ตอนที่ 259 ต้องปกป้องนาง (2)

“ฝูเฉิน ยาวิเศษบนภูเขายาล่ะ?” เฟิงหรูชิงตะลึงตาค้าง

ฝูเฉินตอบด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ “ยาวิเศษพวกนั้นมีค่าอะไรกัน ล้วนเป็นสิ่งที่จักรพรรดิที่เก้านำมาให้พวกเรากินทั้งนั้น ที่ที่มีพวกเราอยู่จะไปมียาวิเศษอื่นได้อย่างไร?”

ยาวิเศษ?

ไม่สามารถมีอยู่หรอก!

ที่ที่พวกมันอยู่ไม่สามารถมียาวิเศษอื่นอยู่!

เฟิงหรูชิงนิ่งค้าง

ไม่รู้เป็นอะไรพอได้ยินคำพูดของฝูเฉินแล้ว ในใจนางรู้สึกร้อนรนชอบกล

นางรู้สึกเสียใจขึ้นมาทันทีที่นำเอายาวิเศษทั้งหมดเข้าไปไว้ในมิติเวลา…

หวังว่าเจ้าสองคนนี้จะละเว้นปากเหลือยาวิเศษไว้ให้นางบ้าง

“ฝูเฉิน เช่นนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าจักรพรรดิที่เก้านำของมีค่าของเขาไปไว้ที่ใด?”

ฝูเฉินเงียบอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าไม่รู้แน่ชัดเรื่องของจักรพรรดิที่เก้า แต่ข้ารู้ว่าหลังภูเขายามีแท่นบูชาแท่นหนึ่งจักรพรรดิที่เก้าไปที่นั่นบ่อยครั้ง ท่านไม่ลองไปดูที่แท่นบูชาเล่า?”

“ได้”

…

ภูเขายาของจักรพรรดิที่เก้าใหญ่มาก เฟิงหรูชิงเดินอยู่นานกว่าจะพ้นภูเขายาลูกนี้

และป่าด้านหลังภูเขายาก็ปรากฏสู่สายตานาง

ภายในป่าแห่งนี้มีแท่นบูชาตั้งอยู่ ที่ข้างแท่นบูชามีป้ายหินรูปมังกรกับหงส์วางอยู่สองป้าย

ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาหรือไม่ เฟิงหรูชิงรู้สึกราวกับป้ายทั้งสองกำลังจับจ้องมาที่นาง

ความรู้สึกนั้นทำเอาขนลุกตัวเย็นไปทั้งตัว

แต่เฟิงหรูชิงก็ยังใช้ความกล้าเข้าไปใกล้แท่นบูชา

ในแท่นบูชานี้ราวกับมีพลังบางอย่างดึงดูดนาง ชักนำนางเข้าไปใกล้แท่นบูชา

“ระวัง!”

สายตาฉินเฉินกวาดมองไปทางเฟิงหรูชิงสีหน้าเปลี่ยนไปโดยพลัน เขาพุ่งไปหาเฟิงหรูชิงอย่างบ้าคลั่งความกลัวปรากฏในแววตา “ชิงชิง! วิ่งเร็ว!”

เฟิงหรูชิงชะงักฝีเท้า

ภายใต้ลมกระโชกแรงชายเสื้อสีแดงโบกสะบัดตามแรงลม

ตรงหน้านางคือป้ายหินมังกรกับหงส์อันนั้น

ทว่าตอนนี้นางเห็นในป้ายหินได้อย่างชัดเจน ร่างของหนึ่งหงส์หนึ่งมังกรนั่นราวกับว่าจะพุ่งทะลุออกมาจากป้ายหิน ส่งเสียงร้องดังสั่นสะเทือน

หงส์ร้องมังกรคำราม!

