ตอนที่ 343 หนานเสียนเป็นปีศาจจิ้งจอก (3)

“…”

ปีศาจจิ้งจอก?

ในหัวเฟิงหรูชิงปรากฏภาพหนานเสียนขึ้นมาอย่างไม่สามารถอธิบายได้

เขานั้นจิตบริสุทธิ์ความต้องการน้อยไม่สมกับปีศาจจิ้งจอกเลยสักนิด

“ไปเถอะ พวกเราไปตระกูลถังก่อน เรื่องอื่นข้าค่อยคุยกับเจ้าวันหลัง”

เฟิงหรูชิงหรี่ตาลงยกยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก

…

ยอดเขาแห่งหนึ่ง

สูงตระหง่านถึงก้อนเมฆ

ในยอดเขาแห่งนี้มีต้นไม้เขียวล้อมรอบ และในต้นไม้เขียวก็มีหญิงชุดขาวผู้หนึ่งนั่งอยู่

ในก้อนเมฆชุดขาวของนางยิ่งเหมือนกับเทพเซียนขึ้นไปอีก ไม่กินดอกไม้ไฟมนุษย์[1]

หนานเสียนยืนอยู่ไม่ไกล ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่หญิงชุดขาวข้างหน้า คิ้วที่เดิมเรียบเฉยกลับขมวดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

“อาการบาดเจ็บของท่านยังไม่หายดีเหตุใดยังออกมาอีก?”

หญิงชุดขาวรู้สึกถึงคนด้านหลังได้นานแล้ว

อาจเป็นเพราะคนที่ทะลุผ่านเข้ามาในเวทมนตร์ของนางได้ก่อนหน้านี้มีเพียงคนเดียว ดังนั้นสีหน้าของนางจึงมีรอยยิ้มบางๆ สงบไม่สั่นคลอน

“เหตุใดเจ้าจึงมีเวลามาหาข้าที่นี่?”

ในที่สุดนางก็หันกลับมามอง

ตอนที่หันกลับมา ใบหน้างดงามจนทุกสิ่งบนโลกหม่นหมอง

หนานเสียนยกมือขึ้นนำขวดน้ำวิเศษยื่นให้หญิงชุดขาว

หญิงชุดขาวรับน้ำวิเศษมา สีหน้าแววตานางตื่นตะลึง “นี่…น้ำวิเศษที่บริสุทธิ์เช่นนี้เจ้าได้มาจากที่ใดกัน?”

สรรพคุณของน้ำวิเศษใหญ่หลวงนัก สำหรับความสามารถนางในตอนนี้แล้วสามารถช่วยได้อย่างมาก

หลังจากนางซึมซับน้ำวิเศษขวดนี้หมดจะต้องก้าวข้ามขั้นได้แน่!

สายตาหนานเสียนอ่อนโยนลงหลายส่วน “ว่าที่ลูกสะใภ้ท่านให้ท่านเป็นของขวัญพบหน้า ข้าเก็บไว้เองครึ่งหนึ่ง ที่เหลือก็ให้ท่าน”

มุมปากหญิงชุดขาวกระตุกอยู่หลายครั้งอย่างไม่อาจอธิบายได้ ปริมาณนี่เพียงแค่ครึ่งหนึ่งของที่นางให้?

“นางรู้ราคาของน้ำวิเศษนี่หรือไม่?”

พูดขึ้นมาแล้วน้ำวิเศษน่าจะไม่มีราคา เพราะว่ามีเงินก็ไม่แน่ว่าจะซื้อได้

แต่ว่าที่ลูกสะใภ้ของตนกลับให้ทีหนึ่งเป็นขวด?

“นางรู้”

นางรู้ แต่ก็ยังให้มา

ประโยคหลังหนานเสียนไม่ได้พูดออกไป นิสัยเย็นชาเช่นเขาไม่ชอบพูดมากความ

“แม่นางผู้นี้สามารถนำน้ำวิเศษมาได้เยอะเพียงนี้ ต้องไม่น้อยหน้าคู่หมั้นที่คนผู้นั้นหามาให้เจ้าแน่” หญิงชุดขาวยิ้มบางๆ ดื้อดึงเอาความคิดตัวเองเป็นหลัก อีกทั้งยังชั่วร้ายนัก เจ้าชอบแม่นางผู้นั้นจริงก็อย่าให้คนพวกนั้นนำความเดือดร้อนมาให้นางจึงจะถูก”

