ตอนที่ 339 ตระกูลถัง (2)

ถังลั่วชะงัก “เจ้าบอกนางแล้วว่าหญ้าวิเศษระดับห้านี่…เจ้าจะนำไปให้ผู้เฒ่าจวนเฟิงอวิ๋น?”

จวนเฟิงอวิ๋นกับตระกูลถังแม้จะเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลเหมือนกัน ทว่าความแข็งแกร่งนั้นไม่ได้อยู่ระดับเดียวกันเลย

ตอนนี้ผู้นำจวนเฟิงอวิ๋นลึกลับมาก ว่ากันว่าหลังจากก่อตั้งจวนเฟิงอวิ๋นแล้วก็ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย ด้วยเหตุนี้ผู้ที่สามารถตัดสินใจอะไรได้มีเพียงผู้เฒ่าเหล่านั้น

หากตระกูลถังสามารถเชื่อมสัมพันธ์กับจวนเฟิงอวิ๋นได้ย่อมเป็นการดี

แต่ทว่า…

ถังอิ่นจะทำเรื่องขัดผลประโยชน์ของตระกูลถังเช่นนี้ได้จริงหรือ?

“ท่านพ่อ วันนั้นตอนที่ข้าพูดถ้อยคำเหล่านี้ออกไป คนของจวนเฟิงอวิ๋นก็อยู่ด้วย ท่านคงจะไม่เชื่อแม้แต่คำพูดของจวนเฟิงอวิ๋นกระมัง?”

หญ้าวิเศษระดับห้าให้ผู้เฒ่าจวนเฟิงอวิ๋น?

ถุงเก็บของของพวกตาแก่นั่นล้วนควรเป็นของนาง เหตุใดนางต้องนำของไปให้พวกเขา?

เพียงแต่ว่า หากนางไม่พูดไปเช่นนี้ พวกผู้เฒ่าถังอีจะต้องเข้าข้างถังอิ่นแน่!

มีเพียงแต่ทำเช่นนี้จึงจะสามารถทำให้คนตระกูลถังทุกคนมายืนข้างนางได้

มุมปากถังอวี้แย้มยิ้มได้ใจ

ถังอิ่น แม้เจ้าจะยังมีชีวิตอยู่แล้วอย่างไรเล่า? ข้ามีจวนเฟิงอวิ๋นคอยสนับสนุนแล้วเจ้ามีอะไร? คุณชายหนานเสียนไม่เคยแม้แต่จะเห็นเจ้าสักครั้ง แต่กลับไปจวนเฟิงอวิ๋นเพื่อข้า

เจ้าคิดว่า เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาสู้กับข้า?

“หากเป็นเช่นนั้นจริง ถังอิ่นก็ทำเกินไปแล้ว” ถังลั่วถอนหายใจเบา “หญ้าวิเศษระดับห้าข้าให้เจ้าแล้ว เจ้าจะจัดการอย่างไรก็เป็นเรื่องของเจ้า”

แววตาถังอวี้ประกายแสงเย็นยะเยือก “เชียนหนิงนางผู้นั้นท่านจะจัดการอย่างไร? นางต้องการจะขโมยหญ้าวิเศษระดับห้า นี่ไม่เป็นผลดีต่อตระกูลถังเรา ตามกฎตระกูลถังแล้วต้องถูกโบยจนตาย!”

“อวี้เอ๋อร์” ถังลั่วตะลึงพูดพลางส่ายหน้า “ไม่ได้ นางเป็นสาวใช้ของถังอิ่น ท่านผู้เฒ่าถังอีก็ไม่มีทางทำโทษเชียนหนิง”

“เพราะเหตุใด?”

ถังอวี้เดินเข้าไปใกล้ถังลั่ว น้ำเสียงของนางแฝงด้วยความโกรธเคืองและน้อยใจ “หลายปีมานี้ ตระกูลถังทำเพื่อถังอิ่นเปลี่ยนกฎไปไม่ใช่น้อย นางก็แค่คนไร้ประโยชน์เท่านั้น! บุ๋นไม่ได้บู๊ไม่เป็น มีสิทธ์อะไรทุกคนล้วนยอมให้นางหมด? ตำแหน่งคู่หมั้นคุณชายหนานเสียนพวกท่านก็ยกให้นาง!”

“อวี้เอ๋อร์ รีบหุบปาก!” สีหน้าถังลั่วเปลี่ยนเป็นขาวซีดในทันที “อย่าพูดคำพูดเหล่านี้ข้างนอกเด็ดขาด อีกอย่าง คู่หมั้นคุณชายหนานเสียนไม่ใช่พวกเราสามารถตัดสินใจได้! ตำแหน่งนี้ต้องเป็นของถังอิ่นเท่านั้น! เจ้าอย่าได้คิดเพ้อฝันที่ไม่เป็นจริงเกี่ยวกับคุณชายหนานเสียน!”

