ตอนที่ 399 ดุร้ายมาก (3)

ชิงหานหน้าตาน่าเอ็นดู “เจ้าค่ะท่านแม่ ชิงหานเชื่อฟังคำท่านแม่ที่สุด เช่นนั้นให้ลิงน้อยเอาพวกเขาไปทอดก่อนแล้วค่อยกิน”

ลิงสี่แขนที่อยู่ข้างๆ ในมือยังถือตะหลิวเป็นอาวุธ พอได้ยินคำพูดของชิงหานก็รีบร้องขานรับ

เฟิงหรูชิงหมุนตัวเดินไปตรงหน้าน่าหลานหู นัยน์ตาของนางมีความโกรธที่ไม่อาจเก็บซ่อนได้

“ท่านตาขอโทษด้วยที่ข้ากลับมาช้า…”

มือที่สั่นของน่าหลานหูวางลงบนศีรษะเฟิงหรูชิง “เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เมื่อครู่เฟิงหรูซวงกลับมาบอกว่าเจ้าถูกคนตระกูลถังฆ่าตายแล้ว ข้านึกว่า…”

เฟิงหรูชิงเม้มปากนัยน์ตาฉายแววโกรธถึงขีดสุด

“เฟิงหรูซวงอยู่ที่ใด?”

“วังหลวง”

“ได้ เช่นนั้นข้าจะไปหานางเดี๋ยวนี้” สายตาเฟิงหรูชิงหยุดอยู่ที่หน้าอกที่ชุ่มไปด้วยเลือดของน่าหลานหูแววตานางก็ยิ่งเย็นยะเยือกขึ้น สายตาเย็นเฉียบกวาดมองทุกคนในที่นั้น “หลังจากนี้ใต้หล้านี้จะไม่มีการต่อสู่ของสี่แคว้นอีก จะมีเพียงแคว้นหลิวอวิ๋น!”

นางเอ่ยคำนั้นจบก็หยิบกระเป๋าผ้าออกมาจากมิติว่าง

ในกระเป๋าผ้านี้ใส่แต่ขวดเครื่องเคลือบดินเผาเอาไว้

“ท่านตานำซุปยารักษาแผลไปแบ่งให้คนแคว้นหลิวอวิ๋นดื่ม ข้าจะเข้าวังไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อก่อน”

ไม่รู้เพราะเหตุใดในใจนางรู้สึกไม่สงบ จะต้องรีบไปพบเฟิงเทียนอวี้ถึงจะสบายใจได้

ชิงหานเห็นเฟิงหรูชิงจะไปก็ร้อนรน นางไม่อยากอยู่ที่ประตูเมือง ดังนั้นภายใต้ความร้อนรนของนางเถาวัลย์รัดแน่นรัดเอาเหล่าหลิงอู่ของสี่แคว้นตายหมด…

“ท่านแม่ข้าไปวังหลวงกับท่านด้วย อย่าทิ้งข้าไว้”

นางเก็บเถาวัลย์กลับแล้วพุ่งไปตรงหน้าเฟิงหรูชิง สองแขนสั้นๆ กอดต้นขานางแน่นท่าทางน่าสงสาร

“ได้” เฟิงหรูชิงพยักหน้าน้อยๆ สายตานางหันไปทางถังอิ่นและเชียนหนิง “เสี่ยวอิ่น เชียนหนิง ข้าไม่เห็นไต้เอ๋อร์กับป้าสะใภ้รู้สึกไม่วางใจ พวกเจ้าช่วยไปจวนแม่ทัพปกป้องพวกนางแทนข้าได้หรือไม่”

ถังอิ่นจิตใจเบิกบานลืมสิ้นความโกรธแย้มยิ้มกว้าง “ได้เลยเสี่ยวชิง”

เสี่ยวชิงเอ่ยปากขอนางเป็นครั้งแรก นั่นก็เป็นข้อพิสูจน์ว่าในใจเสี่ยวชิงยังมีนาง?

