ตอนที่ 497 บาปกรรมของถังอวี้ (4)

จากเดิมที่ถังอวี้เคยลืมเรื่องราวเหล่านี้ไปแล้ว เมื่อได้ฟังคำถังซื่ออีกครั้ง หัวใจนางก็ตกไปอยู่ท่ามกลางความสิ้นหวัง

น่าเสียดาย ที่นางสูญเสียลิ้นไป จึงทำได้แค่ส่งเสียงอ้อๆ แอ้ๆ ออกมาเท่านั้น

“ไม่ต้องคิดแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ ถังอวี้ทำตัวกำเริบเสิบสานที่จวนเฟิงอวิ๋น ปฏิบัติต่อผู้พิทักษ์เยี่ยงสาวรับใช้ ยังมาเอาเฟิงชิงย่วนของคุณหนูใหญ่ไปอีก ก่อเรื่องสารพัด นางไม่ล้างผลาญจวนเฟิงอวิ๋นจนหมดสิ้นก็ดีเท่าไรแล้ว ยังมีหน้ามาบอกว่าส่งยาวิเศษให้จวนเฟิงอวิ๋น ใครจะเชื่อ”

ทำตัวกำเริบเสิบสานที่จวนเฟิงอวิ๋น!

ปฏิบัติต่อผู้พิทักษ์เยี่ยงสาวรับใช้!

เอาเฟิงชิงย่วนของคุณหนูใหญ่ไป!

ถังอวี้ไปเอาอำนาจมาจากไหน ถึงได้ทำให้จวนเฟิงอวิ๋นโกลาหลไปหมด

ริมฝีปากของถังซื่อสั่น เขาไม่พูดอะไรต่อ

ต่อให้เป็นคนโง่เขลาเพียงไหน ก็ต้องสัมผัสได้ถึงความผิดปกติในคำพูดของเฟิงอิง…

“ถังอวี้ไปจวนเฟิงอวิ๋นตั้งแต่เมื่อไหร่”

ผู้เฒ่าถังอีมองไปยังคนสกุลถังที่ต่างมีสีหน้าประหลาด เขาเอ่ยถามแทนทุกคน

เฟิงอิงแสยะยิ้มมุมปาก “เดิมทีนายหญิงของข้ารับความกระทบกระเทือนใจไม่ไหวอยู่แล้ว มีคนจงใจทำสิ่งเสียดแทงใจนายหญิง อาศัยจังหวะที่นางสติสัมปชัญญะไม่สมบูรณ์ สูญเสียความทรงจำ ทำให้ท่านเสียใจจนหมดสติแล้วขโมยป้ายประกาศิตไป สวมรอยเป็นลูกศิษย์ของนายหญิง ล่อลวงให้คนจวนเฟิงอวิ๋นไล่ฆ่าคุณหนูใหญ่ตัวจริง”

เสียงของเขาหยุดไป ใบหน้าแสดงถึงความเหยียดหยามอย่างเห็นได้ชัด

“ท่านบอกว่านาง…ส่งหญ้าวิเศษระดับห้ามาให้จวนเฟิงอวิ๋นเช่นนั้นหรือ น่าขันสิ้นดี!”

คนสกุลถังสีหน้าสลดลง ความหวังสุดท้ายที่เพิ่งก่อเกิดขึ้น สุดท้าย…ก็มลายหายไปกับตา

แต่ว่า…

คำพูดของผู้พิทักษ์จวนเฟิงอวิ๋น เหตุใดจึงได้บังเอิญตรงกับหรงเยียน

ประกอบกับคนเหล่านี้ที่คอยติดตามหรงเยียนมาตลอด…

ทันใดนั้น เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้ข้อนั้นขึ้นมา สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปยังหรงเยียน

“อ้อ ใช่…” เฟิงอิงยิ้มเย็นยะเยือกที่มุมปาก “นายหญิงของจวนเฟิงอวิ๋น มีชื่อว่าหรงเยียน และยังมีอีกชื่อ คือน่าหลานเยียน!”

คราวนี้ นายหญิงได้พาพวกเขามายังสกุลถัง เพื่อให้เห็นว่านางไม่อยากปิดบังอีกต่อไป

ดังนั้น พวกเขาก็ไม่จำเป็นจะต้องปิดบังอีกแล้ว!

เพราะ…จะไม่เปิดโอกาสให้ใครทำร้ายนายหญิงอีกต่อไป!

