ตอนที่ 475 หงส์ขาวออกโรง (7)

ในกลุ่มคนทั้งหมด ร่างกายของเฟิงเทียนอวี้ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขายืนโงนเงน ใช้กระบี่ปักไว้ที่พื้นเพื่อค้ำไม่ให้ตัวเองล้มลงไปกองอยู่บนพื้น

“ท่านลุงฮ่องเต้!” ถังอิ่นโผเข้าไปอยู่ข้างๆ เฟิงเทียนอวี้ร้องไห้อย่างหมดรูปเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น “โทษก็โทษที่ข้าความจำไม่ดีลืมว่าเสี่ยวชิงมอบขนนกให้ เป็นข้าที่ทำร้ายท่าน ตอนนี้กว่าครอบครัวพวกท่านจะอยู่พร้อมหน้ากันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ท่านห้ามตายเด็ดขาด เสี่ยวชิงไม่อาจเสียพ่อไปได้!”

เฟิงเทียนอวี้ “…”

ข้ายังไม่ตาย เจ้ากำลังแช่งข้าหรืออย่างไรกัน

“ข้าไม่เป็นไร!” เฟิงเทียนอวี้ฝืนกล่าวออกมาหลายคำ “ข้าแค่…ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น ไม่เป็นอะไรหรอก เจ้าไปดูสาวใช้ของเจ้าดีกว่า นางบาดเจ็บหนัก”

เชียนหนิงน้อยใจจนแทบร้องไห้ออกมาแล้ว

คุณหนู ทั้งๆ ที่องค์หญิงมอบอาวุธลับให้แท้ๆ ทำไมท่านไม่เอาออกมาเร็วกว่านี้อีก

ไม่ทันรอให้ถังอิ่นลุกขึ้น คนของจวนเฟิงอวิ๋นทั้งหลายก็พุ่งเข้าจู่โจมใส่เฟิงเทียนอวี้อีกครั้ง

เฟิงเทียนอวี้พยายามลุกขึ้นหลายครั้งยังไม่อาจลุกจากพื้นได้

ในขณะที่คนทั้งหลายพุ่งมาอยู่เบื้องหน้าเฟิงเทียนอวี้ เปลวเพลิงกระแสหนึ่งโหมลงมาจากบนฟ้า เกิดเสียงปังดังสนั่นตรงหน้าเฟิงเทียนอวี้

ยอดฝีมือจวนเฟิงอวิ๋นที่พุ่งเข้ามาไม่มีโอกาสได้ตอบสนองอะไรทั้งนั้นก็ถูกเปลวเพลิงเผาไหม้กลายเป็นจุล

สายตาหงส์ขาวมองไปที่เฟิงเทียนอวี้ ถามออกด้วยเสียงหวั่นๆ “นางหนู เมื่อครู่เจ้าบอกว่า เขาเป็นพ่อของใครกัน”

ถังอิ่นกะพริบตา “เสี่ยวชิง”

ปัง!

เพลิงโทสะของหงส์ขาวแผดไปทั่วในบัดดล

อุณภูมิในอากาศสูงขึ้นมากหลายส่วน

“ใครแตะต้องเขา ใครกัน” มันโมโหจนแทบระเบิดแล้ว “กระทั่งพ่อตาของหนานเสียนยังกล้าลงมือ ใครกันที่ทำร้ายเขาเป็นเช่นนี้ รีบออกมารับความตายซะเถอะ!”

หากซู่อีรู้ว่า ทั้งๆ ที่มันมาถึงแล้วยังปล่อยให้พ่อตาหนานเสียนได้รับบาดเจ็บอีก แล้วนางรู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์ ภายหน้าไม่โปรดปรานมันอีกแล้วจะทำอย่างไร

เฟิงเทียนอวี้สีหน้าหมดอาลัย “…”

พ่อตาหนานเสียนหรือ

เขาไม่อาจยอมรับ!

ไม่ง่ายเลยกว่าจะพบเยียนเอ๋อร์ ยังไม่ได้ทันเสพความสุขที่ครอบครัวพร้อมหน้า ลูกสาวก็จะถูกคนพาตัวไปอีกแล้วหรือ

งานแต่งงานนี้ เขาไม่เห็นด้วย!