เฟิงหรูชิงไม่พูดมากความพาชิงหานเดินไปทางวังหลวง

ถังอิ่นกับเชียนหนิงไปทางจวนแม่ทัพ

ยอดฝีมือของสี่แคว้นล้วนตายหมดแล้ว ทหารคนอื่นๆ ปะปนกันเป็นหนึ่งเดียวนานแล้ว

ถังซานขาขาดสองข้างจะยืนยังยืนไม่ได้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว

ที่เหลือเพียงหนึ่งเดียวและยังสมบูรณ์ครบถ้วนก็มีเพียงหลิวอวี๋นเซียว

หลิวอวี๋นเซียวมองฉินเฟยหยางและคนอื่นๆ เดินมาทางเขาก็ตกใจจนฉี่ราด ขาสองข้างสั่นหน้าตาจะร้องไห้ “ฉิน…ผู้เฒ่าฉิน มีอะไรก็คุยกันดีๆ พวกเรามีอะไรก็คุยกันดีๆ อย่าลงไม้ลงมือเลย อ๊ะ!”

เขาถูกต่อยเข้าไปหนึ่งหมัดสำลักเลือดสดๆ ออกมา ฟันถูกต่อยล่วงไปหลายซี่ กลิ่นปัสสาวะลอยขึ้นมาทันที ลอยตามลมไปในอากาศ

ผู้นำตระกูลหลิวที่สง่างาม ยอดฝีมือหลิงอู่ กลับกลัวจนฉี่ราด!

“หลิวอวี๋นเซียว เจ้ามันหมาขโมย คนทรยศ!”

“เจ้าไม่เพียงแต่ขายชาติร่วมมือกับศัตรู ยังเข่นฆ่าประชาชนแคว้นหลิวอวิ๋นของข้าอย่างไร้ความปราณี เจ้าต้องไม่ตายดี!”

“ให้มันตายไปง่ายๆ มันง่ายเกินไป ข้าจะสับมันเป็นหมื่นชิ้น ล้างแค้นให้พี่น้องที่ตายไปของข้า!”

“ไม่ ข้าจะหั่นมันเป็นน้ำจิ้มเนื้อ เอาเนื้อหนังและเลือดของมันมาโรยหน้าหลุมศพเหล่าวีรชน! ใช้เลือดเนื้อของมันเซ่นไหว้เหล่าคนที่ตายไป!”

ทุกคนล้วนไม่พอใจ ดวงตาโกรธเกรี้ยว อยากจะสับหลิวอวี๋นเซียวเป็นหมื่นชิ้น

……………………….

ตอนที่ 400 ดุร้ายมาก (4)

ศึกนี้แม้สุดท้ายแล้วจะชนะ แต่ผลของมันก็ยังคงน่าสังเวทใจนักคนเหล่านั้นเดิมไม่จำเป็นต้องตายแต่ท้ายที่สุดก็ตาย ในฐานะตัวการกระทำผิดเรื่องนี้หลิวอวี๋นเซียวตายเป็นหมื่นครั้งก็ยากจะให้อภัย!

ยอดฝีมือสี่แคว้นล้วนตายหมดแล้วทว่าหลิวอวี๋นเซียวยังมีชีวิตอยู่! เขายังมีชีวิตอยู่ก็ต้องเผชิญหน้ากับความโกรธแค้นทั้งแคว้นหลิวอวิ๋น! อย่างที่อยากตายก็ตายไม่ได้!

นัยน์ตาหลิวอวี๋นเซียวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาไม่เข้าใจเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องชนะแต่เฟิงหรูชิงกลับมา แล้วยังพาเอาปีศาจน้อยกลับมาด้วย!

ไม่ว่าอย่างไรหลิวอวี๋นเซียวก็รู้ดีว่าวันนี้…เขาจบสิ้นโดยแท้!

…

น่าหลานหูมองใบหน้าสูงวัยที่สิ้นหวังของหลิวอวี๋นเซียว นัยน์ตาของเขาไม่มีความยินดีใดกับชัยชนะ ดวงตาสูงวัยค่อยๆ กวาดมองดูศพที่เกลื่อนพื้น มือที่กำดาบของเขากำลังสั่น

ในบรรดาคนเหล่านี้ไม่ได้มีเพียงแค่เหล่าทหารตระกูลน่าหลาน

มีบางคนเป็นคนชราที่ผ่านร้อนผ่านหนาวควรจะดูแลสุขภาพตอนอายุเยอะได้แล้ว

ทั้งยังมีพวกคนหนุ่มที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร พวกเขายังไม่ได้แต่งงานมีลูกก็ต้องมาตายในศึกสงคราม

มีสาวน้อยที่ถูกเลี้ยงทะนุถนอมอยู่ในบ้านตั้งแต่เล็ก หยิบดาบขึ้นมาเสี่ยงตายปกป้องอาณาเขตแคว้น

พวกเขาล้วนเป็นวีรชน!