ร่างกายถังอวี้อ่อนแรง มองถังลั่วด้วยความไม่อยากเชื่อ

นี่คือท่านพ่อของนาง! แต่ท่านพ่อมีอะไรดีก็ล้วนให้ถังอิ่นหมด แล้วยังให้นางหยุดคิดเพ้อฝันที่ไม่เป็นจริง?

มีสิทธิ์อะไร?

ถังอิ่นคนไร้ประโยชน์ลูกสุนัข มีตรงไหนดีกว่านาง?

“อวี้เอ๋อร์ พ่อจะบอกความจริงกับเจ้า ผู้มีอำนาจผู้นั้นไม่ได้ต้องการแต่งงานกับตระกูลถัง แต่ต้องการสู่ขอถังอิ่นเท่านั้น! พรสวรรค์ของถังอิ่นมีความพิเศษนางไม่ใช่คนไร้ประโยชน์ เพียงแต่ตอนนี้ไม่สามารถให้นางแข็งแกร่งมากก็เท่านั้น เพราะฉะนั้นจึงได้กดตบะนางไว้”

“ฉะนั้นคู่หมั้นของคุณชายหนานเสียนมีเพียงถังอิ่น! คนที่นั่นไม่มีทางสู่ขอคนเรื่อยเปื่อย คนที่สู่ขอทั้งหมดจะต้องสามารถช่วยพวกเขาได้อย่างมาก ตอนนี้เจ้ายังคิดว่า…ถังอิ่นเป็นคนไร้ประโยชน์หรือ?”

เรื่องพวกนี้มีเพียงเขาและผู้เฒ่าถังอีเท่านั้นที่รู้ชัดมาตลอด

แต่เขากลัว…กลัวบุตรสาวไม่รู้ความ ทำผิดที่ยากจะแก้ไข

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากบอกเรื่องเหล่านี้กับนาง

ถังอวี้กำหมัดแน่นแววตาแน่วแน่ “ท่านพ่อท่านบอกว่าคนทางนั้นสู่ขอภรรยา จะสู่ขอแต่ผู้ที่สามารถช่วยเหลือตนเองได้ หากเป็นเช่นนั้นข้าก็ทำได้! ขอเพียงได้แต่งงานกับคุณชายหนานเสียนอะไรข้าก็ทำได้!”

…………………………

ตอนที่ 340 ตระกูลถัง (3)

ถังลั่วตะลึงค้าง ราวกับเขาเพิ่งรู้จักถังอวี้เป็นครั้งแรกจ้องมองนางค้าง

“อวี้เอ๋อร์ หลายวันนี้เจ้าไม่ต้องออกไปไหนแล้ว” น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความผิดหวัง

ถังอวี้ยิ้มเย็น “ข้ายังต้องนำหญ้าวิเศษระดับห้าไปให้ผู้เฒ่าจวนเฟิงอวิ๋น อีกทั้งบรรดาผู้เฒ่าจวนเฟิงอวิ๋นล้วนชื่นชอบข้ามาก ไม่ว่าท่านจะส่งใครไปพวกเขาก็ไม่มีทางยอมรับ เช่นนี้แล้วท่านยังจะกักขังข้าอีกหรือ?”

“เจ้า…” ถังลั่วโกรธจัดชี้หน้าถังอวี้ด้วยความโมโห

ถังอวี้ไม่เห็นด้วย “ท่านพ่อ ตอนแรกเพื่อให้ได้น้าหรง ท่านไม่เลือกวิธีทำให้นางความจำเสื่อม ตอนนี้ข้าก็แค่รักคุณชายหนานเสียนก็เท่านั้น ข้าจะพึ่งความสามารถของตัวเองเพื่อให้ได้มา ข้าผิดอะไรอีก?”