สีหน้าเยว่ปู้สงเปลี่ยนไป น้ำเสียงสั่นเครือ “หนานเสียนที่เจ้าพูดถึงคือ คนของจวนเทียนเสินผู้นั้นหรือ”

หงส์ขาวขมวดคิ้ว

“จวนเทียนเสินอันใด”

เยว่ปู้สงค่อยคลายใจลง

ยังดีที่ชื่อเหมือนกันก็เท่านั้นเอง ท่านผู้นั้นของจวนเทียนเสินจะชอบธิดาฮ่องเต้องค์หนึ่งได้อย่างไร

“พวกคนที่จวนเทียนเสินนั่นล้วนเป็นขยะ ชั่วชีวิตนี้หนานเสียนบ้านข้าไม่มีทางเป็นคนของจวนเทียนเสิน!” หงส์ขาวร้องหึคำหนึ่ง “พวกเขามาขอร้องต่อหน้า หนานเสียนก็ไม่เคยกลับไปสักครั้ง คนกลุ่มนั้นไม่คู่ควรบอกว่าหนานเสียนเป็นคนของจวนเทียนเสินเช่นกัน”

จวนเทียนเสินเป็นขยะ ทำร้ายซู่อีจนเสียใจร้องไห้ ช้าเร็วสักวันหนึ่งมันจะทำให้คนของจวนเทียนเสินทั้งหมดคุกเข่าอยู่แทบเท้ามัน

โดยเฉพาะคนตระกูลมู่ผู้นั้น

มันจะทำให้เขาเห็นซู่อีแต่งงานกับมัน คลอดลูกหงส์ขาวออกมารังหนึ่ง ทางที่ดีทำให้เขาโมโหจนร้องไห้ ใครใช้ให้เขาทอดทิ้งภรรยาและลูก ซ้ำยังกล้าทำร้ายซู่อีอีก!

เยว่ปู้สงหน้าซีดอีกครั้ง เขาสั่นงกๆ พูดไม่ออกสักประโยค

ผ่านไปสักพัก เขาหันไปมองถังอวี้

“ทำไมเจ้าไม่บอกว่าผู้หญิงคนนั้นกับหนานเสียนมีความสัมพันธ์อะไรกัน”

เขาหน้าเศร้า

หากรู้แต่แรก ต่อให้มีความกล้าหาญอีกสักร้อยเท่า ก็ไม่กล้าทำผิดต่อพ่อตาหนานเสียน!

ถังอวี้เม้มปาก ตีหน้าขรึม “นางไม่ใช่ผู้หญิงของหนานเสียน! จวนเทียนเสินไม่มีวันยอม!”

………………….

ตอนที่ 476 หงส์ขาวออกโรง (8)

คำพูดประโยคนี้เป็นการพิสูจน์ว่าถังอวี้รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเฟิ่งหรูชิงกับหนานเสียน ทว่าเลือกที่จะปิดบังทุกคน

อย่างว่าแต่คนของเมืองเยว่ทั้งหมดเลย กระทั่งเหวินเฟิงยังไม่รู้ว่าเฟิงหรูชิงเป็นผู้หญิงของหนานเสียน!

จบกัน!

คนที่ล่วงเกินคุณชายหนานเสียน ไม่เคยมีจุดจบที่ดีสักคน!

“พวกโง่!” หงส์ขาวมองถังอวี้อย่างดูแคลน “หนานเสียนคือคนที่ซู่อีบ้านข้าปกป้อง พวกขยะจวนเทียนเสินคู่ควรตัดสินใจเรื่องของเขาอย่างนั้นหรือ หากพวกนั้นกล้าชี้มือชี้ไม้สั่งการหนานเสียน ข้าจะพ่นไฟเผาพวกขยะกองนั้นให้ตายไปซะ!”

“เจ้า…” ถังอวี้ชี้หงส์ขาวด้วยโทสะ “เจ้าพูดจาเหลวไหล ไร้การสั่งสอน!”

หงส์ขาวเหลือบมองถังอวี้ด้วยสายตาเย็นเยียบ “เจ้าชี้อะไร”

“เจ้าชี้อะไรของเจ้า”

“เจ้าลองชี้อีกครั้งสิ!”

“ลองก็ลองสิ!”

…

หงส์ขาวพ่นไฟลงไป เปลวไฟกลุ่มนั้นเผาไปที่ถังอวี้พอดิบพอดี

แต่ถังอวี้หาได้ถูกไฟเผาเป็นจุลเหมือนคนอื่น นางร้องโหวกเหวกอยู่ท่ามกลางกองเพลิง กระโดดโลดเต้นไม่หยุด คิดดับไฟบนร่างให้มอดลง

หงส์ขาวมองถังอวี้กระโดดโลดเต้นเพราะเปลวเพลิงด้วยความสนุก ดวงตาสีฟ้ามันแฝงไปด้วยแววหัวเราะสะใจ

หากซู่อีไม่อยู่แล้ว มันยังต้องการการอบรมอะไรอีกเล่า

หากมันไม่กลัวว่าจะเสียเวลาเกินไป มันคิดด่าเจ้าโง่พวกนี้ให้ตาย

“โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ย!” เสียงร้องของถังอวี้จวนเจียนจะขาดใจ เจ็บจนแทบทนไม่ไหว “พวกเจ้ายังยืนทำอะไรอีก มาช่วยข้าดับไฟเร็วเข้า!”