น่าหลานหูคุกเข่าข้างหนึ่งลงพื้น

ตระกูลน่าหลานปกป้องแคว้นมาหลายชั่วอายุคน ดังนั้นในรุ่นก่อนๆ แคว้นหลิวอวิ๋นก็ให้สิทธิพิเศษกับตระกูลน่าหลาน ต่อหน้าองค์ชายเชื้อพระวงศ์ไม่ต้องคุกเข่าทำความเคารพ

ดังนั้นชีวิตนี้เขาไม่เคยคุกเขาให้ผู้ใด

ครั้งนี้เขากลับคุกเข่าลงต่อหน้าทุกคน คุกเข่าให้เหล่าวีรชนที่ตายไปแล้ว

ทว่าไม่มีผู้ใดรู้สึกว่าการคุกเข่านี้ของน่าหลานหูเป็นการบ่อนทำลายศักดิ์ศรี

“ศึกครั้งนี้สามารถอดทนมาได้ถึงตอนนี้ทนจนชิงเอ๋อร์กลับมา ไม่ใช่แค่ความพยายามของข้าเพียงผู้เดียว และก็ไม่ใช่แค่เหล่าทหารตระกูลน่าหลานกับขุนนางที่จงรักภักดี แต่เป็น…ความพยายามของทุกคน”

“คนเหล่านี้มีไม่น้อยที่ไม่ใช่คนของราชสำนัก หลายคนถึงขั้นเป็นคนธรรมดาพละกำลังน้อยนิด แต่พวกเขาร่วมปกป้องแคว้นนี้กับข้า”

“ข้าน่าหลานหูขอรับประกันกับเหล่าวีรชนที่จากไปแล้วในที่นี้ คนในครอบครัวของพวกท่านก็คือคนในครอบครัวข้าน่าหลานหู ลูกของพวกท่านข้าน่าหลานหูจะให้การศึกษาที่ดีที่สุดแก่พวกเขา จะเชิญอาจารย์ที่ดีที่สุด! จะทำให้พวกเขาได้เรียนที่ดีที่สุด!”

“ภรรยาพ่อแม่ของพวกท่านข้าจะเลี้ยงดูไปตลอดชีวิต แม้ข้าไม่อยู่แล้วก็จะมีคนตระกูลน่าหลานดูแลส่งพวกเขาจนสุดทาง!”

“และเหล่าผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่ ประตูตระกูลน่าหลานของข้าเปิดรับพวกท่านตลอดเวลา! วันหน้าตระกูลน่าหลานรับสมัครคนหรือทางการเลือกข้าราชการล้วนเลือกจากพวกท่านก่อน ขอเพียงพวกท่านมุ่งในความดีเช่นเดิมภักดีต่อแคว้น แม้จะไม่สามารถเข้ารับราชการข้าน่าหลานหูก็ขอสัญญาว่าจะทำให้พวกท่านไร้เรื่องกังวลไปตลอดชีวิต!”

“พวกท่านทุกคนล้วนเป็นวีรชน”

“ตระกูลน่าหลานของข้าไม่มีวันปิดประตูใส่วีรชนคนใด!”

…

เสียงน่าหลานหูก้องกังวานดั่งอยู่ในฝูงชนนานไม่จางหาย

ทว่าทุกคนล้วนนิ่งเงียบ เงียบไม่มีเสียงแม้แต่น้อย

คำสัญญาที่เดิมควรจะทำให้คนยินดี ในสถานการณ์เช่นนี้ไม่มีใครดีใจลง

ผู้เสียชีวิตในสงครามมีมากเกินไป มากจนทำให้ใจของทุกคนเต็มไปด้วยความหมอกควันและความเศร้าโศก

ดาบยาวในมือน่าหลานหูเสียบลงพื้นเขาอาศัยแรงลุกขึ้นยืน สายตาเย็นชาค่อยๆ หันไปมองหลิวอวี๋นเซียว

“ส่วนหมาขโมยขายชาติร่วมมือศัตรูนี่ วันนี้ให้ทุกท่านเป็นผู้จัดการ! ข้าตัดสินใจแทนฝ่าบาทแล้ว!”เทียบกับคำสัญญาเมื่อครู่ของน่าหลานหูแล้วประโยคนี้ทำให้คนอารมณ์ดีขึ้นมามากกว่า