…

คอของถังลั่วนั้นแห้งผาก เขาค่อยๆ หันไปหาน่าหลานเยียน ความหวังสุดท้ายของเขาได้ดับสิ้นไป

เยียนเอ๋อร์คือ…นายหญิงของจวนเฟิงอวิ๋นอย่างนั้นหรือ

นายหญิงที่สูงศักดิ์ จนคนสกุลถังอย่างเขาไม่อาจเอื้อมถึง

“เยียนเอ๋อร์ หากว่าเจ้าเป็นเพียงคนธรรมดา…คงดีไม่น้อย…” เขาค่อยๆ หลับตาลงอย่างเจ็บปวดใจ

คนที่เขารัก คือเยียนเอ๋อร์ที่เป็นคนธรรมดา แม้ว่านางจะไม่สามารถฝึกตบะได้ เขาก็จะปกป้องนาง

หากรู้ก่อนว่านางคือนายหญิงแห่งจวนเฟิงอวิ๋น เขาคง…ไม่บังอาจไปแตะต้องนาง

ความรักของเขานั้นบริสุทธิ์ เขาชอบหรงเยียนในแบบที่นางเป็น ไม่เกี่ยวกับฐานะของนาง

น่าหลานเยียนมองเห็นถึงเจตนาของถังลั่ว นางยิ้มพร้อมเดินไปหาเขาสองก้าว

กระบี่ในมือนั้นดูไร้ความปราณี สีหน้าของนางดูเมินเฉย

“เจ้ารู้หรือไม่ เมื่อเทียนอวี้รู้ฐานะของข้าแล้ว เขาทำอย่างไร” น่าหลานเยียนมองดูชายที่นอนอยู่บนพื้นด้วยสายตาเหยียดหยาม “เขาบอกว่าจะยกแคว้นหลิวอวิ๋นให้กับพี่ชายของข้า แล้วไปฝึกตบะกับข้า เขาไม่ยอมถอดใจเพราะรู้ฐานะของข้า เขามีแต่จะทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น”

เขาไม่เคยดูถูกตัวเอง ไม่เคยขลาดกลัว ไม่เคยถอดใจ

ทุกครั้งที่นางก้าวหน้าขึ้น ล้วนทำให้เขามีแรงที่จะพัฒนาตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้นตาม

ดังนั้นเฟิงเทียนอวี้ในอดีต แม้จะยุ่งอยู่กับการปกครองบ้านเมืองจนไม่ได้ฝึกตบะ ก็ไม่ได้ทำให้ฌานเขาด้อยกว่านางมากนัก

ภายหลัง ช่วงหลายปีที่ผ่านมานางก้าวหน้าไวเหลือเกิน เขาเกรงว่าจะตามไม่ทัน จึงได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแบบนี้

………………………..

ตอนที่ 498 บาปกรรมของถังอวี้ (5)

มีเพียงชายที่อ่อนแอและขี้ขลาดเท่านั้นที่คิดว่าการที่ผู้หญิงแข็งแกร่งกว่าจะทำลายศักดิ์ศรีของเขา ผู้ชายที่แท้จริง จะทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น เพื่อเป็นที่พึ่งพิงให้แก่ผู้หญิงที่ตนรัก

นี่คือเหตุผลที่นางเลือกเฟิงเทียนอวี้!

“ท่านแม่ของข้าพูดถูก”

เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง

ไม่ว่าจะน่าหลานเยียนหรือฉินเฉิน เมื่อได้ยินเสียงนี้ในใจก็เต็มไปด้วยความสุข รีบหันไปมองที่หญิงสาวคนนั้น

หญิงสาวในชุดแดง งดงามเหนือกว่าผู้ใดนางงดงามราวกับนางมารยั่วสวาท ทำให้ผู้คนที่พบเห็นแทบลืมหายใจ ชายที่อยู่ข้างกายนางนั้นสง่างามราวกับเทพบุตร ดูเย็นชาไม่สนใจอะไร

ใช่แล้ว ผู้ชายคนนี้ทำให้คนรู้สึกเหมือนเขาเป็นเทพบุตรจำแลง ไม่เกลือกกลั้วด้วยฝุ่นโลกีย์

แต่…ความงามที่เสมอกันเช่นนี้ เมื่อเดินมาพร้อมกับหญิงสาวนั้น ช่างเหมาะสมกันเหมือนกับกิ่งทองใบหยก

เฟิงเทียนอวี้และถังอิ่นข่มความอัดอั้นไว้

แต่ก่อนในสายตาของเฟิงหรูชิงยังมีพวกเขา

ตั้งแต่หนานเสียนปรากฏตัวมา พวกเขาก็กลายเป็นส่วนเกิน ไม่แม้แต่จะชายตามอง…

“ท่านแม่ พวกเราจะต้องเปิดศึกอีกแล้วใช่หรือไม่” ชิงหานตื่นเต้นจนแก้มแดงระเรื่อ

“คราวนี้ชิงหานจะเชื่อฟังไม่กัดคนอีก จะปล่อยให้เจ้าหมากัดแทนดีหรือไม่”

