ท่านพ่อของนางนั่นเป็นถึงคุณชายพรรคเภสัชเทพ! ฐานะอันสูงส่ง มีอำนาจ เฟิงเทียนอวี้จะไปเทียบได้อย่างไร?

เฟิงหรูชิงแย่งเฟิงเทียนอวี้ไป เง็กเซียนฮ่องเต้กลับส่งคุณชายแห่งพรรคเภสัชเทพมาให้นาง!

สวรรค์มีตาจริงๆ สวรรค์มีตา!

หลิวหรงขยับปากเล็กน้อยอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้

นางไม่อยากให้เฟิงหรูซวงกลับไปพรรคเภสัชเทพ ที่นั่น…หากนางไปจะสะดวกสบายเหมือนเป็นองค์หญิงใหญ่ของแคว้นหลิวอวิ๋นได้อย่างไร?

ทว่านางในตอนนี้ได้รู้เรื่องที่น่าตื่นเต้นจนถูกครอบงำไปแล้ว ใครจะพูดอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์

หากคุณชายเจิ้นหยางสนใจลูกสาวคนนี้จริงไม่มีทางปล่อยให้นางได้รับความลำบากมานานหลายปี สำหรับเขาแล้วพวกนางจะมีอยู่หรือไม่มีก็ได้

แววตาฉินเฉินเย็นยะเยือก คมดาบพุ่งออกไปใส่เฟิงหรูซวงราวกับพายุฝนคลั่ง

เจินฉิงหรี่ตาลงผลักเฟิงหรูซวงไปด้านข้างทันที แขนเสื้อนางกระตุกเบาๆ ใช้แสงแห่งดาบของตนเองทำลายคมดาบที่จู่โจมเข้ามา

…

เฟิงเทียนอวี้เดิมเห็นความตายเป็นดั่งมาตุภูมิอยู่แล้ว ทว่าไม่รู้เพราะเหตุใดเมื่อเห็นเด็กหนุ่มฉินเฉินเผชิญหน้ากับอันตราย ใจของเขาอดรู้สึกบีบรัดไม่ได้

“นี่…เสวียนอู่ขั้นสูง?” สีหน้าเฟิงหลานเปลี่ยนไป

นางกำนัลคนหนึ่งกลับเป็นถึงเสวียนอู่ขั้นสูงสุด

ในวังหลวงแห่งนี้มียอดฝีมือเข้ามากี่คนกันแน่…

อีกอย่าง ไม่รู้ว่าเฟิงหลานคิดไปเองหรือไม่ รู้สึกเหมือนในตอนนี้สภาพของฉินเฉินจะไม่ค่อยปกติ

สีหน้าฉินเฉินยิ่งเย็นลงและเย็นลง ใบหน้าของเขายังคงเหมือนภูเขาน้ำแข็ง นัยน์ตาสีดำเย็นทะลุไปถึงกระดูก

“เด็กน้อยเจ้าอายุยังน้อยก็ก้าวถึงเสวียนอู่แล้วแถมยังสามารถรับมือข้าได้นานขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย น่าเสียดายเจ้าจะต้องตายอยู่ที่นี่แล้ว”

เสวียนอู่ขั้นกลางที่อายุน้อยเช่นนี้นับว่าเป็นพรสวรรค์ น่าเสียดาย

พรสวรรค์เช่นนี้จะต้องตกลงมา!

นัยน์ตาเจินฉิงเย็นยะเยือก ชีวิตนี้ของนางเกลียดที่สุดก็คือพรสวรรค์

พรสวรรค์ในโลกนี้มีเพียงคุณชายกู้เจิ้นหยางคนเดียวก็พอแล้วไม่ต้องการคนอื่นอีก!

“ดูเหมือนเขาใกล้จะก้าวข้ามขั้นแล้ว?” เฟิงเทียนอวี้สังเกตได้ถึงความผิดปกติของฉินเฉิน เขาขมวดคิ้วเบาๆ “แต่เหตุใดเขาจึงปรามเอาไว้ไม่ให้ก้าวข้ามขั้น?”

ในสถานการณ์เช่นนี้การก้าวข้ามขั้นนับเป็นเรื่องดี เหตุใดเขาจึงต้องยับยั้งเอาไว้?

