ตอนที่ 387 ทนไม่ได้ที่จะทิ้งนางไว้คนเดียว (4)

หากรู้แต่แรกว่าชิงเอ๋อร์จะเปลี่ยนไปชอบหลิวหรงเช่นนี้ ต่อให้คนที่ต้องการทำร้ายพวกเขาหนีไปอยู่ในที่มืดก็ยังดีกว่า…ให้หลิวหรงเปลี่ยนชิงเอ๋อร์เป็นเช่นนี้ ทำให้เขาคิดหาข้ออ้างลงโทษหลิวหรงก็ยังยาก!

แววตาหลิวหรงมืดลง

ความจริงแล้วเข้าใจว่าหลิวหรงเป็นคนคิดเองทำเอง หลิวหรงเกลียดน่าหลานเยียนก็เลยต้องการทำลายลูกสาวของนาง!

หลิวหรงต้องการให้ซวงเอ๋อร์เหยียบอยู่บนหัวเฟิงหรูชิง กดนางไปทั้งชีวิต! ให้นางถูกเหยียดหยาม ผู้คนและญาติมิตรตีตัวออกห่าง!

“หลิวหรง” เฟิงเทียนอวี้เอ่ยพร้อมรอยยิ้มเย็น “คนพรรคเภสัชเทพนั่น พ่อแท้ๆ ของเฟิงหรูซวง…คงจะมาแล้วสินะ?”

พรรคเภสัชเทพ!

คนคนนั้นเพื่อไม่ให้ใครรู้ฐานะของเขา เพื่อไม่ให้ถูกลงโทษจากการฝ่าฝืนกฎ หลายปีมานี้หลบซ่อนตัวอยู่ในที่มืดมาตลอดไม่กล้าลงมือกับเขา

เขาเองก็เพิ่งรู้ฐานะของอีกฝ่ายผ่านหลิวหรงเมื่อสองวันก่อน

น่าเสียดาย ตอนนี้สุดท้ายก็สายไปเสียแล้ว…

เขาไม่มีวิธีแก้แค้นให้เยียนเอ๋อร์อีกแล้ว

เพียงแต่หวังว่าข้อความสุดท้ายของเขาจะสามารถส่งออกไป อย่างน้อยก็ให้ชิงเอ๋อร์ได้รู้ว่าศัตรูของนางเป็นใครกันแน่!

“เฟิงเทียนอวี้ ไม่ว่าอย่างไรสุดท้ายเจ้าก็แพ้แล้ว” หลิวหรงเดินมาถึงหน้าเตียงเฟิงเทียนอวี้ เมฆหมอกในตานางหายไปใช้สายตาหลงใหลคลั่งไคล้มองไปยังเขา

นางรักชายผู้นี้จากใจจริง น่าเสียดายวันหน้าจะไม่มีทางได้เห็นเขาอีกแล้ว

วันนี้ไม่ว่าอย่างไรนางก็จะมองให้เต็มอิ่ม

เฟิงเทียนอวี้ยิ้มบาง ใบหน้าหล่อเหลาของเขานิ่งสงบ สงบจนราวกับไม่มีความรู้สึกอื่น

“ข้าไม่ได้แพ้”

“เพราะความรักที่ข้ามีต่อเยียนเอ๋อร์ไม่เคยแพ้”

ต่อให้เขาแพ้ทั้งใต้หล้าแต่เขาก็ไม่ได้แพ้เยียนเอ๋อร์

ใต้หล้านี้สำคัญเพียงใดก็ไม่ได้เศษเสี้ยวของเยียนเอ๋อร์

ดังนั้นเขาเลื่อมใสเสด็จพ่อ เพราะเสด็จพ่อสามารถเสียสละเพื่อผู้คนในใต้หล้าได้มากถึงเพียงนี้ แต่ทั้งหมดที่เขาต้องการมีเพียงน่าหลานเยียนมาตลอด

ไม่เปลี่ยนแปลงตราบเท่าชีวาวาย!

หลิวหรงเห็นความรักที่เต็มอกนั่นของเฟิงเทียนอวี้นางก็เกิดอิจฉาตาร้อน “เฟิงเทียนอวี้ น่าหลานเยียนก็แค่หญิงต้นเหตุของเรื่อง แคว้นหลิวอวิ๋นของเจ้าต้องมีจุดจบเช่นนี้ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะนาง!”