น่าหลานเยียนลืมหายใจ แต่ก่อนนางเป็นห่วงเฟิงหรูชิงจนเกินไป จนลืมคำที่ชิงหานกับฝูเฉินเรียกลูกสาวนางไป

สิ่งที่ได้ยินตอนนี้…ทำไมมันช่าง…ไม่รื่นหูนัก

ลูกสาวแต่งงานแล้วหรือ อายุนางยังน้อยอยู่ เหตุใดจึงแต่งงานเสียแล้วล่ะ

ไม่ได้ นางไม่ยอม นางต้องชิงตัวลูกสาวกลับมาเลี้ยงเองสักสองสามปีค่อยว่ากัน นางยังไม่ได้มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่ลูก จะให้นางแต่งงานได้อย่างไร

“เจ้า…” ถังลั่วมองไปยังกู้เจิ้นหยางที่ถูกวางบทบาทให้เป็นหมายักษ์

“เจ้า…คือคนจากพรรคเภสัชเทพใช่หรือไม่”

กู้เจิ้นหยาง “…” เจ้าโง่นี่ รู้ฐานะของเขาแล้วยังจำเป็นต้องพูดออกมาด้วยหรือ ต่อไปพรรคเภสัชจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ผู้คนเสียงดังโหวกเหวก ลูกศิษย์ของพรรคเภสัชเทพ…ลูกคนล่ามโซ่ไว้ กลายเป็นหมาไปเสียแล้วหรือ เรื่องนี้ พรรคเภสัชเทพรู้หรือไม่

“เจ้าหมายักษ์!” ชิงหานตีหัวกู้เจิ้นหยางอย่างไม่พอใจ ปากเล็กๆ มุ่ยทันที

“ทำไมเจ้าไม่ไปกัดคน หลังจากที่จักรพรรดิที่เก้าหายตัวไป ข้าสั่งให้เจ้าดำกัดใคร มันก็จะกัดคนนั้น!”

จักรพรรดิที่เก้าหายตัวไปไม่นาน นางกับฝูเฉินก็เติบโต สามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์และได้รับการบูชาจากพรรคเทพเภสัช

เจ้าดำคือหมายักษ์ที่คอยเฝ้าสวนยา โตมากับพวกเขาจึงทำให้เชื่อฟังคำสั่งของพวกเขาโดยปริยาย

ส่วนหมาตัวนี้ สู้เจ้าดำไม่ได้เลยสักนิด! น่าโมโห คิดถึงเจ้าดำเหลือเกิน!

ที่สำคัญคือ เจ้าหมาตัวนี้บินไม่ได้ พาพวกเขาดูไปทิวทัศน์ที่สูงๆ ไม่ได้! ไม่มีอะไรดีสักอย่าง!

กู้เจิ้นหยาง “ข้าไม่ใช่หมา…”

“เจ้าหมายักษ์ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเป็นหมาที่ท่านพ่อข้าเอามาให้ ทำไมเจ้าไม่ยอมรับตัวเอง”

“ข้าไม่ใช่หมาจริงๆ !” เขากัดฟันพูดแก้ตัว

เขาพยายามอย่างมากที่จะกู้ชื่อเสียงของพรรคเทพเภสัชกลับมา

ชิงหานเบ้ปากด้วยความผิดหวัง “อ้อ ไม่ใช่เจ้าหมายักษ์สินะ อย่างนั้นฆ่าทิ้งเอาไปต้มน้ำแกงดีกว่า”

ท่านแม่เคยบอกว่าไม่ให้กินของดิบ อย่างนั้นก็จับต้มน้ำแกง นางเชื่อฟังคำของแม่เป็นที่สุด

“…”

เจ้าใจคออำมหิตขนาดนี้ แม่ของเจ้ารู้บ้างหรือไม่

“เฮอะๆ ๆ ๆ !” ถังอวี้ส่งเสียงหัวเราะประหลาดออกมาจากลำคอ

นางสูญเสียลิ้นไปแล้ว ไม่มีทางพูดได้อีก จึงเหลือแค่เพียงวิธีนี้สำหรับใช้เยาะเย้ยเฟิงหรูชิง เป็นไปดังที่คาดไว้ สายตาของเฟิงหรูชิงมองไปที่ถังอวี้ในที่สุด แววตาของนางเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

……………………