หน้าตาเฟิงเทียนอวี้เป็นกังวลแต่ร่างกายของเขาแม้แต่ยืนยังยืนไม่มั่น ไม่สามารถต่อสู้ได้

สีหน้าฉินเฉินซีดขาวขมวดคิ้วน้อยๆ ลมปราณในร่างกายเขาสับสนวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ

วุ่นวายจนแม้แต่เจินฉิงยังสัมผัสได้

“เจ้าเป็นคนมีพรสวรรค์จริงๆ สามารถจะก้าวข้ามขั้นในขณะที่ต่อสู้” เจินฉิงยิ้มเย็นเอ่ย “แต่ว่าข้าไม่เข้าใจเจ้า เหตุใดจึงกดพลังที่จะก้าวข้ามขั้นเอาไว้?”

เผชิญหน้ากับฉินเฉินที่ก้าวข้ามขั้นเจินฉิงมิได้หวาดกลัว

นางยังมีไพ่ไม้ตายอื่นอยู่ ฉินเฉินไม่สามารถเอาชนะนางได้

ทว่าฉินเฉินกลับยับยั้งพลังที่จะก้าวข้ามขั้นเอาไว้ นี่ทำให้นางไม่เข้าใจเป็นอย่างยิ่ง

ฉินเฉินเงียบไม่พูดอะไร ดาบยาวของเขาเริ่มเปิดฉากซัดพลังดั่งคลื่นลูกใหญ่ไปยังเจินฉิง

เขาไม่สามารถก้าวข้ามขั้นได้!

เพราะร่างกายเป็นสาเหตุ ไม่ว่าจะฝึกตบะหรือก้าวข้ามขั้นล้วนนำมาซึ่งความเจ็บปวดแสนสาหัส ความเจ็บนั้นสามารถทำให้เขาหมดสติไปทันที

มีเพียงแต่อยู่ข้างกายเฟิงหรูชิงเขาจึงจะสามารถก้าวข้ามขั้นได้อย่างราบรื่น!

ดังนั้น เขาจึงกดพลังที่จะก้าวข้ามเอาไว้ไม่ให้ผู้ใดมีโอกาสทำร้ายญาติของนาง!

คลื่นดาบฟาดฟัน

เจินฉิงเบี่ยงตัวหลบคลื่นปราณดาบมหึมานั้น นัยน์ตานางฉายแสงเย็นยะเยือกพุ่งตรงไปข้างหน้าฉินเฉินด้วยความเร็ว

ดาบของนางเข้าใกล้อีกเพียงนิดเดียวก็สามารถแทงทะลุคอของเด็กหนุ่มได้ทันที

…………………..

ตอนที่ 414 เฟิงหรูซวงตกตะลึง (3)

แต่ดาบในมือเด็กหนุ่มกลับบังดาบของเจินฉิงเอาไว้

อย่างไรก็ตามพลังของเขาก็เริ่มควบคุมไม่ได้รุนแรงสับสนขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่เขาเองก็เริ่มกดเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

มุมปากฉินเฉินมีเลือดไหลออกมา

ดวงตาคู่ใสของเขาถูกความเย็นเข้ามาแทนที่นานแล้ว แต่กลับยังแข็งเหมือนเหล็กไม่ยอมถอย

…

ฉับพลัน พลังแข็งแกร่งดุจพายุลูกยักษ์โจมตีไปทางเฟิงเทียนอวี้

หลินกงกงรู้สึกได้ถึงรังสีฆ่าฟันนั้นเป็นคนแรกก็รีบกระโจนไปทางเฟิงเทียนอวี้ ใช้ร่างตัวเองบังตัวของเฟิงเทียนอวี้เอาไว้

“ฝ่าบาท ระวัง!”

พัวะ!

ราวกับฝ่ามือที่มองไม่เห็นอยู่ที่บริเวณไหล่ของหลินกงกง ไหล่ของเขายุบลงไปทั้งหมดร่างล้มกระเด็นออกไป

หน้าของเขาเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด

“หลินเจิ้นอวิ๋น!”