สายตาหนานเสียนมืดลงหลายส่วน

เมื่อก่อนตอนนางพูดถึงคนคนนั้นจะแฝงด้วยความเกลียดชังและความเจ็บปวด ตอนนี้กลับสามารถนิ่งสงบได้เช่นนี้ คิดว่าคงจะสามารถเดินออกมาจากเรื่องเหล่านั้นได้แล้ว…

“ข้านำหยกแขวนให้นางไปแล้ว”

เพียงประโยคนี้ทำให้ดวงตาหญิงชุดขาวแฝงด้วยความประหลาดใจ หลังจากนั้นก็อดที่จะมีรอยยิ้มไม่ได้

“ดูเหมือนเจ้าจะชอบแม่นางผู้นี้มากจริงๆ ในที่สุดตอนนี้เจ้าก็มีหญิงสาวที่อยากสู่ขอแล้ว ข้าที่เป็นแม่ก็วางใจ” หญิงชุดขาวถอนหายใจเบา “นิสัยเจ้าเย็นชาตั้งแต่เล็ก บางทีอาจเป็นเพราะข้ากับคนคนนั้นเป็นต้นเหตุทำร้ายเจ้ามากเกินไป เจ้าจึงได้เปลี่ยนเป็นเช่นนี้ ข้ากลัวจริงๆ ว่าเจ้าจะไม่สู่ขอใครตลอดชีวิต”

หนานเสียนเงียบไม่พูด

หญิงชุดขาวเอ่ยต่อ “ภรรยาของเจ้าข้าจะไม่ยุ่งให้มากเรื่อง ขอเพียงตัวเจ้าชอบก็พอแล้ว อีกทั้งแม่นางที่สามารถนำน้ำวิเศษออกมาได้มากเพียงนี้ต้องไม่ธรรมดา แต่เจ้าต้องระวังคนทางนั้น ข้ากลัวพวกเขาจะขัดขวาง”

แววตาหนานเสียนประกายแสงเย็น สีหน้านิ่งเรียบ “พวกเขาขัดขวางไม่ได้และควบคุมข้าไม่ได้”

…………………………

ตอนที่ 344 หงส์เจ้าน้ำตา (1)

นิสัยของลูกชายตัวเองหญิงชุดขาวย่อมรู้ดี ในเมื่อเขาสามารถพูดออกมาได้ก็ย่อมทำได้

“คนพวกนั้นไม่สามารถหาข้าเจอ ได้ไปก่อความรำคาญให้เจ้าหรือไม่?” หญิงชุดขาวถอนหายใจเบา

ถ้าไม่ใช่นางดื้อรั้นจะออกมาในตอนแรก ก็คงจะไม่ต้องให้หนานเสียนมาลำบากกับนางถึงเพียงนี้แต่นิสัยนางก็เป็นเช่นนี้ ตอนที่รักใครคนหนึ่งเพื่อเขาแล้วสามารถละทิ้งทุกสิ่งได้ หากไม่รักแล้วก็จะหันหลังออกมาโดยไม่ลังเลใดๆ

นางยอมรับความอยุติธรรมไม่ได้ และไม่ยอมถอยให้ผู้ใด นางจะอยู่อย่างสง่าผ่าเผย ไม่ยอมอ่อนแอเป็นฝุ่นผงเพราะความรัก

“ไม่มี”

หนานเสียนตอบเสียงเรียบ “เขามีลูกชายลูกสาวไม่ได้ก่อความรำคาญให้ข้ามากนัก นอกเสียจาก…เขาต้องการหาตัวท่านให้เจอมาตลอด”

หญิงชุดขาวแย้มยิ้มบางเบา

“ข้าไม่ต้องการให้เขาหาพบ เช่นนั้นชีวิตนี้เขาก็ไม่มีทางหาข้าพบ”

ตอนแรกเพื่อช่วยเขา นางไม่ลังเลที่จะทำร้ายตบะของตัวเอง แต่สุดท้ายแล้วสิ่งที่ได้กลับเป็นเพียงแค่ฝันร้าย