ความงามของผู้หญิงเดิมก็คือหายนะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนางคือน่าหลานเยียน

หากไม่ใช่ความงามของนางจะดึงดูดคนมาแอบมองได้อย่างไร ยิ่งไม่สามารถ…ทำให้แคว้นหลิวอวิ๋นพลอยเดือดร้อนไปด้วย

“เฟิงเทียนอวี้” หลิวหรงยิ้มเย็น นางควบคุมความโกรธในใจกัดฟันเอ่ย “ข้าไม่อาจทนให้เจ้าถูกปิดบังอยู่ในที่มืด ตอนนี้ข้าจะบอกความจริงให้! ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของน่าหลานเยียนนางจิ้งจอกนั่น ถ้าไม่ใช่ความงามของนางคุณชายเจิ้นหยางแห่งพรรคเภสัชเทพจะมามองนางทำไม?”

“นางยั่วยวนคุณชายเจิ้นหยาง แล้วยังยินดีที่จะเป็นผู้หญิงของคุณชายเจิ้นหยาง! ดังนั้นความเดือดร้อนที่แคว้นหลิวอวิ๋นได้รับในวันนี้ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดที่นางก่อ!”

เฟิงเทียนอวี้ไม่เคยลืมน่าหลานเยียน แม้แต่คุณชายเจิ้นหยางตอนที่อยู่บนเตียงกับนางก็ยังเรียกชื่อของน่าหลานเยียน

นางไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจผู้ชายทุกคนที่ได้เจอน่าหลานเยียนล้วนเปลี่ยนเป็นเช่นนี้

มากไปกว่านั้น เพื่อน่าหลานเยียนแล้วคุณชายเจิ้นหยางไม่เคยสู่ขอภรรยามานานหลายปี แม้ข้างกายเขาจะมีอนุภรรยาห้อมล้อมแต่กลับไม่มีใครได้ชื่อว่าเป็นภรรยาหลัก

นางไม่ได้ชอบคุณชายเจิ้นหยาง ทั้งหมดล้วนเป็นต่างฝ่ายต่างหาผลประโยชน์ นางเพียงแค่ไม่เต็มใจที่ใต้หล้ามีชายที่ยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้กลับรักเพียงน่าหลานเยียนคนเดียว!

เฟิงเทียนอวี้ยิ้มขมขื่นเอ่ยขึ้น “เจ้าพูดเรื่องพวกนี้กับข้ามีประโยชน์อันใด? สำหรับข้าแล้วต่อให้เยียนเอ๋อร์ถูกคนจับไปขอเพียงนางมีชีวิตอยู่ก็พอ นางมีชีวิตอยู่ข้าก็มีหวังที่จะชิงเอานางกลับมา หากนางตายไปแล้ว…ก็ไม่มีหวังอีก”

………………..

ตอนที่ 388 ฉินเฉิน (1)

เขาหวังเป็นอย่างมากว่าเยียนเอ๋อร์ของเขาจะยังอยู่มุมไหนสักแห่งในแผ่นดินใหญ่ ต่อให้นางถูกบรรดาคนที่แอบมองนางพาไปก็ดีกว่านางไม่อยู่อีกแล้วเขาสามารถไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ไม่สนใจว่าหลายปีมานี้นางจะยังอยู่ตัวคนเดียวหรือไม่ ไม่สนใจว่าข้างกายนางจะมีคนอื่นหรือเปล่า ยิ่งไม่สนใจว่านางจะเปลี่ยนใจไปมีรักใหม่หรือไม่ รักคนอื่นไปแล้วจึงไม่ได้กลับมา เขาขอแค่ให้นางมีชีวิตอยู่อย่างดี นางมีชีวิตอยู่ดีกว่าอะไรทั้งหมด เขาก็จะไม่เจ็บปวดเช่นนี้…

“อีกอย่าง” แววตาเย็นชาของเฟิงเทียนอวี้หยุดอยู่ที่หลิวหรง “เยียนเอ๋อร์เกิดมางดงามไม่ใช่ความผิดของนาง เป็นคนพรรคเภสัชเทพแย่งชิงเอาภรรยาของข้าไป นางคือผู้บริสุทธิ์ที่สุด!”

เขาไม่ชอบทุกคนที่โยนความผิดให้เยียนเอ๋อร์ คนอื่นมาชอบหน้าตาที่งดงามของนางแท้ๆ เหตุใดกลับบอกว่าเป็นความผิดของนาง?

นางบริสุทธิ์เพียงใด? เพราะหน้าตาที่งดงามแม้แต่ชีวิตก็ต้องเสียไป…

หลิวหรงอิจฉาริษยา ฉับพลันนางก็ชักดาบยาวออกมาชี้ไปทางเฟิงเทียนอวี้ด้วยความโกรธ

“เฟิงเทียนอวี้ ข้าให้เจ้าพูดว่าน่าหลานเยียนเป็นคนชั้นต่ำตอนนี้! เจ้าพูดเดี๋ยวนี้!”