ใบหน้าสง่างามของเฟิงเทียนอวี้เปลี่ยนไปทันที เขามองหลินกงกงเจ็บปวดจนตัวงอก่อนจะหันไปมองชายที่เดินเยื้องย่างเข้ามาจากท้องฟ้า

ชุดของชายผู้นี้ประณีตงดงาม หน้างดงาม อายุราวสี่สิบต้นๆ แต่กลับไม่มีริ้วรอยใดๆ

เขาทรงพลังดุจดั่งท้องทะเล น่าเกรงขาม

“คุณชายเจิ้นหยาง!” แววตาเจินฉิงแฝงด้วยความร้อนรน “ท่านมาได้อย่างไร? เกิดถูกคนพวกนั้นรู้เข้า…”

เพียงชายเสื้อของคุณชายเจิ้นหยางสะบัดอากาศก็กลายเป็นดาบกลางอากาศพุ่งไปยังเฟิงเทียนอวี้

เท้าเฟิงเทียนอวี้เหมือนถูกตะกั่วยึดเอาไว้ไม่สามารถขยับได้แม้แต่น้อย ทำได้เพียงมองดูดาบที่สร้างจากอากาศจำนวนนับไม่ถ้วนโจมตีเข้ามา…

จู่ๆ พื้นใต้เท้าเฟิงเทียนอวี้ก็มีเถาวัลย์งอกขึ้นมาจำนวนมาก

เถาวัลย์เหล่านั้นเติบโตอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็กลายเป็นตาข่ายแน่นหนาที่ลมไม่อาจลอดผ่าน นอกจากจมูกแล้วเถาวัลย์พันล้อมรอบตัวเขาเอาไว้หมด

ดาบอากาศโจมตีเข้าที่เถาวัลย์แล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย

และเมื่อภัยร้ายหมดไปเถาวัลย์ก็สลายไปอย่างรวดเร็ว

เฟิงเทียนอวี้ยืนอยู่อย่างปลอดภัย เขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นหญิงสาวยืนปะทะลมอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ตกนอกตำหนัก ในหน้าของนางนิ่งเรียบ นัยน์ตาคู่นั้นกลับโกรธแค้นราวกับพายุคลั่ง

ในมือหญิงสาวจูงเด็กชายเด็กหญิงที่ราวกับตุ๊กตาหยก

“เฟิงหรูชิง!” เฟิงหรูซวงร้องเสียงแหลม

คนต่ำช้าสมควรตายนี่เหตุใดนางจึงยังไม่ตาย?

นางควรจะตายที่ตระกูลถังแล้วไม่ใช่หรือ? หรือคนตระกูลถังจะมีเมตตาปล่อยนางมา?

อารมณ์เฟิงหรูซวงกลับมาสงบลงอย่างรวดเร็ว

เฟิงหรูชิงมีชีวิตอยู่แล้วอย่างไร? ท่านพ่อแท้ๆ ของนางเป็นคุณชายพรรคเภสัชเทพ นี่คือสิ่งที่เฟิงหรูชิงทั้งชีวิตนี้ก็ไม่อาจตามทัน!

นางมีชีวิตอยู่ก็ได้แค่ทนรับความอัปยศอดสู ถูกนางเหยียบอยู่ใต้เท้า

“ท่านพ่อ” เฟิงหรูซวงกัดริมฝีปากแววตาน่าสงสารหันไปทางคุณชายเจิ้นหยางน้ำตาไหลรินราวกับสายฝน “เหตุใดหลายปีมานี้ท่านไม่เคยมารับลูกกลับบ้าน? ลูกคิดถึงท่านพ่อมาโดยตลอด แต่คนพวกนี้กลับวันวันเอาแต่รังแกลูก ไม่เห็นพรรคเภสัชเทพของพวกเราอยู่ในสายตาสักนิด”

กู้เจิ้นหยางมองเฟิงหรูซวงด้วยความรำคาญ

ลูกสาวลูกชายของเขามีมากมายเหลือเกิน เด็กไร้ประโยชน์คนหนึ่งที่เกิดจากผู้หญิงไร้ประโยชน์ก็เท่านั้น เขาไม่เอามาอยู่ในสายตา

แต่ว่า…เฟิงหรูซวงก็ได้ชื่อว่าเป็นลูกสาวของเขาไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องปกป้อง เพื่อไม่ให้พรรคเภสัชเทพเสียหน้า

“เจ้าเป็นลูกสาวข้าย่อมไม่ให้ใครมารังแก” กู้เจิ้นหยางหันไปทาเฟิงเทียนอวี้ช้าๆ แววตาดุร้ายวางท่าสูงส่ง

“เฟิงเทียนอวี้นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่เจ้าได้เจอข้า แต่ข้า…เจอเจ้าก่อนหน้านี้หลายครั้งหลายคราแล้ว”