ตอนนี้ตื่นจากฝันร้ายนั่นแล้ว นางจะไม่ยอมกลับไปอีก

“ข้าไม่ให้เข้าทำร้ายชิงเอ๋อร์ และไม่ให้เขาทำร้ายท่านอีก”

“วางใจเถอะ ข้าปล่อยวางอดีตแล้วย่อมไม่ถูกทำร้ายอีก” นัยน์ตาหญิงชุดขาวนิ่งสงบไม่ฉายแววใดราวกับใจนางตกอยู่ในความเงียบนานแล้ว ตอนนางรักเขา ทุกคำพูดของเขา ทุกการกระทำของเขาล้วนสามารถทำให้นางเจ็บปวดใจได้ แต่หากไม่รักแล้ว เขาทำอะไรล้วนไม่สามารถทำร้ายนางได้

หนานเสียนเงียบไปชั่วครู่ “ชิงเอ๋อร์ให้ของขวัญท่านแล้ว ท่านควรจะให้กลับเสียหน่อยหรือไม่?”

หญิงชุดขาวชะงักรอยยิ้มนางหายไป “ข้าเกือบลืมเรื่องนี้เสียสนิท แต่ข้าไม่รู้ว่านางชอบอะไรหรือไม่เจ้าลองไปถามนางดู? ข้าจะได้เตรียมให้พร้อมด้วย”

“ไม่จำเป็น ข้าเห็นขุมสมบัติของหงส์ขาวมีของมีค่ามากมาย ข้าเลือกมาไม่กี่อันก็พอ”

“…”

ขุมสมบัติของหงส์ขาว?

หญิงชุดขาวลังเลเล็กน้อย “ของวิเศษในมือข้าก็มีต้องมากมายเหตุใดเจ้าต้องเอาขุมสมบัติของหงส์ขาว? ของมีค่าทุกชิ้นในขุมสมบัติสำคัญต่อหงส์ขาวมาก หากเจ้าเอาไปมันจะต้องร้องไห้”

มุมปากหนานเสียนยกยิ้มบาง “ของวิเศษในมือท่านรอท่านเจอนางแล้วค่อยให้นางด้วยตัวเองจะดีกว่า”

“เช่นนั้นก็ได้” หญิงชุดขาวถอนหายใจเบา

“ทำมันร้องไห้ก็ร้องไห้เถอะ อย่างไรเสียในเดือนหนึ่งเจ้านั่นก็ชอบร้องไห้ไม่รู้กี่ครั้ง ข้าเกือบจะไล่มันไปอยู่แล้ว”

แม้นางอยากจะให้ของมีค่าในมือนางมากกว่า แต่ที่หนานเสียนพูดก็มีเหตุผล ของวิเศษเหล่านี้รอนางเจอแม่นางผู้นั้นแล้วค่อยให้นางจะดีกว่าหลังจากหนานเสียนได้รับอนุญาตจากหญิงชุดขาวเขาก็จากไป เดินลึกเข้าไปในยอดเขาอีก

หญิงชุดขาวก้มหน้าลงมองน้ำวิเศษในมือแย้มยิ้มบาง

“ตอนนั้นเพื่อช่วยเขา ไม่เพียงพละกำลังถดถอย ตอนนี้อยากจะก้าวข้ามขั้นก็ลำบากนัก ตอนนี้อาศัยน้ำวิเศษนี่น่าจะอีกไม่นานข้าก็สามารถก้าวข้ามอุปสรรคได้แล้ว”

นางลืมตาขึ้นจ้องมองเมฆสีขาวที่อยู่ไม่ไกล แววตาล่องลอย

“แต่ว่าหลังจากข้าก้าวข้ามแล้วก็ควรออกไปจากที่นี่”

หลายปีมานี้เพื่อหลบเลี่ยงเขานางหนีมาอยู่ที่นี่คนเดียว สร้างเวทมนตร์สี่ด้านไม่ให้ผู้ใดเข้ามาได้ และให้เขาไม่สามารถหานางพบ

แต่ตอนนี้…นางไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว ลูกชายโตแล้วหลังจากนี้ยังต้องมีลูกสะใภ้ ไม่แน่อีกไม่นานก็จะมีหลานชายหลานสาวด้วย

……………………..

[1] ไม่กินดอกไม้ไฟมนุษย์ หมายถึง ไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก สำรวมตน เรียบง่าย