เฟิงหรูชิงคิดจะหนีแต่ขาของนางราวกับยึดติดกับพื้นไม่สามารถขยับได้ ได้แต่ยืนมองหนึ่งหงส์หนึ่งมังกรทะลุออกมาจากป้ายหินพร้อมกับพลังที่แข็งแกร่งพอที่จะทำลายล้างโลกได้ พุ่งชนใส่นางอย่างจัง…

พลังนี้แข็งแกร่งมาก ในตอนที่ฉินเฉินพุ่งไปตรงหน้าเฟิงหรูชิงหนึ่งหงส์หนึ่งมังกรนั่นก็เข้าไปในร่างกายนางเสียแล้ว ส่งผลให้ฉินเฉินถูกผลักกระเด็นลอยออกมาตกกระแทกกับพื้นอย่างแรง

ฉินเฉินไอออกมาเป็นเลือด เขาลุกขึ้นจากพื้นเดินเซไปทางเฟิงหรูชิง

กลัว ตกใจ สิ้นหวัง ความรู้สึกมากมายเกาะกุมในใจเขา ราวมีหลุมดำค่อยๆ กลืนกินสติสัมปชัญญะของเขา

…

ชิงชิง ในโลกนี้แม้ทุกคนจะทอดทิ้งเจ้า ทำให้เจ้าผิดหวัง ทำร้ายเจ้า จะมีเพียงข้าเท่านั้นที่จะพยายามใช้ทุกอย่างทำให้ชีวิตของเจ้าสงบสุข

เจ้ารังแกคนได้แต่ใครก็ห้ามรังแกเจ้า แม้คนพวกนั้นจะเป็นคนในครอบครัวข้า แต่หากพวกเขาทำร้ายเจ้าข้าก็ไม่จะไม่รับพวกเขา

เจ้าอยากไปข้าก็จะไปกับเจ้า ที่ที่ไม่อบอุ่นไม่เป็นมิตรสำหรับเจ้าข้าก็ไม่อยากอยู่

ชิงชิง ข้ายินดีที่จะจ่ายเงินทั้งหมด แม้จะต้องกลับไปวันเวลาเก่าๆ ขอแค่เจ้าแข็งแรงให้ข้าจ่ายด้วยอะไรข้าก็ยินดี

หากชาตินี้ข้าไม่สามารถช่วยเจ้าได้ เช่นนั้นชาติหน้าข้าจะต้องปกป้องเจ้าได้แน่ จะไม่ให้เจ้าต้องมีชีวิตอย่างน่าสังเวช ข้าจะให้ความอบอุ่นกับเจ้าทั้งชีวิต…

…

ในหัวของฉินเฉินมีเสียงดังกึกก้อง เสียงลึกลับมากมายนับไม่ถ้วนดังอยู่ในหัวของเขา

………………………..

ตอนที่ 260 ต้องปกต้องนาง (3)

ราวกับความฝันของเขาในวันก่อนที่จะมาป่าสัตว์วิเศษ…

ในฝันมีเขา มีเฟิงหรูชิง เพียงแต่นั่นไม่ใช่ชิงชิงที่เขาคุ้นเคย และไม่ใช่…ตัวเขาที่เขาคุ้นเคย

“ใคร? ใครส่งเสียงอยู่ในหัวข้า? ไม่ ข้าเป็นใคร? เสียงนั่น…เป็นเสียงของข้า แต่คำพูดนั่น…กลับไม่ใช่คำพูดของข้า เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้? ข้าเป็นใครกันแน่?”

ปกป้องนาง ต้องปกป้องนาง!

เสียงในหัวดังขึ้นอีกรอบ

วินาทีที่ฉินเฉินเงยหน้าขึ้น สิ่งที่ปรากฏในสายตาเขาคือหญิงสาวที่ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีเลือด ร่างทั้งร่างของนางอยู่ท่ามกลางแสงสีเลือด หลับตาพริ้มราวกับไร้ชีวิต

“ชิงชิง!” เสียงฉินเฉินแหบพร่า ใจของเขาตกลงไปในเหวลึกของความสิ้นหวัง

เขาอยากจะเข้าไปในแสงสีเลือดนั่นแต่แสงนั่นก็เหมือนเป็นอุปสรรคขว้างกั้นไม่ให้เขาเข้าใกล้ เข้าใช้พละกำลังที่มีทั้งหมดก็ไม่สามารถเข้าไปถึงนางออกมาจากแสงสีเลือด…