เหวินเฟิงเป็นคนแรกที่ตอบสนอง รีบพุ่งเข้าไปหาถังอวี้

กลุ่มคนที่เหลืออยู่ของจวนเฟิงอวิ๋นค่อยได้สติกลับมา

แววตาหงส์ขาวเหลือบมองลงมา มุมปากยกยิ้มเย้ยหยัน

ไฟของมันจะดับได้อย่างนั้นหรือ หากดับได้ เช่นนั้นมันก็ไม่คู่ควรเป็นหงส์แล้ว!

เจ็บปวดเสียจนเยือกเย็น กัดฟันแน่น “ไม่ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเจ้าคือใคร แต่ว่า…อย่างไรข้าก็เป็นคุณหนูใหญ่จวนเฟิงอวิ๋น วันนี้พวกเรามาแก้แค้นให้ท่านเจ้าบ้านจวนเฟิงอวิ๋น เจ้าคิดขวางพวกเรา รอท่านผู้อาวุโสจวนเฟิงอวิ๋นมาแล้ว ใครก็ปกป้องเจ้าไม่ได้!”

เจ้าหงส์ตัวนี้อาศัยที่มีหนานเสียนให้ท้ายถึงได้กล้าทำอะไรเหิมเกริม

แต่ว่า ตระกูลมู่ของจวนเทียนเสินต้องการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลถึง

ถังอวี้ไม่รู้ว่าตระกูลถังมีอะไรกันแน่ที่ดึงดูดตระกูลมู่แห่งจวนเทียนเสิน แต่นางเข้าใจดี ตั้งแต่บัดนี้ไปถังอิ่นไม่ใช่คนของตระกูลถังอีก คนที่สามารถแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับหนานเสียนได้ ในตระกูลถังเหลือเพียงนางเท่านั้น!

ดังนั้นหงส์ขาวมีหนานเสียนคอยให้ท้ายแล้วจะทำไม ต่อไปนางมีตระกูลมู่แห่งจวนเทียนเสินอยู่เบื้องหลังเช่นกัน

ต่อให้พรสวรรค์ของหนานเสียนสูงส่งสักเสียเท่าไร งานแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ต้องมีพ่อแม่เป็นผู้กำหนด!

กลับกันนางถูกกำหนดให้แต่งงานกับหนานเสียนแล้ว ย่อมไม่กลัวเจ้าหงส์ตัวนี้!

…

นอกประตูเรือนเสียงแก่ชราสงบนิ่งกระแสหนึ่งดังขึ้นมา

“ทำไมข้าได้ยินคนพูดถึงจวนเฟิงอวิ๋นของข้า”

สำหรับถังอวี้แล้ว เสียงนี้ไม่คุ้นหูอย่างยิ่ง

นางยังเงยหน้ามอง สายตาลอดผ่านเปลวไฟเบื้องหน้ามองไปคนที่กำลังเดินเข้ามาจากภายนอก

คนที่นำอยู่หน้าสุดคือผู้เฒ่าที่มีท่วงท่าสง่าผ่าเผย ข้างกายผู้เฒ่ายังมีเงาร่างสายหนึ่งที่ถังอวี้กลับคุ้นเคย

“ผู้พิทักษ์เฟิงอิง รีบมาช่วยข้า!”

นางรีบร้อนเอ่ย

ตั้งแต่ต้นจนจบเฟิงอิงไม่เหลือบแลนางสักนิด สีหน้าเย็นชาคล้ายกับเป็นคนไม่รู้จัก

เมื่อสองวันก่อน ระหว่างทางมาเมืองเยว่พวกเขาได้พบลูกน้องของชิงหย่วน ค่อยรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงในตระกูลถัง รีบติดตามมา

ใครจะรู้ว่ายังไม่ทันถึงตระกูลถัง ก็ได้ยินเสียงของถังอวี้ ดังนั้นเขาถึงเดินเข้ามากับท่านผู้อาวุโสใหญ่

……………………..