หรือไม่!

น้ำตาเฟิงเทียนอวี้ไหลพราก เขาอยากรู้คำตอบเหลือเกิน ทั้งหวาดกลัวว่าสิ่งหมดชั่วครู่คือวิธีการหลอกลวงคนของอีกฝ่าย เขาเคยบอกว่าขอเพียงเยียนเอ๋อร์ยังมีชีวิตอยู่ เขาไม่สนว่านางยังรักเขาไหม ไม่สนว่านางจะรักคนอื่นหรืออย่างใด ขอเพียงนางมีชีวิตอยู่ก็เพียงพอแล้ว!

กู้เจิ้นหยางยิ้มเย็นชา ผลักเฟิงเทียนอวี้ออกในฝ่ามือเดียว

เฟิงหรูชิงรีบพุ่งเข้าไป พยุงเฟิงเทียนอวี้เอาไว้ แววตาเย็นเยียบมองกู้เจิ้นหยาง

“เฟิงเทียนอวี้ เจ้ามันก็แค่ฮ่องเต้ในโลกปุถุชนเท่านั้น พลังของเจ้าในโลกนี้นับว่าแข็งแกร่ง ทว่ายากจะเทียบคนจากโลกสันโดษอย่างข้า แต่…ข้ากลับอิจฉาเจ้า อิจฉาจนคิดฆ่าเจ้า!”

ร่างของกู้เจิ้นหยางโงนเงนเล็กน้อย ใบหน้าเจ็บปวดไม่พอใจ

“เพราะเจ้า ต่อให้ไม่เหลืออะไรแล้ว แต่เจ้ายังมีความรักของเยียนเอ๋อร์!”

หากสามารถ…เขาสามารถทิ้งฐานะของพรรคเภสัชเทพ เขาสามารถทิ้งกำลังและตำแหน่งฐานะในยามนี้

ขอเพียงนางอยู่ข้างเขาก็พอแล้ว!

ส่วนเฟิงเทียนอวี้ไม่มีอะไรทั้งนั้น ทว่าเขามีความรักของน่าหลานเยียน นั่นก็เท่ากับครอบครองใต้หล้า

“ข้ายกตำแหน่งคุณชายพรรคเภสัชเทพให้เจ้า ยกอาจารย์ของข้าให้เจ้า เจ้ามอบเยียนเอ๋อร์ให้ข้า มอบนางมาให้ข้า!” แววตาของกู้เจิ้นหยางเต็มไปด้วยความคลุ้มคลั่ง สีหน้าตื่นตระหนก ริมฝีปากสั่นระริก

“ข้ามอบทุกสิ่งทุกอย่างที่มีให้เจ้าได้ เจ้ามอบหัวใจของเยียนเอ๋อร์มา!”

……………………..