หญิงสาวที่อยู่ท่ามกลางแสงสีเลือดเส้นผมสยาย ดวงตาราวกับภาพวาดกำลังหลับพริ้ม แต่พลังของนางกำลังเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง…เจินอู่ขั้นต้น เจินอู่ขั้นกลาง เจินอู่ขั้นสูง หลิงอู่…

ก่อนนี้นางก้าวถึงขอบแล้วอีกเพียงนิดเดียวก็จะถึงเจินอู่ แต่เพียงระยะเวลาสั้นๆ นางก้าวกระโดดข้ามขั้นอย่างต่อเนื่อง พริบตาเดียวก็ถึงหลิงอู่ขั้นต้น

แต่ผิวกายทั่วร่างของนางเริ่มปริแตกมีเลือดไหลซึมออกมา ภายใต้ท้องฟ้า จู่ๆ ก็มีเสียงไร้เดียงสาเสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้แววตาสีแดงของฉินเฉินหายไปหลายส่วน

“เอ๊ะ ท่านพี่ฝูเฉินในที่สุดพวกเราก็สามารถออกจากช่องว่างได้แล้ว? ท่านรีบดูเร็วเข้าท่านแม่เป็นอะไรไป พวกเราจะช่วยนางอย่างไรดี?”

ร่างเล็กสองร่างปรากฏขึ้นกลางอากาศก่อนจะตกลงข้างกายเฟิงหรูชิง

เด็กสาวน่ารักน่าชังงดงามและฉลาดดวงตาแฝงด้วยรอยยิ้ม โดยเฉพาะท่าทางตอนที่ยิ้มออกมานั้นสดใสเหลือเกิน

เปรียบเทียบกันแล้ว เด็กชายสุขุมกว่าหลายส่วน แต่กลับงดงามราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ คิ้วตาประณีตแพรวพราวเสียยิ่งกว่าเซียนน้อยในรูปวาด

“เจ้าบื้อนี่ถูกนางดูดพลังมากเกินไปร่างกายของนางในตอนนี้รับไม่ไหว หากไม่ช่วยนางละก็นางจะต้องทนไม่ไหวร่างแตกตายแน่”

ฝูเฉินขมวดคิ้วแน่น สายตาของเขากวาดไปทางฉินเฉินแล้วก็อดที่จะยกยิ้มชั่วร้ายที่มุมปากไม่ได้

อื้อ แม้ร่างกายมนุษย์จะไม่สามารถรับพลังที่จักรพรรดิที่เก้าเหลือทิ้งไว้ที่สองแรงนี้ได้ แต่ทว่าสามารถแบ่งเบาได้สักนิดก็ยังดี หากไม่ได้อีกเขาก็จะไปลากเอาคนในกองทัพเลือดเหล็กมา เพียงเท่านี้ก็สามารถแบ่งได้หมดแล้วนี่

ดังนั้น…ท่านแม่ก็จะไม่มีอันตรายแล้ว

“เจ้าอยากจะช่วยนางหรือไม่?” ฝูเฉินหรี่ตาคู่งามลงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

แววตาฉินเฉินแน่วแน่ “ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรข้าก็ยินดีช่วยนาง”

“อ้อ เช่นนั้นอีกเดี๋ยวข้าจะช่วยนางเอาพลังถ่ายมาที่เจ้าเจ้าก็ดูดซับเอาพลังเข้าไป จำเอาไว้ว่าห้ามดูดซับมากเกินไป พลังนี้แข็งแกร่งมากหากมากเกินไปจะทำให้ร่างระเบิดตายได้”

ท่านแม่ชอบเด็กคนนี้มาก หากเขาตายเพราะช่วยนางท่านแม่จะต้องเสียใจมาก

ดังนั้น…เขาจำเป็นจะต้องเตือนเขาเสียก่อน

ทว่า…

ฝูเฉินหันไปมองเฟิงหรูชิงแววตาครุ่นคิด

ท่านแม่ไม่เพียงแต่สามารถทำลายเวทมนตร์จักรพรรดิที่เก้าได้ การปรากฏตัวของนางยังทำให้พลังที่จักรพรรดิที่เก้าเหลือไว้ทั้งสองต้องการจะดูดซับเข้าตัวนางอย่างไม่อาจควบคุม หรือว่า….จะเป็นนางจริง…