เฟิงเทียนอวี้หลับตาลงยกยิ้มที่มุมปาก

“เยียนเอ๋อร์ของข้าเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบ ไม่มีผู้ใดสามารถเทียบเคียงนางได้”

มือที่กุมดาบของหลิวหรงกำลังสั่นเทามีไฟลุกโชนนัยน์ตา “เฟิงเทียนอวี้ เจ้าคิดว่าเจ้ายังเป็นกษัตริย์ที่สูงส่งเฉกเช่นตอนแรก เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของแคว้นหลิวอวิ๋นหรือ? ไม่ เจ้าในตอนนี้เป็นเพียงแค่ไก่อ่อนตัวหนึ่ง หากเจ้าไม่ทำตามที่ข้าบอกข้าจะฆ่าเจ้า! เจ้าอย่าอาศัยที่ข้าชอบพอเจ้าก็คิดว่าข้าจะไม่ฆ่าเจ้า!”

หลินกงกงเดิมเพียงแค่มองดูฝ่าบาทกับหลิวหรงคุยกัน เพื่อให้รู้เรื่องราวมากขึ้นเขาจึงไม่ได้เอ่ยขัดตอนนี้หลิวหรงกลับบังอาจชี้ดาบมาทางฝ่าบาท ในใจของเขาแผดเผาด้วยความโกรธรีบเดินไปข้างหน้าคิดจะแย่งดาบหลิวหรง

พรสวรรค์ของหลิวหรงย่ำแย่หาใดเปรียบ แต่วินาทีนี้นางกลับราวกับมีพลังมหาศาล ถีบหลินกงกงกระเด็นออกมาในทีเดียว

“ขันทีสมควรตาย หลายปีมานี้เจ้าคอยเพ่งเล็งมาที่ข้าอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ อีกเดี๋ยวข้าค่อยคิดบัญชีกับเจ้า!”

หลินกงกงกระอักเลือดดวงตาลุกโชนจ้องมองหลิวหรงเขม็ง

เจินอู่ขั้นสูง!

ห่างจากหลิงอู่อีกเพียงก้าวเดียวเท่านั้น

หลิวหรงนางแอบฝึกตบถึงขั้นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?

เขากลับไม่รู้เรื่อง

ดวงตาเย็นชาของเฟิงเทียนอวี้มองไปยังหลิวหรง “เจ้าใช้ยาต้องห้าม?”

ในยาวิเศษมีบางอย่างแม้จะเป็นยาวิเศษแต่กลับอยู่ในประเภทยาต้องห้าม แม้แต่ในโลกสันโดษยังถูกห้ามยิ่งไม่ต้องพูดถึงโลกปุถุชน

เพียงเพราะยาต้องห้ามเหล่านี้สามารถปลดปล่อยศักยภาพทั้งหมดของคนในทันที ทำให้ผู้ใช้สามารถก้ามข้ามไปอีกขั้น

แต่ผลที่ตามมาก็ไม่ได้น้อยหน้า…

หลิวหรงจะต้องใช้ยาต้องห้ามแน่จึงได้มีพลังระดับเจินอู่ขั้นสูง ไม่เช่นนั้นอาศัยพรสวรรค์เส็งเคร็งของนางทั้งชาติยังเป็นเรื่องยาก

“เฟิงเทียนอวี้” ดวงตาหลิวหรงแดงราวกับเลือดดุร้ายและน่ากลัว “เจ้ากับน่าหลานเยียนทำเรื่องผิดต่อข้ามากเพียงนี้ พวกเจ้าไม่รู้สึกผิดสักนิดเลยหรือ?”

เฟิงเทียนอวี้ยิ้มเย็น “ข้ากับฮองเฮา ถามตัวเองแล้วไม่มีอะไรให้ที่ทำผิดไป”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” หลิวหรงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ดี ถามใจตัวเองแล้วไม่มีความผิด เจ้ารับข้าเข้ามาในวังหลังแต่กลับไม่เคยเหยียบตำหนักข้าแม้แต่ก้าวเดียว! นี่คือข้อหนึ่ง เจ้าให้ข้าเข้าวังแล้วแท้ๆ ก็ยังไม่เคยร่วมหอกับข้า นี่คือข้อสอง น่าหลานเยียนครอบครองความรักของเจ้าแต่เพียงผู้เดียว เผด็จการที่สุด นี่คือข้อสาม เจ้ายังบอกว่าไม่ได้ผิดต่อข้า?”