สีหน้าถังลั่วแข็งทื่อ ค่อยๆ เอามือลง

เขาไม่ได้พูดอะไรอีก หันหลังเดินเซเล็กน้อยออกจากห้องไป

หลังจากเขาเดินออกมาจากห้องก็มองดูท้องฟ้าที่นิ่งสงบ แววตาแฝงด้วยความสับสนราวกับไม่รู้ว่าจะไปทางไหน

ไม่เป็นตัวเอง ในหัวของเขาปรากฏใบหน้างดงามนั้นขึ้น สุดท้ายก็ออกก้าวเดินไปทางหลังภูเขา

…

หลังภูเขา เป็นที่ที่เดียวในตระกูลถังที่แยกออกมาอย่างสงบเงียบในตอนนี้ เก้าอี้หินนอกห้องไม้มีหญิงชุดขาวนั่งอยู่เงียบๆ แสงจันทร์สาดส่องลงมาทำให้บ้านแห่งนี้ดูสงบสุขมากยิ่งขึ้น

“เยียนเอ๋อร์…”

ตอนแรกเขาทำผิดไปจริงหรือ?

แม้แต่บุตรสาวของเขายังเอาเป็นแบบอย่าง เพื่อคนที่รักไม่สนค่าตอบแทนใด? ถังลั่วยิ่งสับสนงุนงงยิ่งกว่าเก่า เขาไม่แน่ใจแล้วว่าที่บังคับนางให้อยู่ในตอนแรกมันถูกหรือผิดกันแน่

“เจ้ามาแล้วหรือ?” หรงเยียนหันกลับมายิ้มบาง

รอยยิ้มนั้นเบาบางดุจสายน้ำ แต่กลับสลักลงในใจทำให้คนยากที่จะลืม

“เยียนเอ๋อร์ กลางคืนอากาศหนาวเจ้ายังไม่ไปพักผ่อนอีกหรือ?” ถังลั่วเดินไปข้างหน้าถอดเสื้อคลุมตัวนอกของตัวเองออกคลุมร่างของนาง

หรงเยียนยิ้ม “ข้ากำลังรอลูกของข้ากลับบ้าน ดึกขนาดนี้แล้วแสงเทียนก็ไม่มี พวกเขากลัวขึ้นมาจะทำอย่างไร?” รอยยิ้มอ่อนโยนใจดีของนางเหมือนเข็มปักลงกลางใจถังลั่วอย่างแรง

เขาตกอยู่ในภวังค์ นึกย้อนกลับไปตอนพบกันครั้งแรก เวลานั้นแม้หญิงสาวจะงดงามแต่กลับเหมือนจักรพรรดิในใต้หล้า วีรสตรีผู้หยิ่งผยอง

หรงเยียนในตอนนี้ อ่อนแอจนใจเขาเจ็บปวด

แต่ยิงธนูออกไปแล้วลูกศรไม่ย้อนกลับ เรื่องทั้งหมดได้กระทำลงไปแล้ว เขาทำได้เพียงอดทนไปจนถึงที่สุด แม้ว่าชีวิตนี้นางจะไม่ยอมรับเขา เขาก็ยินดีอยู่กับนางไปทั้งชีวิต

“เยียนเอ๋อร์ วันนี้พวกเขามีธุระกลับมาไม่ได้ให้ข้ามาบอกกับเจ้า เจ้าไปพักก่อนเถอะ พรุ่งนี้ข้าจะก่อไฟทั่วทั้งหลังภูเขา เจ้าจะได้ไม่ต้องกลัวว่าพวกเขาจะกลับมาไม่ได้แล้ว”

“ตอนแรกพ่อของพวกเขาก็ยุ่งมาก ตอนนี้เหตุใดพวกเขาก็ยุ่งเช่นนั้นด้วย? ข้ารอมาหลายคืนแล้วไม่เคยเจอพวกเขาเลย พวกเขาจะหายไปหรือไม่? กลับมาไม่ได้แล้ว?”

พูดจบความตื่นตระหนกก็ปรากฏขึ้นจากท่าทีของหรงเยียน นางจับแขนถังลั่วแน่นน้ำเสียงกระวนกระวาย

“เยียนเอ๋อร์” ถังลั่วกุมมือนางไว้ ต้องการให้นางผ่อนคลายลง

“ลูกชายลูกสาวของเจ้าไม่หายหรอก พวกเขาจะกลับมา จริงสิ เจ้าจำได้หรือไม่…พ่อของพวกเขาเป็นใคร?”

หรงเยียนชะงัก ในหัวนางปรากฏร่างหนึ่งขึ้นมา หน้าตาของร่างนั้นพร่าเลือนนัก ทุกครั้งที่นางคิดถึงเขาจะเจ็บจนทรมาน แต่กลับนึกใบหน้านั้นไม่ออกเลย…

“ข้านึกไม่ออก จำไม่ได้แล้ว”

หรงเยียนกุมศีรษะแน่น ขดตัวกลมด้วยความเจ็บปวด ดังนั้นนางจึงไม่เห็นว่าถังลั่วผ่อนลมหายใจอย่างเงียบๆ